ตอนที่36 รางวัลไร้ประโยชน์

ตอนนี้ฉันเป็นโค้ชขั้น3ระดับอาวุโสแล้ว  ต่อไปฉันก็จะเลเวลอัพเป็นโค้ชลำดับ2ซักที ถึงแม้ว่ามันจะต้องใช้ค่าประสบการณ์ถึง5000แต้ม แต่ฉันคิดว่าฉันก็สามารถทำได้ในวันเดียว ด้วยความเร็วในการอัพเกรดนี้ ฉันสามารถเป็นโค้ชขั้น2ได้ในเวลาครึ่งปี ไต้หลี่คิดแล้วคำนวณเวลาในโทรศัพท์ของเขา

 

“ครึ่งปีมันไม่พอหรอก”เสียงระบบบอก ไฟความกระตือรือร้นของไต้หลี่ถูกดับโดยความเป็นจริงที่หนาวเหน็บ ระบบเตือนเขาต่อ “นี้เดือนธันวาแล้วนะ อีกไม่นานแกก็จะเข้าช่วงปิดเทอมฤดูหนาว เทอมใหม่จะเริ่มในเดือนกุมภาพันธ์แลก็จะจบในเดือนกรกฎาคม ลืมรึเปล่าว่าแกจะได้ค่าประสบการณ์ต่อเมื่อแกได้ทำงานนะ โดยถ้าตามความเร็วของแกแล้ว แกไม่มีทางอัพเวลได้จนถึงเดือนธันวาปีหน้าโน้น”

 

“เออ วะ ลืมไปเลยว่ามีปิดเทอมฤดูหนาวกับฤดูร้อนด้วย นั้นหมายความว่าฉันต้องนั่งรอ10เดือนงั้นเหรอ ดูเหมือนว่าฉันต้องเปิดคลาสฝึกเองอีกแล้วในช่วงฤดูร้อน” ไต้หลี่บอก

 

“ตอนนี้แกอยู่ในระดับอาวุโสของโค้ชลำดับ3แล้ว นั้นหมายความว่าแกจะไม่ค่อยได้รับค่าประสบการณ์จากการฝึกคนธรรมดาเท่าไร เมื่อแกก้าวสู่การเป็นโค้ชลำดับ2แล้ว แกก็จะไม่ได้รับค่าประสบการณ์จากการฝึกคนธรรมดาอีกต่อไป” หลังจากหยุดซักพัก ระบบก็เสริมขึ้นมา “แต่ตามจริงแล้ว การฝึกของแกก็จะมีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าเก่า”

 

เออ นี้ซิ ค่อยเข้าท่าหน่อย ฉันรู้สึกว่าการฝึกของฉันมันได้ผลมากกว่าโค้ชผู้ช่วยคนอื่นๆ"หลี่บอก

 

"เมื่อไรที่เเกกลายเป็นโค้ชลำดับ2นะ การฝึกของเเกก็จะทำให้เกิดการพัฒนารัวๆเลย หรือบางทีก็อาจทำให้เกิดปาฏิหารก็ยังได้"ระบบเพิ่มเติม

 

"เเต่นั้นเป็นสิ่งที่อยู่ในอนาคต ฉันไม่ค่อยสนใจเท่าไรหรอก เอ้า รออะไรละ ของรางวัลที่ฉันเวลอัพอยู่ไหน รอบนี้ฉันจะได้อะไรละ" หลังจากหลี่คิดในใจเเล้ว ระบบก็เอาห่อของขวัญมาให้หลี่ หลี่เปิดห่อนั้นเเละสิ่งที่อยู่ข้างใน เป็นหนังสือโบราณ ที่มีประกายสีทอง

 

