บทที่ 90 เทคโนโลยีจึงจะกอบโกยกำไรมากที่สุด (อ่านฟรี)

 

 

 

 

แม้ว่าเฝิงหยู่ไม่ได้เป็นมืออาชีพด้านการขาย แต่เขาก็มีความรู้จากโลกอนาคต ดังนั้น ต่อให้เขาไม่สามารถสร้างปาฏิหาริย์ด้านการขายได้ แต่รับประกันได้ว่าเขาก็จะไม่มีวันขาดทุน

 

เฝิงหยู่สั่งให้อู๋จื้อกางติดต่อตัวแทนจำหน่ายน้ำตาลและอาหารสัตว์ที่เมืองอื่น ๆ แต่ช่วงเวลานี้ให้มุ่งเน้นการน้ำมันถั่วเหลืองเท่านั้น เขามั่นใจว่าธุรกิจนี้จะสร้างกำไรได้อย่างน้อย 3-5 ปี

 

ก่อนที่เฝิงหยู่จะเริ่มโปรโมตขายน้ำตาล เครื่องจักรทางการเกษตรที่เขาสั่งให้กับโรงงานเครื่องจักรกลเดินทางมาถึงเมืองปิงพอดี

 

หลี่ซื่อเฉียงพร้อมกับผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่องจักรกลทั้งสามคนเดินทางไปที่เมืองปิง เพราะที่โรงงานไม่มีความจำเป็นต้องขอคำชี้แนะจากผู้เชี่ยวชาญทั้งสามคนนี้แล้ว แต่เฝิงหยู่ยังต้องการใช้งานพวกเขา

 

"ผู้จัดการการหลี่ เครื่องมือการผลิตถูกส่งมาถึงแล้ว ส่งคนให้มาขนย้ายด้วยครับ"

 

หลี่หมิงเต๋อสะดุ้งโหยงลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขารอคอยข่าวดีนี้อยู่หลายวัน

 

"เยี่ยมจริงๆ ฉันจะสั่งคนของฉันไปทันที!"

 

"ผู้จัดการหลี่ นี่คือใบรายการสั่งซื้อจากบริษัทของเรา โปรดพิจารณา และชำระเงินด้วยครับ "

 

หลี่หมิงเต๋ออึ้งเล็กน้อย ทำไมเฝิงหยู่จึงนำใบรายการสั่งซื้อมาให้เขา ด้วยวิธีนี้จะทำให้เขาจะรู้ค่าใช้จ่ายจริงๆของเครื่องจักร

 

ต่อให้เฝิงหยู่ไม่แจ้งค่าใช้จ่ายจริง เขาก็มีวิธีที่จะตรวจสอบราคาสั่งซื้อ แต่สิ่งนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

 

หลี่หมิงเต๋อรับใบรายการสั่งซื้อจากเฝิงหยู่แล้วต้องรู้สึกประหลาดใจที่เครื่องจักรมีราคาถูกขนาดนี้! เฝิงหยู่สามารถเพิ่มราคาขึ้นอีก 20%ก็ยังได้ ส่วนเขาก็จะไม่ต่อรองราคา เพราะงบประมาณที่เขาได้รับจากรัฐบาลเมืองไม่ใช่น้อยๆ

 

"ผู้จัดการเฝิง โรงงานเครื่องจักรกลของผมควรจะจ่ายให้บริษัทของคุณเท่าไหร่? " หลี่หมิงเต๋อถามหนึ่งประโยค ถ้าหากเฝิงหยู่ต้องการบวกกำไรเพิ่ม 10% เขาจะตอบตกลงทันที แต่ถ้าเฝิงหยู่ต้องการมากกว่านั้น เขาก็จะขอให้รัฐบาลเมืองช่วยกดราคา ถ้าเขาช่วยให้โรงงานเครื่องจักรกลประหยัดค่าใช้จ่ายได้ นั่นหมายความว่าเขาจะช่วยให้รัฐบาลเมืองประหยัดงบประมานด้วยเช่นกัน

 

