ตอนที่50 การคัดสรรบุคลากร

 

หลังจากส่งนักข่าวกลับไปหมด้้ล่ว ซูฮงหยีถอนลมหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดความหายนะก็หายไป เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเเล้วพบว่ามีหลายสายยังไม่ได้รับ มันเป็นสายของฮั้วตงหลายล้วนๆ

เออลืมไป ฉันยังไม่ได้บอกทางทีมชาติเลยเรื่องการเเถลงข่าวนี้นี่หว่า ฮั้วคงเป็นห่วงเรื่องนี้เเน่ๆ โค้ชซูยิ้ม เเล้วโทรกลับไปหาเบอร์นั้น เขารอเพียงเเค่ไม่กี่วิเท่านั้น ฮั้วตอบรับในทันที เอาจริงๆเขาเหมือนนั่งรอโทรศัพท์อยู่ทั้งวันเลย

"ซู ฉันรอเเกเป็นชาติเลยกว่าเเกจะโทรกลับมา! ทำไมเเกจัดงานเเถลงข่าวเร่งด่วนอะไรขนาดนั้นวะ?ตกใจชะมัด!" ฮั้วบ่น

"รู้ไหมว่ามันก็ปุปปับสำหรับฉันเหมือนกัน ใครจะไปรู้ละว่าเรื่องเเบบนี้มันจะเกิดขึ้นละ ฉันยังไม่ได้เตรียมตัวเเล้วก็ไม่มีทางเลือกเเล้วด้วย มันมีทางเดียวคืออธิบายทุกอย่างให้กระจ่างไปเลย" ซูหยุดซักพักเเล้วต่อ

"เหตุผลที่ฉันไม่ได้เตือนเเกก่อนก็เพราะว่าฉันไม่อยากสร้างปัญหาเเล้วก็ทำให้สถานะการณ์มันเเย่ลงไปมากกว่านี้ เเถมชั้นยุ่งกับการจัดการกับนักข่าวด้วย"

ฮั้วเข้าใจเหตุผลของซูดี

เขาชี้เป้าว่ามีใครบางคนกำลังพยายามจะทำร้ายหยูเฟ่ยเฟ่ยอย่างลับๆ

"ซู ฉันไปสืบเรื่องทั้งหมดมาเเล้ว เเล้วก็เจอว่าปัญหาทั้งหมดมาจากไหนเเล้วด้วย" ฮั้วถอนหายใจเเล้วพูดต่อ

"เเกไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นวันนี้บ้าง มันโคตรเสี่ยงเลย ทางผู้นำของศูนย์ว่ายน้ำกำลังหารือกันเรื่องจะดีดหยูเฟ่ยเฟ่ยออกจากทีมชาติเพราะเรื่องนี้เมื่อไม่กี่นาทีที่เเล้วนี้เอง"

"อะไรนะ? เเกกำลังจะไล่เฟ่ยเฟ่ยออกเหรอ"

"อย่าว่าฉันซิ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย มีบางคนในนั้นเถียงเพราะว่าเฟ่ยเฟ่ยทำผลงานได้ไม่ดีเลยช่วงนี้ ทำให้มีคนเสนอมาว่าเธอไม่ควรได้รับทรัพยากรการฝึกมากเเบบนี้อีกต่อไป" ฮั้วลดเสียงลง

"เเกก็รู้นี้ว่าครในเเผนกนี้มีมุมมองต่างจากชาวบ้านตลอด พวกนั้นเเคร์เเค่ผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้นละเเกเคยสอนที่ทีมชาตินี้ เเกก็คงรู้ว่ามันเป็นยังไง

ซูพ่นลมด้วยความหงุดหงิด เขาถาม "เเล้วผลสุดท้ายเป็นไง จะไล่เฟ่ยเฟ่ยออกไหม"

"ไม่อยู่เเล้ว" ฮั้วบอก "เเต่ในงานเเถลงข่าวที่เเกจัดขึ้นมันทำให้เห็นว่าเธอลดน้ำหนักลงได้ตั้ง7กิโลกว่า ผอ.ซวง หงจุนจากศูนย์ว่ายน้ำก็เลยสั่งการให้เฟ่ยเฟ่ยไปเก็บตัวฝึกที่ประเทศออสเตรเลียพร้อมกับเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ ดังนั้นเเกไม่ต้องห่วง เเค่ให้เธอกลับมาที่ทีมชาติทันทีที่ทำได้หลังจากเทศกาลปีใหม่ก็พอ"

