ตอนที่20 ความอ่อนแอ

ตอนที่20 ความอ่อนแอ

มันมีอะไรบางอย่างแน่ๆ หลินหยี่ได้ครุ่นคิดเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อวาน

เพราะถ้าหากจะให้มาเป็นเพื่อนเรียน ท่านประธานก็คงจ้างคนที่มีความรู้เรียนเก่งมาแล้วสิ

แต่ถึงอย่างไรก็ตามเกรดนั้นไม่สำคัญสำหรับเหมิงเหยา

เพราะทุกมหาลัยไม่มีมหาลัยไหนปฎิเสธเธอแน่ถ้ารู้ว่าลูกสาวของฉูเพงซานมาสมัครเรียน

“ช่างสังเกตนิ!”

หลีฟูไม่คิดว่าหลินหยี่จะถามแบบนี้

“แล้วมันจริงมั้ยหล่ะ?”

“ถ้าให้พูดอย่างตรงไปตรงมาก็คือ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าท่านประธานกำลังคิดอะไรอยู่” หลีฟูถอนหายใจ “ถึงแม้ว่าผมจะเป็นลูกน้องคนสนิทของท่านประธาน แต่ท่านประธานก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้ให้ผมได้ทราบเลย” หลีฟูพูด “แต่ท่านประธานอยากให้ผมบอกกับคุณแบบนี้ ‘ดูแลคุณหนูและอย่าคิดมาก แล้วก็รักเธอให้มากๆเพราะเธอไม่ค่อยรู้จักคำนี้’”

หลินหยี่ถึงกับหมดคำพูด คนพวกนี้เป็นอะไรกัน?

ให้มอบความรักให้เธอ? แล้วเขาจะมอบความรักให้กับเธอได้ยังไง?

ก่อนหน้าที่จะได้พบกับเหมิงเหยา หลินหยี่ก็ไม่ค่อยจะพอใจกับวิธีการของท่านประธานสักเท่าไหร่ เหมือนว่าท่านประธานกำลังวางแผนให้เขามาแต่งงานอะไรบางอย่าง ราวกับว่าเธอนั้นไม่สามารถมีเพื่อนได้

แต่ทว่าเหมิงเหยานั้นเป็นสาวที่สวยมาก มันเลยไม่ใช่เรื่องแย่สักเท่าไหร่

แต่ปัญหาก็คือคุณหนูเหมิงเหยานั้นเกลียดหลินหยี่! ไม่มีทางที่จะรักกันแน่ๆ

หลินหยี่พยักหน้าก่อนจะเดินออกจากรถ เขาไม่มีอะไรต้องพูดกับหลีฟูอีก

…

“รู้ตัวรึยังว่าชาวนานั่นเป็นใคร?”

ก้นของจงผินเหลียงนั้นกำลังปวดระบมอยู่เนื่องจากที่โดนหลินหยี่เตะเมื่อวาน

ผินเหลียงไม่สามารถนอนเงยหน้าได้ทั้งคืน เขาต้องนอนก้มหน้าอย่างเดียวเพื่อไม่ให้ก้นระบม

“ไม่ทราบครับ! จางหนายผ่าวกับผม ลองหาข้อมูลแล้วแต่ก็ไม่พบเลย”

เก๋าเฉียวฟูส่ายหัว “พี่เหลียง บางที่เขาอาจจะยังไม่มีงานทำก็ได้”

“ฟังนะ ข้าไม่สนใจว่ามันจะเป็นยังไง ข้าอยากจะเจอมัน! ข้าจะไม่มีทางปล่อยมันไป!” จงผินเหลียงโมโหดมาก

“ครับ!” เก๋าเฉียวฟู ตอบโดยทันที

...

อารมณ์ของหลินหยี่ก็ดีขึ้นหลังจากเข้าไปในโรงเรียน

เพราะสถานที่นี้เป็นที่ที่เขากำลังมองหา ดินแดนแห่งรักแรก จูบแรก!

กระเป๋าของเขาเป็นถุงใส่สายเดี่ยวซึ่งเป็นสีดำมาตรฐานที่โรงเรียนมอบให้ มันไม่ได้มีความสวยหรูเหมือนกับของเหมิเหยา และยู่ชู กับนักเรียนคนอื่นๆ

มีแต่นักเรียนระดับหลินหยี่หรือต่ำกว่าเท่านั้นที่ใส่กระเป๋าถุงใส่สายเดี่ยวนี้

ว่าแต่สายตาของหลินหยี่ดีขนาดไหน? ก็ดีพอที่จะมองเห็นจงผินเหลียงได้ขณะที่ก้าวเข้ามาในรั้วโรงเรียน

ชายคนที่ใช่คนที่เหมิงเหยาบอกให้จัดการเมื่อวานรึเปล่านะ? หลินหยี่ตัดสินใจที่จะไม่สนใจ เนื่องจากพวกเขาไม่ได้มาสนใจอะไรหลินหยี่ หลินหยี่เดินผ่านพวกเขาแบบซึ่งๆหน้า แต่พวกเขาก็ไม่ทำอะไรหลินหยี่เลย

“พี่เหลียง ชายคนนั้นมันดูคุ้นๆมั้ยหนะ?” หนายผ่าวได้พูดขณะที่หลินหยี่เดินผ่านไป

“เรากำลังพูดเรื่องจริงจังกันอยู่ จะไปสนใจทำไมว่าคนนั้นคุ้นรึเปล่า?” ผินเหลียงคิ้วขมวด

“ผมก็คิดว่าเขาดูคุ้นๆเหมือนกันนะ เขาเหมือน เหมือน..” เก๋าเฉียวฟูเริ่มหันไปมองตาม

“เหมือนอะไร? พูดออกมาสิ” จงผินเหลียงโวยวาย และงงว่าทั้งสองคนกำลังพูดถึงอะไรกันอยู่

“เหมือนชาวนาที่เตะพี่เมื่อวานไง!”

