ตอนที่17 มันไม่ใช่แบบนั้น!
ตอนที่17 มันไม่ใช่แบบนั้น!
หลินหยี่หวังว่ายู่ชูจะจำไม่ได้ทุกอย่าง เพราะเขาก็ไม่สามารถปฎิเสธอะไรได้
เขาก้มหัวลง “โอเค! ผมเป็นคนเปิดทีวีเองแต่มันไม่ใช่อย่างที่เห็นนะ ผมแค่อยากรู้อยากเห็นเลยพยายามจะใส่รหัสเท่านั้นเอง ผมพูดจริง! ผมดูผ่านๆแล้วผมก็ปิดทีวีทันที..”
“แค่นั้นหรอ?”
ยู่ชูไม่ได้เชื่อหลินหยี่แต่อย่างใด
“แน่นอนสิ..”
หลินหยี่รู้สึกผิดอย่างมาก สิ่งที่เขาพูดไปนั้นเป็นความจริงแต่ไม่ทั้งหมด
“อะหึ่มม”
ยู่ชูไม่อยากจะเสียเวลากับเรื่องนี้มากนัก เธอจึงเดินไปหยิบรีโมทเพื่อเปลี่ยนช่อง แต่เธอก็เหลือบไปเห็นอะไรที่เตะตาเข้า
มันเป็นทิชชู่ที่ยู่ยี่
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคืออะไร มันมีน้ำขุ่นๆลื่นๆเหนียวๆติดอยู่บนทิชชู่
“อะไรหน่ะ!?”
ยู่ชูเริ่มมีใบหน้าที่สีเขียว ขณะกำลังพูด “น่าเกลียดมากหลินหยี่ นี่เป็นเรื่องนี่น่าเกลียดที่สุดที่แกเคยทำมา! แค่นั่งดูหนังโป๊ในบ้านเหยาๆไม่พอ แกยัง....อีก”
“อะไร? ผมทำอะไร?”
หลินหยี่ไม่รู้ว่ายู่ชูกำลังพูดถึงอะไร เขาจึงมองตามเธอและเห็นทิชชู่ที่เปื้อนวางอยู่
ชักว....
เอาจริงดิ? ตอนแรกก็โดนจับได้เรื่องดูหนังโป๊ แล้วตอนนี้น้ำมูกที่ใหลออกมาก็ยังหาว่าเป็นน้ำว...อีกหรอ
อะไรวะเนี่ย! มันใช่เรื่องมั้ยเนี่ย!
“เฉินยู่ชู มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ผมมาจากทางทิศเหนือ จำได้ใช่มั้ย? ผมเป็นหวัดอยู่ และทิชชู่นั่นเป็นน้ำมูกของผม ถ้าไม่เชื่อก็ลองดูสิ”
หลินหยี่หยิบทิชชู่ขึ้นมา ขณะกำลังพูด และยื่นให้ยู่ชูดู
“เอามันไปไกลๆจากชั้นน!!” ยู่ชูกรีดร้อง “ฉันไม่อยากจะเห็นมัน! หลินหยี่ ไอลามก”
หลินหยี่ลดมือลง นี่มันไม่มากพอที่จะให้ยู่ชูเชื่อ เพราะเขาไม่สามารถบังคับให้เธอดูน้ำมูกนี่ได้
“ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ แต่ยังไงผมก็ไม่ได้ทำ”
ยู่ชูหันหลังกลับไปหาหลินหยี่และพูดว่า “ฉันเปลี่ยนใจละ ฉันไม่อย่างจะกินบะหมี่แล้ว ไปหาอะไรมาให้ฉันกินสิ้”
“ห้ะ?” หลินหยี่มองไปที่ยู่ชู “ทำไม?”
“อิอิ เพราะว่าถ้านายไม่ทำ ฉันจะเอาเรื่องไปบอกลุงฉูว่านายทำอะไรไปบ้าง และยังไม่พอ ยังทำให้ฉันกับเหยาเหยาเห็นอีกด้วย!”
ยู่ชูยิ้มอย่างแกมโกง
หลินหยี่แทบจะไม่เชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะมันไม่มีอะไรจริงเลย
แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ในฐานะที่ต่อรองอะไรได้ ถ้าหากคุณลุงทราบเรื่องนี้หลินหยี่ก็คงจะถูกไล่ออก
หลินหยี่กัดฟันพูด “เธอชนะแล้ว”
“ฉันหรอ? นายสิเป็นคนชนะถึงได้ออกไปสนุกข้างนอกแบบนี้”
หลินหยี่ไม่อยากจะออกไปจึงได้พูดขึ้นมาว่า “เธอแน่ใจหรอจะให้ผมทำอาหารด้วยมือสกปรกแบบนี้?”
“หึ ไม่เป็นไรสักหน่อยนิ ใช่มั้ย? ในหนังสือบอกว่ามีโปรตีนมากมายอยู่ที่มือ และนั่นมันก็ดีต่อผิวของฉัน”
ยู่ชูดูไม่สนใจอะไรเลย
หลินหยี่หมดคำพูดกับผู้หญิงคนนี้ เธอเรื่องมากกว่าเหมิงเหยาสะอีก
แต่นี่มันก็แปลกๆนะ ก่อนหน้านี้เธอบอกให้เอาทิชชู่ออกห่างจากเธอ แต่ตอนนี้พูดถึงโปรตีน?
“อยากจะกินอะไรกันแน่”
“อะไรก็ได้ ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรเหลือในครัวบ้าง”
ยู่ชูเอนหลังนั่งลงไปบนโซฟา และขณะที่เธอกำลังจะยกขาขึ้นมาพาด ขาอ่อนที่สาวสวยของเธอก็โผล่ออกมา มันทำให้หลินหยี่กระชุ่มกระชวยเหลือเกิน
“ได้สิ”
เขาเดินไปยังห้องครัวที่อยู่ห่างจากด้านหลังของยู่ชูเพียงไม่กี่ก้าว
“อะไรของเขา คนคุ้มกัน? บอดี้การ์ด?”
ยู่ชูมองไปที่หลินหยี่ตั้งแต่หัวลงไป พอถึงส่วนด้านล่างเธอก็หันหน้าหนีพร้อมกับพูดว่า “น่าขยะแขยง”
หลินหยี่ยังมีคำอธิบายอีกมากมาย แต่เขาก็เลือกที่จะเดินไปยังห้องครัว
หลินหยี่ยิ้มแบบแกมโกงอีกครั้ง เมื่อหลินหยี่เดินไปแล้ว หึหึ..คิดว่าฉันเป็นเด็กงั้นหรอ? ฉันรู้อยู่แล้วหล่ะว่ามันคือน้ำมูก ฉันเรียนมาจากวิชาชีววิทยา
ยู่ชูยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ เธอมีคนรับใช้ฟรี หลังจากนั้นก็มีกลิ่นที่น่ารื่นรมย์ลอยมาจากห้องครัว ซึ่งมันทำให้เธอพอใจมากๆ