ตอนที่ 25 ลอบสังหารและวางเพลิง (อ่านฟรี)

ฝั่งตะวันออก, หอคอยเเสงศักดิ์สิทธิ์ ชายชราคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะมีสุขภาพที่ไม่ดีนักกำลังยืนอยู่บนชั้นลับที่อยู่สูงขณะที่เสื้อคลุมของเขาโผล่พ้นไปในสายลม ตาสัญลักษณ์ที่ดูเหมือนดวงอาทิตย์กำลังเลื่อนลอยอยู่เบื้องหน้าเขา

 

"ข้ากำลังจะตาย" ชายชราที่มีริ้วรอยทั่วทั้งใบหน้ากล่าวว่า "มันถึงเวลาแล้วอีกหนึ่งชั่วโมงข้าจะไม่สามารถระงับความรุนแรงครั้งนี้ได้"

 

ถ้ามาร์วินมาที่นี่เขาจะรู้จักสัญลักษณ์ในตำนานนี้ [ดวงตาเเห่งเเสงอาทิตย์] ที่ด้านบนของหอคอยแสงศักดิ์สิทธิ์

 

"นั่นใคร?" เสียงจากชายชราถามไปที่ตราสัญลักษณ์

 

"พวกเรากำลังจะมาถึงเเล้ว" อีกหนึ่งเสียงพูด

 

"มันสายไปแล้ว" พ่อมดในตำนานเเอนโธนีกล่าว " ข้าได้ตัดสินใจไปแล้ววันโลกาวินาศกำลังไกล้เข้ามาเเล้ว  "

 

"แม้กระนั้นก็ตามเราก็ไม่สามารถปล่อยให้กลุ่มเทพเจ้าเหล่านี้ได้รับความเดือดร้อนไปด้วยได้" เสียงผู้หญิงที่ถูกกำหนดออกมาจากดวงตาอันสดใสที่บอกว่า "บ่อเวทย์มนต์จักรวาลเป็นของขวัญที่เเลนซ์ทิ้งไว้ให้พวกเราเราไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาดูหมิ่นสิ่งนี้ได้"

 

"โคลอี้เราไม่สามารถหยุดพวกมันได้ ... " แอนโธนีถอนหายใจ "ฉันไม่สามารถรักษาดวงตาเเห่งเเสงอาทิตย์ไว้ได้ได้และลัทธิงูเเฝดกำลังอาละวาด ... เจ้า ... "

 

คำพูดของเขาถูกตัดขาด ในเวลานั้นมีชายหนุ่มหน้าตาดีเดินตามหลังเขามา

 

"อาจารย์ข้าพบยาที่อาจช่วยท่านได้" เด็กหนุ่มกล่าว

 

"อะไรนะ?!" แอนโธนีมองไปที่ศิษย์ของตัวเองเเละเดินไปหาเขาขณะที่แสดงความประหลาดใจเล็กน้อย

 

ทันใดนั้นรูปร่างหน้าตาของศิษย์ก็บิดเบี้ยว มีงูแฝดตัวเล็กสองตัวออกมาตัวหนึ่งสีเขียวและสีแดงตัวหนึ่งก็เริ่มหมุนไปในดวงตาของเขา

 

"เจ้าคือ…"

 

พ่อมดในตำนานไม่สามารถพูดจนจบประโยคได้

 

"แอนโทนี่!"

 

"เกิดอะไรขึ้น?"

 

เสียงตะโกนที่ดูเหมือนจะตกใจของเหล่าพ่อมดในตำนานจำนวนมากมาดังมาจากดวงตาแห่งดวงอาทิตย์สว่างจ้า

 

ชายหนุ่มหัวเราะ "[บาทหลวงสีชาด] ก็ทำดาบสาปแช่งนี้ได้!"

 

"ท่านสามารถอยู่ได้นานแค่ไหน? อาจารย์ที่รัก? "

 

...