"มันถูกเขียนลงในรายการสั่งซื้อไม่ใช่เหรอครับ เครื่องมือการผลิตทั้งหมดมีมูลค่า 2 ล้านรูเบิล การขนส่ง ภาษี รวมๆกันก็ 400,000 รูเบิ้ล ยอดรวมทั้งหมดจึงเป็น2.4ล้านรูเบิ้ล หรือผู้จัดการหลี่คิดจะผิดสัญไม่ชำระเงิน? ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือเปล่า แต่บอกได้เลยว่าถ้าคุณไม่ต้องการเครื่องจักรเหล่านี้ ผมสามารถขายให้โรงงานในเมืองหลินได้สูงถึง3 ล้านรูเบิล "

 

"ต้องการสิ ใครบอกว่าผมไม่ต้องการละ? ผมจะชำระเงินให้ภายในวันนี้ ไม่สิ ผมจะสั่งคนของผมให้โอนเงินให้คุณตอนนี้เลย! "

 

หลี่หมิงเต๋อรู้ว่าเฝิงหยู่ไม่ได้พูดโอ้อวด เพราะต่อให้เครื่องจักรเหล่านี้มีราคาอยู่ที่ 4 ล้านรูเบิล ก็ยังมีโรงงานจำนวนมากมาต่อแถวเข้าคิวซื้อ แต่ทำไมเฝิงหยู่มาแจ้งให้รู้ตอนที่เครื่องมาถึงแล้ว? ถ้ารู้ก่อนหน้านี้เขาจะได้ขอให้หัวหน้าของเขาช่วยหลีกเลี่ยงภาษี

 

เฝิงหยู่เผยรอยยิ้มบนใบหน้าและโบกมือให้ "ผมไม่รีบร้อนครับ อ้อ ผมมีคำถามอยากจะถามครับ พนักงานที่โรงงานของคุณเคยไปศึกษาที่โซเวียตมาก่อนไหมครับ? ไม่มีใช่ไหมครับ? แล้วเคยร่วมงานกับโรงงานที่โซเวียตมาก่อนไหมครับ? น่าจะไม่มีสินะครับ? แล้วการติดตั้งเครื่องจักร การตั้งค่าและการทดสอบของเครื่องจักรเหล่านี้ พวกคุณแน่ใจไหมครับว่าจะทำกันเองได้?"

 

หลี่หมิงเต๋อรู้สึกกระดากอาย สิ่งที่เฝิงหยู่กล่าวล้วนเป็นความจริง เครื่องจักรเหล่านี้ล้ำหน้ากว่ารุ่นที่โรงงานของเขาเคยใช้งาน เขาไม่มั่นใจว่าจะทำการติดตั้งและทดสอบเครื่องจักรได้สมบูรณ์ ดูเหมือนเขาคงต้องไปขอร้องให้หัวหน้าช่วยส่งวิศวกรจากโรงงานใหญ่ๆมาช่วยเหลือ

 

"เรื่องนี้ เราจะหาวิธีในภายหลัง"

 

เฝิงหยู่พยักหน้า นี่เป็นสิ่งที่เขาคาดหวังไว้

 

"จริงสิ ผู้จัดการหลี่ ผมได้ซื้อเทคโนโลยีการผลิตเครื่องจักรทางการเกษตรจากโซเวียต ซึ่งรวมถึงการออกแบบและพิมพ์เขียวของรถแทรกเตอร์ รถไถพรวน รถไถหว่าน เครื่องเก็บเกี่ยวและเครื่องอื่นๆอีก ไม่ทราบว่าคุณสนใจไหมครับ " เฝิงหยู่ถาม

 

หลี่หมิงเต๋อหายใจถี่ขึ้น: "ผู้จัดการเฝิง คุณพูดจริงเหรอ? คุณมีเทคโนโลยีในการผลิตสิ่งเหล่านี้ด้วย? "

 

