Chapter 108: นี่มันเรื่องบังเอิญอะไรขนาดนี้กันเนี่ย
Chapter 108: นี่มันเรื่องบังเอิญอะไรขนาดนี้กันเนี่ย
หลังจากที่พวกเขากลับไปยังเมืองรัตติกาล หวังหยู่ก็รีบออกจากเกม ในขระที่พวกเขานั้นอยู่ในเส้นทางกลับ เขาได้รับข้อความมาจากมู่จี่เซียนถามเขาว่าจะออกไปกินข้าวเย็นด้านนอกกับเธอไหม ถ้าเขาไม่ได้ยุ่งอยู่กับบอสหรือว่าเควส
หลังจากที่เขาออกจากเกมมา หวังหยู่ก็สังเกตเห็นว่ามู่จี่เซียนนั้นเตรียมชุดไว้รอเขาแล้ว
“เราจะไปกินอาหารกับใครกัน? ทำไมพวกเราจะต้องแต่งชุดเป็นทางการไปด้วย?”หวังหยู่สั่น หลังจากที่เห็นชุดสูทที่มู่จี่เซียนเลือกให้กับเขา
เมื่อใช้เวลาหลายปีในการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ หวังหยู่นั้นชอบใส่ชุดที่โปร่งสบายและเกลียดชุดที่แน่นและรัดแบบนี้
“เพื่อนรักของฉัน! มันเป็นเวลาห้าปีแล้วตั้งแต่ที่ฉันได้พบเธอครั้งสุดท้าย ฉันได้จองโต๊ะสำหรับพวกเราในโรงแรมทะเลสาปหัวใจ เธอจะพาแฟนหนุ่มของเธอไปด้วย ดังนั้นคุณต้องแต่งให้ดูดีที่สุด! คุณไม่สามารถที่จะพ่ายแพ้แฟนของเธอได้!”มู่จี่เซียนตอบกลับ
“…”
การแข่งขันระหว่างผู้หญิงนั้นน่าหวาดผวาจริงๆ….พวกเธอนั้นเปรียบเทียบแม้กระทั่งคนรักของตัวเอง….
หลังจากที่หวังหยู่แต่งตัวเสร็จ มู่จี่เซียนก็ยังคงจ้องไปที่กระจก เมื่อเธอนั้นยังคงแต่งหน้าของเธออยู่ เมื่อกลัวว่าหวังหยู่นั้นจะเบื่อ เธอก็พูดขึ้น “ที่รัก ทำไมคุณไม่ลงไปชั้นล่างและเอาเวสป้าของเราออมากันละ?”
“โอเค ได้เลย”หวังหยู่พยักหน้าแล้วเขาก็หยิบกุญแจและเดินลงไป
โรงแรมทะเลสาปหัวใจนั้นถูกตั้งอยู่ในส่วนเก่าแก่ของเมืองและห่างจากอพาร์ทเมนต์ของพวกเขาหลายกิโลเมตร ตั้งแต่ที่มันไม่มีรถประจำทางในตอนกลางคืน พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้เวสป้ามือสองของพวกเขา
เมื่อหวังหยู่เอามันออกมาได้เรียบร้อยแล้วนั้น มู่จี่เซียนก็แต่งตัวเสร็จด้วยเช่นกันและกำลังรอคอยเขาอยู่ ด้านข้างเธอนั้นก็มีหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่กำลังนั่งรออยู่ด้วยเช่นกัน พร้อมกับการเหลือบตามอง หวังหยู่ก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอคือหยางนัว
“อ๊า! ฉันไม่ได้สังเกตเลยว่าพี่ชายหวังนี่หล่อขนาดนี้!”หยางนัวชมอย่างตลกขบขัน
หยางนัวนั้นไม่ได้โกหก เมื่อเธอนั้นชื่นชมหวังหยู่ เมื่อสูง1.86เมตรพร้อมกับคางเหลี่ยมและดวงตาที่คมพร้อมกับรูปร่างที่ได้รับการฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดีนั้นทำให้เขานั้นดูเหมือนสุภาพบุรุษและมีบรรยากาศรอบตัวที่ยั่วยวนไม่ว่าใครก็ตามที่มองมายังเขา
เมื่อเห็นหยางนัว ใบหน้าของหวังหยู่ก็มืดมนลงทันทีและเขาก็ขู่คำราม “เธอมาทำอะไรที่นี่?”
