ตอนที่ 52 จากกันตรงนี้

 

 

แปลโดย : Roping

 

– – – – – – – – – – – –

 

ขณะนั้น ใบหน้าของเฟิ่งจิ่วมิได้ดูเฉื่อยชาเหมือนเคย มือของนางทาบไว้ที่อกซ้ายของหลิงโม่หาน แววตาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด เสียงของนางหนักแน่นขณะที่กล่าวว่า “เขาเคยช่วยข้ามาก่อน ข้าปล่อยให้เขาตายไปทั้งๆแบบนี้ไม่ได้”

 

สีหน้าของหงส์ไฟน้อยแข็งทื่อ เขาถามเสียงเบาว่า “เจ้าจะช่วยเขาได้อย่างไร? ต่อหน้าพิษเยือกแข็งพันปี แม้แต่ตัวข้าผู้สูงส่งก็ยังไร้กำลังจะต่อต้านมันและข้าก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้”

 

“ไม่หรอก เจ้าช่วยได้สิ” เฟิ่งจิ่วพูดพร้อมรอยยิ้มกว้าง

 

เมื่อได้ยินดังนั้นหงส์ไฟน้อยก็กระพริบตาอย่างงงๆ และเริ่มรู้สึกอยากรู้อยากเห็น เขากำลังจะเอ่ยถามว่านางหมายความว่าอย่างไร เมื่อเห็นเฟิ่งจิ่วถอดเสื้อของชายคนนั้นออก เผยให้เห็นถึงแผงอกที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดน้ำแข็ง เฟิ่งจิ่วรวมรวบพลังปราณของนางไว้ที่ฝ่ามือและกดมันลงไปที่จุดชีพจรบนร่างเขา

 

“มานี่มา” นางหยุดและหันมามองหงส์ไฟน้อยในทันใด

 

“หา? เพื่ออะไรรึ?” แม้ว่าจะยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทว่าหงส์ไฟน้อยก็ลุกขึ้นและเดินไปยืนอยู่ข้างๆนาง

 

เฟิ่งจิ่วยิ้มให้เขาอย่างนุ่มนวลจนไม่น่าเชื่อ ทำให้เขาขนลุกไปทั่วร่าง และพริบตาถัดมาเขาก็ร้องด้วยความเจ็บปวดในทันใด

 

“อ้าก! มือที่สูงส่งของข้า! เลือดไหลออกมาจากมือที่สูงส่งของข้า….. เจ้า…. เจ้าผู้หญิงนี่! เจ้าทำบ้าอะไรกัน ! ?”

 

เขาจ้องมองเฟิ่งจิ่วอย่างเกรี้ยวกราด ขณะที่ในใจเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจที่ถูกนางทำร้าย

 

“ข้าแค่จะยืมเลือดของเจ้าซักหน่อย แล้วมันก็แค่แผลเล็กกระจิ๋วเดี๋ยวเองด้วย ข้าไม่ได้ใช้เยอะหรอก” นางดึงมือน้อยๆที่อวบอ้วนของเขามาไว้ใกล้ริมฝีปากของหลิงโม่หาน เลือดที่ไหลหยดออกมาจากนิ้วน้อยๆนั้นหยดเข้าไปในปาก

 

ทันทีที่เลือดของหงส์ไฟเข้าสู่ร่างกาย ไอเย็นจากร่างของเขาก็เริ่มถดถอยลงอย่างช้าๆ ราวกับว่ามันถูกสะกดไว้ ความร้อนแผ่พุ่งไปทั่วร่างของหลิงโม่หานและสร้างความอบอุ่นให้กับร่างที่เย็นเฉียบของเขา ร่างกายที่เดิมทีขดตัวกลมก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลงและกลับมาเหยียดตัวตรง

 

“เลือดของตัวข้าผู้สูงส่งนั้นมีประโยชน์ถึงขนาดนี้เลย?” หงส์ไฟน้อยเพิ่งตระหนักว่าคำพูดก่อนหน้านี้ของเฟิ่งจิ่วนั้นหมายถึงสิ่งใด

 

