บทที่ 2 พลัง

 

จางหยวนกำลังจะบ้าคลั่ง เขาถูกเศษขยะของตระกูลตบหน้าถึงสองครั้ง!ในความโกรธของเขา เขาไม่คิดเลยว่าเศษขยะที่อยู่ระดับขัดเกลาร่างกายขั้น 2 จะกล้าตบหน้าคนที่อยู่ระดับขัดเกลาร่างกายขั้นที่ 4 ถึง 2 ครั้งได้ เขาเปิดปากตะโกนส่งเสียงคำรามออกมาเสียงดัง และปล่อยหมัดไปที่หลิงหาน

 

ตอนนี้มีเพียงแค่ความคิดเดียวที่อยู่ในหัวของเขาเท่านั้น นั่นคือจัดการเจ้าเศษขยะนี่อย่างไร้ความปราณี!

 

กำปั้นของเขาเต็มไปด้วยพลังพร้อมกับมีสายลมอยู่รอบหมัดเล็กน้อยขณะพุ่งไปยังเป้าหมายของเขา

 

หลิงหานยังคงนิ่งเฉย ในชีวิตที่แล้วของเขา เขาสามารถจัดการคนอย่างจางหยวนได้หนึ่งหมื่นคนเพียงแค่สบัดนิ้ว แต่ตอนนี้เขามีพลังแค่ระดับขัดเกลาร่างกายขั้น 2 เท่านั้น

 

ความแตกต่างของพลังมันเป็นปัญหาอยู่บ้าง แล้วยังไง คนที่กำลังควบคุมร่างกายนี้อยู่เคยเป็นถึงอดีตนักรบระดับสวรรค์! ความแข็งแกร่งของเขาอาจสูญหายไปบ้าง แต่ความรอบรู้ของเขายังคงอยู่!

 

จางหยวนเพียงแค่ยกมือหรือขยับขา หลิงหานก็สามารถรู้ได้ว่าหมัดของเขาจะพุ่งมาทางไหน และเท้าของเขาจะไปอยู่ตำแหน่งใด ดังนั้นขณะที่จางหยวนได้ปล่อยหมัดออกมา หลิงหานก็เริ่มตอบโต้แล้ว

 

"พั้ว!"

 

กำปั้นของเขาโดยตัวเป้าหมาย และจางหยวนได้ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา เมื่อหลิงหานโดนหมัดที่เต็มไปด้วยพลังมหาศาลของเขา หลิงหานคงไม่อาจต้านทานได้

 

เขาชกโดนเป้าหมายแล้ว!

 

"หืม?"

 

สีหน้าของจางหยวนเผยให้เห็นถึงความตกตะลึง แม้ว่าหมัดของเขาดูเหมือนจะกระทบกับใบหน้าของหลิงหาน แต่แท้จริงแล้วเขาพลาดเป้า หลิงหานได้ก้าวไปด้านหลังทันเวลาทำให้หลบหมัดได้อย่างฉิวเฉียด

 

กำปั้นของเขาหยุดอยู่ตรงปลายจมูกของหลิงหาน มันเกือบจะสัมผัสใบหน้าของหลิงหานได้ มันเป็นการคำนวณที่สมบูรณ์แบบราวกับใช้ไม้บรรดาวัดหาระยะปลอดภัย

 

"มันจะต้องเป็นเรื่องบังเอิญ" จางหยวนคิดอยู่ในใจ

 

และตอนนั้นเองฝ่ามือของหลิงหานได้เคลื่อนที่เข้าไปหาเขาอีกครั้ง

 

"เพี๊ยะ!" เสียงตบหน้าดังฟังชัด จางหยวนถูกตบหน้าอีกครั้ง

 

"บัดซบ!" จางหยวนถ่มน้ำลายออกมาจากปาก แล้วตะโกนลั่น และปล่อยหมัดไปที่หลิงหานอีกครั้ง

 