ตามปกติแล้ว หวังหยู่นั้นเป็นคนที่มีอัธยาศัยดีอย่างมาก อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจทราบได้นั้น ทุกครั้งที่เขาเห็นหยางนัวเขารู้สึกไม่สบายใจและสุดท้ายก็จบลงโดยการแสดงท่าทีไม่เป็นมิตรกับเธอ
“พี่ชายหวัง คุณหมายถึงอะไรกันอยู่? ฉันกำลังจะไปยังเขตเก่าแก่ด้วยเช่นกันแค่นั้นเอง!”หยางนัวหัวเราะคิกคัก
“อย่าตามพวกเรมา!”หวังหยู่ร้องออกมาแล้วเขาก็นั่งไปที่เบาะหลังของเวสป้า
มู่จี่เซียนก็เดินไปด้านหน้าและนั่งบนที่นั่งคนขับอย่างเป็นธรรมชาติ
“อุ๊ปส์! ฮ่าๆๆๆ!’เมื่อเห็นฉากด้านหน้าเธอแล้ว หยางนัวก็อดระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“เธอขำอะไรอยู่!”หวังหยู่หน้าแดง
“ทำไมนายไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย? ทำไมนายปล่อยให้ภรรยาของนายขับรถกัน?”หยางนัวถมขึ้นมาอย่างยากลำบาก
“ผมไม่รู้วิธีที่จะขับมันนี่นา!”หวังหยู่ตอบกลับเจื่อนๆ
“และนายก็ไม่ปล่อยให้ฉันนั่งด้านหลังของพี่สาวเซียนอีกด้วยงั้นเหรอ?”
“แล้วผมละ?”
“นายก็วิ่งไปสิ!”
“ลืมมันไปซะ!”หวังหยู่ปฏิเสธความคิดนี้ทันที ถ้าเขาวิ่งไปตลอดทางละก็ เขาก็คงเป็นไอ้โง่จริงๆแล้วละ!
“ที่รัก ทำไมคุณไม่ไปนั่งรถเมล์แทนละ?”มู่จี่เซียนแนะนำ
“พี่สาว ฉันล้อเล่นหน่า ฉันมีรถอยู่แล้ว”หยางนัวหัวเราะแล้วเธอก็ชี้ไปที่เฟอรารี่สีแดงที่จอดอยู่ด้านข้าง
“นัวน้อยนี่รวดจริงๆ หื้อ….”มู่จี่เซียนพึมพำอย่างอิจฉา
“ฮึ่ม! ครอบครัวของผมมีรถขยะแบบนี้นับไม่ถ้วน!”หวังหยู่โต้กลับ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นการแสดงออกที่มืดมนของมู่จี่เซียนนั้นก็ทำให้เขารู้ว่าเขาพูดบางอย่างที่ไม่สมควรออกไปและเขาก็รีบแก้ไขมันในทันที “แต่มันน่าเศร้าที่ผมยังคงชอบรถเวสป้าของภรรยาผมมากที่สุดอยู่ดี!”
“คุณนี่รู้วิธีการยกยอฉันจริงๆ!”มู่จี่เซียนด่าเขาอย่างสนุกๆ
“ก็ดี พวกเราจะไปก่อนแล้วกันนะนัวน้อย พวกเราอาจจะไม่เร็วเท่ากับรถของเธอ ดังนั้นพวกเราจะต้องขับไปก่อน!”
“โอเค! ขับระวังๆนะ!”
เมืองแอลนั้นเป็นที่รู้จักกดีสำหรับเมืองทะเลสาปทางทิศเหนือและมันมีฉากที่งดงามอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับส่วนเก่าแก่ของเมือง เขตเก่านั้นเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญของเมืองและมันก็อยู่ด้านบนของทะเลสาป เมื่อหวังหยู่และมู่จี่เซียนมาที่นี่ใหม่ๆ พวกเขานั้นก็ไปเล่นที่ทะเลสาปเกือบทุกวัน
ในช่วงเวลานี้ของปีนั้น เขตเก่าแก่นั้นถูกปกคลุมไปด้วยเครื่องประดับตกแต่งและพวกเขาก็สามารถที่จะเห็นแสงสว่างสุกสกาวจากระยะทางหลายกิโลเมตรที่ห่างออกไป!
ตั้งแต่ที่มันแทบจะไม่มีนักท่องเที่ยวเลยในช่วงเวลานี้ของปี คนส่วนมากที่เดินผ่านไปผ่านมาและลูกค้าในพื้นที่นั้นเป็นคนท้องถิ่นกันทั้งหมด ด้านข้างทะเลสาปนั้นมีร้านค้าแผงลอยที่ถูกตั้งขึ้นมาเองและขายผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น ตั้งแต่ที่พวกเขาไม่ได้รบกวนความสงบสุข ผู้ดูแลเมืองก็ไม่พยายามที่จะปิดร้านค้าของพวกเขาลง
โรงแรมทะเลสาปหัวใจนั้นเป็นหนึ่งตึกหลักในเขตเก่าและมีการออกแบบที่เก่าแก่อย่างมาก มีข่าวลือที่กล่าวว่า การออกแบบของโรงแรมนั้นเป็นหนึ่งในแนวกำลังภายในที่โด่งดังอย่างมาก ทำให้มันมีความรู้สึกที่ดูโบราณอย่างมาก ภายนอกของโรงแรมนั้นให้ความรู้สึกมืดมนและไม่เปนมงคลซึ่งไม่มีใครนอกจากเจ้าของร้านที่ชอบมัน
ในทางตรงข้ามกับภายนอกของโรงแรมนั้นอาหารที่ถูกนำมาเสิร์ฟในร้านอาหารนั้นทั้งทันสมัยและอร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ
เจ้าหน้าที่ด้านหน้าของโรงแรมนั้นแต่งชุดดั้งเดิมของจีนกันทั้งหมดและมีแม้กระทั่งผ้าเช็ดหน้าอยู่บนไหล่ของพวกเขา เมื่อพวกเขาเห็นหวังหยู่และมู่จี่เซียนมาถึง พวกเขาก็ทักทายในทันที “ยินดีต้อนรับครับ ท่านแขกผู้ทรงเกียรติ! ได้โปรดเข้ามาข้างในเถอะ! ร้านอาหารของเรานั้นมีจานอาหารเลิศรสมากมาย! เพียงแค่ท่านบอกเราและพวกเราจะนำรถของคุณไปจอดให้กับท่านด้วยตัวเอง!”
