ตอนที่22 มากับพวกเราสิถ้าเป็นลูกผู้ชายตัวจริง

ตอนที่22 มากับพวกเราสิถ้าเป็นลูกผู้ชายตัวจริง

“คนที่นายเตะในวันนั้นอยู่ห้องเดียวกับพวกเรา! พวกเขาจับตาดูนายอยู่ ระวังด้วยหล่ะ!”

หลินหยี่ยิ้มเมื่อเห็นข้อความนี้

เขาไม่คิดว่ายู่ชูจะเตือนเขาด้วยความเมตตา แต่จริงๆแล้วเธอต้องการอะไรกันแน่ อยากให้เขาสู้กับพวกจงผินเหลียงงั้นหรอ?

ครูสอนเคมีนั้นอายุประมาณ50ปี เขาเป็นคนที่มีความรู้แน่นหนา และการบรรยายของเขาก็น่าฟังมาก แม้ว่าหลินหยี่จะรู้เรื่องอยู่แล้วแต่เขาก็ยังอยากฟัง

“หนายผ่าว นายทำบ้าอะไรของนาย?” จงผินเหลียงกำลังโมโห “ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าห้ามให้เขานั่งที่!”

“พี่จง ผมก็พยายามจะขัดขาเขาแล้ว แต่ไอหมอนั่นมันเหยียบขาผมแทน เจ็บมากด้วย! และตอนนี้ก็ยังเจ็บอยู่เลย”

“เขาเห็นงั้นหรอ?” จงผินเหลียงเข้าใจถึงความเจ็บดี เพราะเขาก็เคยโดนเตะก้นโดยหลินหยี่มาก่อน

“ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นนะ เพราะเขาไม่ได้มองพื้นเลย”

“บ้าเอ้ย ชาวนานั่นมันทำพวกเราเจ็บแสบอีกแล้ว ข้าจะจัดการมันที่ห้องน้ำ ข้าอยากให้มันรู้ถึงความรู้สึกนี้บ้าง!”

คำพูดของจงผินเหลียงนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ เขาได้รับฉายาว่าหัวโจกทั้ง4ของโรงเรียน และรวมถึงเก๋าเฉียวฟู กับ จางหนายผ่าวด้วย

“ใช่ จัดการมันเลย!” เก๋าเฉียวฟูได้ส่งเสริม

ขณะที่พวกเขาทั้งสามกำลังพูดคุยกันอย่างดุเดือด ชายชุดดำก็เดินเข้ามา “เหลียง พวกนายทั้งสามทำไรกันเนี่ย? ประชุมกันรึไง?”

“อ่า พี่หมิง”

ผินเหลียงเงยหน้ามอง และใช่นั่นคือหัวโจกคนที่4 โจวหลัวหมิง

สิ่งที่ชายคนนี้ทำนั้นชั่วร้ายที่สุด เคยได้ยินมาว่าหลัวหมิงเคยลากเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงไปในป่าสองต่อสอง ตอนที่เขาอยู่เกรด9

หลัวหมิงทักทายทั้งสามด้วยการพยักหน้า ครอบครัวของเขาไม่ได้มีอำนาจเหมือนกับจงผินเหลียง แต่ทว่าเขาก็มีพี่ของเขาที่เป็นเด็กแก๊งอยู่ข้างนอกรั้วโรงเรียน

“มีไรให้ช่วยไหม?” หลัวหมิงยื่นข้อเสนอ

“ก็ เรื่องของชาวนาที่เป็นเด็กแลกเปลี่ยนนั่นแหละ ข้าจะทำให้มันเห็นว่าใครเป็นพี่ใหญ่ที่นี่”

“ห้ะ? จริงดิพวกเจ้ารวมหัวกันเพื่อจัดการชาวนานั่นหรอ” หลัวหมิงเลิกสนใจทันที เพราะที่เขาเดินมาก็นึกว่ามีเรื่องอะไรสนุกๆให้ทำ

