Chapter 112: ปลอกกระสุนปืนเทคโนโลยีเวทย์
Chapter 112: ปลอกกระสุนปืนเทคโนโลยีเวทย์
กล่องที่หวังหยู่เอาออกมามันยาวกว่าหนึ่งเมตรเล็กน้อยและมีอุปกรณ์ที่แปลกประหลาดหลายอย่างเช่นเครื่องมือ เครื่องบด และกรรไกร มันมีแม้กระทั่งของอย่างที่กดไฮดรอลิกและไขควง!
อุปกรณ์พวกนี้นั้นถูกเลิกใช้เป็นเวลากว่าห้าสิบปีแล้ว! นอกจากผู้เชี่ยวชาญแล้ว พวกเขาก็ไม่รู้วิธีที่จะใช้พวกมันทั้งหมดเลย
เมื่อมองไปยังอุปกรณ์ด้วยความสับสน แมรี่ก็ถามขึ้น “พวกนี้มีไว้ทำอะไร?”
“อุปกรณ์เครื่องจักรพกพา!”หวังหยู่ตอบกลับหลังจากอ่านคำอธิบายของไอเทม
“คุณไปหามันมาจากไหนกัน…”แมรี่จ้องไปที่พวกมันอย่างไม่เชื่อ บางสิ่งอย่างเช่นอุปกรณ์เครื่องจักรนั้นไม่มีอยู่ในเกมแฟนตาซีแบบนี้หรอก
“ผมได้รับอาชีพรองที่เรียกว่าช่าง และสิ่งนี้ก็ปรากฏขึ้นเมื่อผมกดไปที่ไอคอนของมัน…”หวังหยู่ตอบกลับอย่างไม่เต็มใจ
“เฮะเฮะ คุณเจ้าของบ้านนี่มีบางสิ่งจริงๆด้วย!”แมรี่หัวเราะแล้วเธอก็ยกนิ้วโป้งให้ ถึงแม้ว่าหวังหยู่นั้นจะใหม่กับเรื่องเกม เขานั้นก็เป็นสัตว์ประหลาดยิ่งกว่าพวกผู้มีประสบการณ์ส่วนมาก เขานั้นสามารถที่จะหาอุปกรณ์เครื่องจักรแบบนี้ในอีกด้วย
“คุณรู้วิธีใช้พวกมันไหม?”แมรี่ถาม
เมื่ออาศัยอยู่กับหวังหยู่มาเป็นเวลานาน แมรี่ก็ไร้ความหวังเกี่ยวกับเขาเรื่องเทคโนโลยี เขานั้นไม่สามารถที่จะเปิดทีวีที่บ้านได้ ไม่ต้องพูดถึงอุปกรณ์เฉพาะแบบนี้เลย
“ถ้าเด็กสาวแบบเธอสามารถที่จะตีเหล็กได้ ถ้างั้นผมจะไม่รู้วิธีใช้อุปกรณ์พวกนี้ได้ยังไงกัน?”หวังหยู่หัวเราะ
ตั้งแต่ที่มันเป็นเกม ระบบก็จะช่วยผู้เล่นเมื่อเกี่ยวกับการสร้าง
พร้อมกับเรื่องนี้ หวังหยู่ก็เลือกอุปกรณ์ขึ้นมาชิ้นหนึ่งและเปิดมันขึ้นมาและก็มีตัวเลือกห้าอย่างปรากฏขึ้นด้านหน้าของเขา ซอย ผสม บด ขัด และ ขุด
เมื่อตามพิมพ์เขียวของปลอกกระสุนปืนเทคโนโลยีเวทย์ หวังหยู่นั้นก็เลือกตัวเลือกทั้งสี่และโยนคริสตัลลึกลับลงไปในเครื่องจักร
ใครนั้นจะทำมันได้จะต้องเป็นผู้สร้างที่แท้จริง ดังนั้นเกมจึงดูแลเรื่องยากๆทั้งหมดเกี่ยวกับการสร้าง ถ้ามันเป็นชีวิตจริงละก็ มันจะต้องมีทีมของผู้เชี่ยวชาญและใช้เวลาหลายชั่วโมงกับสิ่งที่หวังหยู่นั้นพึ่งทำมันเสร็จแทบจะทันที!
