Chapter 109: มหาวิหารน็อตร์-ดาม
Chapter 109: มหาวิหารน็อตร์-ดาม
เพียงแค่การเหลือบตามองครั้งแรก หวังหยู่นั้นก็จดจำพวกเขาได้ทันทีว่าเป็นคู่รักที่เกือบจะชนใส่เขาที่ด้านนอกโรงแรม
ผู้หญิงนั้นยืนแข็งทื่ออยู่หลายวินาทีก่อนที่จะเดินอย่างเงียบงันไปยังโต๊ะเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา พร้อมกับชายที่เดินตามหลังมาอย่างใกล้ชิด
หลังจากมองไปที่ชายคนนั้นอยู่สักพักหนึ่ง มู่จี่เซียนก็พึมพำกับหวังหยู่ “ชายคนนั้นแม่งยังสูงไม่เท่ากับน้องหยานเลยด้วยซ้ำ! ฉันสงสัยจริงๆว่าเธอนั้นเห็นอะไรดีในตัวเขา…”
“…”เมื่อเขาคิดวิธีการตอบกลับที่ดีไม่ได้ หวังหยู่ก็ยังคงเงียบอยู่สักพักหนึ่ง ในขณะที่ก็สงสัยว่าหญิงสาวฝั่งตรงข้ามของพวกเขานั้นกำลังคิดกับเขายังไงอยู่
“ที่รัก นี่คือซงหยานหยาน น้องหยานนี่คือสามีของฉัน หวังหยู่!”มู่จี่เซียนแนะนำพวกเขาทั้งสองคนอย่างมีความสุข
ซงหยานหยานนั้นยิ้มแล้วก็ชี้ไปที่ชายตัวเตี้ยและพูด “นี่แฟนหนุ่มของฉัน เหล่ยเจียน!”หลังจากนั้นเธอก็ชี้ไปที่มู่จี่เซียนและพูด “นี่คือเพื่อนรักของฉัน เซียนเซียน ที่ฉันพูดถึงอยู่บ่อยๆ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ! คุณนี่สวยเหมือนกับที่หยานน้อยพูดไม่มีผิด!”เหล่ยเจียนถอนหายใจอย่างชื่นชมแล้วเขาก็ชื่นชมกับร่างกายของเธอ หลังจากนั้นเขาก็ดึงมือมู่จี่เซียนเข้าหาเขาและกำลังจะก้มตัวจูบมือนั้น
โดยปราศจากการเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ หวังหยู่ก็ก้าวไปด้านหน้าและบังมือมู่จี่เซียนและจับไปที่ข้อมือของเหล่ยเจียน
เพียงแค่เหล่ยเจียนนั้นกำลังจะจูบมืออันสวยงามและงดงามของมู่จี่เซียน ก้มีกรงเล็บขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา ถึงแม้ว่าเขาจะตกตะลึงก็ตามที เหล่นเจียนก็เก็บมันไว้และยิ้ม “ผมขอโท ผมนั้นอยู่ต่างประเทศมานาน ดังนั้นผมจึงคุ้นเคยกับวัฒนธรรมของพวกเขามากเกินไป…”
“เหี้....! เขารู้วิธีที่จะอ้างจริงๆ!”หวังหยู่และมู่จี่เซียนนั้นคิดกับตัวของพวกเขาเอง
“เหล่ยเจียนนั้นไปเรียนต่างประเทศมาหลายปีและพึ่งกลับมายังบ้าน ดังนั้นเขากำลังปรับตัวอยู่ ฉันหวังหว่าเขาคงไม่ได้ยั่วยุพี่ชายหยู่นะคะ…”ซงหยานหยานพยายามที่จะอธิบาย
“มันไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”หวังหยู่โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ
ในตอนนั้นเอง เหล่ยเจียนนั้นก็จำหวังหยู่ได้และชี้ไปที่หวังหยู่ ในขณะที่เขานั้นหัวเราะไปด้วย “อ๊า! นายคือสามีของเซียนเซียนนี่เอง! ฉันขอโทษจริงๆกับอุบัติเหตุด้านนอกโรงแรมนั่น ตั่นจะต้องพูดว่สถานที่นายจอดรถเวสป้าคันน้อยของนายนั้นมันไม่เหมาสมอย่างมาก! ฉันพึ่งจะได้รถใหม่มาหลังจากกลับมาที่บ้าน ดังนั้นมันคงเป็นเรื่องน่าละอายถ้าฉันเกิดอุบัติเหตุหลังจากพึ่งได้มันมาสองวัน นายว่าไหม?”
