ตอนที่ 57 เต๋าแห่งสวรรค์ (FREE)

นกน้อยโผบินขึ้นไปบนท้องฟ้า หมู่เมฆเลื่อนลอยไปมา

ภูเขาหินลูกหนึ่งบนหน้าผาสูงกว่า 1000 ฟุต มีหอสีทองขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ข้างนอกตกแต่งด้วยกระเบื้องหยกขาว ท่ามกลางต้นไม้เขียวชะอุ่ม ปราชญ์นับไม่ถ้วนและหญิงสาวจำนวนมากในชุดสีขาวต่างเดินไปเดินมา

ด้านหน้าหอสีทองขนาดใหญ่ มีโต๊ะสีดำที่ถูกวางไว้อย่างมั่นคง บนโต๊ะมีตัวอักษรขนาดใหญ่สลักไว้ ‘เต๋าแห่งสวรรค์’

 

“คุณหนู มีข้อความมาจากกองตรวจการศักดิสิทธิ์!” ข้างๆหอสีทองมีห้องใต้หลังคาที่ ทำจากไม้ บรรยากาศเงียบสงบ หญิงสาวในชุดกระโปรงเขียวกำลังรออยู่ข้างนอกประตูอย่างเงียบสงบ

“ว่ามา!” ข้างในนั้น มีเสียงอันคมชัดตะโกนออกมา ถึงแม้จะเป็นเสียงของคนเดียว แต่มันราวกับเสียงของนกนับร้อยที่ร้องใส่หูคนฟัง

“อีก 10 วัน จะเป็นงานเฉลิมฉลองวันเกิดครบรอบอายุ 20 ปี ของราชาต้วน นายท่านต้องการให้คุณหนูเข้าร่วมด้วย!” หญิงสาวตอบออกมา

“ปฏิเสธไป!” มีเสียงดังออกมาจากภายในห้องนั้นอีกครั้ง เหมือนทุกๆครั้ง มันเป็นเพียงคำพูดสั้นๆ

หลังจากที่หญิงสาวจากไปแล้ว เสียงถอนหายใจเบาๆดังออกมา “เห้อ...วิธีของท่านพ่อในการจัดการเรื่องต่างๆนี่มัน!...ผู้คนบอกกันว่าข้าเป็นผู้ชนะการทดสอบถึงสองครั้งเพื่อช่วยเหลือพ่อของข้า ใครจะรู้ว่าที่จริงแล้วเพื่อปกป้องเขาต่างหาก!”

….

 

“ในหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ บนลานหน้าบ้านเล็กๆ สัตว์ขนาดใหญ่ถูกแขวนเอาไว้บนราวไม้ ข้างล่างของมันมีกองไฟจุดอยู่ กลิ่นอันหอมหวนกระจายไปทั่วบริเวณ

“เฮ่าเตอ เครื่องปรุงใกล้จะหมดแล้ว เจ้าควรบอกให้ ฟาง เจิ้งจือ หามาเพิ่มนะ ไม่งั้นเจ้าจะไม่มีอะไรกินในครั้งหน้า!” ข้างๆกองไฟ ชายที่มีเส้นผมสีเงินหัวเราะออกมาขณะที่เขากระดกเหล้าเข้าไป

“ฮ่าฮ่า....ทำไมเจ้าไม่บอกเขาเองละ ข้าตัดสินใจเองไม่ได้หรอก!” ฟาง เฮ่าเตอ ที่นั่งข้างๆ ก็ถือแก้วเหล้าอยู่ในมือเช่นกัน แขนข้างขวาของเขานั้นแปลกประหลาด เหมือนมันทำมาจากดลหะสีขาวพิเศษ

 

“ท่านพอ! ลุงหยางปิง!” ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาไม่ไกลจากทั้งสองคน

“อา เจิ้งจือ เร็วเข้าๆ! มานั่งดืมเป็นเพื่อนพวกข้าหน่อย!” เมื่อชายที่มีผลสีเงินบางๆบนหัวได้ยินเสียง ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น รีบเดินออกไปต้อนรับ

เขาคืออดีตรองหัวหน้าหน่วยล่าสัตว์ และตอนนี้เขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้านของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ จาง หยางปิง

 

“ดื่มกับพวกท่านนะรึ? ข้ายังไม่สนใจที่จะ...นี่ เครื่องปรุง!” ด้านนอกลานบ้านมี ฟาง เจิ้งจือ ที่สวมชุดสีน้ำเงินหยาบๆยืนอยู่ เขาเผยให้เห็นถึงความรังเกียจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของ จาง หยางปิง ก่อนจะโยนถุงเครื่องปรุงขนาดใหญ่ให้เขาไป