ในเกมทุกสิ่งทุกอย่างก็ง่ายขึ้นมาก ในช่วงวินาทีที่คริสตัลลึกลับถูกวางไว้ในเครื่องจักร มันก็ถูกซอยเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าห้าชิ้นและหลังจากนั้นก็ทำให้ตรงกลางมันเป็นรูกลวง หลังจากนั้นมันก็แกะสลักกระสุนออกมาห้านัดและขัดมันให้เป็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบและหลังจากนั้นมันก็ใส่เข้าไปในปลอกกระสุนปืน
จากจุดเริ่มต้นจนถึงจุดสิ้นสุด กระบวนการสร้างนั้นใช้เวลาเพียงแค่สามนาที! มันเป็นเวลาเดียวกันกับที่ช่างตีเหล็กนั้นใช้ในการสร้างชุดเกราะด้วยเช่นกัน
{ปลอกกระสุนปืนเทคโนโลยีเวทย์} (เปลวเพลิง) : สามารถที่จะใช้ได้เมื่อสวมใส่อาวุธประเภทปืนและยิงกระสุนเวทย์ออกไป และก็เติมเต็มกระสุนทุกๆ หกสิบวินาที
เมื่อมองไปที่ค่าสถานะของปลอกกระสุนปืน หวังหยู่ก็รู้สึกพึงพอใจอย่างไม่น่าเชื่อ เขานั้นก็รีบโยนคริสตัลลึกลับอีกสี่ชิ้นลงไปในเครื่องจักรและสร้างปลอกกระสุนปืนขึ้นมาอีกสี่ชิ้น
อย่างไรก็ตามอัตราการสร้างสำเร็จนั้นไม่ค่อยสูงซักเท่าไหร่ จากทั้งสี่ชิ้นที่เขาใช้มันไป มีเพียงสองชิ้นเท่านั้นที่สำเร็จและกลายเป็นปลอกกระสุนปืนเทคโนโลยีเวทย์
{ปลอกกระสุนเทคโนโลยีเวทย์}(ทำให้กระเด็นออกไป) : สามารถที่จะใช้ได้เมื่อสวมใส่อาวุธประเภทปืนและยิงกระสุนเวทย์ออกไป และก็เติมเต็มกระสุนทุกๆ หกสิบวินาที
{ปลอกกระสุนเทคโนโลยีเวทย์}(ทำให้เป็นกระสุนติดตาม) : สามารถที่จะใช้ได้เมื่อสวมใส่อาวุธประเภทปืนและยิงกระสุนเวทย์ออกไป และก็เติมเต็มกระสุนทุกๆ หกสิบวินาที
“ฮ่าๆๆ! เป็นยังไงบ้าง? มันไม่ใช่ว่าน่าประทับใจมากเลยงั้นเหรอ?”หวังหยู่หัวเราะแล้วเขาก็โชว์ปลอกกระสุนปืนสามชิ้นแล้วแมรี่ก็ถามขึ้นมา “ดังนั้น….แล้วคุณจะใช้มันยังไงกัน?”
“อื้ม…”เมื่อฟังคำถามของแมรี่ หวังหยู่นั้นก็ตระหนักได้ทันทีว่าเขานั้นไม่รู้วิธีที่จะใช้มัน มีเพียงอาวุธประเภทปืนที่หวังหยู่นั้นพบมันก็มีเพียงปืนคาบศิลาและมันก็รวมเข้ากับปลอกกระสุนปืนเข้าด้วยกันแล้ว
หรือว่าเขานั้นจะต้องสังหารเทพเจ้ามังกรเลือดอีกเพื่อปืนพวกนี้กัน?
