บทที่ 53: ตบหน้า
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
====================
บทที่ 53: ตบหน้า
“อา… ถูกของท่าน!” เจ้าอ้วนเผยยิ้มเล็กน้อยพร้อมกล่าวต่อ “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ข้าขอยืนยันอีกครั้งว่าข้ามิใช่นักต้มตุ๋นและทุกสิ่งที่ข้าบอกไปเป็นความจริงทั้งสิ้น! แต่ถ้าหากข้าได้รับของมีค่าเช่นนี้โดยไม่มีเหตุผลที่ดีรองรับ ข้าคงรู้สึกละอายใจอย่างยิ่งถ้าหากเป็นเช่นนั้น!”
หลังจากเจ้าอ้วนกล่าวจบ เขาหยิบยารักษาโรคทุกชนิดออกมาจากมิติลึกลับ พร้อมยื่นให้กับซางเต๋อชิงและกล่าวว่า “นี่คือยาอายุวัฒนะ มันเต็มไปด้วยปราณจิตวิญญาณ เมื่อผู้ฝึกตนใช้มัน จะสามารถเพิ่มประสิทธิภาพของการฝึกฝน แต่ถ้ามนุษย์ใช้มัน มันจะช่วยยืดอายุขัยได้ อย่างไรก็ตามเจ้าอายุมากแล้ว ชีวิตเจ้าอ่อนแอมาก ยานี้คงไม่อาจส่งผลได้อย่างเต็มที่ เจ้าจึงต้องใช้มันในทุก ๆ ปี เพียงขวดนี้ขวดเดียว เจ้าจะมีอายุต่อไปได้อีกหนึ่งร้อยปี!”
เมื่อซางเต๋อชิงได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกสดชื่นอย่างมาก ผู้ใดเล่าจะไม่เต็มใจหากจะได้มีชีวิตต่อไปอีกสองหรือสามปี? มือของเขาสั่นคลอนในขณะที่ยื่นมือไปรับมัน พร้อมกล่าวต่อว่า “มอบให้ข้าจริงงั้นหรือ?”
“อา… ข้าจะเสียใจมากหากเจ้าไม่ใช้มัน!” เจ้าอ้วนหัวเราะร่า “ยาอายุวัฒนะขวดนี้ยังมิอาจเทียบได้กับแผ่นหยกเหลือง เจ้ายังคงเสียเปรียบอยู่ ข้ากำลังคิดหาวิธีจะชดใช้ให้กับเจ้า”
เจ้าอ้วนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “จะเป็นอย่างไรหากข้าสามารถปกป้องครอบครัวเจ้าจากการถูกรังแกในอนาคตได้?”
“ประเสริฐยิ่งนัก! ข้ากลัวว่าความโชคร้ายของพี่น้องข้าดังเช่นที่เคยเกิดขึ้น อาจจะเกิดขึ้นกับข้า!” ซางเต๋อชิงกล่าวพร้อมกับดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ลูกพี่ลูกน้องเขาล้วนบริสุทธิ์แต่กลับถูกสังหารทั้งครอบครัว เขากังวลและรู้สึกสิ้นหวัง กลัวว่าเหตุการณ์เช่นนั้นจะเกิดขึ้นกับครอบครัวของเขา
เมื่อเขากังวลถึงความปลอดภัยในอนาคต และตอนนี้เจ้าอ้วนเสนอความคุ้มครองให้กับเขาในภายภาคหน้า เหตุใดเขาจึงไม่รู้สึกยินดีเล่า?
เมื่อได้ยินซางเต๋อชิงกล่าว เจ้าอ้วนรู้สึกปลอดโปร่ง เขากำหมัดพร้อมทุบไปที่หน้าอกของตนและกล่าวว่า “ข้าคือผู้ฝึกตนแห่งวัดเสวียนเทียน ข้าคงมิกล้าสัญญาในดินแดนอื่นกับเจ้า แต่อย่างน้อยในแคว้นหลานเย่ว์นี้ ข้าสัญญาว่าจะไม่มีผู้ใดกล้าข่มเหงเจ้าอย่างแน่นอน!”
“อา ท่านคือเซียนอาวุโสผู้มาจากวัดเสวียนเทียนที่มีชื่อเสียงอย่างนั้นหรือ?” เมื่อซางเต๋อชิงได้ยินเช่นนั้น เขาอุทานออกมาทันที “มีข่าวลือออกมาว่าวัดเสวียนเทียนเป็นวัดที่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์หลานเย่ว์ ว่ากันว่าเหล่าเซียนอาวุโสที่อาศัยอยู่ที่นั่นสามารถเรียกลมฟ้าลมฝนได้เพียงพลิกฝ่ามือ!”