จาง หยางปิง คว้าจับมันไว้ทันทีด้วยมือทั้งสองข้าง ราวกับมันเป็นสมบัติอันล้ำค่า

“ฮ่าฮ่า...เจิ้งจือ เจ้าช่างรู้ใจข้าเสียจริง!” จาง หยางปิง เก็บเครื่องปรุงไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะดึง ฟาง เจิ้งจือ ลงนั่งข้างๆกองไฟ “ฟาง เจิ้งจือ ข้าได้คุยกับชาวบ้านทั้งหมดรวมถึงพ่อของเจ้าแล้ว ต่อไปนี้เจ้าจะได้เป็นหัวหน้าหน่วยล่าสัตว์!”

“หัวหน้า? มันไม่ใช่รองหัวหน้าหรอกรึ?” ฟาง เจิ้งจือ ถามด้วยความสงสัย

 

“เฮ่าเตอ ดูลูกชายที่ยอดเยี่ยมของเจ้าสิ ฮ่าฮ่า...เขาจะเป็นแค่รองหัวหน้าได้ยังไง? แน่นอนเขาเหมาะสมที่สุดที่จะเป็นหัวหน้า! เจ้าควรเลิกออกไปเที่ยวเล่นด้านนอกได้แล้ว ในหมู่บ้านยังมีหลายสิ่งอีกมากมายที่เจ้าต้องเรียนรู้!” จาง หยางปิง พูดออกมาพร้อมสังเกตท่าทีของ ฟาง เจิ้งจือ

“ลุงหยางปิง แล้วน้องชายหลี่ละ?” ท่าทีของ ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้ต่างจากเดิมไปมา เขายังคงยิ้มบางๆ

“เจ้าเด็กนั่นจะเทียบกับจำเจ้าได้ยังไง!” จาง หยางปิง สะบัดมือ

“ข้ายอมรับว่าไม่สามารถเอาชนะพี่เจิ้งจือได้ แต่ข้ามั่นใจข้าชนะท่านได้แน่นนอ!” มันใดนั้นมีเสียงดังออกมาจากในบ้าน

“เจ้าเด็กโง่ กล้าพูดอย่างนี้กับพ่องั้นรึ? งั้นมาลองกันสักตั้ง!” เมื่อจาง หยางปิง ได้ยิน เขาหยิบเหยือกเหล้าขึ้นมาก่อนจะเทลงไปในแก้ว

 

“หยุดเถอะลุงหยางปิง! ข้ารู้เหตุผลว่าทำไมท่านจึงเรียกข้ามาวันนี้!” ฟาง เจิ้งจือ มองไปยังทุกคนที่อยู่ตรหน้า

“ฮ่าฮ่า...” จาง หยางปิง หัวเราะออกมาด้วยความกระอักกระอวนใจ “การทดสอบกฎแห่งเต๋านั้นยากเกินไป เจ้าศึกษาด้วยตัวเองมาเพียงไม่กี่ปี แต่เจ้าดูคนจากหมู่บ้านภูเขางใต้นั้นสิ พวกเขาต่างได้รับการสั่งสอนมาเนิ่นนานแล้ว แต่ก็มีเพียงไม่กี่คนที่ผ่านการทดสอบกฎแห่งเต๋าอยู่ดี!”

“ใช่แล้วพี่เจิ้งจือ ต่อให้ท่านจะแข็งแกร่งขนาดไหน แต่ถ้าท่านไม่ผ่านการทดสอบด้านปัญญา มันก็ไม่มีความหมาย!” เด็กหนุ่มข้างๆพูดออกมา

 

“รออีกสัก 2 ปีเป็นยังไง?” จาง หยางปิง ถามออกมา

“ถ้าข้าจำไม่ผิดเมื่อ 2 ปีก่อน ลุงหยางปิง ก็เคยพูดอย่างนั้น?” ฟาง เจิ้งจือ เดินเข้าไปใกล้ๆกองไฟ ก่อนจะค่อยๆหยิบเนื้อชิ้นใหญ่ที่ย่างอยู่ขึ้นมา

เอาเข้าปากและเคี้ยวอย่างช้าๆ

“ถึงแม้มันจะเป็นอย่างนั้น แต่เจ้าก็คงเห็นเช่นกัน ภูเขาคังหลิงไม่กี่ปีมานี้ทั้งแห้งแล้ง จำนวนสัตว์ก็มีน้อยลงเรื่อยๆ แต่ประชากรของหมู่บ้านนั้นกลับมีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ...”

