บทที่ 60: นาวายักษ์สีดำ
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
====================
บทที่ 60: นาวายักษ์สีดำ
จากความคิดนี้ เจ้าอ้วนไม่อาจหยุดความตื่นเต้นของตนเองได้ เขารีบคิดหาวิธีไล่นักบวชข้างตนออกไป แล้วหยิบสิ่งเหล่านี้เข้ามิติลึกลับ ซึ่งขนาดของมันในตอนนี้ใหญ่กว่าหนึ่งหมื่นห้าร้อยฟุต แม้ว่าพื้นที่ส่วนใหญ่จะถูกครอบครองด้วยเหล่าอุปกรณ์วิเศษที่เสียหาย เขาก็สามารถจัดการกับพวกมันได้ไม่ยากนัก
หลังจากทำงานอย่างหนักมาสองชั่วโมง เจ้าอ้วนขุดบ่อภายในมิติของเขาลึกหลายสิบฟุต จากนั้นเขาก็นำเอาน้ำในถ้ำเข้าไปเติมเต็มบ่อภายในมิติลึกลับ แน่นอนว่าเขาสามารถใช้ปราณจิตวิญญาณของเขาจับมัจฉาจำนวนสองพันตัวได้ไม่ยาก พร้อมกันนั้นเขาไม่ลืมที่จะขุดเอาหญ้าสีขาวเข้าไปด้วยเพื่อที่ให้มันเป็นอาหารของมัจฉาเหล่านั้น
นอกจากนี้เจ้าอ้วนทำการดึงเห็ดจิตวิญญาณโดยมิให้รากมันหลุดแต่อย่างใด เขานำมันไปปลูกไว้ในมิติของตนเองอีกด้วย
เขาเช็ดรอยเปื้อนออกจากร่างกายจนหมดสิ้น กลัวว่าผู้อื่นจะมาพบเห็นเข้า อีกทั้งเขายังเก็บมันมาได้เพียงเล็กน้อย เพียงเพราะกลัวว่าจะผิดสังเกต เพียงครึ่งวันในมิติลึกลับของเจ้าอ้วนก็มีสิ่งของวิเศษเพิ่มขึ้นมาอีกสองชนิด
ในสองวันถัดมา เขาไม่ได้ใส่ใจกับการฝึกตนแต่อย่างใด เขาสนใจเจ้าสองสิ่งใหม่ในมิติ เขาสังเกตว่ามันใช้ชีวิตในมิติลึกลับได้เป็นอย่างดี บทบาทสำคัญคือปราณจิตวิญญาณที่อยู่ภายในมิติ แม้ว่าขนาดของมันจะเล็กอยู่ แต่ก็เพียงพอหากเจ้าอ้วนจะรับประทานมันเดือนละครั้ง และหากเขาเพิ่มขนาดของมัน แน่นอนว่าเขาจะใช้สอยมันได้มากขึ้นในอนาคต
อย่างไรก็ตามการขยายขนาดไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเจ้าอ้วน สิ่งของในมิติไม่ได้มีเยอะนัก แม้ความจริงที่ว่าการย่อยสลายอุปกรณ์ระดับต่ำไม่ได้ทำให้มิติของเขาขยายตัวได้มากเท่าไหร่ แต่ทั้งนี้การขุดบ่อลึกเพียงสิบฟุตไม่ได้ทำให้มันดูแปลกไปเท่าไหร่นัก เพราะพื้นที่ในมิติของเขาเหลือเฟืออยู่แล้ว
ถ้าหากเขาสามารถหาอุปกรณ์จัดเก็บเครื่องมือที่มีขนาดใหญ่ มันจะมีความสามารถในการสลายตัวที่ดีกว่านี้ น่าเสียดายที่สมบัติเหล่านั้นมีราคาแพง เจ้าอ้วนจึงไม่สามารถมองหามันได้อย่างง่ายดาย
แต่อย่างไรก็ตาม การจัดเก็บของในมิติของเขาก็ไม่ได้ถือว่าคับแคบจนเกินไป เจ้าอ้วนพอใจกับมันอย่างมาก ความยิ่งใหญ่ขนาดหนึ่งหมื่นฟุตนี้เทียบเท่ากับอะไรได้บ้าง? มันทัดเทียมกับภูเขาขนาดเล็กหนึ่งลูกเลยทีเดียว
หลังจากที่เขานั่งลงและสำรวจมัจฉาไร้เนตรกับเห็ดจิตวิญญาณ เขารู้สึกว่าพวกมันไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ขั้นต่อไปสำหรับเขาคือการฝึกฝนเคล็ดวิชาสายฟ้าแห่งปฐพีศักดิ์สิทธิ์
