บทที่ 113 เด็กหนุ่มผู้ฟ้องร้องชาวต่างชาติ (อ่านฟรี)
ท่าทีที่ก้าวร้าวของชายฟันสีทองลดลงไปทันที เด็กหนุ่มหยิบเงิน 80,000 หยวนออกมาจากกระเป๋าของเขา ดูจากท่าทางแล้วในกระเป๋าน่าจะยังมีเงินเหลืออีกเยอะ เขาหาเงินได้เพียงแค่ 30,000 หยวนต่อปี เฝิงหยู่สามารถควักเงิน 80,000 หยวนออกมาได้อย่างง่ายดาย นั่นหมายความว่าธุรกิจของเขาเทียบอะไรกับเฝิงหยู่ไม่ได้เลย
ชายฟันสีทองรีบออกไปทันที คนที่กำลังยืนดูเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายต่างรู้สึกอึ้งที่เห็นเฝิงหยู่ควักเงินออกมาแบบนั้น
พวกคนที่รู้จักหลี่ซื่อเฉียงต่างซุบซิบระหว่างกัน พวกเขารู้ว่าหลี่ซื่อเฉียงเป็นคนร่ำรวย แต่เขาไม่รู้ว่าหลี่ซื่อเฉียงเป็นคนรวยมากขนาดนี้ ถ้าเป็นพวกเขานะ ป่านนี้คงลาออกจากงานที่ที่ทำการไปรษณีย์ไปแล้ว ถ้ายังคงทำงานอยู่ที่ที่ทำการไปรษณีย์ ชาตินี้ก็คงไม่มีเงินซื้อวิทยุพกพาหรือรถคันเล็กๆ หรอก
เมื่อเปิดใช้งานเครือข่ายของวิทยุพกพาทั้งหมดแล้ว หลี่ซื่อเฉียงพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานเก่าของเขาสักครู่และจึงกลับ เขารู้สึกอึดอัดกับวิธีการที่เพื่อนร่วมงานเก่าของเขาประพฤติต่อเขา
เมื่อกลับมาที่สำนักงาน เฝิงหยู่นำวิทยุพกพามาแจกให้พนักงานของเขาและบอกว่าวิทยุพกพานี้เป็นรางวัลสิ้นปีสำหรับทุกคน
อู่จื้อกางและคนอื่นๆ ที่เหลือรู้สึกอึ้ง พวกเขารู้ว่าจะได้โบนัสในปีนี้ ด้วยความใจดีของเฝิงหยู่ มูลค่าของโบนัสก็ไม่น่าจะต่ำกว่า 1,000 หยวน แต่พวกเขาก็ไม่คิดว่าเฝิงหยู่จะกล้าให้วิทยุพกพาคนละเครื่องแบบนี้ เพราะมันมีมูลค่าถึง 4,000 หยวนต่อเครื่อง!
เฝิงหยู่พูดกระตุ้นทุกคนและบอกว่าเขามีธุรกิจอีกสองอย่างที่ต้องจัดการก่อนปีใหม่ อย่างแรกก็คือการนำเข้าและอีกอย่างก็คือการส่งออก หลังจากนั้นจะเป็นวันหยุดสำหรับทุกคนจนถึงวันที่ 15 ในสมัยนั้น ประเทศจีนยังไม่มีนโยบายวันหยุดทางการ แต่บริษัทการค้าไท่หัวกลับให้พนักงานมีสิทธิ์ในวันหยุดดังกล่าว!
ทุกคนรู้สึกดีใจมากที่ได้วันหยุดยาว ทำให้พวกเขามีความสุขและเที่ยวเล่นได้อย่างเต็มที่
……
สามวันต่อมา เฝิงหยู่ได้รับโทรศัพท์จากคิริเลนโก รถบรรทุก Gaz กำลังเดินทางมา คาดว่าน่าจะมาถึงเมืองปิงในอีก 2 วัน
เฝิงหยู่รู้สึกมีความสุขมาก ในที่สุดรถบรรทุกล็อตนี้ก็มาถึง ด้วยความช่วยเหลือของคิริเลนโก สินค้าล็อตนี้ประกอบด้วยรถบรรทุก Gaz จำนวน 80 คันที่บรรทุกคอมเพรสเซอร์ตู้เย็นมากกว่าพันเครื่อง คอมเพรสเซอร์พวกนี้จะนำไปประกอบและเปลี่ยนเป็นตู้เย็นได้หลายพันเครื่องที่โรงงานมอเตอร์
เนื่องจากคอมเพรสเซอร์มีราคาถูกมาก ต้นทุนของตู้เย็นจึงไม่ค่อยแพงมากด้วย ด้วยเหตุนี้ ราคาขายปลีกจะไม่สูงมาก เฝิงหยู่คาดการณ์ไว้ว่าผลกำไรน่าจะประมาณสองสามแสนหยวน
......