อย่างไรก็ตาม หวังหยู่ก็รีบลบล้างความคิดของเขาออกไป อย่างแรก หวังหยู่นั้นไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เทพเจ้ามังกรเลือดจะเกิดขึ้นมาใหม่ อย่างที่สอง มันไม่มีการันตีว่ามันจะดรอปปืนออกมา ถ้าหวังหยู่นั้นยังคงฆ่าเทพเจ้ามังกรเลือดต่อไปละก็ ความสัมพันธ์กับเผ่าพันธุ์มังกรนั้นจะไม่สามารถแก้ไขได้ ถ้ามันเป็นแบบนั้นละก็ มอนสเตอร์ประเภทมังกรทุกตัวนั้นจะพยายามฆ่าเขาทุกครั้งที่เห็นเขา
บอสระดับสามสิบห้านั้นเป็นเรื่องยากที่จะจัดการมัน จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามันเป็นระดับสองร้อยมาล่าเขากันละ..
เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หวังหยู่ก็สามารถที่จะทำได้เพียงถอนหายใจและก็เก็บปลอกกระสุนปืนสามชิ้นลงไป ตั้งแต่มันเป็นครั้งแรกที่เขาสร้างมัน แม้ว่าพวกมันจะไร้ประโยชน์ พวกมันอาจจะเป็นของที่มีค่าอย่างไม่น่าเชื่อ
“ไปทำงานของเธอเถอะ ผมจะไปเดินเล่นต่ออีกหน่อย…”หวังหยู่บอกลาอย่างอึดอัดกับแมรี่และเขาก็ออกมาจากห้องตีเหล็ก เขานั้นลงแรงอย่างมากในการสร้างไอเทมไร้ประโยชน์ทำให้หวังหยู่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยและเขาต้องการที่จะสำรวจเมืองรัตติกาลเพื่อทำให้หัวของเขาโล่ง
โดยปราศจากค่าประสบการณ์แล้วมันก็ไม่มีแรงกระตุ้นให้เขาทำอะไรเลย…
ตั้งแต่ค่าประสบการณ์ที่ถูกปิดกั้นไว้ หวังหยู่นั้นก็ไม่มีจิตใจออกจากประตูเมือง เขานั้นเดินเล่นไปทั่วถนนกลางอย่างไม่เต็มใจและออกจากเกมเพื่อไปหาเบาะแสเกี่ยวกับเควสของเขาในเว็บบอร์ด
มู่จี่เซียนนั้นเป็น GMระดับต่ำอย่างมากในเกม ดังนั้นเธอจึงรู้เพียงแค่ข้อมูลทั่วไปสำหรับเควสระดับสูงอย่างหัวใจแห่งความกล้าหาญนี้นั้น เธอก็ไม่สามารถจะช่วยหวังหยู่ได้มากเท่าไหร่
ผู้ให้ข้อมูลบอกเขาเกี่ยวกับนรกในดันเจี้ยนระดับนรก นอกจากนี้ เบาะแสของมันก็ยังเหลือบอสอีกสี่ตัวที่มีชื่อในไอเทมของพวกมันที่เขานั้นจำเป็นที่จะต้องตามหา
หุบเหว ศักดิ์สิทธิ์ ไททัน และนักฆ่า!
คำสี่คำนี้เป็นคีย์เวิร์ดที่หวังหยู่สืบหาในเว็บบอร์ด หุบเหวและนรกนั้นหาได้เจอเพียงเล็กน้อย เนื่องจากพวกมันนั้นเกี่ยงข้องกับกองกำลังแสงและความมืด หลังจากสืบค้นเป็นเวลานาน หวังหยู่ก็จำกัดแคบลงจนเหลือเพียงแค่เมืองสี่เมือง
เมืองก้าวข้ามนรกนั้นอยู่ตรงข้ามกับจุดสิ้นสุดของทวีปและมันก็มีข่าวลือว่ามันเป็นทางเข้าของโลกปีศาจ ที่อยู่ตรงทิศตะวันตกของทวีปและอยู่ในเขต 2
เมืองวาติกัน นั้นเป็นเมืองที่มีมนุษย์จำนวนมากอยู่บนทวีปและก็ตั้งอยู่ในตรงกลางของเขต 5
เมืองไททัน นั้นอยู่เหนือสุดและอยู่ในเขต 15
เมืองบาป เป็นแผ่นดินที่ไร้กฎและดึงดูดสำหรับพวกนักเลง มันถูกตั้งอยู่ทิศใต้ของทวีปและอยู่ในเขต 6
หลังจากจดชื่อของมันและได้ตำแหน่งของเมืองทั้งหมด หวังหยู่ก็เข้าไปในเกม
ทันใดนั้น หวังหยู่ก็ได้รับข้อความจากรัศมีฤดูใบไม้ผลิ “บอสเนียนก็ปรากฏในพื้นที่เกิดของพลปืนเร่ร่อน! รีบมาที่นี่เร็วเข้า!”