"หืม!" กำปั้นของจางหยวนพลาดเป้าอีกแล้ว ราวกับว่าหลิงหานเคลื่อนที่ไปพร้อมกับเขาขณะที่ร่างกายส่วนบนของเขาถอยไปด้านหลัง!เขาใช้สองมือยันพื้น และใช้เท้าขวาเตะไปที่ระหว่างขาของจางหยวนทำให้เกิดเสียงนุ่มๆดังออกมา

 

"อึก-!" แม้ว่าเขาจะอยู่ระดับขัดเกลาร่างกายขั้นที่ 4 แต่มันก็ไม่สำคัญ เพราะเขาไม่ได้มีลูกเหล็ก และลูกเตะนี้เข้าเป้าอย่างจัง จางหยวนคุกเข่าลงทันที มือทั้งสองข้างของเขากุมไปที่เป้าพร้อมกับมีเม็ดเหงื่อที่หนาวเย็นปรากฏบนใบหน้าของเขา

 

"เจ้ามันสารเลวยิ่งนัก!" จางหยวนชักกระตุกและบิดเบี้ยวราวกับไม่ใช่มนุษย์

 

"เพี๊ยะ!"

 

หลิงหานตบหน้าเขาอีกครั้ง จางหยวนอ้าปากและถ่มฟันที่หักออกมา หลิงหานไม่เห็นใจเขาเลยสักนิด และกล่าวว่า "สุนัขยังไงก็เป็นสุนัข ปากสุนัขไม่อาจงอกงาออกมาได้"

 

จางหยวนโกรธมาก เขาถูกทำให้คุกเข่าอยู่บนพื้นและถูกตบอย่างรุนแรงจากคนที่อยู่ระดับขัดเกลาร่างกายขั้นที่ 2....มันเป็นเรื่องที่น่าอับอายขนาดไหนกัน? เขาต้องการตอบโต้ แต่ลูกเตะของหลิงหานมันทำให้เขาสูญเสียพลังทั้งหมดไป ทุกครั้งที่เขาเคลื่อนไหวมันจะทำให้ไข่ของเขาเจ็บปวดอย่างทรมาน

 

แต่เขาไม่อาจปล่อยให้หลิงหานทำลายธุระสำคัญของหลิงฉงควนได้ มิฉะนั้น ถ้าเขาไม่สามารถทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากเขาได้....เขาจะต้องถูกหลิงฉงควนสังหารอย่างแน่นอน

 

"หาน...นายน้อยหาน ท่านไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ ความจริงแล้วท่านถูกวางยาพิษ ถ้าท่านออกไปจากห้องนี้ ท่านจะต้องตายเพราะพิษ" เขารู้สึกกังวล ดังนั้นเขาจึงพยายามสรรหาคำพูดเพื่อทำให้หลิงหานอยู่ที่นี่

 

หลิงหานยิ้มออกมา เขาคิดหรือว่าการแสดงห่วยแตกแบบนี้จะหลอกลวงเขาได้? เขากระโจนออกไปและเตะจางหยวนไปให้พ้นทาง เขาไม่มีเวลามากพอที่ต้องมาเสียเวลาเปล่าอยู่ที่นี่ เขาต้องหยุดแผนการชั่วร้ายของหลิงฉงควนให้ได้มิฉะนั้น พ่อของเขาจะเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อให้คนอื่นได้รับผลประโยชน์แทน

 

แล้วจางหยวนล่ะ? หลิงหานไม่สนใจมันแม้แต่น้อย เพราะไม่ว่ายังไงเพียงแค่หลิงฉงควนเห็นหลิงหานปรากฏตัว เขาก็จะเป็นคนจัดการจางหยวนเอง เขาไม่จำเป็นต้องทำให้มือของตัวเองต้องแปดเปื้อน

 

"ห้ามไป! ห้ามไปเด็ดขาด!" จางหยวนร้องไห้อ้อนวอน

 

เขาทำได้เพียงโทษตัวเองเท่านั้น และไม่สมควรได้รับความเห็นใจจากคนอื่นแม้แต่น้อย

 

หลิงหานก้าวเดินไปข้างหน้า หลังจากนั้นไม่กี่นาที เขาได้มาถึงประตูทางเข้าไปยังห้องรับแขก เขายังไม่ได้ก้าวเดินเข้าไป แต่สามารถได้ยินเสียงของคนแก่ดังออกมา "แม่นางหลิ่ว เชิญเข้ามาได้เลย!"