หวังหยู่นั้นรู้สึกเพลิดเพลินเมื่อได้ยินเจ้าหน้าที่ร้านนั้นกำลังโปรโมทร้านอาหารของตัวเองอยู่และรอจนกระทั่งพวกเขาพูดเสร็จก่อนที่เขาจะแตะไปที่ไหล่ของมู่จี่เซียนและพูด “เธอเข้าไปก่อนเถอะ ผมจะเอารถไปจอด!”
“โอเค ได้เลย ที่รักอย่าลืมเอากุญแจออกมาด้วยละ…”
หวังหยู่พยักหน้าอย่างรวดเร็วและผลักรถเวสป้าไป
หลังจากที่จอดรถเสร็จแล้ว หวังหยู่ก็ล็อคเวสป้าและกำลังเดินไปทางโรงแรม เมื่อนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องขึ้นจากรถฮอนด้าสีขาที่จอดอยู่ด้านหลังของเขา
โชคดีที่สัมผัสของหวังหยู่นั้นสูงกว่าคนทั่วไปและเขาก็หลบได้ทันท่วงที มิฉะนั้นละก้เขาจะโดนชนแล้ว!
หลังจากปิดเครื่องยนต์ ก็มีชายและหญิงสาวเดินออกมาจากรถ
ชายคนนี้สูงร้อยหกสิบเซ็นติเมตรได้อย่างฉิวเฉียดและสวมชุดสูทที่สว่างสดใสอย่างมากพร้อมกับนาฬิกาที่ดูใหญ่เกินตัว ชายคนนี้นั้นใส่เจลบนผมจนกระทั่งมันวาวมาก!
ผู้หญิงคนนี้สูงเกือบร้อยเจ็ดสิบเซ็นติเมตรและแต่งชุดที่สวยงามอย่างมาก หลังจากที่ปิดไฟรถ เธอก็มองไปที่หวังหยู่ชั่วครู่หนึ่งและมองไปยังรถเวสป้าของเขา
ชายคนนี้ก็รีบวิ่งออกมาด้านหน้ารถและตรวจสอบรอยขูดขีดของเขาก่อนที่จะตะโกนใส่หวังหยู่ “ไอ้เหี้...นายยืนทำเหี้...อะไรอยู่? ฉันเกือบที่จะชนนายแล้ว!”
หวังหยู่นั้นไม่สนใจที่จะตอบกลับไปที่เขาและจ้องไปที่เขาแทน ถนนนี้มีคนมากมายเดินผ่านไปผ่านมา ตามปกติแล้วรถนั้นจะขับชะลอลงเมื่อขับผ่านตรงนี้ แต่ชายคนนี้นั้นละเมิดกฏและเขาต้องการที่จะโทษหวังหยู่อีกงั้นเหรอ?
“ฮึ่ม!”หวังหยู่แค่นเสียงและหลังจากนั้นก้เมินเฉยใส่คู่รักและเดินเข้าโรงแรมไป
เมื่อเข้ามาในร้านอาหาร หวังหยู่ก็เห็นมู่จี่เซียนนั่งอยู่คนเดียวตรงที่นั่งริมหน้าต่างและเขาก็เดินเข้าไปหาเธอและถาม “เพื่อนรักเธอยังไม่มาถึงอีกเหรอ?
“ฉันกำลังจะโทรหาเธอพอดีเลย โอ้ใช่ เพื่อนรักฉันค่อนข้างสวยดังนั้นคุณไม่ควรที่จะจ้องเธอนะ โอเคไหม?”มู่จี่เซียนหัวเราะ
พร้อมกับนั้นเอง มู่จี่เซียนก็หยิบมือถือออกมาและโทรไป
“น้องหยาน เธออยู่ที่ไหน?”มู่จี่เซียนถาม
“ฉันพึ่งถึงทางเข้า โต๊ะเธออยู่ไหนกัน?”
“โต๊ะที่ 47 ฉันนั่งกับสามีของฉันอยู่! เขาเป็นผู้ชายที่สูงและโดดเด่น!”
“ใช่ผู้ชายที่สวมชุดสูทตะวันตกไหม?”
เมื่อมองขึ้นไป หวังหยู่ก็เห็นคู่รักยืนอยู่ตรงทางเข้าและคิด “มันคงไม่บังเอิญขนาดนี้ใช่ไหม?”