เมื่อเห็นร่างของหลิงโม่หานอุ่นขึ้นในที่สุด เฟิ่งจิ่วก็ถอนใจน้อยๆอย่างโล่งอก ก่อนที่จะเริ่มอธิบาย “เจ้าคือหงส์ไฟโบราณ และเลือดของหงส์ไฟก็มีฤทธิ์ร้อนจัดยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่มันจะสามารถสะกดพิษเยือกแข็งในร่างของเขาไว้ได้”

 

ขณะที่พูด นางก็ลูบหัวน้อยๆของเขาและกล่าวกลั้วหัวเราะ “ขอบคุณมาก เจ้าช่วยให้ข้าได้ตอบแทนหนี้บุญคุณที่ข้าติดเขาไว้”

 

“ฮึ!” หงส์ไฟน้อยหันหน้าหนีอย่างบึ้งตึง ทว่าในใจเขาแสนจะยินดีที่ได้ยินเฟิ่งจิ่วกล่าวออกมาเช่นนี้

 

“เจ้าจะทิ้งเขาไว้ที่นี่ไปถึงเมื่อไหร่? เจ้าจะทำอย่างไรเมื่อเขาฟื้น?”

 

“ข้างนอกนั่นมีคนที่ตามฆ่าเขาอยู่ หลังจากคนพวกนั้นจากไปไกลอีกซักระยะข้าค่อยพาเขาออกไป กระแสพลังเย็นจัดในร่างของเขาถูกสะกดไว้แล้ว และเขาคงได้สติขึ้นมาในไม่ช้า ด้วยความสามารถระดับเขา เมื่อฟื้นขึ้นมาเขาคงสามารถดูแลตัวเองได้”

 

เมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น หงส์ไฟน้อยก็มิได้กล่าวอะไรอีก

 

และเฟิ่งจิ่วก็ทำตามที่นางว่าไว้ นางพาหลิงโม่หานออกมาจากมิติและทิ้งเขาไว้บนพื้นหญ้าในอีกราวๆครึ่งชั่วยามถัดมา

 

“ลุง นี่อาจจะนับได้ว่าคราวนี้ข้าได้ช่วยชีวิตท่านไว้ ข้ามีเรื่องอื่นที่ต้องไปทำและเราคงต้องจากกันตรงนี้” นางเห็นเปลือกตาของเขาเริ่มขยับน้อยๆและรู้ว่าเขากำลังจะตื่นขึ้น นางจึงรีบใช้ท่าเท้าอันแปลกประหลาดของนางวิ่งหนีเข้าไปยังป่าลึกอย่างรวดเร็ว

 

ไม่นานหลังจากนั้น หลิงโม่หานก็ได้สติเต็มที่ ในหัวของเขายังคงได้ยินเสียงของขอทานน้อยดังก้องอยู่ภายใน

 

เขารู้สึกงงงวยเมื่อมองไปที่ร่างกายที่ฟื้นคืนมาเป็นปกติ และตะลึงเมื่อสัมผัสได้ว่ากระแสพลังเย็นจัดในร่างถูกสะกดไว้ เขากวาดตามองไปรอบๆ ทว่าก็ไม่อาจเห็นวี่แววของเจ้าขอทานน้อย…...

 

ทางด้านเฟิ่งจิ่ว นางกังวลว่าเจ้ายักษ์ทึ่มกวนซีหลินนั่นจะยังรอนางอยู่ที่เดิม นางจึงรีบพุ่งฝ่ายามค่ำคืนไปยังที่นัดหมาย กระทั่งเมื่อแสงแรกปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้า นางก็มาถึงที่โคนต้นไม้ต้นนั้นจนได้ และไม่เห็นร่องรอยใดๆว่าเจ้ายักษ์ทึ่มอยู่แถวนี้ นางจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

 

“ดูเหมือนว่าเขาจะไปแล้ว ดีแล้ว ข้าจะได้เลิกกังวลว่าเขาจะนั่งโง่รอข้าอยู่ที่เดิมซักที”

 

ทว่า เมื่อนางเพิ่งจะพูดจบประโยคก็พลันได้ยินเสียงอันคุ้นเคยตะโกนมาจากที่ห่างไกล ตามมาด้วยเสียงคำรามอย่างเกรี้ยวกราดของสัตว์ร้าย…..