Chapter 251: ดูแลตัวเธอเองนะ
Chapter 251: ดูแลตัวเธอเองนะ
หยานฟางเฟยเกือบจะเป็นบ้าเนื่องจากเธอต้องการที่จะดื่มโค้กที่อยู่บนโต๊ะนั่น!
“เธอมาที่นี่ได้ยังไง?”เจียงลู่ฉีถาม
เมื่อได้ยินคำถามนี้ หยานฟางเฟยก็ตื่นตระหนก เธอคิดเกี่ยวกับคำตอบของเธอมาแล้ว แต่เมื่อเธอถูกถามขึ้น เธอก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอนั้นเต้นเร็วขึ้นมาก “ฉันจำไม่ได้ ฉันวิ่งหนีมาลอดเวลา”หยานฟางเฟยพูด
“แล้วเพื่อนพ้องของเธอมีกี่คน?”เจียงลู่ฉีถามขึ้น
“รวมทั้งหมดสิบเจ็ดคน”หยานฟางเฟยพูด
“แล้วคนที่เหลือละ?”
“ฉันไม่รู้ พวกเราแยกกัน”หยานฟางเฟยส่ายหัว แต่มือของเธอนั้นเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเนื่องจากความหวดกลัว ทำไมเธอจะไม่รู้กันละ? มันเป็นเรื่องง่ายๆ เธอนั้นชี้ไปยังทิศทางที่ผิดในตอนเริ่มต้นและคนส่วนมากก็วิ่งไปในเส้นทางนั้น จากจุดเริ่มต้นนั้นเธอก็ไม่เชื่อว่าทุกคนจะสามารถมีชีวิตรอดครบทุกคน
เธอคิดว่าผู้รอดชีวิตพวกนั้นช่างโง่เขลา ถ้าไม่มีใครเสียสละ แล้วพวกเขาหรือว่าเธอจะถึงค่ายกองทัพโดยไร้รอยขีดข่วนได้ยังไงกัน? บางที คนส่วนมากนั้นตกอยู่ภายใต้ความรู้สึกที่ว่าพวกเขานั้นไม่ใช่คนที่จะตาย แต่มีใครบางคนในกลุ่มของพวกเขาที่พวกเขาสามารถใช้พวกมันเสียสละชีวิตเพื่อให้พวกเขาได้ประโยชน์จากมันได้ ด้วยเหตุนี้นี่เอง หยานฟางเฟยจึงรู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำนั้นไม่ใช่เรื่องที่ผิด!
เธอคิดว่าเธอสามารถมีชีวิตรอดมาได้เนื่องจากเธอเป็นคนที่มีพลังเหนือธรรมชาติและแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาพวกนั้น สำหรับคนอื่นนั้น เธอไม่รู้ว่าพวกเขาจะตายหรือไม่ พูดตามหลักความเป็นจริงแล้ว นี่มันเป็นครั้งแรกสำหรับเธอที่ทำเรื่องแบบนั้น
คำถามอันเหี้ยมโหดของเจียงลู่ฉีนั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเขามีความสามารถในการอ่านจิตใจของผู้คน สำหรับผู้หญิงคนอื่นบนรถมินิบัสนั้นกำลังตรวจสอบของเธอด้วยสายตาที่คมกริบ ซึ่งทำให้หยางฟางเฟยรู้สึกผิดแต่ก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างมากด้วยเช่นกัน
“นายคือใคร? ทำไมนายมาตั้งคำถามกับฉัน? ฉันหวาดกลัวมากดังนั้นฉันจึงจำไม่ได้…”หยานฟางเฟยกลายเป็นโกรธ แต่หลังจากนั้นเธอก็จำได้ว่าชายคนนี้มันช่างคุ้นหน้าคุ้นตา...
“ฉันคือเจียงลู่ฉี”
ที่จริงแล้วมันค่อนข้างสมเหตุสมผลที่หยานฟางเฟยไม่สามารถจำได้เจียงลู่ฉีได้ สุดท้ายแล้วเธอนั้นเป็นเด็กที่หยิ่งผยองเมื่อเธอเป็นเด็กนักเรียน ไม่สงสัยเลยว่าหลี่ยู่ซินนั้นถามเธอว่าจำเจียงลู่ฉีได้หรือไม่ แต่มันเกิดอะไรขึ้นกัน? ทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ในรถมินิบัสเดียวกัน?