“รอผมก่อน!”
หวังหยู่ก็รีบตอบกลับและเขาก็วิ่งไป
เมื่อหวังหยู่ไปถึง ทั่วพื้นดินตรงนั้นก็ถูกล้อมรอบด้วยผู้เล่นแปลกหน้านับไม่ถ้วน ในขณะที่ไร้ความกลัวและคนอื่นนั้นยืนอยู่ตรงมุมของวงล้อมและให้กำลังใจ
“กิลด์ไหนกำลังสู้กับมันอยู่?”หวังหยู่ถาม
“พันธมิตรอันนองเลือดและซิมโฟนีที่ล้มเหลว!”หมิงตู่ตอบกลับ “ไอ้พวกปัญญาอ่อนมีปากเสียงกันเมื่อวานนี้และในตอนนี้พวกมันก็พยายามทำงานร่วมกัน มันวุ่นวายชิบหายด้านล่างนั่น! กำลังจิตใจแม่งน้อยกว่าขยะซะอีก!”
เมื่อหมิงตู่พูดถึงกำลังใจนั้นเป็นเรื่องแปลกประหลาดมาก…
“กระทิงเหล็ก ทำไมนายไม่ไปทักทายพวกเขากัน?”ไร้ความกลัวยิ้ม
“ทำไมเป็นผมกันละ?”หวังหยู่ถาม เมื่อเห็นรอยยิ้มอันชั่วร้ายบนใบหน้าของไร้ความกลัว หวังหยู่ก็รู้ว่ามันมีเรื่องบางอย่าง
“เนื่องจากว่านายจำเป็นต้องใช้แต้มอีเวนต์!”ไร้ความกลัวหัวเราะ
“และทำไมนายไม่ทำ?”
“แม้ว่า พวกเราไม่สามารถสู้กับบอสได้ พวกเราก็ยังไปเก็บระดับได้ ในอีกทางหนึ่งนายไม่มีอะไรอย่างอื่นที่จะได้ นอกจากแต้มอีเวนต์! นี่มันเป็นเพื่อนายเลยนะ!”
“เหี้....!”หวังหยู่ก็จ้องไปอย่างโกรธแค้นใส่ไร้ความกลัวอีกครั้งและหลังจากนั้นก็เดินเข้าไปในฝูงชนและตะโกน “สวัสดีทุกคน!”
เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของไร้ความกลัว กิลด์ทั้งสองนั้นก็หันกลับไปมองยังนิกายซวนเฉินและคิดในทันที “ไอ้เหี้...! ไอ้หน้าด้านบัดซบนั่นมาที่นี่เพื่อแย่งบอสไปอีกแล้ว..”
การต่อสู้เมื่อวานนี้ยังทิ้งเงาไว้ในหัวใจของผู้นำกิลด์ทั้งสอง แม้ว่าพวกเขาจะมีผู้เล่นเกือบร้อยคน พวกเขาก็ยังคงหวาดกลัวผู้เล่นแปดคน...
****ขอเปลี่ยนคำจาก กระสุนปืนเทคโนโลยีเวทย์มาจากปลอกกระสุนปืนเทคโนโลยีเวทย์