 

เมืองริมฝั่งแม่น้ำย่านคนรวยตอนกลางคืน

 

"มิลเลอร์ใช้พวกของลัทธิงูเเฝดเพื่อฆ่าลอร์ดเก่าดังนั้นถ้าพวกเจ้าต้องการแก้แค้นให้ลอร์ดพวกเจ้าจงทำตามคำสั่งของข้า" มีเหล่าผู้ชุมนุม 20 คนอยู่ด้านนอก

 

"บ้านของมิลเลอร์ถูกแบ่งออกเป็นสามชั้นและมียามหลายคนที่ซ่อนอยู่ในชั้นนอกเเละรอพวกเราอยู่ ข้าต้องการให้พวกเจ้าจัดการกับทหารรับจ้างระดับ 2 "

 

ขณะที่เขาพูดเขาชี้ไปที่เงาที่เห็นได้ชัดเจนของนักล่าปีศาจ 2 คนที่อยู่เบื้องหลังกลุ่มแม้ว่าอังเดรค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับลอร์ดของเขาเเต่ถ้านายหญิงเเอนนายืนกรานเเล้วน่าจะไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ เขาพยักหน้าอย่างใจเย็น มันไม่ได้มีอะไรเลยนอกจากทหารรับจ้างเพียงไม่กี่คน พวกเขาค่อนข้างมั่นใจในความสามารถที่จะจัดการกับพวกทหารรับจ้าง

 

"อย่าประมาท" มาร์วินเตือน "มีบางคนที่อยู่ในหมู่ทหารรับจ้างอยู่ในระดับ 2 เเม้พวกมันจะมีเพียงไม่กี่คนมันก็ยากที่จะจัดการได้"

 

"ข้ารู้ " อังเดรทำตัวเหมือนผู้นำยามเป็นครั้งแรกในขณะที่เขาตอบว่า "ข้าจะใช้คน 11 คนเพื่อรับมือกับพวกทหารรับจ้าง มีชายหนุ่มอีก 8 คนพร้อมและรอคำสั่งของท่านอยู่ "

 

มาร์วินพยักหน้าพอใจ ความสามารถของชายหนุ่มของหุบเขาริเวอร์ไวท์ในการปฏิบัติงานไม่ได้เเย่ซะที่เดียว ต่อไปนี้มันจะเป็นเวลาเเห่งการแก้แค้น! มาร์วินใช้ซ่อนตัวและนักฆ่าปีศาจทั้ง 2 คนก็ตามมาด้วย [ซ่อนตัว]

 

กลุ่มคนสามคนเดินไปยังที่บ้านของมิลเลอร์มีไม่กี่คนที่อยู่ใกล้บ้านพักคนหนึ่งข้างหน้าและอีกสองคนอยู่ด้านหลังของบ้านคืนนี้ไม่มีเเสงจากพระจันทร์ ท้องฟ้ามืด เป็นเวลาที่เหมาะที่สุดที่จะฆ่าและวางเผาแล้ว

 

...

 

เขตคนรวยอยู่ห่างจากฝั่งของเมืองริเวอร์ชอว์ค่อนข้างมาก ยิ่งไปกว่านั้นคนรวยก็มักไม่แยแสและไม่ค่อยใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเพื่อนบ้านเท่าไหร่นัก มีการลาดตระเวนอยู่ทุกแห่งแต่น่าเสียดายที่คืนนี้การลาดตระเวนทั้งหมดถูกมุ่งเน้นไปที่บริเวณท่าเรือและพวกเขาก็จะไม่กลับมาอีกสักพัก

 

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่บ้านของมิลเลอร์ได้รับความคุ้มครองน้อยที่สุด มาร์วิน ไม่พลาดโอกาสนี้แน่! บางทีการพังทลายของแก็งอาเชรอนอาจทำให้มิลเลอร์ตื่นตัวเล็กน้อยขณะที่มาร์วินพบว่ายามจำนวนมากที่ซ่อนตัวอยู่ในบริเวณรอบๆของบ้านและในหมู่คนเหล่านั้นมีทีมชายหกคนเล็กๆลาดตระเวนบริเวณโดยรอบเสมอ

 

'โอ้เขาใช้เงินไปเยอะน่าดู ... '

 