หนายป่าวตะโกนออกมา “ใช่! คนนั้นแหละ! ผมจำได้แล้ว!”

“จริงดิ!?” ผินเหลียงที่เต็มไปด้วยความโมโหถามขึ้นทันที “แล้วรออะไรอยู่หล่ะ ไปจับเขามาสิ!”

“ลุย!”

เฉียวฟูและหนายผ่าวได้โห่ร้องตะโกนขณะวิ่งไปตามหลินหยี่

...

ส่วนทางหลินหยี่ ที่กำลังเดินไปหาห้องสำนักงาน ตามข้อมูลที่เขาได้มาจากฉูเพงซาน เพื่อไปทำการสมัครลงเรียน

หลินหยี่เคาะห้องสำนักงานแต่ไม่มีใครตอบกลับ

บางทีอาจเป็นเพราะเขามาโรงเรียนเร็วเกินไป หลินหยี่จึงมองนาฬิกาและพบว่านี่พึ่งจะ 7โมง15นาทีอยู่เลย เหลือเวลาอีกตั้ง45นาทีกว่าห้องสำนักงานจะเปิด

หลินหยี่จึงยืนพิงประตูและรออยู่ที่หน้าห้องสำนักงาน

“อ๊ะ...อ๊ะ...”

หลินหยี่ลองมองเข้าไปในห้องสำนักงาน แต่ดูเหมือนว่ามันจะว่างเปล่า

ห้องว่างเปล่าไม่ใช่หรอ? หลินหยี่ยิ้มเหมือนจะรู้ตัว

พอเวลา45นาทีต่อมา ประตูก็เปิดออก

ผู้หญิงที่ดูเซ็กซ่อายุราวๆ30ก็เดินออกมาจากห้องสำนักงาน เธอกระโดดตกใจทันทีที่เห็นหลินหยี่ยืนพิงประตูอยู่ “นายมาทำอะไรตรงนี้?”

“ผมมาหาคณบดี”

“โอ้ ท่านคณบดีอยู่ข้างใน เชิญด้านในค่ะ”

หลินหยี่พยักหน้า และเดินเข้าห้อง เขาก็เห็นชายอายุวัยกลางคนนั่งอยู่ที่โต๊ะ หัวโล้นๆ และใบหน้าที่เคร่งขรึม

“เข้ามาทำไม?”

หวางฉีเฟงตกใจ เขาไม่คาดว่าจะมีนักเรียนเข้ามาหาเขาทันที ขณะที่คนรักของเขาพึ่งจะเดินออกห้องไป

“ผมหลินหยี่มาที่นี่เพื่อลงทะเบียน”

หลินหยี่หยิบแฟ้มออกมาวางบนโต๊ะคณบดี

“โอ้ รู้แล้ว หลินหยี่นี่เอง”

หวางฉีเฟงพยักหน้าทันทีที่ได้ยินชื่อ นี่เป็นนักเรียนที่ท่านประธานได้เลือกมาเอง ข้าจะลืมได้ยังไง? เขาหยิบแฟ้มไปและหันไปที่คอมพิวเตอร์ของเขา

เป็นเวลาไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย หลังจากนั้นท่านคณบดีก็ลุกขึ้นและพูดว่า “เดียวจะพาไปที่ห้องเรียนนะ”

“ขอบคุณครับ คุณหวาง”

หลินหยี่พูดอย่างระมัดระวังเพราะเขาทราบดีว่าคณบดีมีอำนาจมากในโรงเรียนนี้ เขาไม่อยากจะทำให้ชีวิตที่แสนสุขสบายของเขาต้องพังตั้งแต่วันแรก

“ฮ่าๆ ที่นี่มันก็ไม่มีอะไรหรอก”

หวางฉีเฟงต้องการทำให้แน่ใจ นักเรียนที่ท่านประธานเลือกมาเอง เขาต้องการจะทดสอบหลินหยี่นิดหน่อยขณะเดินไปพร้อมๆกัน “เธอพึ่งจะมาถึงหรอ?”

“ผมมาที่นี่สักพักแล้วครับ”

หลินหยี่ไม่รู้สึกว่าคำถามนี้จำเป็นต้องโกหก มีกล้องรักษาความปลอดภัยอยู่รอบๆ เขาไม่ต้องการมีปัญหาอะไร

“แล้วเธอ..”

หวางฉีเฟงลังเลว่าควรจะถามแบบนี้ดีมั้ย? เพราะว่าหลินหยี่เป็นคนที่จับได้ว่าท่านคณบดีนำสาวอันเป็นที่รักเข้ามาในห้องทำงาน

“อย่ากังวลเลย คุณหวาง ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” หลินหยี่ยิ้มแบบใสๆ