ตอนที่18 อีกสักครั้งจะเป็นอะไรไป

ตอนที่18 อีกสักครั้งจะเป็นอะไรไป

หลินหยี่ตะลึงมากกับอุปกรณ์ต่างๆในห้องครัวที่หรูหรามาก ซึ่งต่างกับที่บ้านเกิดของเขามาก

มีผ้ากันเปื้อนรูปใบหน้าเด็กที่น่ารักแขวนอยู่ ซึ่งมันดูใหม่มาก และเหมือนว่าสาวทั้งสองคนนี้ก็ไม่เคยใช้มันเลย

หลินหยี่รีบใส่ผ้ากันเปื้อนและหาวัตถุดิบในการทำอาหารทันที

มีมะเขือเทศ ผักชีฝรั่ง และผักอื่นๆอีกมากมาย และสิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คือไข่

ส่วนวัตถุดิบหลักนั้น หลินหยี่ได้เลือกแป้งสำหรับบะหมี่และข้าว เขาเริ่มทำบะหมี่หยางชุน ในปริมาณที่เผื่อเขากินเองด้วย

หลินหยี่นั้นเป็นคนที่ทำอาหารเป็น เพราะเขาเคยทำอาหารให้ตาเฒ่ากินตอนที่ตาเฒ่าป่วย และนี่ก็เหมือนจะกลายเป็นนิสัยของเขาไปแล้ว

ไม่นานหลังจากนั้นหลินหยี่ก็ได้เตรียมเส้นบะหมี่สำหรับลวก เขาจึงเริ่มทำการเตรียมน้ำซุปต่อ

ซึ่งน้ำซุปนี้หลินหยี่ก็ได้นำส่วนผสมมาจากในตู้ ซึ่งเป็นน้ำซุปจากโรงแรมเพงซานที่เข้มข้มและอร่อยมาก

กลิ่มของน้ำซุปที่เดือดได้รอยไปทั่วห้องอย่างหอมหวน

และในเวลาเดียวกันหลินหยี่ก็ได้ต้มน้ำอีกหม้อไว้สำหรับลวกเส้นบะหมี่ เขาเทเส้นบะหมี่และน้ำซุปที่เข้มข้นและหอมหวนลงไปในชามทั้งสองอย่างน่ากิน

แม้ว่ามันจะไม่ใช่สูตรบะหมี่หยางชุนแท้ๆ แต่มันก็หอมอร่อยและน่ากินมาก

แต่มันก็ยังมีเส้นบะหมี่หลงเหลืออยู่ซึ่งเพียงพอสำหรับตัวเขาเอง และสำหรับยู่ชูนั้นเธอน่าจะทานถ้วยเดียวก็อิ่มแล้ว

“เฮ้... ทำอะไรอยู่ตรงนั้นหน่ะ?”

ยู่ชูพูดพร้อมกับกลืนน้ำลายเนื่องจากกลิ่นของบะหมี่ที่หอมน่ากินมาก หลังจากนั้นเธอก็ลุกเดินไปยังห้องครัวทันที

“นี่ไงทำเสร็จแล้วกำลังจะไปเรียกเลย”

หลินหยี่พูดขณะกำลังถอดผ้ากันเปื้อน

“โอ้! นั่นเป็นผ้ากันเปื้อนของเหยาๆ อย่าให้เธอรู้หล่ะว่านายใช้ผ้ากันเปื้อนของเธอ” ยูชู่พูดขณะมองผ้ากันเปื้อนที่อยู่ในมือของหลินหยี่ “เพราะนายทำอาหารเช้าให้ฉันกิน ฉันจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้ละกัน”

“เอ่อ?”

นี่เป็นผู้หญิงที่วุ่นวายมาก หลังจากเกิดเรื่องจูบแรกเมื่อคืน แล้วทำไมเธอถึงเปลี่ยนอารมณ์ตัวเองไวขนาดนี้?

แต่มันก็คงไม่ใช่ปัญหาอะไร เพราะเขาก็แค่ทำหน้าที่เพื่อนเรียนให้ดีก็พอแล้ว

ส่วนยู่ชูนั้นทำคิ้วขมวด เหมือนว่าเธอไม่ค่อยพอใจที่หลินหยี่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเธอขณะที่เธอกิน

แต่มันก็ดูว่าจะไร้สาระเกินไปที่จะไล่เขาออกไป เพราะเขาเป็นคนที่ทำอาหารให้กิน ยู่ชูจึงตัดสินใจให้หลินหยี่ยืนอยู่ได้

มันเป็นบะหมี่ที่อร่อยที่สุดในชีวิตที่เธอเคยกิน! ปกติเธอกินแต่บะหมี่ถ้วยธรรมดา หรือไม่ก็กินนมก่อนไปโรงเรียน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ทานอาหารที่ทำขึ้นจริงก่อนไปโรงเรียน

เมื่อหลินหยี่กินเสร็จเขาก็เดินไปที่หม้ออีกครั้ง

ขณะที่เขากำลังจะตักเพิ่มเขาก็นึกได้ว่ายู่ชูยังอยู่ข้างหลังเขา เขาจึงถามว่า “เอาเพิ่มมั้ย?”