วันนี้มีขบวนรถบรรทุก Gaz ยาวมากบนถนนในเมืองปิง ขบวนรถยาวมากจนดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก
ดูเหมือนว่ารถบรรทุกดังกล่าวกำลังขนส่งสินค้ามาจากสหภาพโซเวียต หน่วยงานไหนกันที่ใช้เงินสิ้นเปลืองโดยการใช้รถบรรทุกขนส่งสินค้าแทนที่จะใช้ทางรถไฟ?
ต่อมา ทุกคนสังเกตเห็นว่ารถบรรทุกพวกนี้มุ่งตรงไปยังโรงงานมอเตอร์ เป็นโรงงานมอเตอร์เองหรอกหรอที่สั่งสินค้าจากสหภาพโซเวียต? แต่ไม่มีใครเคยได้ยินข่าวจากโรงงานมอเตอร์เลย ผู้อำนวยการหลี่คงสั่งให้โรงงานเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ
มันเป็นเรื่องที่น่าอับอายมากที่โรงงานซึ่งรัฐเป็นเจ้าของกลายเป็นผู้รับจ้างให้กับบริษัทเอกชน อย่าว่าแต่ตู้เย็นยี่ห้อไท่หัวเลย แม้แต่พัดลมยี่ห้อเฟิงหยู่พวกเขายังไม่ยอมรับเลยว่าเป็นผู้ผลิตเอง
เฝิงหยู่ได้จดทะเบียนตู้เย็นพวกนี้ภายใต้ยี่ห้อไท่หัว เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะขยายธุรกิจตู้เย็นนี้ เฝิงหยู่ไม่มีความรู้เกี่ยวกับตู้เย็นเลยยกเว้นแต่ประเภทต่างๆ ของตู้เย็น อีกอย่างคงไม่มีคอมเพรสเซอร์ราคาถูกในล็อตอื่นๆ อีกแล้ว เมื่อตอนที่คิริเลนโกติดต่อพวกเขาไป โรงงานที่ผลิตคอมเพรสเซอร์นี้กำลังอยู่ในช่วงกึ่งปิดกิจการ อย่างไรก็ตาม เฝิงหยู่ก็รู้สึกสนใจสายการผลิตของโรงงานนั้น บางทีเขาอาจจะนำเข้าเครื่องจักรการผลิตและนำมาจำหน่ายให้กับโรงงานที่กำลังผลิตตู้เย็น
เนื่องจากเฝิงหยู่ไม่อยากให้กระทบต่อภาพลักษณ์และราคาของยี่ห้อเฟิงหยู่ เขาจึงเลือกใช้ยี่ห้อไท่หัวแทน แต่แรกนั้นเฝิงหยู่อยากใช้ยี่ห้อซื่อเฉียง แต่หลี่ซื่อเฉียงไม่เห็นด้วย การออกแบบตู้เย็นของเฝิงหยู่มีความแปลกมาก ตู้เย็นเป็นแบบสองประตู ใครจะซื้อตู้เย็นใหญ่ขนาดนี้? คนที่ซื้อไปจะต้องซื้อของมาแค่ไหนกันกว่าจะใส่จนเต็มตู้เย็นได้? แถมยังเปลืองไฟด้วย
เรื่งนี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ตอนนี้ภารกิจแรกของเฝิงหยู่ก็คือรอให้คิริเลนโกมาที่เมืองปิง และพวกเขาจะได้ไปที่ศาลพร้อมกับใบยืม เฝิงหยู่ต้องการให้ศาลออกคำสั่งว่ารถบรรทุก Gaz เหล่านี้เป็นการชำระ “หนี้” ที่คิริเลนโกค้างชำระให้แก่เขา วิธีนี้จะช่วยให้เขาไม่ต้องเสียภาษีจำนวนมาก !
