Chapter 107: ฝ่าย
Chapter 107: ฝ่าย
“มันเป็นไปไม่ได้ ผมมีกริชเพียงอันเดียวในช่องเก็บของของผม ดังนั้นมันไม่มีทางที่มันจะผิดพลาดไปได้แน่ๆ…”หวังหยู่เถียงกลับ อย่างไรก็ตามหลังจากที่หยิบกริชออกมาเขาก็ตระหนักได้ว่ามันมีบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างออกไป
ใบดาบของมันนั้นปกติแล้วจะมีสีน้ำเงินเข้มและมันก็บางอย่างไม่น่าเชื่อ มันเกือบจะบางเท่ากับเข็มเลยด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้มันหนาเท่ากับนิ้วสองนิ้วและมีก็มีลายสีแดงที่กำลังไหลอยู่บนตัวใบกริชสีน้ำเงินและมุมของมันก็กลายเป็นสีแดง
{นักล่ามังกรแห่งหุบเหว (กริช)(ทอง)}
พลังโจมตีกายภาพ : 47-69
พลังโจมตีเวทย์มนต์ : 22-46
ผลกระทบ :
[การฟาดฟันแห่งหุบเหว] (ใช้งาน) : ทำความเสียหายใส่เป้าหมายโดยรวม (ค่าความคล่องแคล่ว X2) + (พลังโจมตีกายภาพ)
[หุบเหว] (ติดตัว) : เมื่อผู้ใช้ ใช้สกิลหลบซ่อนนั้นจะเพิ่มประสิทธิภาพขึ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์
[กาชำระของมังกรไฟ] (ติดตัว) : หลังจากที่มันชุ่มไปด้วยเลือดหยดแรกของเกล็ดมังกรที่กลับด้าน ทำให้การโจมตีปกตินั้นจะทำให้ศัตรูนั้นโดนเผาผลาญไปด้วย
ความต้องการของระดับ : 15
เมื่อมองไปที่ค่าสถานะใหม่ของกริชแล้ว คนอื่นก็ถอนหายใจออกมาอย่างประหลาดใจ โชคของดาบน้ำแข็งนั้นดีเกินไปจริงๆ
ถึงแม้ว่าไอเทมใน {REBIRTH} สามารถที่จะอัพเกรดได้ ผู้เล่นก็จำเป็นที่จะต้องหา NPC พิเศษเพื่อที่จะทำมันให้ได้ ด้วยเหตุนี้นี่เอง นอกจากว่าพวกเขานั้นพบเจอไอเทมที่ถูกชะตากับเขาแล้วละก็ พวกเขาส่วนมากก็จะไม่อัพเกรดมัน เมื่อเวลาผ่านไปถึงช่วยท้ายเกม ไอเทมระดับเงินก็จะถูกพิจารณาว่าเป็นขยะอยู่ดี
ในอีกทางหนึ่ง กริชของดาบน้ำแข็งนั้นมีสกิลติดตัวที่สุดยอดอย่างไม่น่าเชื่อ ถ้ามันไม่ได้เป็นอุปกรณ์ที่หายากระดับต่ำละก็ มันก็สามรถที่จะถูกพิจารณาว่าเป็นอาวุธระดับพระเจ้าในช่วงท้ายเกมเลย ก่อนการต่อสู้จะเริ่มขึ้น ดาบน้ำแข็งนั้นกำลังพิจารณาอยู่ว่าจะละทิ้งมันไปและหาอาวุธใหม่ที่ดีกว่าไหม อย่างไรก็ตาม เขาก็ได้รับผลประโยชน์อย่างไม่คาดคิดจากการต่อสู้นี้และทำให้คนอื่นนั้นทำได้เพียงแค่อิจฉา
“ทำไมนายไม่ใช้คทาของพ่อนายคนนี้ฆ่ามันละ?”หมิงตู่ถามอย่างไม่พอใจ
“เพราะว่ามึงเป็นไอ้ทรยศยังไงละ!’โบซอนด่าอย่างโกรธแค้น
“พี่ชายกระทิง เทพเจ้ามังกรเลือดนั้นทรงพลังมากจริงๆ ดังนั้นมันดรอปของดีๆบ้างไหม?”