"หลังจากจบการสนธนากับฮั้ว ซูก็พบว่าบนหน้าผากเขามีเหงือเต็มไปหมด โค้ชซูรู้ดีว่า "ทรัพยากรการฝึก"มันมีค่ามากเเค่ไหนสำหรับนักกีฬาทีมชาติ โดยเฉพาะคนที่เคยอยู่บนจุดสูงสุด ถ้าพวกเขาไม่ใช้ทรัพยากรที่ได้ไปอย่างคุ้มค่า พวกเขาก็จะไม่ได้อะไรอีกเลย ง่ายๆก็คือพวกเขาจะโดนดีดออกจากทีม ถึงเเม้ว่าพวกเขาจะได้รับสิ่งที่ดีที่สุดก็ตาม เเต่เขาก็ต้องคงสภาพตัวเองให้ดีที่สุด ห้ามไม่อนุญาติให้ขี้เกียจ ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นเเบบนี้ โชคดีนะที่จัดงานเเถลงข่าวได้ทันเวลาพอดี ไม่สิ เอาจริงๆตอบขอบคุณเฟ่ยเฟ่ยที่ลดน้ำหนักได้ทันเวลาพอดี นี้ถ้าไม่ใช่เพราะท่าออกกำลังกายลดน้ำหนักของหลี่ไต้ เฟ่ยเฟ่ยคงถูกไล่ออกเเล้วก็ถูกทำลายอาชีพนักกีฬาจนย่อยยับไปเเล้ว ฉันเข้าใจหลี่ผิดไปเอง

...

หลิว เค่อ ปลอกเเอปเปิลเเล้วส่งให้สามีของเธอ โค้ชซูดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไร

"ทำไมทำหน้าบึ้งตึงอย่างงั้นละคะ ไม่ใช่ว่าปัญหาของเฟ่ยเฟ่ยหมดไปเเล้วเหรอคะ?"หลิวถามสามีของเธอ

"ฉันทำผิดไปหน่ะ ฉันดันไปคิดว่าหลี่ไต้เป็นพวกหลอกลวง"โค้ชซูตอบ

"หลี่ไต้หรอคะ" หลิวนึก "ใช่คนที่ช่วยให้เฟ่ยเฟ่ยลดน้ำหนักรึเปล่าคะ"

"ใช่ ฉันทำให้เขาอับอายโดยการไปข่มเขาต่อหน้าตอนที่เจอกันครั้งเเรก เเล้วพอกลับมานั่งนึกเเล้วรู้สึกละอายใจ"ซูกัดเเอปเปิลคำใหญ่

"เเล้วทำไมคุณไม่ไปขอโทษเขาละคะ?" หลิวพูดในขณะที่ปอกเเอปเปิลลูกใหม่

"กลัวว่าจะทำให้ตัวเองดูอับอายเหรอคะ"

โค้ชซูส่ายหัวตัวเอง "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกันหรอก เธอไม่รู้หรอกว่าพวกเขาจริงจังเเค่ไหน เฟ่ยเฟ่ยเกือบโดนไล่ออกเลยนะ"

เขาบอกหลิวทุกอย่าง หลิวถอนหายใจหลังจากได้ยินเรื่องราวทั้งหมดเเล้ว

"ทำไมถึงกลายเป็นว่าเรื่องมันใหญ่ขนาดนี้เนี่ย ที่รักโชคดีมากเลยนะรู้ไหมที่ได้เจอหลี่ไต้คนนี้ คุณติดค้างเขามากๆ คุณควรจะหาโอกาศไปขอบคุณเขานะ"

"หลี่ช่วยเราไว้มาก ฉันควรจะไปขอบคุณเขาเเน่ๆเเหล่ะ เเต่ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่เป็นห่วงมากกว่า เธอคิดว่าเฟ่ยเฟ่ยน้ำหนักจะขึ้นอีกไหมในอนาคต?"โค้ชซูถาม

"เฟ่ยเฟ่ยยังเป็นวัยรุ่นอยู่ มันเป็นเรื่องปรกติที่น้ำหนักจะขึ้นอีกรอบ"หลิวตอบตรงๆ

"เเล้วถ้าเธอน้ำหนักขึ้นในอนาคต เราต้องการหลี่ไต้อีกครั้งใช่ไหม?" โค้ชซูถาม

"ใช่"หลิวผงกหัวตอบรับ เเต่เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่ซูกำลังจะอธิบาย "คุณพยายามจะบอกอะไรฉัน"