“ก็ดี....สถานที่ที่นายจอดรถของนายมันก็ไม่ได้กว้างสักเท่าไหร่ด้วยซ้ำในตอนแรก”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เหล่ยเจียนนั้นเน้นคำพูด “เวสป้าคันน้อย” เมื่อเขาพูดทำให้การแสดงออกของมู่จี่เซียนมืดครึ้มมากขึ้น แล้วเธอก็หันไปหาหวังหยู่และถามอย่างอ่อนโยน “คุณเคยเจอทั้งสองคนมาก่อนงั้นเหรอ?”
ท่าทางที่หยิ่งยโสของเหล่ยเจียนและความร่ำรวยที่ส่งกลิ่นเหม็นสาปนั้นทำให้มู่จี่เซียนมีความประทับใจที่เลวร้ายกับเขาตั้งแต่จุดเริ่มต้น ในตอนนี้เธอนั้นก็ได้ยินว่าเขานั้นเกือบชนหวังหยู่โดยรถของเขานั้นทำให้ความประทับใจของเธอต่อเขานั้นถึงระดับต่ำที่สุดแล้ว
ซงหยานหยานนั้นก็ตระหนักได้ว่ามู่จี่เซียนนั้นกำลังจะระเบิดด้วยความโกรธแล้วก็ทำให้เธอนั้นรีบขัดขึ้นมา “พวกเราเป็นเพื่อนกันแล้วในตอนนี้ เลิกพูดเรื่องที่ไม่มีความสุขกันเถอะ! มาเถอะ! มาสั่งอาหารกันก่อน!”
“แน่นอน!”หวังหยู่พยักหน้าและเขาก็ยื่นเมนูให้กับเหล่ยเจียน
ถึงแม้ว่าไอ้บัดซบตัวเตี้ยนี้มันจะไม่ได้สูงมากก็ตามที การลิ้มรสอาหารของเขานั้นเป็นของคาวอย่างไม่น่าเชื่อ ทุกสิ่งที่เขาสั่งนั้นเกี่ยวข้องกับ ลำไส้ เครื่องใน และหัวเป็ดย่างในน้ำมันพริก!
ในอีกด้านหนึ่ง หวังหยู่นั้นสั่งอาหารรสชาติที่บางเบา เมื่อเขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็กนั้นก็ทำให้อาหารหลักของหวังหยู่นั้นเป็นอาหารที่เกี่ยวข้องกับสารอาหาร แทนที่จะเป็นรสชาติ นอกจากนี้ ตั้งแต่ที่อาหารเผ็ดบางอย่างนั้นจะกระตุ้นร่างกายของเขานั้นก็ทำให้หวังหยู่นั้นไม่มีนิสัยที่ชอบจะกินพวกมัน
เมื่อมองไปที่จานอาหารที่หวังหยู่สั่ง ซงหยานหยานก็อดถามขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “พี่ชายหยู่ นี่คือทั้งหมดที่คุณกินงั้นเหรอ?”
“พี่ชายหยู่นั้นไม่เหมืนกับผม เขานั้นเลี้ยงดูง่ายดายอย่างมาก!”เหล่นเจียนหัวเราะ
ถึงแม้ว่าเหลยเจียนนั้นจะไม่รู้ว่าหวังหยู่นั้นเคยได้รับการเลี้ยงดูจากมู่จี่เซียน เขาก็แตะต้องไปที่จุดอ่อนของหวังหยู่และทำให้หวังหยู่กราดเกรี้ยวขึ้นมาเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้
“พี่เจียน ฉันได้ยินมาว่าคนต่างชาตินั้นไม่กินสมองและเครื่องในแบบนี้ ทำไมหลังจากที่คุณอยู่ต่างประเทศมาหลายปี ลักษณะการกินของคุณยังไม่เปลี่ยนไปกัน?”มู่จี่เซียนถามอย่างเยือกเย็น
“พูดตามตรงแล้วนี่ละเหตุผลที่ทำไมผมต้องกินมันให้มากขึ้นเมื่อผมกลับมา!”เหล่ยเจียนหัวเราะ
“โอ้วววว ฉันรู้แล้ว! กินอาหารให้สนุกนะคะ!” มู่จี่เซียนหัวเราะ อย่างไรก็ตาม ภายในหัวใจของเธอนั้นกำลังสาปแช่งเขาอยู่ “พร้อมกับปากที่โสโครกแบบนั้น นายควรที่จะหวังไว้นะว่าอาหารมันจะไม่เป็นพิษ!”
