Chapter 103: การคาดเดา
Chapter 103: การคาดเดา
“รีบหนีไปเร็วเข้า! ผมจะล่อเขาไว้เอง!”หวังหยู่ตะโกนอย่างสิ้นหวัง
“นายสามารถทำมันคนเดียวได้งั้นเหรอ?”รัศมีฤดูใบไม้ผลิถามขึ้น
“ผมไม่รู้แต่ผมจะล่อไว้ให้นายเท่าที่สุดเท่าที่ผมทำได้!”หวังหยู่ตอบกลับ
“ถ้างั้น ล่อเขาไว้ให้นานอีกซักนิดก็พอ!”คนอื่นตะโกน เมื่อพวกเขาหันหลังกลับและวิ่งหนี
ทันใดนั้นเทพเจ้ามังกรเลือดนั้นก็กลิ้งมาทางหวังหยู่และยืนอยู่ห่างจากเขาประมาณห้าเมตร
เมื่อหวังหยู่นั้นพุ่งไปด้านหน้าและพยายามที่จะเข้าใกล้ เทพเจ้ามังกรเลือดก็กระโดดถอยหลังกลับไปอีกครั้งและยิงใส่หวังหยู่
หวังหยู่นั้นก็รีบยกมือขึ้นและร่าย [โล่พลังงาน] ขึ้นบล็อก
“บูม!”
เมื่อโดนแรงกระแทก [โล่พลังงาน] ของหวังหยู่นั้นก็แตกเป็นชิ้นๆแล้วเขาก็กระเด็นถอยหลังไป พร้อมกับการกระโดดนั้น เทพเจ้ามังกรเลือดก็ถอยหลังไปอีกครั้งในขณะที่กำลังยิงไปด้วย
“บูม บูม บูม บูม!”
โดยไม่ได้สัมผัสถึงการเคลื่อนไหวของด้านหลังเขา หวังหยู่ก็รีบหันหลังกลับไปและตระหนักว่าไร้ความกลัวและคนที่เหลือนั้นถูกสังหารกันหมดแล้ว….
บอสตัวนี้มันเหี้ยมโหดมากเกินไป….แม้ว่ามันจะไม่ได้มีค่าแอคโกรจากพวกเขา มันก็ยังคงโหดร้าย…..
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ไร้ความกลัวและคนที่เหลือก็รีบส่งข้อความให้หวังหยู่และพูด “รีบหนีไป! พวกเราตายกันหมดแล้ว!”
“ผมไม่คิดว่าผมจะหนีได้หน่ะสิ…”หวังหยู่ตอบกลับ เมื่อเขาหลบกระสุนอีกหนึ่งนัดของเทพเจ้ามังกรเลือดและหลังจากนั้นก็ปิดเสียงแชทและปิดมันลง
บอสตัวนี้นั้นรวดเร็วเกินไปและมันก็ใช้กระสุนแทนลูกศร กระสุนนั้นไม่ใช่บางสิ่งที่หวังหยู่สามารถจับมันได้ตามใจชอบ
ใน {REBIRTH} ตราบเท่าที่ผู้เล่นรวดเร็วและแม่นยำเพียงพอ มันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปได้สำหรับพวกเขาในการจับลูกศรด้วยมือของพวกเขา
อย่างไรก็ตาม กระสุนนั้นเป็นเรื่องที่แตกต่างออกไปอย่างมาก ตราบเท่าที่ผู้เล่นนั้นเข้าใกล้กับกระสุน ระบบก็จะพิจารณาว่ามันโดนยิงไปเรียบร้อยแล้ว หวังหยู่นั้นได้ทดสอบกับพลแม่นปืนมาแล้ว
เนื่องจากมันรวดเร็วกว่าลูกศรที่บินอย่างมาก ทันทีที่ได้ยินเสียงมัน กระสุนก็เกือบที่จะยิงโดนเป้าหมายแล้ว สำหรับหวังหยู่ที่หลบกระสุนได้นั้นเขาจำเป็นที่จะต้องมองไปยังปากกระบอกปืนและคาดเดาว่ากระสุนจะบินมาทางไหน
ถ้าเขานั้นหันหลังอย่างโง่เขลาและวิ่งหนีไป เขาก็ไม่สามารถที่จะเห็นปืนและไม่สามารถหลบมันได้ ด้วยเหตุนี้นี่เองเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการหันหน้าเข้าหาบอส
“พิ้ว!”