“ส่วนมากเป็นวัตถุดิบ ผมจะโชว์ให้พวกนายดูในภายหลัง ยังไงก็ตามพวกนายอยู่ที่ไหนกันในตอนนี้?”หวังหยู่ตอบกลับ
“ในโรงเตี๊ยมตรงถนนมังกรสายฟ้า! ถามNPCคนไหนก็ได้ เดี๋ยวพวกเขาจะบอกทิศแก่นายเอง”
“โอเคเลย!”
หลังจากปิดแชทกิลด์ หวังหยู่ก็เปิดแผนที่และเดินเข้าไปในเมืองมังกรฟ้า
หลังจากรอเป็นเวลานานอย่างไม่น่าเชื่อ สุดท้ายหวังหยู่ก็มาถึงโรงเตี๊ยม
“เหี้...ไรวะ? นายหลงหรืออะไร?”ไร้ควมกลัวถามอย่างหงุดหงิดใจ
“ผมไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่NPCนั้นมองมายังผมพร้อมกับมีเจตนาที่จ้องจะฆ่าผม….”หวังหยู่พึมพำ แล้วเขาก็ปาดเหงื่อออก
“เจตนาฆ่า?”คนที่เหลือถามอย่างสับสน สำหรับคนธรรมดาแบบพวกเขา เจตนาฆ่านั้นไม่ใช่แนวคิดของคนนอกซักเท่าไหร่
“แน่นอน…อ๊า…พวกนายคงไม่เข้าใจมัน…”หวังหยู่ถอนหายใจและหลังจากนั้นก็ตะโกนหาเจ้าของโรงเตี๊ยม “บอส! ขอเหล้าชีแก้วหนึ่ง!”
“สิบเหรียญเงิน!และไปหยิบมันเองวะ!”เจ้าของร้านพูดอย่างเย็นชาใส่
“อึ้ก!”คนที่เหลืออ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง นี่มันมากเกินไปจริงๆ! เหล้าชีนั้นมีราคาเพียงแค่หนึ่งเหรียญเงินต่อแก้ว! และพนักงานเสิร์ฟนั้นจะมาส่งถึงตะ แล้วทำไมมันจึงกลายเป็นสิบเหรียญเงินสำหรับวีรบุรุษกระทิงเหล็กได้กัน?”
“นายเห็นนั่นไหม? NPCทุกคนนั้นเป็นแบบนี้กันหมดเลย!’หวังหยู่ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้
“เดี๋ยวก่อนนะ ค่าคุณธรรมของเมืองมังกรฟ้าของนายมีเท่าไหร่กัน?”รัศมีฤดูใบไม้ผลิถามขึ้น
“-50”
“นี่มัน…ฉันคิดว่าพวกเราควรกลับไปยังเมืองรัตติกาลได้แล้ว…”
“โอ้กระทิงเหล็ก....นายนี่เล่นแรงเกินไปจริงๆ..ทำไมนายถึงทิ้งแต้มคุณธรรมไปห้าสิบแต้มแบบนั้นกัน…”
“ผมพึ่งฆ่าเทพเจ้ามังกรเลือดไป.....บางทีเนื่องจากเขานั้นเป็นฝ่ายกลางหรืออะไรบางอย่าง”หวังหยู่ถอนหายใจอย่างผิดหวัง
“ดังนั้นเกมนี้ก็มีฝักฝ่ายด้วยเช่นกันสินะ…”หมิงตู่พึมพำ
‘ฝ่าย? มันคืออะไรกัน?”หวังหยู่ถามอย่างสับสน คำว่าฝ่ายสำหรับคนนอกอย่างหวังหยู่นั้นก็เหมือนเจตนาฆ่าสำหรับคนอื่น
“มันคือกองกำลังที่สำคัญ เข้าใจไหม? เกมตะวันตกนั้นมีพันธมิตร มีฝ่ายที่เป็นกลางและเผ่า และเกมตะวันออกนั้นก็ยังมีรัฐบาล นักรับจ้างและกบฏ เกมนี้มันมี ฝ่ายแสงสว่าง กลาง และความมืด และบางทีมันคงจะปลดล็อคหลังจากที่ผู้เล่นถึงระดับ 25”รัศมีฤดูใบไม้ผลิอธิบาย เมื่อเขานั้นเป็นส่วนหนึ่งในช่วงทดสอบเกมแล้ว รัศมีฤดูใบไม้ผลิก็รู้มากกว่าผู้เล่นส่วนมาก