หยานฟางเฟยมองไปที่หลี่ยู่ซินอย่างมีความหมาย เธอยังคงหยิ่งยโสอย่างมาก ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าหลี่ยู่ซินและเจียงลู่ฉีนั้นมีชีวิตที่ดีกว่าเธอหลังจากวันโลกาวินาศก็ตามที เธอสามารถที่จะรู้สึกได้เพียงพลังงานไหลเวียนที่อ่อนแอจากพวกเขา
หยานฟางเฟยพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่แปลกประหลาด “ฉันไม่เคยจินตนาการมาก่อนเลยว่าฉันจะเจอนายที่นี่ เพื่อนร่วมห้องที่รัก ได้โปรดพาฉันไปยังค่ายทหารอย่างรวดเร็วเถอะ”เธอนั้นรออนาคตที่สว่างสดใสมาอย่างเนิ่นนานแล้ว ตราบเท่าที่เธอสามารถเข้าร่วมกองทัพได้ละก็ เธอเชื่อว่าเธอจะมีชีวิตที่เป็นอยู่ดีขึ้นและชีวิตที่สะดวกสบาย
“รอก่อน เธอตอบคำถามฉันก่อน”เจียงลู่ฉีพูดขึ้นอีกครั้ง
“เจียงลู่ฉี นายหมายความว่าอะไร?”หยานฟางเฟมึนงงอยู่ชั่วครู่หนึ่งและหลังจากนั้นก็พูดขึ้นพร้อมกับการฝืนยิ้ม
“ถ้าเธอปฏิเสธการตอบคำถามของฉัน ฉันก็ปฏิเสธที่จะปล่อยเธอขึ้นมาบนรถมินิบัสของฉัน”เจียงลู่ฉียื่นคำขาด
หยานฟางเฟยตกตะลึงกับน้ำเสียงของเขา
ในความทรงจำของเจียงลู่ฉีนั้นหยางฟางเฟยนั้นชอบรังแกเด็กหญิงคนอื่นในโรงเรียน อย่างก็ตามต่อหน้าเด็กชายนั้นเธอจะปรับตัวเป็นคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์ ถ้าเธอนั้นเป็นเพียงแค่ผู้รอดชีวิตธรรมดาทั่วไป เจียงลู่ฉีจะส่งเธอไปยังค่ายทหาร แต่เจียงลู่ฉีนั้นรู้อย่างชัดเจนว่าเธอกำลังโกหก
“มันเป็นเรื่องที่ซับซ้อนอย่างมากในการที่จะอธิบายมัน ฉันจะอธิบายหลังจากที่พบกับผู้บังคับบัญชาของกองทัพ พวกเราเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน…นาย…”หยานฟางเฟยพูดไร้สาระออกมา
เจียงลู่ฉีไม่ได้พูดอะไรออกมา…
สุดท้ายแล้วหยานฟางเฟยก็กลายเป็นโกรธและพูดขึ้น “หลี่ยู่ซิน ทำไมเธอไม่ทำอะไรเลยละ? เจียงลู่ฉีไม่มีสิทธิ์ที่จะตั้งคำถามกับฉัน ฉันต้องการพบกับผู้นำของนาย!”
หลี่ยู่ซินก็ยังไม่พูดอะไรออกมา ในตอนแรกเธอนั้นไม่รู้ว่าทำไมเจียงลู่ฉีถึงไม่ยอมให้เธอขึ้นมาบนรถ แต่หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกว่าสถานการณ์นั้นเริ่มที่จะเลวร้ายขึ้น “หยานฟางเฟย เธอควรตอบคำถามของเจียงลู่ฉี”
“นาย…เพื่อนร่วมห้อง…”หยานฟางเฟยรู้สึกว่าเธอนั้นผิดพลาดไปอะไรสักอย่าง
“ใครคือผู้นำของนายกัน?”
“ฉันนี่ละผู้นำ”เจียงลู่ฉีพูด
“อะไรนะ? นาย..นายพูดอะไรออกมานะ?”หยานฟางเฟยนั้นเปิดเผยการแสดงออกที่ซับซ้อน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่คุ้นเคยกับเจียงลู่ฉี เธอก็ไม่เชื่อว่าเจียงลู่ฉีจะสามารถเป็นผู้นำได้
“ไร้สาระ!”หยานฟางเฟยเกือบที่จะตะโกนออกมา
เจียงลู่ฉีสูญเสียความอดทนของเขาและหลังจากนั้นเขาก็พูดขึ้น “ถึงแม้ว่าเธอจะปฏิเสธที่จะตอบคำถาม แต่สิ่งที่เธอทำนั้นมันเป็นเรื่องเด่นชัดอย่างมาก ฉันไม่สามารถปล่อยคนแบบเธอขึ้นมาบนรถมินิบัสของฉันได้ ฉันสามารถปล่อยให้เธอดูแลตัวเองให้ดีนะ ตั้งแต่ที่พวกเราเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน โชคดีละ!”
เจียงลู่ฉีพูดกับหยิง “พวกเราควรกลับได้แล้ว”
ในตอนแรก หยานฟางเฟยไม่เชื่อว่าพวกเขาจะทิ้งเธอไว้ แต่เมื่อเห็นพวกเขานั้นขึ้นไปบนรถมินิบัสหมดแล้ว เธอก็ตื่นตระหนก
“เดี๋ยว! รอก่อน! ฉันเป็นผู้ที่มีพลังเหนือธรรมชาติ! แม้ว่านายจะเป็นผู้นำ นายไม่จำเป็นที่จะต้องมีผู้ที่มีพลังเหนือธรรมชาติอย่างงั้นเหรอ?”หยานฟางเฟยตะโกนจากด้านนอกรถมินิบัส
“ปัง!”
รถมินิบัสปิดประตูใส่
ในเวลานั้นเอง หยานฟางเฟยก็ได้ยินคำตอบของเจียงลู่ฉี “พวกเราไม่จำเป็นที่จะต้องมีเธอ!”
และหลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของเด็กหญิงดังออกมาจากรถมินิบัส “เธอมันโชคดีมากแล้ว รักษามันไว้ให้ดีละ”
หลังจากนั้น รถมินิบัสก็ทิ้งเธอไว้ตรงนั้น!