เขาก้พยักหน้าแล้วเหล่ยเจียนก็ถามขึ้นมาอย่างฉับพลัน “โอ้ ใช่ คุณทำงานอะไรอยู่ในตอนนี้งั้นเหรอ เซียนเซียน?”
“ฉันเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริการลูกค้า สำหรับ {REBIRTH}!”มู่จี่เซียนตอบกลับ
ในช่วงเวลาที่เธอได้ยินมู่จี่เซียนพูดถึง {REBIRTH} ซงหยานหยานนั้นก็เงยหน้าขึ้นแล้วเธอก็ถามขึ้น “จริงดิ? ฉันก็เล่น {REBIRTH} ด้วยเช่นกัน! ฉันพึ่งเข้าหนึ่งในกิลด์ใหญ่ไป ดังนั้นฉันจึงเลื่อนระดับขึ้นค่อนข้างเร็วเลย! เธอเล่นมันด้วยไหม? บางทีพวกเราอาจจะเล่นด้วยกันก็ได้นะ!”
“ฉันเล่นเกมไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แต่สามีของฉันนะเก่งมาก!”มู่จี่เซียนประกาศอย่างภาคภูมิใจ
เมื่อได้ยินดังนี้ เหล่ยเจียนนั้นก็หัวเราะเยาะอย่างช่วยไม่ได้ “พี่ชายหยู่ทำงานอะไรอยู่ในตอนนี้? แล้วทำไมคุณถึงมีเวลาเล่นเกมกันละ?”
“ผมเป็นฟรีแลนซ์ แต่ในตอนนี้ผมนั้นกำลังทำงานเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเล่นเกมอยู่”หวังหยู่ตอบทื่อๆ
“โอ้ ฉันเห็นแล้ว ฉันเห็นแล้ว….ฉันได้ยินมาอาชีพนี้เหนื่อยอย่างไม่น่าเชื่อแต่ก็ไม่ได้เงินดีซักเท่าไหร่ ฉันพึ่งจะเปิดบริษัทของตัวเองขึ้นมา นายสนใจที่จะทำงานให้ฉันไหม พี่ชายหยู่?”
“เอ่อ…พูดตามตรงแล้วฉันไม่มีใบปริญญาบัตร…”หวังหยู่ตอบกลับ
“พวกเรานั้นไม่ได้ตามหาคนที่มีจบปริญญาระดับตรีหรืออะไรหรอก ตราบเท่าที่นายรู้วิธีใช้คอมพิวเตอร์และมือถือก็พอแล้ว!’เหล่ยเจียนตอบกลับก่อนที่จะพูดถึงเกี่ยวกับตลาดและเทคโนโลยีสมัยใหม่และแม้กระทั่งหุ้น!
สุดท้ายแล้วหวังหยู่ก็เข้าใจคำพูดจากปากของเหล่ยเจียนและหัวเราะเบาๆ “ไม่เป็นไร ผมคิดว่างานของคุณไม่เหมาะสมกับผม…”
“ไม่ต้องกังวลไป ทุกคนนั้นแตกต่างกัน ฉันสามารถแนะนำนายกับเพื่อนบางคนของฉันได้ พวกเขานั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญกันทั้งหมดในเกม ดังนั้นไม่มีใครที่จะยุ่งกับนายแน่!’เหล่ยเจียนพยายามอีกครั้งหนึ่ง
“หื้อ! ได้โปรดละ! ความสามารถของสามีฉันนั้นไม่มีใครกล้าที่จะพูดว่าพวกเขาสามารถปกป้องเขาได้หรอก!”มู่จี่เซียนหัวเราะคิกคัก
“ฮ่าๆๆ มันเป็นแบบนั้นงั้นเหรอ?”เหล่ยเจียนหัวเราะอย่างสุภาพและก็โยนหัวข้อนี้ทิ้งไปและหลังจากนั้นก็บ่นพึมพำเบาๆ “มันก็เป็นแค่เกมอยู่ดี มันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรถ้าเขาเล่นมันเก่ง? มันสามารถที่จะเลี้ยงดูครอบครัวของนายได้ตลอดไปเลยบงั้นเรอะ?”