“มันมีผลประโยชน์ไหมในการร่วมฝ่าย?”หวังหยู่ถามขึ้นอีกครั้ง
“พูดตามตรงแล้วมันไม่มีเลย มันเป็นเพียงทางหนึ่งในการแบ่งแยกผู้เล่น ถ้านายฆ่าผู้เล่นจากอีกฝ่ายหนึ่ง นายจะได้แต้มผลงานฝ่าย ฝ่ายกลางนั้นพูดตามตรงแล้วมันก็เป็นเพียงแค่เครื่องประดับสำหรับทั้งสองผ่าน เผ่ามังกรนั้นก็ถือเป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายเป็นกลาง ดังนั้นตั้งแต่ที่นายฆ่าคนของพวกมันก็จะทำให้นายมีข้อขัดแย้งกับพวกมัน ฉันเดาว่าพวกมันมีอิทธิพลมายังเมืองมังกรฟ้าแล้ว ดังนั้นNPCที่นี่นั้นอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับนาย ในความเป็นจริงที่พวกเขายังอดทนไม่ฆ่านายได้ในตอนนี้มันก็เป็นเรื่องที่โคตรน่าประทับใจแล้ว!”
“เหี้...! ทำไมพวกเขาถึงพยายามที่จะให้ผู้เล่นเผชิญหน้ากัน?”หวังหยู่ถามอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นสัตว์ประหลาดที่ทรงพลังก็ตามที เขาก็ยังคงเป็นคนที่มีหัวใจรักสงบ
“เนื่องจากการต่อสู้ระหว่างผู้เล่นนั้นไม่มีวันจบ! การฆ่าผู้เล่นอีกฝ่ายหนึ่งและการหาทางแก้แค้นนั้นเป็นรายรับหลักของพวกเขา! ถ้าผู้เล่นไม่ต่อสู้กันเองละก็ บริษัทก็จะไม่ได้เงินมากเท่าไหร่!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิหัวเราะ
“ทำไมมันเหมือนกับว่าพวกเขานั้นทำพวกเราเหมือนเป็นของเล่นสำหรับพวกเขากัน…”หวังหยู่หัวเราะอย่างเย็นชา
“นายพูดเหมือนว่ามันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับนายเลย! ฉันพนันเลยว่านายเป็นคนหนึ่งที่ฆ่าคนอื่นมากที่สุดในเกมนี้!”คนอื่นตะโกนออกมาพร้อมกัน
“พวกเขานั้นเป็นคนที่สมควรจะโดนฆ่าอยู่แล้ว!”หวังหยู่ประกาศอย่างหนักแน่น
“นายมั่นใจ?”ดาบน้ำแข็งถามอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขานั้นเป็นคนหนึ่งที่เห็นหวังหยู่ฆ่าคนอื่นมากที่สุดและรู้เหตุผลข้ออื่นอีกด้วย
“เฒ่าน้ำแขง ผมยังคงถือกริชของนายอยู่ จำได้ไหม?”หวังหยู่เหล่ตามอง
ดาบน้ำแข็งก็เข้าใจคำพูดที่หวังหยู่ต้องการจะสื่อในทันทีและก็เร่งรีบพูดขึ้นมา “พี่ชายกระทิงนั้นเป็นวีรบุรุษสำหรับยุคของพวกเรา ดังนั้นคนที่เขาฆ่าไปนั้นเป็นพวกชั่วร้ายกันทั้งหมด! ยังไงก็ตาม เทพเจ้ามังกรเลือดดรอปอะไรมาบ้าง?”