เสียงลั่นปืนดังขึ้นอีกครั้งและหวังหยู่ก็รีบหลบเทพเจ้ามังกรเลือด และเหลือระยะห่างระหว่างพวกเขาเพียงแค่หกเมตร
“พิ้ว!”
หวังหยู่หลบกระสุนอีกครั้งหนึ่งและเข้าใกล้มากยิ่งขึ้น เหลือระยะห่างระหว่างพวกเขาเพียงสี่เมตร
แทนที่จะยิงปืนออกมาในทันที เทพเจ้ามังกรเลือดตัวแข็งทื่ออยู่ชั่วขณะก่อนที่จะกระโดดถอยหลังหนึ่งเมตร และยกปืนขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
“หื้ม?”
เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวที่ตะกุกตะกัก หวังหยู่ก็ตระหนักได้ถึงบางอย่าง
เมื่อหลบกระสุนอีกหนึ่งนัด หวังหยู่ก็เคลื่อนตัวไปด้านหน้าอีกหนึ่งเมตรและสังเกตว่าเทพเจ้ามังกรเลือดนั้นก็ถอยหลังไปหนึ่งเมตรด้วยเช่นกัน
“โอ้โห! มันเป็นแบบนี้นี่เอง!”หวังหยู่หัวเราะกับตัวเอง เขาเพียงแค่รออีกสิบวินาทีสำหรับ [การเคลื่อนย้ายแห่งพระอาทิตย์ตกดิน] ที่คูลดาวน์อยู่
หวังหยู่นั้นก็หลบกระสุนอย่างต่อเนื่องและมุ่งไปข้างหน้าหาเทพเจ้ามังกรเลือดที่มันยังคงถอยหนีอย่างต่อเนื่องในขณะที่ยิงหวังหยู่ไปด้วย
ในเวลาเดียวกันนั้นเอม ศูนย์ควบคุมส่วนกลางของเกมนั้นก็ได้รับการแจ้งเตือนอีกครั้งหนึ่ง
พนักงานที่กำลังทำหน้าที่ตรวจสอบมอนิเตอร์เกมอยู่นั่น เจาน้อยนั้นกำลังพักอยู่ แล้วเขาก็ได้รับการแจ้งเตือนขึ้นมาอย่างฉับพลัน เมื่อเปิดการแจ้งเตือนนั้น เจาน้อยก็มองไปที่แผนที่และตะโกนอย่างเร่งรีบ “เหี้...เอ้ย! เฒ่าจางมาดูนี่! บอสที่โจมตีเมืองมังกรฟ้าที่เขตเก้านั้นถูกระตุ้นอีกครั้งหนึ่งแล้ว!”
“ไอ้พวกผู้เล่นบัดซบนั่นสร้างปัญหาให้ตัวเองตลอดๆเลย! เหี้ย...เอ้ย พวกมันกระตุ้นมันทำเพื่ออะไร? พวกมันไม่ปล่อยให้พวกเราได้พักผ่อนปีใหม่เลยงั้นเหรอ?”เฒ่าจางที่อยู่ด้านข้างที่กำลังกินอยู่ก็เดินมาหาและบ่นพึมพำอย่างรำคาญใจ
เมื่อมองไปยังแผนที่ เฒ่าจางก็บ่นพึมพำ “มันไม่น่าใช่…..ทำไมมันถึงติดอยู่ที่ทุ่งราบมังกรเลือดกัน? เขาอยู่ที่นั่นมาสักพักหนึ่งแล้วนะ…รีบซูมเข้าไปเร็วเข้า!”
“ครับ ท่าน!”
เมื่อซูมเข้าไปในภาพ เฒ่าจางและเจาน้อยก็เห็นหวังหยู่กำลังต่อสู้กับบอสเทพเจ้ามังกรเลือดเพียงตัวคนเดียว
“นายต้องล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหม? นี่มันบ้าคลั่งไปแล้วไอ้แม่เย็....!”เฒ่าจางไอออกมา
เทพเจ้ามังกรเลือดนั้นเป็นบอสโหมดอิสระที่มีระดับสามสิบห้าเลยนะ!
