Chapter 249: เสียงกรีดร้องยามค่ำคืน
Chapter 249: เสียงกรีดร้องยามค่ำคืน
มันไม่ได้มีอะไรมากในตอนกลางวัน แต่เมื่อกลางคืนนั้นมาถึง เจียงลู่ฉีก็รู้สึกค่อนข้างอับอายเมื่อเขานั้นถูกจ้องโดยหญิงสาวห้าคนและเด็กสาวอีกหนึ่งคน เจียงลู่ฉีนั้นแตะไปที่คางของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อเขารู้สึกถึงบรรยากาศที่อึดอัด ถึงแม้ว่าพื้นที่ภายในของรถมินิบัสนั้นจะถูกอัพเกรดขึ้นก็ตามที มันก็กลายเป็นแน่นเอี๊ยดทันที…
“พวกเราควรที่จะจัดการพื้นที่นอน…”เจียงลู่ฉีพูดอย่างไม่เต็มใจ
ศาสตราจารย์ฉินและลูกสาวของเธอนั้นถูกจัดให้นอนบนเตียง เจียงจู้อิงและหยิงก็นอนบนอีกเตียงหนึ่งด้วยกัน หลี่ยู่ซินและหลันซิหยู่นั้นใช้การเป่ายิ้งฉุบเพื่อตัดสินว่าพวกเขาควรที่จะนอนที่ไหนกัน สุดท้ายแล้วหลี่ยู่ซินนั้นก็นอนหลับบนโซฟา หลันซิหยู่และเจียงลู่ฉีนั้นนอนอยู่บนพื้นด้วยกัน
พื้นที่ของรถนั้นจำกัด แต่มันก็มีที่ระบายอากาศที่ดี ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้สึกอึดอัดเลย
เมื่อได้ยินเสียงกรอบแกรบด้านนอก หลี่ยู่ซินก็ปิดตาลงบนนอนโซฟาของเธอ...มันเป็นเรื่องยากสำหรับหลี่ยู่ซินที่จะหลับในรถมินิบัส สุดท้ายแล้ว มันเป็นคืนแรกของเธอที่นอนที่นี่ อย่างไรก็ตาม หลี่ยู่ซินก็รู้ดีว่าสภาพการเป็นอยู่ของที่นี่นั้นค่อนข้างดีในโลกอันเลวร้ายนี้ ด้วยเหตุนี้นี่เอง เธอรู้สึกมีความสุขมมาก เธอก็มองอออกไปนอกหน้าต่างอยู่ชั่วครู่หนึ่งและเธอก็เห็นทหารที่ยืนเฝ้ายามอยู่ในระยะที่ห่างไกล และนอนอยู่นิ่งจนไม่ขยับตัว เธอนั้นเกือบที่จะคิดว่าทหารนั้นกำลังหลับอยู่ แต่เพียงไม่นาน ทหารอีกนายหนึ่งก็มาแทนที่เขา เขานั้นก็ลุกขึ้นยืนขึ้นมาในทันที
รถมินิบัสของเจียงลู่ฉีนั้นจอดอยู่ตรงท้ายของค่าย ซึ่งมันอยู่ห่างจากพวกทหาร หลี่ยู่ซินก็หลับลงไปอย่างไม่ได้ตั้งตัว นี่เป็นคืนแรกหลังจากที่เธอเข้าร่วมทีมฉี่หยิง...
บนตึกสูง หยานฟางเฟยนั้นก็ไม่ได้หลับทั้งคืน เธอนั้นยังคงเปิดตาของเธอขึ้นและมองไปยังทิศทางที่ขบวนรถนั้นจอดอยู่ มันเป็นโอกาสที่ล้ำค่าที่เธอไม่สามารถพลาดมันได้!
“ฉันคิดว่าพวกเราควรหาทางทะลุผ่านซอมบี้!”หยานฟางเฟยตะโกน เสียงตะโกนของเธอนั้นปลุกทุกคนขึ้นมากลางดึก พูดตามจริงแล้วพวกเขาไม่สามารถที่จะหลับได้ ความหวังในการรอดชีวิตของพวกเขานั้นอยู่ด้านนอกนั่น แต่การที่จะทะลุผ่านนั้นมัน….
“ฉันได้ทำการคำนวณอย่างละเอียดแล้ว ว่าในความเป็นจริง ระยะห่างระหว่างพวกเราและกองทัพนั้นไม่ได้ไกล”หยานฟางเฟยพูด “ถ้าพวกเราข้ามพื้นที่ตรงนั้นด้วยเส้นตรงละก็ มันก็จะน้อยกว่าหนึ่งกิโลเมตร”
“แต่ซอมบี้…”ผู้รอดชีวิตพูดขึ้นมาอย่างฉับพลัน
“จำนวนของซอมบี้นั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย!”หยานฟางเฟยพูดขัดขึ้นมาทันที
“ซอมบี้ส่วนมากนั้นอยู่บนถนน แต่มันมีจำนวนเพียงแค่เล็กน้อยในซอย อีกอย่างหนึ่งฉันมีวิธี”หยานฟางเฟยพูด และหยิบมือถือขึ้นมา
เธอเจอมือถือในตึกเมื่อนานมาแล้ว โชคดีที่แบตของมันยังคงชาร์ตได้!
