ตอนที่19 มันดีจริงๆหรอ?

ตอนที่19 มันดีจริงๆหรอ?

“อะนี่ น้ำเปล่า”

หลินหยี่กำลังจะมอบน้ำเปล่าให้ยู่ชู แต่เขาก็เหลือบไปเห็นเหมิงเหยาที่กำลังกินบะหมี่ถ้วยของเขาอยู่

“เอ่อนี่ เหยาเหยา บอกบะหมี่นี่อร่อยด้วยแหละ!”

ยู่ชูได้ส่งซิคบอกหลินหยี่ว่าห้ามพูดเกี่ยวกับเรื่องบะหมี่

“โอ้..”

หลินหยี่พยักหน้าเข้าใจว่ายู่ชูหมายถึงอะไร แต่...ในตอนนี้เขาไม่มีบะหมี่กินแล้ว

“ทำอะไรตรงนี้? ฉันกินไม่ได้ถ้านายยืนอยู่นี่!”

เหมิงเหยาจ้องมองไปที่หลินหยี่ เพราะเธอไม่อยากเห็นหน้าหลินหยี่ขณะที่เธอกินบะหมี่อยู่

หลินหยี่จึงเดินออกไป เพราะเขาไม่อยากจะสร้างเรื่องวุ่นวายในวันแรกที่เปิดเทอม

“นี่มันอร่อยมาก! มีเพิ่มมั้ยอะ?”

เหมิงเหยากินจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือน้ำซุปแม้แต่หยดเดียว

“หมดแล้ว บอกพ่อหนุ่มนั่นสิถ้าเธอชอบกินอะ”

ยู่ชูรู้สึกลำบากใจ ทำไมเธอถึงไม่ห่วงน้ำหนักตัวเองบ้างเลย? เธอกินเยอะมากแต่ก็ยังหุ่นดีกว่ายู่ชู

“อย่าพูดถึงเขาเลย”

เหมิงเหยาเลียตะเกียบขณะที่พูด

ยู่ชูมองเหมิงเหยาเลียตะเกียบโดยไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร

น้ำลายของเขาอร่อยงั้นหรอเหยาเหยา...?

หลังจากกินอาหารเสร็จสองสาวก็ขึ้นห้องไปเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียน ส่วนหลินหยี่นั้นก็ทำความสะอาดโต๊ะกินข้าว

เพราะเขารู้ว่าที่เขาถูกจ้างมาก็เพราะแบบนี้

เขากำลังล้างจานอยู่ ลูกพี่เหวยหวู่ก็เดินเข้ามาในครัว (สุนัขร็อทไวเลอร์) และมองดูว่าหลินหยี่ทำอะไร

หลินหยี่ก็ก็ไม่ได้สนใจอะไรมัน และสุนัขก็ไม่เข้ามายุ่งเพราะมันรู้ตัวดีว่าหลินหยี่ไม่ใช่คนที่จะสู้ด้วยได้

ไม่นานหลังจากนั้นหลินหยี่ก็ล้างจานเสร็จเรียบร้อย ส่วนสองสาวก็กำลังล้างหน้าแปรงฟัน พร้อมกับเลือกชุดลำลองสวยๆ

ที่โรงเรียนมีกฎให้ใส่เครื่องแบบนักเรียนแต่ทว่ามีนักเรียนเพียงน้อยนิดเท่านั้นที่ทำตามกฎ

ส่วนหลินหยี่นั้นไม่มีอะไรให้เลือก เขาจึงต้องใส่เครื่องแบบนักเรียนซึ่งทำมาจากวัตถุดิบคุณภาพดี ซึ่งดีกว่าเสื้อผ้าทุกตัวที่เขาพกมาจากบ้าน

หลินหยี่เคยใส่เสื้อหรูๆมาก่อน แต่เป็นการเช่ามาทั้งหมดนั้นก็เพื่อทำภารกิจและเมื่อเสร็จภารกิจก็ต้องคืนทางร้าน

รถของหลีฟูมาถึงหน้าบ้าน ทั้งสามจึงเดินไปขึ้นรถ ส่วนหลินหยี่นั้นก็เดินหลังสุด

หลีฟูเดินออกมาเปิดประตูให้ พร้อมกับมองไปที่หลินหยี่พร้อมกับถามว่า “คืนแรกเป็นยังไงบ้างหล่ะ?”

“ก็ดีครับ” หลินหยี่พยักหน้า

“ไม่สำหรับฉัน!” เหมิงเหยาไม่รอหลีฟูถามและพูดแทรกทันที พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมกับพูดว่า “ฉันจะโทรบอกพ่อตอนนี้!”

“ท่านประธานกำลังนั่งเครื่องไปประชุมที่นิวยอร์ค” หลีฟูพูด “คุณฉูฝากบอกมาว่าให้หลินหยี่ช่วยดูแลในตอนที่เขาไม่อยู่”

“ฮืมม ดูแลฉันหรอ?”

เหมิงเหยาทำตาโตและพูด “ลูงฟู ดูเขาสิ! คิดว่าคนอย่างเขาจะดูแลฉันได้หรอ?”

“ผมแค่ทำตามคำสั่งของท่านประธาน เขาเป็นคนที่ท่านประธานไว้ใจ”

ในความเป็นจริงหลีฟูก็ไม่รู้ว่าหลินหยี่มีอะไรพิเศษ ท่านประธานถึงได้ไว้ใจเขา แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็จะทำตามคำสั่งของท่านประธานโดยไม่สงสัยอะไร

เหมิงเหยาไม่สามารถจะเถียงอะไรได้ เธอจึงทำท่าเยาะเย้ย

เธอตัดสินใจจะรอจนกว่าพ่อกลับมา เธอจะใช้ความสามารถของเธอในการไล่หลินหยี่ออก

หลินหยี่อยากจะสัมผัสประสบการณ์ในโรงเรียนว่ามันเป็นยังไง เพราะเขาไม่เคยเข้าโรงเรียนมาก่อน

หลินหยี่ในตอนเด็ก นอกจากตาเฒ่าหลินก็มี เอ๋อกู่ตัน นี่แหละที่คอยสอนเขา

เมื่อรถมาหยุดที่หน้าโรงเรียน หลินหยี่กำลังจะออกจากรถ เหมิงเหยาก็สั่งห้ามเขา “หยุด”

“ห้ะ?”

หลินหยี่หันไปมองด้วยความตกใจ

“อยู่ในรถไปก่อน รอจนกว่าฉันกับชูเข้าตึกเรียนก่อน นายค่อยมา ฉันไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด”

“ได้ครับ”

หลินหยี่น้อมรับโดยดีเพราะ เธอเป็นหัวหน้าของเขา

“ฮ่า ฮ่า คุณหนูก็ดูเยอะเหมือนกันนะ คุณหลิน ผมหวังว่าคุณจะไม่คิดมากนะ”

หลีฟูไม่สามารถช่วยอะไรได้ เลยได้แต่พูดปลอบใจ

“ไม่เป็นไรครับ ผมคิดว่าคนรวยมักจะเป็นแบบนี้แหละ” หลินหยี่ส่ายหัว “ลุงฟู ผมรู้สึกเหมือนว่าเธอไม่ต้องการผม ไม่ต้องการเพื่อนเรียนอะไรทั้งนั้น ถ้าผมจะถามตรงๆว่า ทำไมท่านประธานถึงจ้างผมมาจะได้รึเปล่า? เขาไม่ได้วางแผนมาให้ผมคอยดูแลคุณหนูอย่างงั้นหรอ?”