บทที่ 102 รถบรรทุกที่ล้าสมัย (อ่านฟรี)

ใกล้จะสิ้นสุดภาคเรียนแล้ว เฝิงหยูตั้งใจกับการเรียนอย่างมาก โชคดีบทเรียนในชั้นม.4 ไม่ค่อยยากมากเท่าไร และด้วยความช่วยเหลือของหลี่น่า ทำให้เฝิงหยูสามารถเรียนตามเพื่อนๆ ทันได้

เมื่อเขากลับถึงบ้านในตอนเย็น ยังไม่ทันจะได้กินข้าง เฝิงหยูก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่จี

“พี่จี มีข่าวดีอะไรจะบอกผมหรอ? พี่จะสั่งซื้อสินค้าเพิ่มขึ้นในเดือนนี้หรอครับ?” ทุกครั้งที่คิริเลนโกโทรมา เฝิงหยูจะต้องอารมณ์ดี เป็นใครก็ต้องแฮปปี้ถ้าเทพเจ้าแห่งโชคลาภโทรมา

“เฝิงเพื่อนรัก เดือนนี้ผมอยากจะสั่งสินค้าเพิ่ม แต่มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น คุณอยากได้รถบรรทุกที่ล้าสมัยแล้วมั้ย? แต่ 80% เป็นรถบรรทุกมือหนึ่งหมดเลย ผมขายให้คุณครึ่งราคาเลยก็ได้”

รถบรรทุก? รถบรรทุก GAZ ของโซเวียต?

เฝิงหยูอยากซื้อรถบรรทุกนี้มานานแล้ว โรงงานของพ่อเขาต้องเสียเงินจำนวนมากไปกับค่าขนส่ง และความต้องการรถบรรทุกส่งสินค้าในเมืองปิงก็เพิ่มมากขึ้น ถ้าเขาจัดตั้งบริษัทขนส่ง คงจะสร้างผลกำไรได้

“มีจำนวนเท่าไหร่ครับ? พี่แน่ใจนะว่า 80% เป็นรถบรรทุกมือหนึ่ง”

“อย่างน้อยก็ 50 คันละ จำนวนสูงสุดคือ 80 คัน ทุกคนผลิตขึ้นในปีที่แล้วทั้งหมด ซึ่งผลิตขึ้นมาเพื่อให้ทหารใช้งาน แต่ตอนนี้แทบจะไม่ได้ใช้งานเลย แถมยังครบช่วงรันอินเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง รถบรรทุกพวกนี้กลายเป็นรถล้าสมัยหลังจากปีใหม่”

ห้ะ ตอนนี้สินค้านี้ไร้ประโยชน์แล้วหรอ เพิ่งผลิตในปี 2530 แต่กลับไม่ใช้งานแล้ว อะไรจะล้าสมัยเร็วขนาดนั้น?

“พี่จี ผมอยากร่วมงานกับพี่ในระยะยาวนะ ถ้าทำแบบนี้ พี่มีความเสี่ยงหรือเปล่า? ถ้าพี่ต้องการเงิน ผมให้พี่ยืมก่อนได้นะ ผมไม่คิดดอกเบี้ยก็ได้”

เฝิงหยูไม่อยากให้คิริเลนโกมีปัญหา  อีกสองปีข้างหน้าจะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการนำเข้าจากสหภาพโซเวียต เพื่อผลกำไรเพียงเล็กน้อยตอนนี้ อาจจะเกิดความเสียหายต่อผลกำไรจำนวนมากในอนาคตก็ได้

การสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับคิริเลนโกไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าต้องหาคนอื่นแทน ก็เป็นเรื่องยาก

“ฮ่าๆๆ เฝิง คุณพูดแบบนี้ผมดีใจมาก แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่เรื่องของผม แต่เป็นอีวานอวิช ช่วงนี้เขาอยากได้เงินจำนวนหนึ่ง เลยมาขอให้ผมช่วยติดต่อคุณ แต่ผมรับประกันให้คุณได้ว่าไมล์ของรถบรรทุกพวกนี้ต่ำกว่า 50 กิโลเมตรจริง และสภาพก็ดีมาก”

อีวานอวิชเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่มาประเทศจีนพร้อมกับคิริเลนโกครั้งที่แล้ว ตำแหน่งของพ่อเขาในกองทัพทหารโซเวียตสูงกว่าตำแหน่งของพ่อคิริเลนโก เฝิงหยูรู้สึกโล่งใจมากเมื่อรู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคิริเลนโกที่ต้องมารับความเสี่ยง รถบรรทุกพวกนี้มีระยะวิ่งน้อยกว่า 50 กิโลเมตร แถมยังไม่ครบช่วงรันอินเลยด้วย

“โอเค งั้นมีเท่าไรผมเหมาหมดเลย แบบนี้ดีมั้ยครับ? อีกสองสามวัน พอแม่น้ำเริ่มเย็นจนแข็งตัว พวกคุณก็ขับรถบรรทุกข้ามมาทางนี้ได้เลย ถึงตอนนั้นรถบรรทุกจะได้ครบช่วงเวลารันอินพอดี เดี๋ยวผมขอคิดก่อนว่ามีอะไรเพิ่มเติมอีกมั้ยจะได้ขนส่งมาพร้อมกับรถบรรทุกพร้อมกันเลยทีเดียว พี่มีสินค้าอะไรแนะนำมั้ย? ผมอยากได้พวกสินค้าอุตสาหกรรม”

“คอมเพรสเซอร์ของตู้เย็นสนใจมั้ย? ตอนนี้ราคาถูกมาก ที่นี่ขายแทบไม่ค่อยออก คุณสามารถเอาไปขายตอนใต้ได้ คุณภาพก็ไม่เลวเลยทีเดียว”

เมื่อก่อนเฝิงหยูเคยอ่านเจอข่าวว่าสหภาพโซเวียตผลิตคอมเพรสเซอร์ตู้เย็นที่ยังคงมีสภาพดีหลังจากผ่านการใช้งานมาเป็นเวลา 50 ปีโดยที่ไม่เคยพังเลย

“ราคาแพงมากมั้ยครับ?”

“ไม่แพงเลย เดี๋ยวผมส่งใบเสนอราคาให้ดู คุณสามารถประกอบเครื่องนี้ในตู้เย็นหรือตู้เก็บความเย็นขนาดเล็กก็ได้ รับรองไม่ขาดทุนแน่นอน”

คิริเลนโกค่อยๆ เก่งเรื่องทำธุรกิจมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้ว่าสินค้าไหนจะเป็นที่ชื่นชอบในตลาดประเทศจีนและสินค้าไหนจากประเทศจีนที่จะเป็นที่นิยมในสหภาพโซเวียต

“ได้เลยครับ พี่ส่งใบเสนอราคามาเลย เดี๋ยวผมค่อยตัดสินใจว่าจะสั่งกี่เครื่อง พี่ช่วยผมหาเครื่องจักรในการผลิตด้วยนะ เพราะหลังจากช่วงปีใหม่จะเป็นโอกาสสำหรับเราในการหารายได้จากสินค้าพวกนี้” เฝิงหยูวาดภาพอย่างสวยงามให้คิริเลนโกได้ฝันตาม ถ้าเขาตัดสินใจยกเลิกการนำเข้าเทคโนโลยีหรือเครื่องจักรการผลิตตอนนี้ คงจะต้องมีปัญหามากขึ้นแน่ๆ ในการทำการค้าหลังจากที่สหภาพโซเวียตล่มสลาย

“เฝิง ผมมีปัญหาเรื่องนึง ถ้าเราขับรถบรรทุกข้ามแม่น้ำเข้ามาในประเทศจีน อาจจะมีปัญหาเรื่องเอกสาร เมื่อก่อนตอนที่ส่งสินค้าให้คุณ ผมจะใช้รถบรรทุกสินค้าของทหาร แต่มาคราวนี้คุณอาจจะเจอปัญหาบ้าง”

เฝิงหยูรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเพียงปัญหาเล็กน้อย เขารู้สึกเคยชินกับการที่คิริเลนโกจัดการนำรถมาส่งของให้เขาแล้ว และเอกสารที่ใช้ก็มีไม่มากและขั้นตอนก็ง่ายมากเพราะพวกเขาใช้รถบรรทุกสินค้าของทหารในการนำของมาส่งทุกครั้ง แต่มาคราวนี้น่าจะมีปัญหา โดยเฉพาะเรื่องภาษีซึ่งต้องไม่ใช่จำนวนน้อยๆ แน่

“เดี๋ยวผมขอหาทางออกก่อนนะครับ พี่ส่งใบเสนอราคามาให้ก่อนได้เลย”

เมื่อกลับมาที่บริษัท เฝิงหยูนั่งอยู่ในสำนักงานด้วยความมึนงง อู๋จื้อกางเพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัด เขาได้ยินมาว่ามีโรงงงานหนึ่งในจังหวัดเลียวกำลังมองหาเตาเผาเหล็กอุณหภูมิสูงอยู่

เตาเผาเหล็กอุณหภูมิสูง? ราคาสินค้านี้แพงมาก แต่โรงงานแห่งนี้ในจังหวัดเลียวต้องการสินค้านี้มากและพร้อมจ่าย อย่างน้อยก็พร้อมจ่ายมากกว่าโรงงานเครื่องจักรในเมืองปิง ราคาของเตาเผาเหล็กอุณหภูมิสูงเป็นไปตามปริมาณความจุและอุณหภูมิของเครื่อง ซึ่งมีราคาตั้งแต่ 5 ล้านรูเบิลไปจนถึง 30 ล้านรูเบิล ประเทศจีนไม่สามารถผลิตเตาเผาประเภทนี้ได้ เฉพาะสหรัฐอเมริกาและยุโรปเท่านั้นที่มีเทคโนโลยีนี้

“จื้อกาง ไปพักสักสองวันเถอะ ลำบากคุณมาเยอะแล้ว พรุ่งนี้เข้าเมืองกับผมหน่อย เราต้องไปทำเรื่องขออนุญาตนำเข้ายานพาหนะล๊อตนึง”

“ยานพาหนะหรอ? ยานพาหนะอะไรครับ?” อู๋จื้อกางสงสัย ปกติบริษัทใช้ทางรถไฟในการนำเข้าของพวกนี้ไม่ใช่หรือ?

เฝิงหยูอธิบายสั้นๆ ให้เขาฟัง เขาพูดว่า “ผู้อำนวยการเฝิง ผมมีความคิดดีๆ แต่ผมไม่แน่ใจว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า?”

“ไหนลองบอกมาซิ”

“เราขอให้คิริเลนโกจัดตั้งบริษัทโลจิสติกส์ขึ้นมาเพื่อขนส่งสินค้าที่เราสั่งซื้อ แบบนี้เราก็จะเสียภาษีเฉพาะสินค้าโดยที่ไม่รวมยานพาหนะ เมื่อรถมาถึงที่นี่แล้ว เราก็ขอให้คิริเลนโกเขียนใบยืมขึ้นมาโดยระบุว่าเขาเป็นหนี้ให้กับบบริษัทเราและไม่สามารถหาเงินมาจ่ายให้ได้ เราเลยต้องยึดรถบรรทุกเอาไว้เป็นหลักประกันจนกว่าเขาจะใช้หนี้ให้เราครบ แบบนี้เราก็ไม่ต้องเสียภาษีแล้ว”

เฝิงหยูอ้าปากกว้างด้วยความตะลึง ทำไมเขาคิดไม่ถึงเรื่องนี้นะ?

เมื่อก่อนมีการใช้วิธีนี้เป็นปกติในตลาดอสังหาริมทรัพย์มือสอง ซึ่งใช้เวลาดำเนินการตามกฎหมายเพียงแค่ไม่กี่วัน และยังสามารถเลี่ยงภาษีได้ด้วย

“จื้อกาง คุณช่วยผมได้เยอะมากจริงๆ ถ้าเรื่องทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว ผมจะให้รางวัลคุณ 10,000 หยวน!”

