ตอนที่ 43 ความเคารพแด่ราชา (FREE)
หน่วยล่าสัตว์หมู่บ้านภูเขาทางเหนือทุกคนแทบลืมหายใจ ทุกคนยืนนิ่งราวกับเป็นหิน ตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า พวกเขามองไปยัง ฟาง เจิ้งจือ ที่อยู่ดีๆก็โผล่มาด้านหน้าของ จาง หยางปิง อย่างฉับพลัน ในขณะที่มือข้างหนึ่งของเขากำมีดสั้นที่ตอนนี้เสียบเข้าไปในคอหอยของหมาป่าเพลิงฟ้าอยู่...
มันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก!
ราวกับดาวตกยามค่ำคืน ไม่มีใครเห็นว่าเด็กคนนี้นั้นปรากฎตัวขึ้นมาได้อย่างไร
เลือดพุ่งออกมาจากหลังคอของหมาป่าเพลิงฟ้าราวกับน้ำพุก่อนจะตกลงบนพื้น...
....
ฟาง เจิ้งจือ พึ่งวิ่งหนีไปไม่ใช่หรือ?
ถ้าในสถานการณ์ปกติแล้ว เขาต้องวิ่งหนีอย่างแน่นอน ใครจะโง่เผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดอย่งนั้นกัน? แต่หลังจากเห็นหน่วยล่าสัตว์ของหมู่บ้านทางเหนือวิ่งเข้าไปแล้วนั้นเขากลับเปลี่ยนใจ
การเผชิญหน้าตรงๆนั้นเป็นไปได้ยากที่จะชนะ...
แต่ถ้าเป็นการลอบโจมตีละก็มันยังพอเป็นไปได้! ถ้าสำเร็จขึ้นมา ความแค้นที่มันทำต่อพ่อของเขาก็จะถูกสะสางทันที แต่ถ้าไม่สำเร็จ เขาก็แค่ปล่อยพวกนั้นไว้ และวิ่งหนีไปอีกครั้ง
ฟาง เจิ้งจือ ที่ตัดสินใจจะลอบโจมตีนั้นแอบอยู่ข้างหลังของสมาชิกหน่วยล่าสัตว์
ตอนนั้นทั้ง 20 คนมุงสมาธิไปที่การเข้าโจมตีหมาป่าเพลิงฟ้า จะมีใครจิตใจวอกแวกมาสนด้านหลังของตัวเองกัน?
แน่นอน ฟาง เจิ้งจือ ระมัดระวังมาก เขาไม่ส่งเสียงร้องหรือตะโกนออกมา ที่เขาทำก็แค่ใช้ประโยชน์จากร่างกายชาวบ้านเพื่อป้องกันไม่ให้หมาป่าเพลิงฟ้ามองเห็นเขา
การลอบโจมตีนั้นต้องใช้ความสามารในการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเป็นอย่างมาก
อย่างแรก ฟาง เจิ้งจือ ต้องเลือก ‘โล่’ ที่ดีที่สุด ....จาง หยางปิง นั่นเอง
ตอนแรก ฟาง เจิ้งจือ คิดจะแทงมีดใส่หมาป่า หลังจากพวกเขาเริ่มทำให้มันบาดเจ็บได้บ้าง
แต่เขานั้นต้องพบกับความผิดหวัง ไม่เพียงแต่พวกหน่วยล่าสัตว์ไม่สร้างโอกาสให้แก่เขายังพลาดท่าให้หมาป่าเพลิงฟ้าจนตัวเองล้มลงและอยู่ในอันตรายอีกด้วย
จากนั้น...
หมาป่าเพลิงฟ้าใช้กรงเล็บของมันจับแขนของ จาง หยางปิง ขึ้นมาและเตรียมจะกัดไปที่คอของเขา ปากอันใหญ่โตของมันอยู่ห่างจากคอของ จาง หยางปิง ไม่ถึงนิ้ว
ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายของ จาง หยางปิง ตาของ ฟาง เจิ้งจือ สว่างขึ้น
นี่แหละโอกาส!
นี่เป็นโอกาสที่พระเจ้ามอบให้!