มันเป็นพื้นฐานที่สุดของวิชาสายฟ้าแห่งธาตุทั้งห้า วิชาสายฟ้าแห่งปฐพีศักดิ์สิทธิ์ไม่ถือว่าเป็นเรื่องลำบากสำหรับนักฝึกตนเวทมนตร์สายฟ้า ถ้าหากว่ามีผู้เชี่ยวชาญคอยแนะนำ ในระดับเซียนเทียนสามารถฝึกฝนมันได้ทั้งสิ้น แต่ถ้าหากปราศจากอาจารย์ นักฝึกตนระดับเซียนเทียนส่วนใหญ่มักจะตายตกไปเพราะฝึกฝนมัน
แม้ว่าเจ้าอ้วนจะไม่มีอาจารย์คอยแนะนำ แต่ร่างกายของเขามีความพิเศษคือเอ็นและกระดูกของเขาแข็งแรงมาก หลังจากที่เขาฝึกฝนปฐมกาลแห่งความโกลาหล แม้ว่าร่างกายของเขาจะเติบโตในแนวนอน ซึ่งสวนทางกับความสง่างามของผู้ฝึกตน แต่ปราณจิตวิญญาณอัดแน่นอยู่ในกระดูกและเส้นเอ็นของเขา จึงทำให้เจ้าอ้วนร่างกายคล้ายคลึงกับอสูรกาย สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์มิอาจทำอันตรายเขาได้หากมันไม่มีพลังที่มากพอ
ในตอนนี้หลังจากที่เจ้าอ้วนกระเด็นกระดอนไปหลายครั้ง ด้วยความพยายามของเขา มันได้สร้างสายฟ้าแห่งปฐพีศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาได้เป็นครั้งแรก แม้ความจริงที่ว่าผิวหนังของกระดูกของเจ้าอ้วนจะแข็งแรงเพียงใด เขาก็ยังคงต้องจ่ายเป็นราคาที่มากกว่าตอนเรียนรู้อสนีวารีขั้วลบอยู่ดี ในระหว่างที่เขาฝึกตน เขาถูกผลักด้วยแรงระเบิดหลายครั้งจนอวัยวะข้างในได้รับความเสียหาย จนต้องถ่มเลือดออกมาทางปาก แต่ราวกับว่าเขามีพันชีวิตเหมือนแมลงสาบ เขาอดทนอย่างมากที่สุดเพื่อที่จะทำมันอีกครั้ง และในตอนนี้แม้ว่าเขาจะประสบความสำเร็จในการฝึกฝน แต่ความยากลำบากของมันก็มิใช่สิ่งที่เราจะสามารถจินตนาการถึงมันได้
อย่างไรก็ตาม นี่คือผลตอบแทนของความพยายาม เจ้าอ้วนปรับแต่งสายฟ้าแห่งปฐพีศักดิ์สิทธิ์ ความสามารถของเขาพัฒนาอย่างรวดเร็ว ในระยะเวลาอันสั้น เขาก้าวเข้าสู่ระดับเซียนเทียนขั้นที่ห้า
เจ้าอ้วนใคร่ครวญกับตนเองว่าเขาควรจะใช้เวลาอีกครึ่งปีถึงจะสามารถเข้าสู่ระดับเซียนเทียนขั้นที่ห้าได้ แต่ในขณะที่เขาปรับแต่งสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ เขาใช้องค์ประกอบแห่งธาตุทั้งห้าคอยเพิ่มพูนปราณจิตวิญญาณของเขา เนื่องจากความจริงที่ไม่อาจเลี่ยงคือเขาต้องใช้ปราณจิตวิญญาณแห่งธาตุทั้งห้า และสิ่งเหล่านั้นมีอยู่ในดอกบัวแห่งองค์ประกอบของธาตุทั้งห้า ถ้าหากรับประมานมันเป็นเวลานาน มันจะสะสมอยู่ในตัวของเจ้าอ้วนไม่ไปไหน แต่เมื่อเขาเริ่มฝึกฝน ปฐมกาลแห่งความโกลาหลจะเปลี่ยนสิ่งเหล่านี้เป็นปฐมกาลแห่งจิตวิญญาณ