หลัวหมิงนั้นอยู่เกรด13 ซึ่งเป็นเกรดที่สอบเข้ามหาลัยไม่ติด แต่เขาก็สามารถจะยัดเงินเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยได้ แต่อย่างไรก็ตามเขาเลือกที่จะอยู่โรงเรียนต่อเอง

หลินหยี่ใช้เวลาสองคาบอย่างสงบสุข เหมิงเหยาก็ทำตัวไม่รู้จักหลินหยี่ต่อไป แต่ยู่ชูนั้นก็มองเขาตลอด

หลินหยี่รู้สึกราวกับว่ายู่ชูกำลังบอกเป็นนัยๆว่าให้ไปจัดการจงผินเหลียง

หลังจากเรียนคาบที่3เสร็จก็จะถึงช่วงพักผ่อนที่นักเรียนสามารถออกไปยังสนามหญ้าได้ หลินหยี่ก็ได้เดินตามเพื่อนร่วมห้องของเขาไปยังสนามหญ้าและพักผ่อน

แต่ทันใดนั้นก็มีเพื่อนร่วมห้องของเขาสามคนมุ่งหน้ามา

นั่นคือ จงผินเหลียง จางหนายผ่าว และเก๋าเฉียวฟู

“นั่น เหยาเหยา ดูสิ จงผินเหลียงกำลังตรงไปหาหลินหยี่!”

ยู่ชูที่รอดูฉากนี้มานานก็ได้เห็นทุกอย่างและรีบเรียกเหมิงเหยาทันที

เธอต้องการให้มีใครบางคนสั่งสอนเจ้าจงผินเหลียง แต่เนื่องจากเขามีคนหนุนหลังที่มีอำนาจเลยไม่มีใครกล้าทำอะไรเขา แต่ในตอนนี้หลินหยี่อยู่ที่นี่

“โอ้ เยี่ยมเลย ให้จงผินเหลียงสั่งสอนมันบ้างก็ดี!” เหมิงเหยาก็ยังคงโกรธหลินหยี่อยู่

“พูดจริงดิเหยาเหยา เธออยู่ข้างจงผินเหลียงงั้นหรอ?” ยู่ชูมองไปยังเหยาเหยา “อย่าบอกนะว่าเธอเริ่มจะรักเขาแล้ว”

“รักบ้าไรหล่ะ ฉันแค่เกลียดหลินหยี่แค่นั้น!” เหมิงเหยายังตอบกลับด้วยความอารมณ์เสีย “ไปกันเถอะ ใครจะไปสนใจพวกนั้นหล่ะ!”

“เดี๋ยว รอก่อนสิ! ฉันอยากเห็นว่าใครชนะ” ยู่ชูคว้าแขนของเหมิงเหยาไว้ไม่ให้เธอเดินหนีไป

“งั้นก็ได้ ความแค้นของฉันจะได้รับการแก้แค้นด้วยการดูเขาโดนกระทืบ”

เหมิงเหยาพูดจาแบบนี้ แต่ในใจเธอก็ไม่อยากให้หลินหยี่แพ้

เมื่อทั้งสองตกลงกันได้ ก็ตัดสินใจแอบดูอยู่ที่ประตูห้อง

“รู้ใช่มั้ยว่าพวกข้ามาทำไม?” จงผินเหลียงถามขณะอยู่ต่อหน้าหลินหยี่

หลินหยี่มองอยู่พักนึงและตอบไปว่า “ก็น่าจะเรื่องที่ฉันเตะตูดแกเมื่อวันก่อนสินะ”

“ก็รู้หนิ แล้วแกยังกล้ามีหน้ามาอีกหรอ? เจ๋งนักหรอ?”

ทันใดนั้นหลินหยี่ก็มองไปยังหนายผ่าวและทำท่าจับขาแล้วถามว่า “ขาหายยังอะ?”

“ไอกระจอก ถ้าแกเป็นลูกผู้ชายตัวจริง ก็ตามเรามาสิ มาเคลียกันหน่อย ที่นี่มันมีนักเรียนและครูอยู่ แกคงไม่อยากให้พวกเขาเห็นแกโดนกระทืบหรอกใช่มั้ย?”