"อะไรเนี่ย หนังสือวิบวั๊บเหรอ เดี๋ยวนะ... หรือว่านี้จะเป็นตำราลับกังฟูเหรอ? ท่าอะไรละ ดัชนีพิฆาต ?หรือ 9ศาสตรา? หรือ หรือ ฝ่ามืออรหันต์? เดี๋ยวๆ อย่าบอกนะว่านี้มันหนังสือพิธีกรรมสู่ความเวิ้งว้างอะ ฉันไม่เอาด้วยนะโว้ย" หลี่หยิบหนังสือขึ้นมา มี2คำห้วนๆเขียนอยู่ที่หน้าปก เป็นคำว่า ออกกำลังกายกระชับสัดส่วน

 

“ออกกำลังกายกระชับสัดส่วนเหรอ?”หลี่เปิดดูข้างในหนังสือทันที มันเป็นหนังสือรูปที่มีคนตัวเล็กๆกำลังสอนท่าออกกำลังกายชุดหนึ่ง ซึ่งแม่งโคตรดูเหมือนดูรายการเต้นแอโรบิคในทีวีเลย

 

“นี้มันอะไรวะเนี่ย”หลี่ถาม

 

“การออกกำลังกระชับสัดส่วน พูดง่ายๆว่าแค่ออกกำลังกายตามในหนังสือครบทุกขั้นตอนหมดทั้งเล่มแล้ว ผู้ฝึกก็จะน้ำหนักลด เป็นการออกกำลังกายที่ได้ผลดีมากๆแถมยังได้ผลทันทีด้วย ผู้ฝึกจะเห็นผลใน1วัน ผอมลงใน3วัน แล้วก็ดูเป็นคนใหม่หลังจาก10วัน!”ระบบขายของเป็นรายการTV direct

 

“บ้าหน่ะ เป็นไปไม่ได้!” ไต้หลี่ไม่เชื่อ เขาถาม"ฉันก็ไม่ได้อ้วนนี้หว่าเเล้วจะเอามาให้ฉันลดน้ำหนักทำไมเนี่ย"

 

"ไม่ใช่สำหรับเเกโว้ยเเต่สำหรับนักเรียนของเเกตั่งหาก เเต่เเกต้องฝึกนักเรียนด้วยตัวเองนะไม่งั้นการออกกำลังกายนี้จะไม่ได้ผล ถ้าผู้ฝึกลองฝึกเองก็ไม่ได้ผลเหมือนกัน"ระบบอธิบาย

 

"เเกหมายถึงว่าให้ฉันไปนำทำท่าออกกำลังกายบ้าๆที่เหมือนท่ากายบริหารในโรงเรียนอะนะ เเบบให้ฉันทำก่อนเเล้วให้คนอื่นทำตามงี้หรอ"

 

"เออ ถูกเเล้วเเหล่ะ เเกต้องเป็นคนนำ เเต่ถึงอย่างงั้นท่าฝึกนี้ไม่มีผลอะไรกับเเกนะ ดังนั้น ไม่ว่าเเกจะพยายามเเค่ไหน ทำซ้ำเท่าไรน้ำหนักเเกก็ไม่ลดหรอก"ระบบเสริม

 

“แล้วมันมีจำกัดไซส์ไหม?หรือว่าจำกัดจำนวนคนฝึกต่อครั้งไหม?” หลี่ถาม

 

“มันไม่มีข้อจำกัด ตราบใดที่อยู่ในรายการฝึก แล้วฝึกไปตามสเต็ป ทุกคนสามารถเพลิดเพลินไปกับการลดน้ำหนักได้”

 

หลี่ตื่นเต้น “เย้!ฉันกำลังจะรวยแล้ว! ฉันไม่หน้ามาที่มหาลัยนี้เลย ฉันน่าจะไปเปิดพวกศูนย์สุขภาพพวกนี้ดีกว่า มีหลายคนที่พยายามจะลดน้ำหนัก ฉันจะพาพวกเขาลดทุกวันเลย แล้วฉัน ก็ จะ รวย!”