 

ห้องพักแขกมีประตูด้านในและด้านนอก ประตูด้านในจะเชื่อมต่อกับลานด้านใน ขณะที่ประตูด้านนอกจะพาไปยังประตูหลัก เมื่อมองผ่านม่านออกไป เขาสามารถเห็นกลุ่มคนห้าคนกำลังเดินเข้ามา กลุ่มคนห้าคนประกอบไปด้วย ชายสี่ หญิงหนึ่ง

 

นอกเหนือจากหญิงสางคนนั้นแล้ว หลิงหานจำชายทั้งสี่คนนั้นได้ พวกเขาทุกคนเป็นสมาชิกของตระกูลหลิง หนึ่งในนั้นคือ ชายแก่ที่เป็นหัวหน้าพ่อบ้าน หลิงฉงควน อีกสองคนเป็นชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบปี พวกเขาทั้งสองคนเป็นลูกชายของหลิงฉงควน ส่วนคนสุดท้ายเป็นชายหนุ่มที่มีอายุมากกว่าหลิงหานประมาณ 1 ถึง 2 ปี เขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลานชายคนโตของหลิงฉงควน หลิงมู่หยุน

 

หลิงหานหันไปมองหญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่ม แม้กระทั่งสายตาของเขาจากชีวิตที่แล้วในฐานะนักรบระดับสวรรค์ ตาของเขาเปล่งประกายมากขึ้น หญิงสาวผู้นี้งดงามอย่างแท้จริง หน้าตาของนางเปรียบเสมือนฤดูใบไม้ร่วง ผิงของนางสดใสเหมือนดวงจันทร์ นางดูเหมือนจะมีอายุเพียงแค่ 17 หรือ 18 ปีเท่านั้น และมีท่าทางและความงดงามที่น่าทึ่งที่อาจนำภัยพิบัติมาสู่อาณาจักรและผู้คนได้

 

แต่กลิ่นอายของนางนั้นเยือกเย็นมากราวกับภูเขาน้ำแข็งที่ขับไล่ผู้ที่กล้าเข้ามาใกล้นาง

 

หญิงสาวผู้นี้น่าจะเป็นคนที่ถูกส่งมาจากสำนักหู่หยาง ช่างเป็นเรื่องบังเอิญเสียจริง

 

"หืม?"

 

ดวงตาของหลิงหานเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เขาพบเรื่องบังเอิญอีกอย่าง และริมฝีปากของเขาไม่อาจหยุดยิ้มได้

 

พวกเขานั่งแยกกันในฐานะแขกรับเชิญและเจ้าบ้าน จากนั้นได้มีสาวใช้บางคนเข้ามาเพื่อเสริฟ์ชาและยืนอยู่ด้านข้างที่นั่งพวกเขาทั้งห้าคน

 

"คนจากตระกูลหลิงที่ต้องการส่งไปยังสำนักของข้าเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยัง?" หลิวยวี่ถงเปิดปากของนางและพูด เสียงของนางทั้งเย็นชาและไพเราะและมีความเกลียดชังเล็กน้อย สิ่งที่น่าเกลียดที่สุดคือคนที่ใช้ทางลัดเข้าสำนักของนาง แม้ว่านางจะได้รับคำสั่งให้มาที่นี่ แต่นางไม่มีความรู้สึกดีๆกับศิษย์น้องคนนี้ในอนาคตแม้แต่น้อย