"ใช่ครับ ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ ผมได้ว่าจ้างวิศวกรสามท่านที่เชี่ยวชาญด้านการออกแบบและผลิตเครื่องจักร พวกเขาทั้งสามคนสามารถช่วยคุณติดตั้ง และทำการทดสอบตัวเครื่อง ทั้งยังสามารถช่วยอัปเกรดเครื่องจักรที่มีอยู่ แน่นอนครับ พวกเขายังสามารถสอนเทคโนโลยีใหม่ๆให้กับวิศวกรในโรงงานของคุณด้วย! " (เทคโนโลยีที่เฝิงหยู่พูดถึงคือ การนำเอาวิทยาศาสตร์มาใช้ในการปฏิบัติ เป็นวิทยาศาสตร์ประยุกต์ที่ใช้ความรู้ทางเทคโนโลยีสร้างเครื่องมือหรือเครื่องยนต์)

 

"ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ผมคงต้องขอบคุณผู้จัดการเฝิง ผมขอเป็นตัวแทนของพนักงาน 800 คนของโรงงานเครื่องจักรกล ขอขอบคุณผู้จัดการเฝ...... "

 

"เดี๋ยวก่อนครับ อย่าเพิ่งขอบคุณผม เมื่อครู่ผมก็พูดชัดเจนแล้วนะครับว่าผมซื้อเทคโนโลยีเหล่านี้มาด้วยเม็ดเงินมหาศาล ทั้งยังจ่ายเงินเดือนแพงมหาโหดให้กับผู้เชี่ยวชาญ 3 คนนี้ หรือผู้จัดการหลี่อยากจะได้ตัวพวกเขาไปฟรีๆหรือครับ? " เฝิงหยู่รู้สึกหงุดหงิดมาก คำพูดก่อนหน้านี้ไม่ชัดเจนพอหรือไง? สิ่งเหล่านี้ล้วนมีค่าใช้จ่าย คุณจะมารู้สึกขอบ.อกขอบใจอะไรกัน?

 

หลี่หมิงเต๋อหัวเราะอย่างเก้ๆกังๆ: "ข้อมูลเทคโนโลยีเหล่านี้และผู้เชี่ยวชาญทั้ง 3 ท่าน มีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่?"

 

เฝิงหยู่เผยรอยยิ้มพึงพอใจบนใบหน้า ต้องอย่างนี้สิ เครื่องจักรเหล่านี้แทบจะไม่ได้กำไรจากคุณเลยนะ คิดว่าผมทำงานเพื่อการกุศลเหรอ?

 

"ไม่แพงหรอกครับ ราคาเพียง 3 ล้านรูเบิลเท่านั้น ผู้เชี่ยวชาญทั้ง 3 คนนี้จะทำงานให้คุณเป็นเวลาหกเดือน ครึ่งปีหลังจากนั้นก็สิ้นสุด "

 

"เท่าไหร่นะ? 3 ล้าน ทั้งยังเป็นสกุลเงินรูเบิล? ผู้จัดการเฝิง ราคาไม่ควรจะสูงขนาดนี้? " หลี่หมิงเต๋อตกตะลึง เขาคิดไม่ถึงว่าข้อมูลเทคโนโลยีและผู้เชี่ยวชาญจะมีค่าใช้จ่ายมากกว่าการซื้อเครื่องจักร!

 

"แล้วราคาสูงได้แค่ไหนเหรอครับ? ถ้าผู้จัดการหลีไม่ต้องการก็บอกมาตรงๆนะครับ ข้อมูลเทคโนโลยีเหล่านี้ผมซื้อมาในราคาสูงมาก ผมไม่ได้กำไรจากคุณเลยด้วยซ้ำ ก็แค่3 ล้านรูเบิ้ลเอง โรงงานเครื่องจักรกลแห่งเมืองปิงจะได้ก้าวสู่บทบาทผู้นำด้านการผลิตเครื่องจักรทางการเกษตรทั้งในจีนและทั่วโลก นอกจากนี้ยังมีผู้เชี่ยวชาญอีก 3 คนที่จะคอยให้คำแนะนำ ผลประโยชน์ดีดีขนาดนี้ คุณยังคิดว่าราคาแพงหรือครับ? " เฝิงหยู่กล่าวด้วยใบหน้าตกใจ

 

