Chapter 10 : Bringing the ‘Nation's Husband’ Home (10)
Chapter 10 : Bringing the ‘Nation's Husband’ Home (10)
“คุณลู่ครับ, ใกล้ถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้ว อีกประมาณสองชั่วโมง ผมคิดว่าเราควรจะไปเช็คอินกั...”
ก่อนที่เลขาฯของเขาจะพูดจบประโยค, ลู่จินเหนียนก็พูดตัดบทขึ้นมาว่า
“ช่วยจอดรถที่ป้ายรถเมล์ข้างหน้าด้วย แล้วคุณก็ลงที่นั่น”
“ฮะ!?”
เลขาฯอุทานออกมาด้วยความตกใจ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ถามอะไรออกไป ลู่จินเหนียนก็พูดขึ้นมาก่อนว่า
“ผมจะยังไม่กลับโรมในวันนี้ ช่วยเลื่อนไฟลท์บินเป็นวันพรุ่งนี้เช้าด้วย”
หลังจากที่เลขาฯของเขาลงจากรถ ลู่จินเหนียนก็ย้ายมายังที่นั่งคนขับ กระชับมือจับพวงมาลัยรถ เปิดไฟหน้า บิดกุญแจสตาร์ทเครื่องยนต์ แล้วค่อยๆขับรถเพื่อมุ่งหน้าไปทางตัวเมือง..
เมื่องานเลี้ยงฉลอง ’ตราบชั่วนิจนิรันดร์‘ จบลง เซ่าเหมงก็ขับรถมาส่งเฉียวอันหาวที่ เหมียนซิว
ที่นี่เป็นย่านที่มีชื่อเสียงในเมืองปักกิ่ง ถูกล้อมรอบไปด้วยภูเขา พื้นที่ทุกตารางนิ้วล้วนมีคุณค่าและราคาสูงลิ่ว ซึ่งที่นี่เป็นที่ตั้งของเรือนหอของลู่จินเหนียนและเฉียวอันหาวนั่นเอง
เซ่าเหมงจอดรถส่งเฉียวอันหาวที่บริเวณหน้าตัวบ้าน เป็นจังหวะเดียวกับที่ฝนได้หยุดตกไปแล้ว
หลังจากล่ำลากัน, เฉียวอันหาวยืนคอยอยู่หน้าบ้านเพื่อส่งเซ่าเหมงที่ค่อยๆขับรถออกไป ก่อนที่เธอจะควานหากุญแจบ้านในกระเป๋าถือ
เนื่องจากฝนที่โหมกระหน่ำมาก่อนหน้านี้ ทำให้ดอกไม้บริเวณสวนหน้าบ้านที่กำลังบานสะพรั่ง พากันส่งกลิ่นหอมอบอวลเคล้าไปกับกลิ่นฝนจางๆ
เฉียวอันหาวใช้เวลาในการเดินเข้าสู่ตัวบ้านอยู่นาน ไปกับการชื่นชมความงามของหมู่มวลดอกไม้
ลู่จินเหนียนจะกลับโรมคืนนี้เลยมั๊ยนะ? หรือว่าเขาอยู่ในตัวบ้าน?
หลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้นเมื่อสามเดือนก่อน เฉียวอันหาวก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขาอีก ทุกครั้งที่พบกัน มันทำให้เธอวิตกกังวลและตัวสั่นขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว
เฉียวอันหาวยืนอยู่หน้าประตูบ้าน เธอค่อยๆหลับตาลง สูดลมหายใจเข้า ก่อนที่จะไขประตูเข้าไปยังตัวบ้าน..
นอกจากแม่บ้านสองคนที่เธอจ้างมาทำงานพาร์ทไทม์แล้ว ที่นี่ก็ไม่มีคนอาศัยอยู่อีกเลย จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ทั้งบ้านเงียบสงัด
เธอยืนอยู่บริเวณทางเข้า ค่อยๆกวาดตามองไปรอบๆห้องนั่งเล่น เพื่อยืนยันว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่ แล้วเดินไปยังบันไดเพื่อขึ้นสู่ชั้นสอง
หลังจากแน่ใจแล้วว่าชั้นสองก็ไม่มีใครอยู่ เฉียวอันหาวก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ
เขาไม่ได้อยู่ที่บ้าน.. แต่คืนนี้เขาจะกลับมารึปล่าวนะ?
ผ่านมาสามเดือนแล้วหลังจากที่พวกเขาแต่งงานกัน, ลู่จินเหนียนกลับมาที่เรือนหอหลังนี้เป็นครั้งคราวและไม่กำหนดวันเวลาที่แน่นอน แต่ทุกครั้งเขาจะกลับมาไม่เกินเวลาตีหนึ่งเลย
ตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว นั่นก็แปลว่า ถ้าเขาไม่กลับมาภายในหนึ่งชั่วโมงนี้ คืนนี้เขาก็คงจะกลับโรมไปแล้ว
เวลาค่อยๆผ่านไปอย่างช้าๆ เมื่อนาฬิกาดังบอกเวลาตีหนึ่ง เธอก็ค่อยๆผ่อนคลายความเครียดที่เธอสะสมมา เธอล้มตัวลงกับโซฟาอย่างหมดแรง
ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่ง ซึ่งบ่งบอกว่าคืนนี้เขาจะไม่กลับมา..