มาร์วินรู้ดีว่าสำหรับลัทธิงูเเฝดแม้ว่าพวกเขาจะไม่ต้องการนักสู้ทั้งหมดแต่มีวิธีการของพวกเขาก้ค่อนข้างยุ่งยากตอนเย็นอาจจะมีการต่อสู้ที่ยากลำบาก แต่การกำจัดเหล่าทหารรักษาการณ์ที่ซ่อนอยู่ไม่ได้เป็นปัญหา

ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาทีมาร์วินและนักฆ่าปีศาจสองตัวได้กำจัดเหล่าทหารรักษาการณ์ที่ซ่อนอยู่ทั้งหมดที่นอกบ้านของมิลเลอร์แม้แต่ทีมชายหกคนก็ถูกสังหารอย่างรวดเร็วภายใต้การโจมตีของทั้งสาม การต่อสู้ทั้งหมดเกิดขึ้นภายในสายตาของพวกยามของมาร์วินที่ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้

 

"แข็งแก่รงมาก…"

 

"ลืมเรื่องนักฆ่าปีศาจทั้งสองไปได้เลย หน้ากากเมีดคู่นั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นเเค่เรนเจอร์เเต่เขาจะมีทักษะในการลอบสังหารได้อย่างไร? "

 

"ถ้าเราเป็นเป้าหมายของพวกเขาละก็ ... "

 

เสียงกระซิบของยามทำให้พวกเขาทั้งหมดสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว การพบกับเหล่านักฆ่าเหล่านี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะโชคร้าย ในเวลานั้นอังเดรรู้สึกดีใจที่สมาชิกในทีมของเขาไม่ได้มีส่วนขัดแย้งกับหน้ากากมีดคู่ เขาค่อนข้างดีใจที่หน้ากากมีดคู่คนนี้ยู่เคียงข้างพวกเขา

 

หลังจากเคลียร์พวกด้านนอกแล้วมาร์วินก็ทำเครื่องหมายไว้ที่พุ่มไม้ซึ่งเป็นนัยว่าให้เตรียมพร้อมได้เเล้ว เขาหันไปรอบ ๆ เพื่อไปยังประตูหลังบ้านมาร์วินและอีกสองคนหายตัวไปหลังรั้วอังเดรเอาดาบยาวและแสดงใบหน้าที่น่ากลัว

 

"พี่น้องตามข้ามา! ข้าไม่ชอบเจ้าขยะมิลเลอร์ที่วางเเผนฆ่าลอร์ดคนเก่าของเราเเละยังสมรู้ร่วมคิดกับพวกโนลล์ ลอร์ดของเราได้จ้างหน้ากากมีดคู่มาเเละเราจะสนับสนุกเขาเพื่อล้างเเค้นให้กับลอร์ดของเรา! "

 

...

 

ในห้องมิลเลอร์นั่งอยู่บนโซฟากับลูกชายคนโตของเขาบ๊อซึ่งบนั่งอยู่หน้าเขา ที่ด้านข้างของห้องนั่งเล่นมีเงาของชายสูงสองคน เมื่อใดก็ตามที่มิลเลอร์กับลูกชายของเขาเหลือบมองไปที่เงาทั้งสองนั้นพวกเขาก็รู้สึกปลอดภัยเป็นพิเศษ

 

พวกเขาเป็นนักสู้ที่เเข็งเเกร่งมากจริงๆ!

 

มันคุ้มค่าที่จะจ่ายเงินสำหรับการจ้าง [เบอร์เซิกเกอร์]ระดับ 2 ! คนป่าเถื่อนเหล่านี้มีสัญชาตญาณใกล้เคียงกับสัตว์ ดังนั้นพวกเขาจึงทำหน้าที่หน้าที่รักษาความปลอดภัยได้ดีจะไม่มีใครสามารถเข้ามาได้

 

บ๊อบดึงสายตาของเขาขึ้นและพูดอย่างใจเย็นว่า "พ่อดูเหมือนว่าพวกโนลล์คิดจะยึดดินเเดนของเราเห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่รักษาสัญญา"

 

มิลเลอร์ทำดวงตาเจ้าเลห์ "ข้ารู้ว่าเจ้าสัตว์ชั้นต่ำพวกนี้จะไม่รักษาสัญญาของพวกเรา พวกมันคิดว่าหุบเขาริเวอร์ไวท์เป็นของมัน "