ในอีกทางหนึ่ง เจาน้อยก็ชี้ไปที่หน้าจอและตะโกนออกมาอีกครั้ง “มัน…มัน…มันเป็นเขาอีกแล้ว!”
“อีกแล้ว? นายจำผู้เล่นคนนี้ได้งั้นเหรอ?”เฒ่าจางถามอย่างสับสน
“ใช่ฮะ! ไอ้นี่เป็นสัตว์ประหลาดจากเขตเจ็ดที่โซโลราชาหมาป่าสีเงิน! ทุกคนในกะเช้านั้นเคยเห็นเขามาก่อน!”เจาน้อยตอบกลับอย่างตื่นเต้น เมื่อเขาคิดถึงฉากที่หวังหยู่สู้กับราชาหมาป่าสีเงิน สำหรับเขาแล้ว ความทรงจำมันช่างสดใหม่เหมือนกับว่าเขาพึ่งจะดูมันเมื่อวานนี้เอง
“เป็นเรื่องจริงเรอะ? ราชาหมาป่าสีเงินนั้นก็เป็นบอสโหมดอิสระด้วยเช่นกัน…”เฒ่าจางขมวดคิ้วแล้วเขาก็วางอาหารลงและจ้องไปที่หน้าจออย่างจริงจัง
“เขาหลบ [กระสุนที่แม่นยำ] ได้…”
“เขาหลบมันได้อีกแล้ว…”
“มันเป็นไปได้ยังไงกัน? แสดงค่าสถานะของเขาให้ฉันดู…ฉันต้องการที่จะรู้ค่าความคล่องแคล่วของเขา!”เฒ่าจางตะโกนออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ
เขาก็กดไปที่หลายปุ่ม เจาน้อยก็เปิดหน้าต่างค่าสถานะของหวังหยู่ขึ้นมาบนหน้าจอ
เมื่อมองไปที่ค่าสถานะของหวังหยู่ เฒ่าจางก็ตัวแข็งทื่ออีกครั้งหนึ่ง “ระดับสิบเก้าและอุปกรณ์ของเขานั้นมีค่าความคล่องแคล่วน้อยกว่าเก้าสิบ....รีบตรวจสอบเขาเร็วเข้า ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะไม่โกงเกม!’
เมื่อบอสตัวนี้ได้ออกแบบ นักออกแบบนั้นก็ต้องให้ผู้เล่นนั้นต้องมีค่าความคล่องอย่างน้อยร้อยเก้าสิบก่อนที่พวกเขาจะมีหวังในการหลบการโจมตี แม้กระนั้นก็ตาม มันก็จะต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญที่สามารถทำมันได้
แต่ในตอนนี้หวังหยู่ที่มีค่าความคล่องแคล่วแค่ประมาณแปดสิบ และยังคงหลบการโจมตีได้อย่างต่อเนื่อง! ถึงแม้ว่าเกมจะมีบัคบางส่วนในช่วงเริ่มต้นของเกม มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปได้ ถ้าไม่ใช้การโกงเกม!”
เมื่อเชื่อมต่อกับบัญชีและหมวกของหวังหยู่ เจาน้อยก็ทำการตรวจสอบก่อนที่จะรายงาน “มันไม่มีการโกง! เขานั้นไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับบัญชีของเกมเลยแม้แต่น้อย!”
“มันเป็นไปไม่ได้! ถ้างั้นเขาหลบกระสุนพวกนั้นทั้งหมดได้ยังไงกัน?”เฒ่าจางเถียง
หลังจากตรวจสอบวิดิโอบนหน้าจออีกครั้ง เจาน้อยตอบกลับ “ตราบประสบการณ์ของผมนั้น เขาหลบมันก่อนที่กระสุนจะถูกยิงซะอีกครับ!”