จากการค้นพบดังกล่าว เจ้าอ้วนรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที ตราบใดที่เขาได้รับบาดเจ็บ เหล่าอุปกรณ์วิเศษจะค่อย ๆ เสื่อมสภาพลง ภายในมิติของเขานั้นเต็มไปด้วยองค์ประกอบแห่งธาตุทั้งห้า ซึ่งมันจะทำการเปลี่ยนแปลงธาตุเหล่านั้นสกัดออกมาเป็นหินจิตวิญญาณและสามารถหล่อเลี้ยงดอกบัวแห่งองค์ประกอบทั้งห้าได้อีก เช่นนี้แล้วนับว่าเจ้าอ้วนนั้นไร้ขีดจำกัดอย่างแท้จริง
เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้ แล้วเหตุใดเจ้าอ้วนจึงต้องใช้สอยมันอย่างประหยัด? เขาได้รับน้ำที่บริสุทธิ์เต็มเปี่ยมไปด้วยองค์ประกอบทั้งห้าและนำมันมาชงชาด้วย เขาดื่มมันเล็กน้อยในแต่ละวัน ซึ่งการบำรุงเช่นนี้ไม่แปลกหากเจ้าอ้วนจะสามารถก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว และแน่นอนว่าเขาไม่ได้ต้องการให้มันช้าไปมากกว่านี้
นับตั้งแต่ที่เขามาถึงวัดชิงเฟิง เจ้าอ้วนได้ผ่อนคลายลงอย่างมาก เขาใช้เวลาอยู่สองชั่วโมงเพื่อปรับแต่งสายฟ้าแห่งปฐพี และวารีศักดิ์สิทธิ์ หลังจากนั้นเขาพัฒนาเคล็ดวิชาปฐมกาลแห่งโกลาหลด้วยตนเอง จากนั้นเขาก็ไม่มีอะไรจะทำต่อ ในตอนนี้เขาไม่ต้องลำบากกับสิ่งใดเลย เจ้าอ้วนรู้สึกเป็นอิสระถึงขนาดที่ว่าเขาออกไปสำรวจพื้นที่รอบ ๆ จับสัตว์มาเป็นอาหาร และกินมัจฉาไร้เนตรกับเห็ดจิตวิญญาณบ้างเป็นครั้งคราว ชีวิตแบบนี้คือสิ่งที่เขาโหยหาอย่างแท้จริง!
ถ้าหากเขาทำได้ เขาต้องการจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีกหลายทศวรรษ แต่น่าเสียดายที่ความหวังของเจ้าอ้วนต้องล้มเหลว เขามีกำหนดการที่จะต้องไปต่อ ในช่วงบ่าย มีอุบัติเหตุตกลงมาจากฟากฟ้า ซึ่งทำลายความสงบสุขของเจ้าอ้วนโดยสมบูรณ์
ทุกวันนี้เจ้าอ้วนไม่ได้ขยับตัวไปทำสิ่งใดมากนัก เขาเพียงแค่ชงชาด้วยน้ำแห่งองค์ประกอบทั้งห้าและดื่มด่ำกับมันทั้งวัน แต่ทันใดนั้นเขามองเห็นลำแสงสีดำกำลังพุ่งตรงเข้ามาหาเขา
สัญชาตญาณแห่งผู้ฝึกตนของเขากรีดร้องออกมา เขารวบรวมปราณจิตวิญญาณไว้ที่ดวงตาและจ้องมองพลางพิจารณา เมื่อมองเห็นจุดสีดำที่กำลังร่วงหล่น เขาไร้สติไปชั่วขณะ
จุดสีดำคือนาวายักษ์สีดำบนท้องฟ้า มันยาวร้อยฟุตและกว้างสามสิบฟุต มีเสากระโดงเรือที่ดูแปลกตาอยู่ตรงกลาง รอบสิ่งนั้นมีสิ่งที่คล้ายกับรูปปั้นมนุษย์อยู่แปดชิ้น เจ้าอ้วนเริ่มคิดว่าหรือนั่นจะเป็นผู้พิทักษ์ เมื่อเรือเข้ามาใกล้มากขึ้น เจ้าอ้วนจึงมองเห็นว่าเป็นหุ่นเชิดที่ถือธนูหน้าไม้ขนาดใหญ่ เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้นมาเท่านั้น
นาวายักษ์เกิดเป็นจุดสีดำบนท้องฟ้าเพียงไม่กี่อึดใจ มันบินขึ้นไปที่ด้านบนของวัดชิงเฟิงและหยุดอยู่บนนั้น เมื่อเห็นเช่นนั้นเจ้าอ้วนทราบทันทีว่าปลายทางของมันคือวัดชิงเฟิง เขาคิดกับตนเองอย่างอดไม่อยู่ ‘สวรรค์ อย่าบอกนะว่าข้ากำลังจะถูกปล้น?’