 

"เราควรจัดการอย่างไร?" บ๊อบถามด้วยความกังวล

 

"เจ้าโง่! เราได้รับการสนับสนุนจาก [ราชางู] และเจ้ายังจะกังวลกับพวกโนลล์อีกหรือ? "มิลเลอร์หัวเราะเย้ยหยันและพูดว่า "ตราบเท่าที่มาร์วินเสียชีวิตข้าจะบังคับให้เมืองหลวงส่งกองกำลังไปปราบปรามเเละสังหารพวกโนลล์ข้าจะไม่ให้โอกาสพวกมันพูด "

 

บ๊อบมองไปที่มิลเลอร์ "ท่านพ่อเมื่อไหร่ท่านจะแนะนำข้ากับ [ราชางู]?

 

"มันไม่ใช่เรื่องง่าย" มิลเลอร์พูดเบา ๆ กฎของลัทธิงูแฝดค่อนข้างมีความซับซ้อนมากและมีเพียงผู้ศรัทธาที่แท้จริงเท่านั้นที่จะสามารถเป็นสมาชิกได้ ความศรัทธาของเจ้าไม่เข้มข้นพอ ถ้าเจ้าได้พบกับท่ารราชางูตอนนั้นเขาจะกลืนกินเจ้าไปทั้งหมด "

 

ขณะที่เขากล่าวอย่างนั้นงูเล็กๆสองตัวตัวหนึ่งสีแดงและสีเขียวอีกตัวหนึ่งก็โผล่ออกมาและเริ่มหมุนในสายตาของเขา "ตอนแรกข้าคิดว่าข้าไม่มีโอกาสได้รับสิ่งนี้ในชีวิตนี้ ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะบังเอิญมีโอกาสที่จะได้เป็นสมาชิกของงูเเฝดที่ยิ่งใหญ่ของการนับถือศาสนา ตอนที่ยีนตายไปแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่ใช่ ประเด็น "

 

บ๊อบกล่าวว่า "แต่ตั้งแต่ลัทธิงูเเฝดต้องการความศรัทธาในลัทธิที่เข้มข้นดังนั้นทำไมท่านถึงกล้าที่จะเดินอยู่ภายนอกได้?"

 

"เจ้ากล้าถามถึงศักดิ์ศรีของงูเเฝดของลัทธิ?" มิลเลอร์ตะโกนงูสองตัวในสายตาเกือบจะกระโดดออกมา

 

เขาดูเหมือนสิงโตคำรามและตบหน้าบ๊อบกระเด็นไปใต้หน้าต่างไกลจากโซฟาบ๊อบมึนจากการถูกตบหน้าหน้าของเขาเริ่มบวม

 

"ข้าผิดเองท่านพ่อ!" เขารีบคุกเข่าลงบนพื้นดินเพื่อขอให้อภัย

 

"แม้ว่าเจ้าจะเป็นลูกของข้าเเต่ข้าไม่สามารถลดการลงโทษเจ้าได้" มิลเลอร์พูดอย่างโหดร้าย "คลานมาหาข้าเเละยื่นมือซ้ายออกมา"

 

บ๊อบไม่กล้าที่จะต่อต้านและกำลังจะปฏิบัติตาม

 

แต่ในเวลานั้นก็ได้ยินเสียงล้อเลียนดังออกมา

 

"โทษทีที่มารบกวนการลงโทษของครอบครัวนะ แต่ข้าคิดว่าเจ้าคงจะรู้สึกแย่หากเเขกที่ไม่ได้รับเชิญไม่ได้กล่าวทักทาย? "

 

เพล้งง!

 

หน้าต่างกระจกแตก

 

มีเงากระโดดเข้ามาและกลิ้งลงบนพื้นพร้อมกับโจมตีการเคลื่อนไหวของเขาไม่มีที่ติเเสงประกายวาววับของมีดคู่เเละบ๊อบที่คุกเข้าอยู่ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนที่หัวของเขาจะหล่นลงมา

 

"เจ้าหน้ากากมีดคู่! ทำไมถึงเป็นเจ้า! "

 

มิลเลอร์ตกใจและโกรธมาก!