“ข้ามิอาจเทียบกับระดับเซียนได้ แต่เรามีความสามารถบางอย่าง อย่างน้อยมนุษย์ก็มิอาจเอาชนะพวกเราได้!” เจ้าอ้วนกล่าวเสริม “นามสกุลของข้าคือซ่ง ชื่อของข้าคือจง เจ้าจงไปพบข้าที่วัดเสวียนเทียนหากพบปัญหาที่มิอาจแก้ไขได้!”
“นามสกุลของท่านคือซ่ง ชื่อของท่านคือจง? รวมกันแล้วมันคือซ่งจง? เหตุใดท่านจึงได้ชื่อนี้มา?” ซางเต๋อชิงพึมพำเบา ๆ
แต่เขามิหาญกล้าถามเรื่องนี้ตรง ๆ กับเจ้าอ้วน เขาเพียงยิ้มพร้อมตอบกลับว่า “เช่นนั้น หากข้าพบเจอปัญหาในวันข้างหน้า ข้าขอรบกวนท่านเซียนอาวุโสด้วย!” ขณะที่กล่าวจบ เขาคุกเข่าพร้อมหมอบกราบเจ้าอ้วน จากนั้นจึงยื่นแก้วไวน์ขึ้นมาอีกครั้ง
เจ้าอ้วนดื่มไวน์แก้วนั้นรวดเดียวหมด จากนั้นเขาก็กล่าวออกมาอย่างจริงใจ “หากว่าข้ายังอยู่ที่นี่ ข้าสัญญาว่าจะไม่มีผู้ใดในแคว้นหลานเย่ว์สามารถรังแกเจ้าได้! แม้ว่าท้องฟ้าจะล่วงหล่นลงมา ข้าจะช่วยเจ้าดันมันกลับขึ้นไป!
“สวรรค์! ข้าขอบคุณท่านด้วยใจจริง!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซางเต๋อชิงรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก เขาจึงเสนอไวน์ให้กับเจ้าอ้วนอีกครั้ง
มีความวุ่นวายกำลังเกิดขึ้นอยู่ภายนอกในเวลานี้ บุคคลผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาคือคนรับใช้นั่นเอง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยโคลน และรอยเลือดจาง ๆ บนใบหน้าของเขา สภาพน่าเวทนายิ่งนัก
เนื่องจากในตอนนี้เขากำลังต้อนรับแขกอยู่ เป็นธรรมดาหากว่าซานเต๋งชิงจะรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก การกระทำเช่นนี้นับว่าเป็นการฉีกหน้าเขาอย่างสมบูรณ์มิใช่หรือ? เขาตะโกนออกมาอย่างฉุนเฉียว “อะไรที่ทำให้เจ้าหวาดกลัว? มิใช่ตัวเจ้าเองงั้นหรือ?”
“นายท่าน เกิดเรื่องขึ้น นายหญิงและนายหญิงน้อยพบปัญหาระหว่างทางกลับ นายหญิงน้อยถูกฉุดไป ทางด้านนายหญิงถูกฆ่าสิ้นชีวิตแล้ว!” คนรับใช้กล่าวออกมาพลางร้องไห้
“อา” เมื่อซางเต๋อชิง เขาเกือบจะล้มทั้งยืน พร้อมกับดึงตัวเองไว้กับเก้าอี้พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนไปหาเจ้าอ้วน
ในขณะนั้นเอง ใบหน้าของเจ้าอ้วนแปรเปลี่ยนเป็นสีเขียวเสียแล้ว! ในขณะที่เขาประกาศว่าจะคุ้มครองครอบครัวนี้อย่างห้าวหาญ ไม่มีผู้ใดในแคว้นหลานเย่ว์สามารถมาข่มเหงได้อีก ในตอนสุดท้ายเมื่อเขาทำสัญญาใจกันเสร็จสิ้น นายหญิงของตระกูลนี้กลับถูกสังหาร พร้อมนายหญิงน้อยถูกลักพาตัวไป!
นี่เรียกว่าเขากำลังถูกตบหน้าอยู่ใช่หรือไม่? ซึ่งเป็นการตบหน้าอย่างไม่ไว้หน้ากันเลยทีเดียว! เจ้าอ้วนรู้สึกว่าตนเองกำลังอยู่ในหิมะ ร่างกายถูกตรึงไว้กับต้นไม้และเปลือยเปล่า จากนั้นจึงถูกเหล่าบุรุษใช้อวัยวะเพศของพวกมันตบตีร่างกายของเขา! ความอัปยศนี้ทำให้เขารู้สึกอับอายและโกรธแค้นในเวลาเดียวกัน ราวกับว่าร่างกายของเขาจะระเบิดออกมาเสียให้ได้!