การที่จะฆ่าหมาป่าเพลิงฟ้านั้นเป็นเรื่องที่ยากเพราะว่าขนที่แข็งและหนาของมัน แต่...มันก็มีส่วนที่อ่อนแอที่สุดคือบริเวณลำคอที่มีแต่ขนอันอ่อนนุ่ม
ช่วย จาง หยางปิง? เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้แม้แต่นิดเดียว
แต่ถ้าเขาจะพลาโอกาสอันดีงามอย่างนี้ แม้แต่พระเจ้าคงไม่ให้อภัยเขา
แม้ว่าแขนของ จาง หยางปิง จะถูกยกขึ้นก็ไม่ได้เป็นปัญหาต่อการเคลื่อนไหว ของ ฟาง เจิ้งจือ
ทันใดนั้นเขาพุ่งออกมาจากด้านหลังไปที่ด้านหน้าของ จาง หยางปิง ก่อนจะเอามีดสั้นที่ซ่อนอยู่ในรองเท้าของเขา แทงไปที่คอหอยของหมาป่าเพลิงฟ้า
เขาต้องฆ่ามันให้ได้เพียงครั้งเดียว ฟาง เจิ้งจือ ใช้ความเร็วสูงสุดเท่าที่จะทำได้ แทงกริชไปที่ลำคอของหมาป่าเพลิงฟ้า มันแรงเสียจนเจาะทะลุไปถึงหลังคอของมัน
จากนั้นเลือดก็พุ่งขึ้นกลายเป็นน้ำพุรูปร่างคล้ายดอกไม้อันงดงาม...
...
ตาสีน้ำเงินของหมาป่าเพลิงฟ้า มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ อย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น แม้แต่ตอนตายมันก็ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะถูกฆ่าโดยมนุษย์เด็ก
แต่ด้วยร่างกายที่บาดเจ็บและเสียเลือดเป็นจำนวนมาก คววามแข็งแกร่งของมันค่อยๆลดลงอย่างรวดเร็ว
กรงเล็บที่จับแขนของ จาง หยางปิง อยู่ก็ค่อยๆอ่อนแรงลง และปล่อยเขาลงในที่สุด
“กรร…”
หมาป่าเพลิงฟ้าต้องการจะหอนออกมา แต่เลือดที่ไหลออกมาเต็มลำคอทำให้มันไม่สามารถส่งเสียงอะไรออกมาได้
“ครืด!”
ฟาง เจิ้งจือ ดึงมีดสั้นกลับมาหลังจากที่มันแทงลงยังเป้าหมายที่เขาต้องการแล้ว เขายังคงเผื่อหมาป่าเพลิงฟ้าจะโจมตีสวนมาอีกครั้ง
กริชที่ดึงออกมาทำให้มีเลือดไหลออกมาจากคอหมาป่าเพลิงฟ้ามายิ่งขึ้นเรื่อยๆ...
หมาป่าเพลิงฟ้านั้นเต็มไปด้วยความโกรธชัง มันต้องการที่จะฆ่ามนุษย์ตรงหน้านี้ทิ้งซะ มันรวบรวมแรงที่เหลืออยู่ทั้งหมดของมันยกกรงเล็บขึ้น
แต่น่าเสียดาย
ฟาง เจิ้งจือ พลันถลันตัวไปอยู่ข้างหลัง จาง หยางปิง
จาง หยางปิงตัวแข้งค้างไปอีกครั้งเมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ในระยะโจมตีของหมาป่าเพลิงฟ้า
แม้ว่าความแข็งแกร่งที่เหลืออยู่ของหมาป่าเพลิงฟ้าจะไม่มาก แต่มันก็สามารกฉีกเกราะหนังที่ซ่อนไว้ในเสื้อของเขาพร้อมทั้งสร้างรอยเล็บยาวไว้ยังแขนทั้งสองข้างของเขาได้อย่างรวดเร็ว
เขาถูกแรงกระแทกจากกรงเล็บทำให้เขากระเด็นไป
“ตูม!”
“ตูม!”
เสียงทั้งสองเสียงเกิดขึ้นแทบจะพร้อมกัน เสียงหนึ่งคือของ จาง หยางปิง ที่ตกกระทบลงกับพื้น ส่วนอีกเสียงเกิดจากร่างของหมาป่าเพลิงฟ้าที่ค่อยๆล้มลง
ตาสีฟ้าของมันยังคงจ้องมองอยู่ที่ ฟาง เจิ้งจือ มันไม่อาจยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นได้ แม้แต่การโจมตีครั้งสุดท้ายของมัน ยังไม่อาจทำร้าย ฟาง เจิ้งจือ ได้...