“ไม่ต้องเยอะขนาดนั้นก็ได้ครับ” จื้อกางยิ้มกว้าง

“ตกลงตามนี้ คุณช่วยประหยัดเงินให้บริษัทได้เยอะมาก คุณสมควรที่จะได้รับเงินจำนวนนี้ โอเค วันนี้คุณไปพักผ่อนได้ละ”

คนเราไม่ควรขี้เหนียวกับลูกน้อง โดยเฉพาะลูกน้องที่สามารถช่วยคิดหาทางออกให้ได้ แบบนี้ลูกน้องจะยิ่งเต็มใจทำงานให้กับบริษัทและช่วยเหลือบริษัทเพื่อให้ได้ผลกำไรมากยิ่งขึ้น

ในตอนเย็น หลี่ซื่อเฉียงนำใบเสนอราคาของคอมเพรสเซอร์ตู้เย็นที่คิริเลนโกส่งโทรสารมาให้ พอเฝิงหยูเห็นใบเสนอราคา ราคาที่คิริเลนโกเสนอมามันถูกมากจริงๆ ถ้าเขาสามารถเอาคอมเพรสเซอร์พวกนี้ไปขายในตอนใต้หรือขายให้กับผู้ผลิตตู้เย็น เขาต้องสามารถทำกำไรได้อย่างน้อย 30%

เฝิงหยูรีบโทรศัพท์ไปหาคิริเลนโกและบอกให้เขาพิจารณาดีๆ ว่าแม่น้ำที่เป็นน้ำแข็งสามารถรองรับน้ำหนักบรรทุกของคอมเพรสเซอร์ได้เท่าไร เฝิงหยูต้องการให้รถบรรทุกนำคอมเพรสเซอร์มาด้วยน้ำหนักบรรทุกสูงสุด และรถบรรทุกมีจำนวนเท่าไรก็ขับมาให้หมด จากนั้นเขาบอกความคิดเรื่องการเลี่ยงภาษีให้คิริเลนโกฟัง และขอให้คิริเลนโกจดทะเบียนบริษัทใหม่ ซึ่งก็คือบริษัทโลจิสติกส์ ค่าเครื่องคอมเพรสเซอร์จะโอนไปให้ก่อน ส่วนค่ารถบรรทุกจะโอนให้อีกบัญชีหนึ่งหรือใช้สินค้าประเภทอื่นมาแลกเปลี่ยนก็ได้

หลังจากพูดคุยถึงแผนการเสร็จแล้ว เฝิงหยูสอบถามขั้นตอนการจัดตั้งบริษัทโลจิสติกส์กับหลี่ซื่อเฉียง

บริษัทโลจิสติกส์? หลี่ซื่อเฉียงรู้สึกแปลกๆ เพราะตอนนี้การทำธุรกิจบริษัทโลจิสติกส์ไม่ค่อยได้กำไรมากเท่าไร มันไม่คุ้มกับการที่ต้องลงทุนซื้อยานพาหนะ

เฝิงหยูบอกเขาว่าคิริเลนโกอยากขายรถบรรทุกล้าสมัยซึ่งถูกผลิตขึ้นเมื่อปีที่แล้วให้เขา และตามที่คาดหวังไว้ หลี่ซื่อเฉียงอ้าปากค้างอย่างประหลาดใจ

อย่าว่าแต่หลี่ซื่อเฉียงเลย เฝิงหยูก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่ากองทัพทหารรุ่นที่สองของสหภาพโซเวียตจะกล้าทำแบบนี้ แต่ใครจะสนละ ยิ่งพวกเขากล้ามากเท่าไร ก็ยิ่งดีต่อเฝิงหยู หากพวกเขากล้าขายเครื่องบินหรือปืนใหญ่ เฝิงหยูก็กล้าซื้อเช่นกัน!

หมายเหตุ: สมัยนั้นมีการใช้รถบรรทุก GAZ จำนวนมากในจังหวัดหลงเจียง ซึ่งนำไปใช้บรรทุกสินค้าและโดยสารคน