“กองขยะ!”หวังหยู่บ่นแล้วเขาก็โยนเนื้อมังกรไฟและเกล็ดมังกรไฟลงบนโต๊ะ
หวังหยู่นั้นใช้พิมพ์เขียวกระสุนปืนเทคโนโลยีเวทย์ไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เปิดเผยให้กับคนที่เหลือ
“พวกมันเป็นวัตถุดิบที่หาไม่ได้ทั่วไปกันทั้งหมด! ทำไมพวกมันจึงเป็นขยะกัน?”ขุนนางครอทไอออกมา
“ท่านลอร์ดคนนี้เรียน [ทำอาหาร] มา ดังนั้นฉันจะเอามันไปฉันจะทำอาหารให้แก่ทุกคนเมื่อพวกเรากลับไป! ดังนั้นฉันไม่จำเป็นที่จะต้องจ่ายมันใช่ไหม?”ไร้ความกลัวประกาศอย่างหน้าไม่อายแล้วเขาก็เก็บเนื้อมังกรไฟไปทั้งหมด
“เก็บมันไป! ฉันก็ไม่ได้ใช้มันอยู่แล้ว!”หวังหยู่โบกมือเขาและบ่นพึมพำ
พร้อมกับเสียงหัวเราะอันชั่วร้าย ไร้ความกลัวนั้นก็รีบเก็บเนื้อไปในช่องเก็บของเขาอย่างรวดเร็ว
“ไอ้หน้าด้าน! เนื้อนั่นสามารถขายได้สิบเหรียญทองเลยนะ…”คนอื่นด่าอย่างเงียบงัน
ถึงแม้ว่าพวกเขานั้นจะด่าไร้ความกลัวกันทั้งหมด ก็ไม่มีใครพูดขึ้นมา ในนิกายซวนเฉินมีเขาเพียงคนเดียวที่เรียน [ทำอาหาร] มา นอกจากนี้แล้วอาหารที่ทำจากวัตถุดิบที่หาไม่ได้ทั่วไปจะต้องอร่อยอย่างแน่นอน!
“ใครต้องการเกล็ดมังกรไหม?”หวังหยู่มองไปรอบๆและถามขึ้น
“สิ่งนี้สามารถที่จะสร้างอุปกรณ์ได้ ดังนั้นฉันคิดว่าพี่ชายกระทิงควรเก็บมันไป!”โบซอนตอบกลับ
“ก็ได้ ถ้างั้น! รีบหาวัตถุดิบอย่างอื่นที่นายจำเป็นต้องใช้มัน โอเคไหม? ฉันจะสร้างเกราะของนายเมื่อเวลามาถึง!”หวังหยู่หัวเราะ
“แน่นอน!”โบซอนไม่กล้าปฏิเสธข้อเสนอของหวังหยู่ในครั้งนี้ ตั้งแต่ที่หวังหยู่นั้นมี [การสกัดระดับต่ำ] เมื่อมันเทียบเท่ากับช่างตีเหล็กธรรมดาที่มี [การตีเหล็กระดับสูง]
“แล้วธนูนี่มีค่ามากเท่าไหร่กัน?”หวังหยู่หันกลับไปถามดาบน้ำแข็ง
“มันสามารถขายได้ในราคาที่สูงจากการประมูลแน่นอน แต่พวกเขานั้นเก็บค่าภาษีสูงมาก ฉันคิดว่ามันจะเป็นเรื่องดีกว่าที่เก็บมันไว้ก่อนและรอจังหวะขายมัน!”ดาบน้ำแข็งวิเคราะห์อย่างเชี่ยวชาญ
“โอเค ถ้างั้น! ผมจะทำตามที่นายพูดลกัน!”หวังหยู่พยักหน้าแล้วเขาก็เก็บไอเทมที่เหลือบนโต๊ะ
“ก็ได้ งั้นกลับบ้านกันเถอะ!”ไร้ความกลัวประกาศแล้วเขาก็ลุกขึ้นยืน
“ไปเลยงั้นเหรอ? ผมต้องการที่จะเดินเล่นอีกสักนิดนี่นา…”หวังหยู่ตอบกลับ
“เดินเล่นแม่มึงสิ! ทั่วทั้งเมืองนั้นเป็นรังของกิลด์อะโพคาลิปส์!”ไร้ความกลัวตะโกนอย่างโกรธแค้น
“นายกลัวมันงั้นเหรอ?”
“ฉันกลัวว่าจะมีบางสิ่งเกิดขึ้นเพราะนายมากกว่า! นายคิดเหรอว่านายยังอยู่ในเมืองรัตติกาลหน่ะ? นายอาจจะโดนจับก็ได้! ถ้านายฆ่าใครบางคนจริงๆไปละก็ ลืมไปได้เลยเรื่องออกจากเมืองนี้!”