ไม่มีคำกล่าวใดหลุดออกมาจากปากของเขา ทุกคนมองเห็นโต๊ะไม้ที่งดงามถูกทุบโดยละเอียดจากกำปั้นของเจ้าอ้วนเพียงครั้งเดียว เขาคำรามออกมา “ไอ้สารเลวคนไหนมันทำเรื่องแบบนี้!”
“มันมีตำแหน่งเป็นฉงตูแห่งแคว้น!” คนรับใช้ตอบอย่างตื่นกลัว เขาหวาดกลัวใบหน้าของเจ้าอ้วนในตอนนี้อย่างถึงที่สุด พร้อมพูดต่ออย่างรวดเร็ว “ขณะที่นายหญิงและนายหญิงน้อยกำลังเดินทางกลับ ทั้งสองได้พบเห็นธงประจำตำแหน่งของฉงตู ด้วยความอยากรู้อยากเห็นนายหญิงน้อยจึงโผล่ศีรษะออกจากรถม้า จึงทำให้ฉงตูมองเห็นนางและนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวนี้ทั้งหมด! ฉงตูต้องการนำตัวนางไปเป็นสนม เขาฉุดนางในทันที นายหญิงพยายามจะหยุดการกระทำของเขา นางจึงถูกเหล่าทหารเสือฆ่าตายทันที”
*ฉงตู เปรียบตำแหน่งไทยคล้าย ผู้ว่าราชการจังหวัด*
“อืม เป็นเขา? เช่นนี้เราควรทำอย่างไร!” ซางเต๋อชิงกล่าวอย่างหมดหวัง “มีกองทัพขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใกล้เมือง เมื่ออยู่บนหลังม้า ท่านฉงตูได้นำกองกำลังมา ด้วยความที่อยู่บนหลังม้า เขาย่อมเป็นผู้ซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบต่อพสกนิกร! เราจะไปหาเรื่องเขาได้อย่างไร!”
“ฉงตูผู้รับผิดชอบต่อพสกนิกรคือสิ่งใด!” เจ้าอ้วนโกรธจัด จากนั้นเขาพุ่งไปด้านหน้าพร้อมคว้าคอของคนรับใช้ขึ้นมาแล้วถามออกไปอย่างเกรี้ยวกราด “ฉงตูสารเลวนั่นมันอยู่ที่ใด!?”
“เขา… เขา… เขาอาศัยอยู่ในบ้านที่ใจกลางเมือง!” คนรับใช้พยายามเปล่งเสียงออกมาด้วยความกลัวว่าเขาอ้วนจะบีบคอของเขาจนแหลกสลาย
“เหอะ!” เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาวางคนรับใช้ลงพร้อมกับวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เขากระโดดขึ้นดาบบินอินทรีย์ทองด้วยความเร็วสูงสุด ไม่นานเขาค่อยหายวับไป
“อา เรื่องนี้ เรื่องนี้… ท่านเซียนอาวุโสหายไปแล้ว?” เมื่อเห็นภาพดังกล่าว เหล่าคนรับใช้จ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา
ซางเต๋อชิงตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นจึงกล่าวออกมาทั้งที่ยังสะอึกสะอื้นอยู่ “นี่คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด ท่านเป็นถึงเซียนอาวุโสแห่งวัดเสวียนเทียน ข้าหวังว่าเขาจะสามารถช่วยเหลือลูกสาวข้ากลับมาอย่างปลอดภัย!”
หลังจากเสร็จสิ้น ซางเต๋อชิงจ้องหน้าของคนรับใช้ที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจพร้อมตะโกนว่า “แล้วพวกเจ้ารออะไรอยู่? ลุกขึ้นมาค้นหาข่าวคราวเดี๋ยวนี้!”
“ขอรับ ขอรับ…” เมื่อเห็นนายท่านโกรธจัด เหล่าคนรับใช้ไม่รอช้า พวกเขารีบออกไปสืบหาข่าวคราวทันที
ในบ้านของซางเต๋อชิงตอนนี้เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ในครั้งนี้เขาทุบหน้าอกตัวเองอยู่นานเพียงเพราะเจ็บใจที่ตนเองไม่สามารถปกป้องสิ่งใดได้เลย