"ฉันว่าฉันอยากที่จะรับหลี่ไว้ทำงาน" โค้ชซูพูด"ฉันว่าหลี่เป็นคนที่มีความสามารถมาก เขาคงไม่อยากที่จะทำงานในมหาลัยกีฬาตลอดทั้งชีวิตหรอก ฉันอยากจะชวนเขาเข้าทีมเรา ในกรณีที่หยูต้องการความช่วยเหลืออีกในอนาคต เขาจะได้ช่วยเหลือเธอได้ ในเวลาที่เธอต้องการ"

"วิธีนั้นก็ดูดีนะ เเต่มันไม่ง่ายนะคุณ เพราะว่าการดูเเลพนักงานอัตราจ้างในทีมชาติของเรามันไม่ได้ดีเท่าในมหาลัย ถ้าคุณอยากให้เขาเป็นพนักงานเต็มตัว เราต้องทำตามขั้นตอน"การเเนะนำความสามารถ" มันอาจจะยากได้นะ"หลิวพูด

"เธอพูดถูก เส้นสายกลายเป็นเรื่องที่สำคัญไปเเล้วซินะ"โค้ชซูถอนหายใจ "อย่างน้อยก็ขอให้ชื่อเสียงฉันยังมีบ้างละนะ"

หลิวยิ้มอย่างขี้เล่น เเล้วพูด"คุณได้บอกฉันใช่ไหมคะว่าหลี่ไต้คนนี้คือคนที่ทำให้น้ำหนักของหยูเฟ่ยเฟ่ยลดได้เพียงเเค่ทำการออกกำลังกายกระชับสัดส่วน? มันเป็นการออกกำลังกายเเบบไหนเหรอคะถึงได้ผลขนาดนั้น? คุณลองสอนฉันได้ไหมคะ? ฉันก็อยากลดน้ำหนักเหมือนกัน!"

"ท่าออกกำลังกายกระชับสัดส่วนอะนะ? ฉันไม่คิดหรอกว่าท่าออกกำลังกายนั้นมันจะช่วยได้ในสถานะการณ์เเบบนี้จริงๆ เพราะอะไรรู้ไหม เมื่อเที่ยงนี้ฉันได้ลองฝึกออกกำลังกายเเบบนั้นตั้งหลายครั้งภายใต้การนำของหยูเฟ่ยเฟ่ย เเต่น้ำหนักฉันไม่เห็นจะลดเลย!" โค้ชซูส่ายหัว"ฉันว่าไอ้การออกกำลังกายนั้นมันเป็นเเค่ฉากบังหน้า บางทีหลี่ต้องมีวิชาลับอะไรซักอย่างเเน่ๆ เเล้วถึงเเม้เขาจะไม่ยอมบอกฉัน ฉันก็ไม่คิดจะบังคับให้เขาบอกหรอก ตราบใดที่เขาไม่ทำอันตรายกับเฟ่ยเฟ่ย ฉันก็ยังอนุญาติให้เขาทำงั้นต่อไปได้"

...

โค้ชซูจองห้องในร้านอาหารภายในศูนย์ฝึกทีมกีฬาเพื่อเลี้ยงหลี่ไต้

"หลี่ไอ้น้องชาย ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่าไอ้ท่ากายบริหาร เอ้ย ไม่ใช่ ท่าออกกำลังกายกระชับสัดส่วนนั้นมันจะใช้ได้ผล ฉันพลาดเองที่ฉันมองข้ามความเก่งของนายไป ฉันขอโทษด้วย"

โค้ชซูยกเเก้วไวน์ขึ้นมาเเล้วดื่มไปอีกเเก้ว

หลังจากซัดไวน์ไปหลายเเก้วซูก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาเอาเเต่เรียกหลี่ไต้ว่า"ไอ้น้องชาย"ถึงเเม้ว่าเขาจะเเก่มากพอที่จะมาเป็นพ่อของหลี่ได้ นั้นทำให้หลี่อายนิดหน่อย จนถึงตอนนี้หลี่บอกได้เลยว่าโค้ชซูเป็นคนดีเเล้วก็เป็นคนตรงๆ โดยเฉพาะตอนเขาเมา

โค้ชซูพูด "ไอ้น้องชาย ฉันละติดค้างเเกมากนะ ครั้งหน้าถ้าเเกต้องการฉันเมื่อไร เรียกได้ทันทีเลยนะ ถ้าฉันช่วยได้ ฉันจะช่วยอย่างเต็มที่เลย นี้ไม่ได้ยอนะ ฉันหมายความอย่างงั้นเลยยย.."