พร้อมกับสัมผัสการฟังที่หวังหยู่มีนั้นเขาก็ไม่มีทางที่จะไม่ได้ยินเสียงบ่นพึมพำของเหล่ยเจียน
มู่จี่เซียนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเหล่ยเจียนนั้นก็ได้ยินสิ่งที่เขาพูดซึ่งทำให้เธอโกรธในทันที
มู่จี่เซียนนั้นไม่ใช่คนที่มีความประพฤติตนดีและเป็นหญิงสาวที่มีมารยาทอันเรียบร้อยสักเท่าไหร่ เนื่องจากอารมณ์อันรุนแรงของเธอ แม้ว่าเธอจะโดนปืนเล็งอยู่นั้นเธอก็จะไม่เปลี่ยนท่าทางเลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อเห็นชายที่เธอรักนั้นโดนเหยียดหยามต่อหน้าเธอ เธอก็เตรียมที่จะยืนขึ้นและด่าเหล่ยเจียนแล้ว
อย่างไรก็ตาม เพียงแค่เธอจะลุกขึ้นยืน หวังหยู่ก็สะกิดไปที่ขาของเธอเบาๆและส่งสัญญาณเธอหยุด หลังจากนั้นเขาก้ยิ้มอ่อนๆและพูดขึ้น “น้องเจียนไปต่างประเทศมานานแค่ไหนกัน?”
“ผมไปอยู่ฝรั่งเศษมาเจ็ดปี….”เหล่ยเจียนตอบอย่างภาคภูมิใจ
“โอ้ววว นั่นมันเยี่ยมไปเลย ผมเคยได้ยินว่าฝรั่งเศษนั้นสวงามอย่างมากแต่ผมไม่เคยมีโอกาสได้ไปเลย ผมสงสัยว่าน้องเจียนมีรูปเกี่ยวกับพวกมันไหม?”หวังหยู่ถามอย่างเต็มไปด้วยความนับถือ
เมื่อได้ยินคำพูดของหวังหยู่ เหล่ยเจียนนั้นก็รู้สึกว่ามันถึงเวลาที่เขาจะโอ้อวดแล้ว และเขาก็ยื่นมือถือของเขาให้หวังหยู่ดูอย่างตื่นเต้นและพูดขึ้น “แน่นอน! นื่คือรูปของหอคอยไอเฟล และนี่คือรูปของมหาวิหารน็อทร์-ดาม ผมมั่นใจว่านายเคยได้ยินสถานที่ชื่อดังพวกนี้มาก่อนใช่ไหม?”
“นายมั่นใจนะว่ามันเป็นรูปของมหาวิหารน็อทร์-ดาม? มันเหมือนกับโบสถ์น้อยซิสทีนมากกว่านะสำหรับผม…”หวังหยู่ขมวดคิ้ว
ในช่วงเวลาที่หวังหยู่พูดเสร็จ เหล่ยเจียนก็รีบแก้ประโยคด้วยตัวของเขาเอง “ใช่ใช่ใช่ นี่คือโบสถ์น้อยซิสทีน ผมนี่โง่จริงๆ นี่มันมาจากที่ผมไปเที่ยวโรมในวันหยุด…”
ฒู่จี่เซียนผลักหวังหยู่อย่างลับๆและกระซิบอย่างนุ่มนวล “ที่รัก คุณบอกว่าคุณไม่เคยออกจากประเทศนี้มาก่อนไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ ผมไม่เคย ทำไมหรอ?”หวังหยู่หัวเราะ
“ถ้างั้นคุณรู้จักโบสถ์ซิสทีนได้ยังไง?”
“ผมไม่รู้…ผมเคยเพียงแค่ได้ยินชื่อของมันแค่นั้นเอง….”หวังหยู่ตอบกลับตรงๆ
“อุ๊ปส์….”มู่จี่เซียนเกือบพ่นน้ำชาของเธอออกมาหลังจากได้ยินคำตอบของหวังหยู่