“ไม่เป็นไร” ยู่ชูพูดขณะส่ายหัว “ขอน้ำเปล่าหน่อย”

“น้ำก็อยู่ข้างหลังเธอไม่ใช่หรือไง?”

หลินหยี่ที่กำลังตักเพิ่มให้ตัวเองอยู่ ก็ชี้ไปข้างหลังยู่ชู

“ก็นั่นมันน้ำส้ม มันไม่ดีถ้ากินตอนเช้า น้ำเปล่ามันดีต่อสุขภาพมากกว่า! เอ้ะ หรือว่าจะให้โทรบอกลุงฉูนะ?”

ยู่ชูพูดพร้อมกับทำสายตาที่เฉยเมย

“ก็ได้ ก็ได้”

หลินหยี่จึงเดินไปที่กดน้ำ

“กริ๊งๆๆ! เสียงนาฬิกาปลุก”

เหมิงเหยาเดินหาวลงมาจากบันได เธอเหนื่อยมากเพราะเมื่อคืนเธอหลับไม่ค่อยสบาย

เธอไม่ได้ทำอะไรให้เหนื่อยหรอก แค่ร้องไห้และบ่นทั้งคืนเกี่ยวกับเรื่องจูบแรก

เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอพึ่งได้นอนก่อนเสียงนาฬิกาปลุกแปปเดียว

ถ้าหากว่าไม่มีเรียนเธอก็คงจะนอนยาวไปแล้ว

เหมิงเหยางง เมื่อเดินลงมาแล้วเห็นยู่ชูอยู่ตรงนี้ เพราะเมื่อคืนยู่ชูนอนหลังจากเหมิงเหยาแต่ทำไมยู่ชูถึงตื่นไวกว่า?

กลิ่นของบะหมี่ที่หอมหวนเริ่มลอยมาเตะจมูกเธอ เธอจึงมีอาการท้องร้องทันที

“ชู เธอกินอะไรทำไมไม่ชวนเลย”

เหมิงเหยารีบเดินไปยังในครัว และเห็นยู่ชูกำลังกินบะหมี่อยู่ ทันใดนั้นเธอก็เหลือบไปเห็นอีกถ้วยตรงข้ามยู่ชูที่ตักบะหมี่พร้อมสำหรับเธอแล้ว

“ฮ่า! คิดไว้แล้วว่าเธอไม่มีทางไม่ชวนฉันหรอก!”

ยู่ชูที่กำลังซดน้ำซุปอย่างอร่อยอยู่ก็รีบเอาถ้วยลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเหมิงเหยา

ส่วนเหมิงเหยานั้นกำลังกินบะหมี่โดยใช้ตะเกียบเดียวกับหลินหยี่อยู่

“หื้อ..”

ยู่ชูถอนหายใจ และไม่รู้จะพูดอะไรดี

ทำไมเธอไม่รอถามก่อนว่านั่นของใคร จะรีบไปไหนกันหน่ะ?

“ว้าวว อร่อยดีนี่!”

ไม่มีทางเลยที่คนกำลังหิวโหยอย่างเหมิงเหยาจะเลิกกินได้ เธอยังคงกินบะหมี่ต่อไป พร้อมกับพูดว่า “ชู ไปซื้อบะหมี่นี่มาจากไหน?”

“อ๋อ ฉันเปล่า พ่อหนุ่มนั่นเป็นคนทำหน่ะ”

ยู่ชูมองเหมิงเหยาด้วยความน่าสงสาร

“อ้ะ!”

เหมิงเหยารีบวางตะเกียบลงทันที “เขาทำงั้นหรอ? ไม่มีทางที่ฉันจะกินอะไรที่เขาทำ!”

ยู่ชูยังคงเงียบ อะไรกัน เธอกินไปแล้วนิ

เมื่อคืนเธอก็กินน้ำลายของเขาไปแล้ว ตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรสำคัญแล้วหล่ะ แค่กินอีกสักรอบสองรอบก็คงจะชินไปเอง

เหมิงเหยาดูเหมือนจะเริ่มโกรธทันที

“หืมม แต่ช่างเถอะ ฉันกินไปแล้วนิ จะหยุดกินทำไม?”

เหมิงเหยารู้ตัวเองดีว่าไม่สามารถหยุดกินบะหมี่ที่เข้มข้นและอร่อยขนาดนี้ได้

“แค่ฉันกินอาหารฝีมือเขา ไม่ได้หมายความว่าฉันจะอภัยให้เขานะ เพราะเขานั่นแหละ เมื่อคืนฉันถึงไม่ได้กินอะไรเลย และบะหมี่นี่มันก็ช่วยได้ดีจริงๆ”

“เอ่อ... ใช่”

ยู่ชูไม่อยากจะให้เหมิงเหยารู้ว่าเหมิงเหยากำลังกินน้ำลายของหลินหยี่อยู่ เพราะเธอคงจะร้องไห้ซมซานเหมือนเดิมแน่ๆ เธอจึงต้องตอบตามน้ำไป