"โอเคครับ โอเค โค้ชซูครับ หยุดก่อนเถอะครับ ตอนนี้คุณเมาเเล้วนะครับ"เฟ่ยเฟ่ยหันมาคุยกับหลี่ไต้ "พี่หลี่ อย่าไปเชื่อเขามากเลยคะ เขาก็ขี้โม้งี้ทุกครั้งที่เมาเเหล่ะคะ"

"ฉันไม่ได้โม้นะโว้ย เเล้วฉันก็ไม่ได้เมาด้วย! ฉันบอกกับที่อื่นไม่ได้หรอกนะ เเต่ในเมืองเฉิงตูเนี่ยฉันเส้นสายเยอะนะ”

"โค้ชซูมองไปที่หลี่ไต้เเล้วกรอกตา ถามหลี่ว่า "ฉันจะถามว่า นายยังเป็นพนักงานอัตราจ้างของมหาลัยกีฬาอยู่ใช่ไหม?ไอ้น้องชาย"

"ใช่ครับผมมานี้เมื่อเดือนพฤษจิกาที่เเล้ว ทำงานมายังไม่ถึงปีเลยครับ ถ้าผมมีโอกาสในอนาคตผมว่าจะลองเขารับการจัดสรรค์บุคลากรดู"หลี่บอก

"โค้ชซูพอจะช่วยอะไรเขาได้ไหมคะ?" หยูเฟ่ยเฟ่ยถาม

"ฉันช่วยไม่ได้หรอกนะถ้ามันอยู่ในการคัดสรรค์บุคลากรของมหาลัยกีฬาอะ"

ซูเบรกซักพักเเล้วยิ้ม เเล้วพูดต่อ"เเต่ถ้าเป็นที่ทีมกีฬาเขตของเราละก็ฉันลองทำได้นะ น้องชาย อยากมาอยู่ทีมของเราไหม"

"โค้ชซู คุณกำลังพูดถึงการเป็นพนักงานอย่างเป็นทางการในทีมกีฬาของเขตหรอครับ?หลี่ไต้ถามซูรอคำยืนยัน

"ใช่ เเต่ฉันยังไม่ชัวร์นะว่าจะได้ตอนนี้ ฉันบอกได้เเค่ว่ามันมีโอกาสเป็นไปได้" โค้ชซูตักอาหารเเล้วพูด

"ฉันจำได้ว่านายบอกว่านายอยู่คณะฝึกนักกีฬาอะไรนั้นใช่ไหม มันตรงกับการรับสมัครของเราพอดี อีกอย่าง นายก็มีประสบการณ์การทำงานในมหาลัยกีฬามาเเล้ว นายสามารถไปขอให้โค้ชเฉินเขียนหนังสือเเนะนำมาก็ได้ เเล้วฉันก็จะเเนะนำเธอเขาไปด้วยอีกทาง นั้นน่าจะเพียงพอให้มีโอกาศเข้าไปทำงานเเล้วละ"

"จริงหรอครับโค้ชซู ขอบคุณมากเลยครับ! เเก้วนี้ดื่มให้คุณครับ

หลี่ยกเเก้วเขาขึ้นมาทันที ถ้าเขาได้เป็นโค้ชในทีมกีฬาของเขตเเม้ว่าเขาจะอยู่ในพนักงานสัญญาจ้าง เขาก็จะไม่ปฏิเสธ ถึงเเม้ว่าในทีมกีฬา จะมีงานมากขึ้น เงินเดือนน้อยลง ไม่มีวันหยุดช่วงหน้าร้อนหน้าหนาว เเต่มันก็ยังดีกว่าไปฝึกเด็กมหาลัยในมหาลัยกีฬา อีกอย่าง หลี่จะได้อัพเวลเร็วขึ้นด้วย

งานอาหารเย็นที่จัดขึ้นโดยโค้ชซูเป็นงานขอบคุณหลี่ไต้อยู่เเล้ว เเต่เพราะว่าโค้ชซูได้รับปากว่าจะช่วยหาตำเเหน่งงานประจำให้ซึ่งเป็นตำเเหน่งที่มั่นคง หลี่รู้สึกยินดีกับซูมาก