 

“มันเป็นเหตุผลที่ข้าจำเป็นต้องเข้าร่วมการทดสอบกฎแห่งเต๋าไง ถ้าหากข้าผ่านการทดสอบละก็พวกเราจะได้รับการยกเว้นภาษีแน่นอน!” ฟาง เจิ้งจือ พูดขัด จาง หยางปิงขึ้นมา

“แต่ไม่มีทางที่เจ้าจะผ่านการทดสอบกฎแห่งเต๋าได้ ทั้งการทดสอบระดับมณฑล ไหนจะระดับเมืองหลวง อย่างน้อยก็สองถึงสามเดือน ถ้าเจ้าจากไป ข้ากลัวว่าหมู่บ้านจะ...” ความกังวลปรากฎขึ้นบนใบหน้าของ จาง หยางปิง

 

“ลุงหยางปิง เงินนี้ ข้าว่ามันคงพอช่วยเหลือหมู่บ้านได้สักพัก!” เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ พูดจบ เขาก็หยิบเงินกระดาษ 100 ตำลึงเงิน มอบให้ จาง หยางปิง

“นี่มัน 100 ตำลึงเงิน?!” จาง หยางปิง รับเงินนั้นมา เขามองมันอย่างโง่งม อ้าปากค้าง ใบหน้าของเขามีแต่ความไม่เชื่อ

 

“ฮ่าฮ่า..ที่จริงแล้ว พี่หยางปิง ไม่ต้องกังวล ข้ายังพอมีเงินเก็บเล็กน้อยอยู่ที่บ้าน ถ้าหมู่บ้านตกอยู่ในอันตรายละก็ ขอให้ท่านบอกข้า!” ฟาง เฮ่าเตอ มองเงินกระดาษที่อยู่ในมือ จาง หยางปิง สลับกับมองไหที่ ฟาง เจิ้งจือ ใบหน้าของเขาพลันปรากฎรอยยิ้มออกมา

“เห้อ...” จาง หยางปิง ถอนหายใจออกมา

ฟาง เจิ้งจือ รู้ในทันทีว่าการเดินทางเพื่อการทดสอบกฎของเขาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

เป็นเวลาเกือบแปดปีแล้วที่หมู่บ้านคัดค้านการเข้าร่วมทดสอบกฎแห่งเต๋าของเขา

 

ที่ผ่านมานั้น ฟาง เจิ้งจือ ถูกบังคับไม่ให้เข้าร่วมการทดสอบกฎแห่งเต๋า ถึงแม้เขาจะแอบหนี้ออกจากหมุ่บ้านได้อย่างง่ายดาย แต่พ่อแม่ของเขาคงจะถูกดุแน่นอน และเมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อแปดปีที่แล้วที่พวกเขาโดนเนรเทศออกจากหมู่บ้าน เขาไม่สามารถทนให้พ่อแม่ของเขาต้องทนทุกข์ทรมานได้อีกต่อไป ไม่แม้แต่จะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยก็ตาม!

ดังนั้นเขาจึงต้องให้ จาง หยางปิง เห็นด้วยเสียก่อน!

ยังไง ฟาง เจิ้งจือ ก็มั่นใจ ตราบใดที่เขาได้เข้าร่วมการทดสอบละก็ ยังไงเขาก็ต้องผ่านแน่นอน

....

 

เช้าวันถัดมา ข่าวขาง ฟาง เจิ้งจือ ที่จะเข้าร่วมการทดสอบแห่งเต๋าก็กระจายไปทั่วหมู่บ้านราวกับไฟป่า ชาวบ้านในหมู่บ้านภูเขาทางเหนือต่างถกเถียงกันเรื่องข่าวนี้ รวมถึงหมู่บ้านทางใต้ด้วยเช่นกัน

“ฟาง เจิ้งจือ จะเข้าร่วมการทดสอบแห่งเต๋า เจ้ารู้ข่าวนี้หรือไม่?”

“ข้าจะไม่รู้ได้ยังไงละ! ข้าได้ยินว่าเพื่อให้ได้เข้าร่วมการทดสอบ เขายอมบริจาค 100 ตำลึงเงินให้กับหมุ่บ้าน!”

“100ตำลึงเงิน เหลือเชื่อ!”

“แต่การทดสอบกฎแห่งเต๋านั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะสอบผ่าน เห้อ...แต่ในเมื่อ ฟาง เจิ้งจือ ได้ตัดสินใจแล้ว พวกเราก็ควรปล่อยให้เขาออกไปดูโลกเสียหน่อย!”

“เห็นกันอยู่มันก็เป็นเพียงการเที่ยวเล่น...ถ้าแค่ศึกษาด้วยตัวเองแล้วสอบผ่านได้ คนทั้งอณาจักรก็คงผ่านการทดสอบกันหมดแล้ว!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ….”

 

 

เพจหลัก : Gate of god TH