ฟาง เจิ้งจือ เองก็ยังคงมองไปที่หมาป่าเพลิงฟ้า เขาอ่านถึงความไม่พอใจในสายตาของหมาป่าเพลิงฟ้าได้ เขาเดินเข้าไปใกล้หมาป่าเพลิงฟ้า ยกกรงเล็บมันขึ้นด้วยแขนเล็กๆของเขา ก่อนจะนำมันมาวางไว้บนร่างกายเล็กๆของเขา
มันเป็นการแสดงความนับถือ แสดงความเคารพต่อราชา....
ความแปลกใจปรากฎขึ้นในตาของหมาป่าเพลิงฟ้า จากนั้นปากอันใหญ่โตของมันเหมือนกำลังแสดงรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
“รองหัวหน้า!”
“รองหัวหน้าเป็นอะไรไหม?!”
ตอนนี้สมาชิกหน่วยล่าสัตว์ทุกคนได้สติคืนกลับมาแล้ว พวกเขารีบวิ่งเข้าไปหา จาง หยางปิง
“ข..ข้า ไม่เป็นไร” จาง หยางปิง ปัดคราบสิ่งสกปรกออกจากตัว มองไปที่บาดแผลบนแขนทั้งสองข้างของเขา หลังจากที่เขาได้เกือบสัมผัสกับความตายมาแล้ว บาดแผลเล็กๆแค่นี้แทบดทียบไม่ได้
เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บของ จาง หยางปิง ทถกคนต่างเป็นกังวล หยิบสมุนไพรขึ้นมาและโปะไปยังแผลที่พุพองของ จาง หยางปิง
ไม่นาน จาง หยางปิง ก็พาหน่วยล่าสัตว์ทุกคนเดินไปยังทางที่ ฟาง เจิ้งจือ ยืนอยู่
“ข้า จาง หยางปิง ขอขอบใจน้องชายมากที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ในขณะเดียวกันก็ได้ช่วยชีวิตของชาวบ้านที่อยู่รอบๆบริเวณนี้ไว้ด้วย ข้าขอแสดงความนับถือต่อน้องชายมากที่ช่วยกำจัดหมาป่าเพลิงฟ้า!”
“งั้น...หมาป่าเพลิงฟ้านี่ก็เป็นเหยื่อของข้าสินะ?” ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่หมาป่าเพลิงฟ้าข้างหน้าของเขา เขามองไปยังขนของหมาป่าเพลิงฟ้า บางทีมันอาจจะพอทำเงินได้บ้าง..
“ฮ่าฮ่า..แน่นอน!” จาง หยางปิง พยักหน้า
“งั้นหนังหมาป่าเพลิงฟ้าทั้งหมดเป็นของข้า ส่วนที่เหลือพวกเจ้าเอาไปเถอะ!” ฟาง เจิ้งจือ โบกมือ มันดูเหมือนเขาเป็นคนที่ ‘ใจกว้างมาก’ แต่ความเป้นจริงคือการที่จะต้องแบกมันทั้งตัวกลับหมู่บ้านคนเดียวนั้นเป็นเรื่องที่เหนื่อยมาก
‘น..นี่..ขอบคุณเจ้ามาก!” จาง หยางปิง พูดออกมาอย่างจริงใจ ถึงแม้เนื้อของหมาป่าเพลิงฟ้าจะไม่ได้มีค่าเท่าไรนัก แต่ถ้าเขานำกลับไปที่หมู่บ้าน ชาวบ้านที่กำลังเศร้าจากการสูญเสียคนที่รักให้กับหมาป่าตัวนี้ หรือชาวบ้านที่ใช้ชีวิตอย่างหวาดระแวง พวกเขาต้องดีใจมากแน่ๆ
“ข้ามีบางอย่างจะถามเจ้า...เจ้ารู้ได้ยังไงว่ากับดักถูกขุดไว้ตรงไหนบ้าง รวมถึงรูปแบบของหินที่วางไว้ด้วย?” ฟาง เจิ้งจือ ถามคำถามที่กวนใจเขาเป็นอย่างมากออกมา
ตั้งแต่ที่หน่วยล่าสัตว์หมู่บ้านทางเหนือปรากฎตัวออกมา จนถึงตอนที่ต่อสู้กับหมาป่าเพลิงฟ้า ทั้ง 20 คนไม่มีใครสักคนที่ตกลงไปในกับดัก...มันไม่มีทางไปได้
มันเป็นเพราะอะไรกันแน่?
เพจหลัก : Gate of god TH