คิริเลนโกบินมาถึงเมืองปิงในตอนกลางคืน เฝิงหยู่ขับรถไปรับเขาด้วยตัวเอง ครั้งนี้คิริเลนโกพาคนมาด้วยเพียงแค่คนเดียว ซึ่งเป็นผู้ช่วยที่เขาไว้ใจ คิริเลนโกมาที่เมืองปิงครั้งนี้เพื่อขายรถบรรทุกล็อตนี้และกระชับความสัมพันธ์กับเฝิงหยู่ด้วย เพื่อให้ในอนาคตเขาอาจจะละทิ้งหุ้นส่วนที่เหลือของเขาและมาร่วมงานกับเฝิงหยู่คนเดียว
......
“คุณว่าอะไรนะ?” คุณอยากจะฟ้องร้องชาวต่างชาติงั้นหรือ?” คนที่ศาลรู้สึกประหลาดใจ นี่เป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่ออย่างมาก
นี่คือชาวต่างชาติจากสหภาพโซเวียต แล้วคุณอยากจะฟ้องร้องเขาอย่างนั้นหรอ? แบบนี้จะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของประเทศจีนหรือไม่? จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศบาดหมางกันหรือเปล่า?
ถ้าสถานทูตสหภาพโซเวียตรู้เรื่องนี้เข้า จะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ พวกเขาเป็นเพียงแค่ศาลเล็กๆ ในเมือง และพวกเขาไม่กล้าที่จะฟ้องร้องชาวต่างชาติ
“เป็นชาวต่างชาติแล้วยังไงหรอ? ก็ในสัญญาเขียนเอาไว้ชัดเจนว่าเขาเป็นหนี้ผมจำนวนเงินเยอะขนาดนี้ และเขาก็ใช้รถบรรทุกพวกนี้เป็นหลักประกัน ตอนนี้เขาไม่สามารถจ่ายเงินได้ รถบรรทุกพวกนี้ก็ต้องเป็นของผมสิ มันมีปัญหาอะไรหรอ? เฝิงหยู่มองหน้าเจ้าหน้าที่ในศาล อย่าทำให้เป็นเรื่องยุ่งยากเลย นี่มันก็แค่ข้อพิพาททางธุรกิจทั่วไป
“หนุ่มน้อย แล้วเรื่องนี้ทั้งสองฝ่ายตกลงกันเองไม่ได้หรอ? ศาลของเราไม่มีอำนาจที่จะฟ้องร้องชาวต่างชาติ ทำไมคุณไม่ลองไปที่ศาลชั้นสูงระดับจังหวัดดูละ?” เจ้าหน้าที่ศาลรู้สึกกังวลใจ สิ่งที่เฝิงหยู่พูดก็ไม่ผิด แต่เขาไม่กล้าที่จะเป็นคนเริ่มจัดการเรื่องนี้ก่อน
“เราคุยกันแล้วครับและเขาก็เห็นด้วย ถ้าคุณไม่เชื่อผม คุณไปถามล่ามได้เลย ผมไม่ได้โกหกคุณเลยครับ เขายังเอาหนังสือเดินทางมาด้วยเลย” แน่นอนว่าคิริเลนโกต้องเห็นด้วย เพราะพวกเขาทั้งสองคนทำเรื่องนี้ด้วยกัน ที่ทำไปทั้งหมดนั้นก็เพื่อหลีกเลี่ยงภาษีราคาสูงนั่นเอง
เจ้าหน้าที่ศาลรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ที่โชคร้ายเหลือเกิน ทำไมเขาต้องมาเข้าเวรวันนี้ด้วย? ทำไมเจ้าหน้าที่อีกคนถึงต้องไปห้องน้ำพอดี? ถ้ารู้แบบนี้ เขาไปเข้าห้องน้ำด้วยดีกว่า เขาอยากจะโดดงานมากกว่าที่จะต้องจัดการเรื่องนี้
เฝิงหยู่รู้สึกกังวลอยู่แล้วว่าเรื่องแบบนี้จะต้องเกิดขึ้น ดังนั้นเขาเลยพาล่ามมาด้วย ล่ามคนดังกล่าวคืออาจารย์ในมหาวิทยาลัยและเขาได้รับว่าจ้างในราคาสูง ล่ามคนอื่นๆ ปฏิเสธงานนี้กันหมดเมื่อพวกเขาได้ยินว่าต้องไปที่ศาล ปัจจุบันนี้ ทุกคนไม่อยากจะทำอะไรที่เกี่ยวข้องกับศาล
“ก็แค่พิพากษา ทุกอย่างชัดเจนมาก มีอะไรที่ต้องกังวลหรือครับ? ผมขอคำพิพากษาเป็นลายลักษณ์อักษรภายหลังได้มั้ยครับ?” เฝิงหยู่ยังคงเร่งรัดเจ้าหน้าที่ เขายังต้องรีบไปจัดการเรื่องเอกสารสำหรับรถบรรทุกพวกนั้นอีก
เจ้าหน้าที่ขอให้เฝิงหยู่รอสักครู่เพราะเขาต้องปรึกษาหัวหน้าก่อน เจ้าหน้าที่รู้สึกสงสัยมาก ทำไมชาวต่างชาติคนนี้ไม่รู้สึกโกรธอะไรเลย? ปกติคนที่ถูกฟ้องจะต้องอารมณ์เสีย แม้ว่าจะไม่รู้สึกโกรธที่ถูกฟ้อง แต่อย่างน้อยก็น่าจะรู้สึกหัวเสียบ้าง แต่ทำไมชาวต่างชาติคนนี้ยังยืนยิ้มอยู่ได้? สมองเขาได้รับการกระทบกระเทือนหรือเปล่า?
คิริเลนโกไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่คิดว่าเขาเป็นคนโง่ แถมยังยิ้มหวานให้เจ้าหน้าที่อีก สำหรับคิริเลนโกแล้ว เขาคิดว่าเขายิ้มอย่างเป็นมิตรมาก แต่สำหรับคนอื่นนั้นคิดว่าเขากำลังยิ้มราวกับคนโง่
ต่อมาไม่นาน คนหนึ่งที่ท่าทางเหมือนจะเป็นหัวหน้าก็เดินมาคุยกับคิริเลนโก หัวหน้าคนนี้พูดภาษารัสเซียได้ และพบว่าคิริเลนโกให้คำตอบว่าไม่มีปัญหาจริงๆ เขาตรวจสอบหนังสือเดินทางของคิริเลนโกและบอกให้เฝิงหยู่รอสักครู่
หัวหน้าแจ้งเรื่องนี้ไปยังผู้ยังคับบัญชาในตำแหน่งที่สูงกว่าเขา สรุปแล้ว เรื่องนี้ถูกส่งยังรัฐบาลระดับจังหวัด หัวหน้าระดับอาวุโสคนหนึ่งเป็นผู้ให้คำตัดสินในการพิจารณาคดีในชั้นศาล หัวหน้าไม่ได้สนใจว่าจะเป็นชาวต่างชาติหรือคนท้องถิ่น ถ้าใครทำผิดในประเทศจีน คนนั้นก็ต้องถูกลงโทษตามกฎหมาย! เขายังสั่งให้ศาลจัดการคดีนี้ประหนึ่งเหมือนข้อพิพาทตามสัญญาทั่วไปและดำเนินการพิพากษาตามปกติ!
คำสั่งถูกส่งต่อมาอย่างรวดเร็วผ่านทุกระดับชั้นและกลับไปยังศาลประจำเมือง หัวหน้าศาลเห็นคำสั่งและสั่งให้ลูกน้องของเขาไปดำเนินการตามกระบวนการพิจารณาคดี เนื่องจากชาวต่างชาติเห็นด้วยกับเรื่องนี้ ดังนั้นศาลจึงไม่ต้องดำเนินการให้มากเรื่อง ก็แค่ขอให้ชาวต่างชาติลงนามและประทับลายนิ้วมือลงบนเอกสารเท่านั้น คำพิพากษาที่เป็นลายลักษณ์อักษรต้องมีฉบับภาษารัสเซียด้วย
เจ้าหน้าที่ศาลหลายคนมองหน้าเฝิงหยู่ หนุ่มคนนี้ยังเด็กมากนัก แต่เขากลับกล้าพาชาวต่างชาติมาขึ้นศาล ทุกคนสงสัยว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเด็กหนุ่มคนนี้
เมื่อเฝิงหยู่แอบมอบซองสีแดงให้ ประสิทธิภาพการทำงานของเจ้าหน้าที่ศาลก็ดีขึ้นได้ในทันที ภายในหนึ่งชั่วโมง คำพิพากษาที่เป็นลายลักษณ์อักษรก็ถูกตีพิมพ์ออกมา ตอนนี้กรรมสิทธิ์รถบรรทุก Gaz ทั้ง 80 คันก็ถูกย้ายโอนมาเป็นของบริษัทโลจิสติกส์เฟิงหยู่อย่างเป็นทางการแล้ว