 

“หยุดฝันกลางวันไปเลย แกไม่รวยแน่ๆ” ระบบบอกแล้วระเบิดฝันกลางวันของหลี่ทิ้ง “การฝึกลดน้ำหนักเนี่ยมันได้ผลกับแค่นักกีฬาเท่านั้น มันไม่มีผลอะไรเลยถ้าใช้กับคนธรรมดา”

 

“งั้นไอ้นี้แม่งก็ขยะอะดิ”หลี่หงุดหงิดที่ความฝันว่าจะรวยดับสลาย

 

คิดว่าจะมีนักกีฬาซักกี่คนบนประเทศนี้? คนอย่างไฮหยางเฉินที่มีระดับC+ยังเป็นแค่นักกีฬาสมัครเล่นอยู่เลยหลังจากที่ผ่านการฝึกแล้ว สำหรับคนธรรมดา มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ถ้าจะไปเป็นระดับมือโปร

 

“นี้มันโครตไร้ประโยชน์เลย ถึงแม่งจะดูเจ๋งก็เหอะแต่มันเสือกไม่มีผลอะไรกับคนธรรมดาเนี่ยละ ชิพอัพเกรดเครื่องตรวจสอบยังดูมีประโยชน์มากกว่าอีก แต่ไอ้การออกกำลังกายลดน้ำหนักที่เจาะจงกลุ่มเนี่ย ไม่รู้จะว่าไงดีเลยวะ!” ไต้หลี่รู้สึกว่าชีวิตมันยากเย็นเหลือเกิน เขาทำงานเสียเวลาเสียแรงมา3เดือนเพื่ออัพเกรด แต่สิ่งที่ได้กลับมาดันได้อะไรแย่ๆแบบนี้! นี้มันห่วยแตกมาก!

 

...

 

ไม่นาน 1เดือนก็ผ่านไป มันเป็นช่วงเวลาปิดเทอมฤดูหนาว มหาลัยทั้งมหาลัยแทบจะถูกทิ้งร้าง แม้แต่หน้าต่างของโรงอาหารยังถูกปิด ไต้หลี่ยังไม่ได้ออกจากมหาลัยพร้อมกับนักเรียนของตัวเอง เขายังต้องทำงานไปอีกเดือนนึงเพื่อเตรียมตัวสำหรับเทศการฤดูใบไม้ผลิของมหาลัย

 

น่าสงสารที่ไต้หลี่ยังเป็นแค่มือใหม่ ทางรัฐบาลไม่ได้ระบุกฎที่ว่ามือใหม่ต้องทำงานมากกว่าชาวบ้านเขาหรอกมีแต่พวกรุ่นพี่รุ่นใหญ่ที่ตอนนี้ใช้ชีวิตสุขสบาย จิบชา อ่านหนังสือพิมพ์ ทำทุกอย่างที่อยากทำ ในขณะที่ไต้หลี่ยังคงนั่งจมปลักอยู่กับที่ทำงานแทนที่จะได้หยุด

 

ตอนนี้งานมันน่าเบื่อ นักเรียนก็กลับบ้านกันหมด มันเลยไม่เหลืออะไรให้ทำเท่าไร สิ่งที่เรียกว่า รอรับงาน เอาจริงๆมันคือการนั่งรอโง่ๆหน้าโทรศัพท์รอคอยว่าอาจจะมีสายเรียกจากทางออฟฟิศ ยังดีที่เขายังจ่ายเงินให้100หยวนทุกวัน มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นหน่อย

 

หลี่ก็ออกจะชอบชีวิตแบบนี้นะ เขาชาตโทรศัพท์ด้วยพาวเวอร์แบ็งค์ของเขาตลอดทั้งคือ แล้ววันต่อมาเขาก็ฆ่าเวลาด้วยการใช้ไวไฟ อ่านนิยายออนไลน์นั่งไถวีแชต เล่นคิงออฟกรอรี้ อื่นๆ เขาถึงขั้นสมัครทีวีพรีเมี่ยมของเต็งซุนแล้วด้วย เผื่อเวลาเขาเบื่อจะได้ดูทีวีได้

 

อะไรจะผ่อนคลายปานนี้ ฉันละชอบใช้ชีวิตแบบนี้จริงๆ ไต้หลี่ถอนหายใจแล้วมองนาฬิกาบนข้างฝา

5โมงละ เลิกงาน