“ไอ้เหี้.... มันเป็นแบบนั้นงั้นเหรอ?”เฒ่าจางตอบกลับอย่างไม่น่าเชื่อ
“ตาเฒ่าเคยได้ยินเกี่ยวกับ [การคาดเดา] มาก่อนไหม?”เจาน้อยถามขึ้น
“มันไม่ได้เป็นสกิลติดตัวจากเกมเก่าๆงั้นเหรอ?”หลี่น้อยก็มาเข้าร่วมบทสนทนา
เมื่อเป็นผู้จัดการเกมที่เชี่ยวชาญแล้ว เขานั้นก็ยุ่งเกี่ยวกับเกมคอมพิวเตอร์อันโด่งดังมากมาย
“อื้ม ถูกแล้ว! มีเฉพาะผู้ที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ที่เชี่ยวชาญอย่างแท้จริงที่สามารถเคลื่อนไหวต่อสายตาของศัตรูและข้อมือ
ของพวกเขาและคาดเดาว่าพวกเขานั้นจะยิงไปที่ไหนได้! ผมรู้สึกว่าชายคนนี้เป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญระดับตำนาน!”เจาน้อยทานอย่างตื่นเต้น
“พูดตามหลักความเป็นจริงหน่อยหน่า! นี่มันยุคไหนกันแล้ว? ใครจะเชื่อเรื่องไร้สาระแบบนี้กัน?”
“ถูกแล้ว! ไม่มีใครดูหนังแอคชั่นประเภทนั้นอีกแล้ว! ไม่มีใครได้เรียนรู้เรื่องบัดซบแบบนั้นหรอก!”
“เพียงแค่นายไม่เห็นมันมาก่อนมันก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่ใช่เรื่องจิง! จีนนั้นใหญ่มากดังนั้นน่าจะมีสัตว์ประหลาดที่หลบซ่อนบางคนที่กำลังซุ่มซ่อนตัวอยู่อย่างแน่นอน!”เจาน้อยเถียง
“ทำไมนายไม่ทำให้วิดิโอมันช้าลงและให้เห็นสิ่งที่เขาทำกัน?”เฒ่าจางขมวดคิ้ว
“อื้ม!”เจาน้อยพยักหน้าและทำให้วิดีโอนั้นช้าลง
เมื่อลดลงไปสิบเท่า ทุกคนในศูนย์กลางควบคุมเกมก็เห็นการเคลื่อนไหวสามจังหวะที่เทพเจ้ามังกรเลือดนั้นบิดข้อมือ หวังหยู่ก็เริ่มต้นที่จะหลบแล้ว!
มันเป็นดั่งที่เจาน้อยพูด ผู้เล่นคนนี้นั้นเป็นดั่งผู้เชี่ยวชาญระดับสุดยอดของผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้!
พร้อมกับค่าสถานะที่ต่ำต้อยแบบนี้นั้น สำหรับหวังหยู่ที่สามารถตัดสินได้อย่างแม่นยำว่าเทพเจ้ามังกรเลือดนั้นเล็งไปที่ไหนก็ขึ้นอยู่กับข้อมือของเขาและปฏิกิริยาที่มากเกินไปกว่ามนุษย์ธรรมดาทั่วไปของเขา!
“ทำไมเขาถึงหลบแบบนั้นกัน?”ใครบางคนถามขึ้นอย่างฉับพลัน
เมื่อพูดตามหลักแล้ว ถ้าใครบางคนที่เผชิญหน้ากับบอสแบบนี้และไม่สามารถหลบมันได้ ถ้างั้นพวกเขาก็จะเลือกที่จะตายแทนที่สูญเสียเวลาของพวกเขา!
“ผมคิดว่าเขานั้นพยายามที่จะเข้าไปในระยะการต่อสู้ระยะใกล้!”เจาน้อยตอบกลับ
“เขาพยายามที่จะฆ่าเทพเจ้ามังกรเลือดงั้นเหรอ?”ทุกคนอ้าปากค้างอีกครั้งหนึ่ง นี่เป็นบอสที่เป็นสาหลักของเมืองเมืองหนึ่งและไอ้บ้าคลั่งคนนี้ก็ต้องการที่จะโซโลมันอะนะ?
“เหอะ ความเร็วของเทพเจ้ามังกรเลือดนั้นสูงเกินกว่าเขามาก ไม่สำคัญหรอกว่าเขานั้นได้เปรียบมากแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางที่จะเข้าในระยะโจมตีได้หรอก!”เฒ่าจางหัวเราะ
“รุ่นพี่ พี่ไม่เห็นรองเท้าที่เขาสวมอยู่งั้นเหรอ?”เจาน้อยหัวเราะอย่างขมขื่น