อันที่จริง ข้อมูลเทคโนโลยีและเครื่องจักรมีค่าใช้จ่ายทั้งหมด 2 ล้านรูเบิล แม้ว่าเครื่องจักรเหล่านี้จะทันสมัย แต่ก็ไม่ใช่รุ่นใหม่ล่าสุด คิริเลนโกจึงขายให้เฝิงหยู่ในราคา800,000 รูเบิ้ล  ส่วน1,200,000 รูเบิ้ลที่เหลือคือราคาข้อมูลเทคโนโลยีในการผลิต

 

แน่นอน คิริเลนโกซื้อข้อมูลเหล่านี้มาในราคาที่ถูกแสนถูก แต่เมื่อนำข้อมูลเทคโนโลยีเหล่านี้มาขายในตลาด ราคาคงไม่ต่ำกว่า 3 ล้านรูเบิล หรืออาจจะมากกว่านั้นเป็นเท่าตัว

 

เฝิงหยู่ได้ขอให้คิริเลนโกรวมราคาข้อมูลเทคโนโลยีกับเครื่องจักร แม้ว่าจะต้องเสียภาษีแพงกว่า แต่ก็สามารถปิดบังราคาต้นทุนของข้อมูลเทคโนโลยี มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับการกระทำเช่นนี้ เป็นเรื่องตึงมือสำหรับคิริเลนโก เพราะมีความเสี่ยงสูง แต่ในอนาคตพวกเขาอาจจะไม่มีโอกาสเช่นนี้อีก เฝิงหยู่จึงจะพลาดโอกาสในการหากำไรได้อย่างไร?

 

"ผู้จัดการเฝิง พวกเราล้วนเป็นพลเมืองของเมืองปิง ก็ควรสร้างคุณประโยชน์ต่อบ้านเมือง ข้อมูลเทคโนโลยีเหล่านี้ลดราคาลงอีกหน่อยไม่ได้เหรอ? "

 

ตอนนี้ผู้จัดการหลี่ใช้ความสัมพันธ์มาเป็นข้อต่อรอง จะต่างอะไรกับการเอามีดมาจ่อด้านหลัง?

 

"โอ๊ะโอ๋ ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่าผมต้องเดินทางไปเมืองหลินในวันพรุ่งนี้ คงต้องรีบพักผ่อนครับ ผู้จัดการหลี่ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว วันนี้ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ " เฝิงหยู่กล่าวแล้วยืนขึ้นทันที

 

หลี่หมิงเต๋อยื่นมือไปจับแขนของเฝิงหยู่ แล้วกดไหล่ของเขาให้นั่งลงดั่งเดิม  "ผู้จัดการเฝิง พวกเรายังไม่คุยกันไม่จบเลย อยู่ต่ออีกหน่อย "

 

เฝิงหยู่กล่าวด้วยท่าทางขุ่นเคือง "ยังมีอะไรต้องคุยกันอีก? คุณบอกว่าราคาแพงไปไม่ใช่เหรอครับ ไม่เป็นไรครับ เพราะผมก็รู้สึกว่าราคาสูงเกินไป บางทีชาวโซเวียตคนนั้นอาจจะโกงผมก็ได้ ผมจะลองไปเสนอขายที่โรงงานในเมืองหลิน หากพวกเขาไม่เต็มใจซื้อ ผมจะหาวิธีเอาทุนคืน หึ เทคโนโลยีล้ำหน้ากว่าจีนเกินสิบปีอะไรกัน ต่อไป ผมจะไม่ทำธุรกิจนี้กับพวกเขาอีก!"

 

"ไม่ ไม่ ไม่. ผู้จัดการเฝิง นั่งลงก่อน ผมขอโทรศัพย์สักครู่  ตอนเที่ยงก็อยู่ต่อทานอาหารที่นี่ ผมจะได้ให้คำตอบคุณในตอนบ่าย! "

 

เฝิงหยู่ตอบรับด้วยท่าทาง"ไม่เต็มใจ" และยอมอยู่ต่อรอข่าวดีจากหลี่หมิงเต๋อ