“ตราบเท่าที่พวกเราตั้งเสียงนาฬิกาปลุกของมือถือให้ดังขึ้นทุกห้านาที และสถานที่ที่ตั้งมันไว้ในทิศตรงข้ามของเส้นทางพวกเรานั้น ซอมบี้ก็จะถูกดึงดูดโดยมัน มันจะง่ายขึ้นมากสำหรับพวกเราในการหลบหนี”หยานฟางเฟยพูด
ผู้รอดชีวิตจ้องตากันและกัน พวกเขานั้นสกปรกและไม่มีอาหารเพียงพอสำหรับหลายวันที่ผ่านมา พวกเขามองตากันอย่างลึกซึ้งระหว่างกันและเห็นปฏิกิริยาระห่างผิวหนังบางและปากที่แห้งซีดของพวกเขา ซอมบี้ยังดูดีกว่าพวกเขาซะอีก
ซอมบี้นั้นเป็นสิ่งที่พวกเขาหวาดกลัวมากที่สุด ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ใครจะมีความกล้าที่จะแบกมือถือไปกัน?
“เมื่อมือถือดังขึ้นมาครั้งหนึ่ง ซอมบี้ก็จะทำลายมันทิ้ง”ผู้รอดชีวิตพูดขึ้น
“ใช่และซอมบี้ตัวอื่นบนเส้นทางของพวกเราก็จะรู้ตัวด้วยเช่นกัน พวกเราจะสูญเสียกันครั้งยิ่งใหญ่!”ผู้รอดชีวิตอีกคนพูดขึ้น
หยางฟางเฟยนั้นรู้สึกรำคายกับคนพวกนี้ “โอเค ถ้างั้นยอมแพ้เรื่องแผนเกี่ยวกับมือถือกัน มันเป็นแค่ข้อเสนอแนะเฉยๆ”หยานฟางเฟยวางมือถือลงและมีการแสดงออกที่น่าเกลียดบนใบหน้าของเธอ
“ถ้างั้นพวกเราจะพุ่งผ่านพวกมันตรงๆและฉันจะใช้ความสามารถพิเศษของฉันปกป้องทุกคน”หยานฟางเฟยพูด “มันไม่มีทางอื่นในการอาศัยที่นี่ต่อไป พวกเรานั้นรวบรวมอาหารทั้งหมดที่พวกเราหาสามารถได้แล้ว และพวกเรามีโอกาสที่จะหลบหนีจากที่นี่ได้แล้ว…”หยางฟางเฟยพูดอีกครั้งในขณะที่คิดเกี่ยวกับการมีชีวิรอดและผ่านระยะทางนี้ได้
เธอนั้นจ้องไปที่กลุ่มคนพวกนี้พร้อมกับดวงตาสีแดงของเธอ สุดท้ายแล้วคนพวกนี้นั้นก็ตกลงกับความคิดของเธอ หยานฟางเฟยนั้นกลายเป็นความสุขและตื่นเต้น เธอนั้นควบคุมอารมณ์ของเธอและพูดขึ้น “พวกเราไม่ได้มีเวลามา พวกเราควรรีบได้แล้ว!”
หลังจากนั้น ผู้รอดชีวิตทั้งหมดก็ไปยังประตูของตึก พวกเขาเอาสิ่งกีดขวางที่ปิดกั้นทางเข้าอย่างเบาๆและประตูเหล็กก็ปรากฏขึ้นด้านหน้าพวกเขา หลังจากเปิดประตูแล้ว พวกเขาก็พบกับซอมบี้นับไม่ถ้วน!
หยานฟางเฟยนั้นก็กระวนกระวายและหวาดกลัว เมื่อไหร่กันที่เธอสูญเสียก่อนวันโลกาวินาศ?
สำหรับผู้ที่มีพลังเหนือธรรมชาติที่พิเศษ หยานฟางเฟยนั้นก็คาดหวังอนาคตที่สดใส มันเป็นวันที่เธอนั้นเฝ้ารอมาอย่างเนิ่นนาน....
เมื่อหลี่ยู่ซินนั้นกำลังจะหลับลง เธอนั้นก็เปิดตาขึ้นอย่างฉับพลัน ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เจียงลู่ฉีก็ลุกขึ้นมานั่งอยู่ด้านข้างเธอ
แม้ว่าเจียงลู่ฉีจะตื่นขึ้นมาอย่างฉับพลันก็ตามที ใบหน้าของเขาก็ไม่ง่วงนอนเลยแม้แต่นิดเดียว มันเหมือนกับว่ามันพึ่งผ่านไปวินาทีเดียวที่เขาพึ่งหลับตาลง
เกือบจะเป็นเวลาเดียวกันนั้นเอง หยิงก็ยืนขึ้นด้วยเช่นกัน เจียงจู้อิงและหลันซิหยู่นั้นก็ตื่นขึ้นมาในทันที
“มันมีเสียงรบกวนด้านนอกนั่น”
เจียงลู่ฉีลุกขึ้นและสวมเสื้อผ้า พวกเขานั้นได้ยินเสียงกรีดร้องจากที่ที่ห่างไกล!