 

"พร้อมแล้ว พร้อมแล้ว!" หลิงฉงควนรีบกล่าวออกมา แม้ว่าเขาจะมีอายุมากพอเป็นปู่ของหญิงสาวคนนี้ แต่พวกเขากลับมีพลังอยู่ในระดับเดียวกัน ระดับหลอมรวมธาตุ

 

ศิลปะการต่อสู้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุ เฉพาะคนที่แข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะได้รับความเคารพนับถือ

 

หลิงฉงควนรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้มีระดับสูงกว่าเขาเล็กน้อย เขาอยู่ระดับหลอมรวมธาตุขั้นที่ 6 ขณะที่หญิงสาวคนนี้อาจอยู่ขั้น 7 หรือขั้น 8

 

นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เขารู้สึกกระตือรือร้นมากที่จะส่งหลานชายของเขาไปที่สำนักหู่หยาง ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เขาอาจแข็งแกร่งกว่าหลิงตงชิง และช่วยเหลือเขาในเรื่องชิงตำแหน่งหัวหน้าตระกูลได้

 

"มู่หยุน มานี่ให้ไว และทักทายศิษย์พี่หลิวของเจ้า!" ชายชราหันหน้าไปพูดกับหลิงมู่หยุน

 

"ขอรับ ท่านปู่!" หลิงมู่หยุนพูดด้วยความเคารพอย่างมาก เขาผสานมือในทิศทางของหลิวยวี่ถงแล้วกล่าว "มู่หยุนขอคารวะศิษย์พี่หลิว!" มันมีความร้อนแรงอยู่ในสายตาของเขา เขารู้สึกถึงความปรารถนา เมื่อจ้องมองความเย็นชา ความงดงาม และความแข็งแกร่งไม่น่าเชื่อของนาง

 

เขาเชื่อว่าหากใช้เวลาร่วมกัน เขาจะสามารถกุมหัวใจหญิงงามคนนี้ได้

 

หลิวยวี่ถงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นางจำได้ว่าคนจากตระกูลหลิงที่นางต้องคอยคุ้มกันชื่อว่าหลิงหาน แต่ยังไงเสีย มันก็ไม่ใช่เรื่องของนาง นางเพียงแค่รับผิดชอบพาคนจากตระกูลหลิงกลับไปที่สำนักเท่านั้น

 

"หากเจ้าพร้อมแล้ว เช่นนั้นไปกันเถอะ" นางกล่าวอย่างสงบ

 

"แม่นางหลิว ทำไมท่านไม่พักผ่อนสักสองสามวันล่ะ พวกเราจะได้แสดงความขอบคุณให้ท่านสักเล็กน้อย?" หลิงฉงควนรีบพูดออกมา เขาอยากใกล้ชิดกับหญิงสาวคนนี้ ในอนาคตนางอาจเป็นคนดูแลหลานชายเขา

 

"ไม่จำเป็น!" หลิวยวี่ถงกล่าวปฏิเสธทันที และหันหลังกลับเพื่อจากไป

 

"ได้โปรดรอก่อน!" มีเสียงดังขึ้น และหลิงหานก็เดินออกมา

 

ใบหน้าของหลิงฉงควนและกลุ่มของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

 

"น้องหาน เจ้าได้รับบาดเจ็บมิใช่หรือ? รีบกลับไปนอนในห้องของเจ้าเสียเถิด" หลิงมู่หยุนรีบกล่าวตอบโต้ และรีบเดินไปอยู่ด้านข้างหลิงหานอย่างรวดเร็ว แล้วเอื้อมมือออกไปเพื่อโจมตีโดยไม่เปิดโอกาสให้หลิงหานปริปากพูดออกมา

 

เขาอยู่ระดับขัดเกลาร่างกายขั้น 7 และความแข็งแกร่งของเขาไม่ใช่สิ่งที่จางหยวนจะเทียบกับเขาได้