ตอนที่34 โอกาสใหม่ๆ
"เดี๋ยวนะ ตอนเเรกมี7ไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้กลายเป็น8ละ "โค้ชเฉินมึนงงไปซักพักก่อนจะเข้าใจ ไต้หลี่บอกว่ามี7คนที่ผ่าน นั้นเพราะว่าตอนนั้นมีคนสอบไปเเล้วเเค่7คน เเล้วตอนนี้คนสุดท้ายก็สอบผ่านตามไปด้วย นั้นทำให้เพิ่มจำนวนคนที่ผ่านของไต้หลี่ จาก7เป็น8 นักเรียนทุกคนของเขาผ่านเกณฑ์ เเล้ว2คนในนั้นยังวิ่งได้ต่ำกว่า11วินาทีอีก! ถ้าฉันเป็นเขาคงทำไม่ได้ดีเเบบนี้เเน่ๆ
โค้ชเฉินอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เขามองหลี่ในมุมมองที่ต่างออกไป อัตราการสอบผ่าน100% นี้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเเน่ๆ ฉันดูผิดไป ทั้งฉิงเหลียงซู เเล้วก็ไฮหยางเฉินเป็นเด็กมีพรสวรรค์ก็จริง เเต่โค้ชหนุ่มคนนี้ คนที่ฉันเคยเมิน คือคนที่มีความสามารถของจริง โค้ชเฉินรู้ว่าการตามหาตัวโค้ชที่มีความสามารถมันท้าทายกว่าการหาตัวนักกีฬาที่มีพรสวรรค์มาก โค้ชที่ดีจะทำให้ทรายกลายเป็นเพชร โค้ชเฉินเหมือนได้รับเเรงกระตุ้นให้ถามคำถาม "คุณอายุเท่าไร เเล้วเป็นโค้ชมานานรึยัง"
"ผมพึ่งอายุ22นี้เองครับ เเล้วก็เป็นโค้ชได้ไม่นาน ผมพึ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยเเละผมเคยสอนคลาสฝึกพละสำหรับสอบพละเข้าโรงเรียนม.ปลายครับ"ไต้หลี่ตอบ
"พึ่งเรียนจบเหรอครับ? คณะอะไรละ? การยศาสตร์(ศาสตร์ที่ว่าด้วยเรื่องร่างกาย), การฝึกกีฬาหรือว่าเป็นวิทยาศาสตร์การเคลื่อนไหว" เฉินไล่รายชื่อคณะมา3คณะ ทั้งหมดนั้นเกี่ยวกับการฝึกร่ายกายหมดเลย
"ผมเรียนคณะฝึกกีฬาครับ" หลี่ตอบ
โค้ชเฉินพยักหน้าเเล้วถามต่อ"เเล้วคุณมีงานอย่างอื่นไหมนอกจากเปิดคลาสฝึกนี้"
ไต้หลี่เขินเล็กน้อย เพราะถึงเเม้เขาจะทำเงินได้จำนวนมากในช่วงนี้ เเต่เขาก็ยังคงตกงาน เขาลังเลซักพักเเล้วตอบกลับ"ผมยังหางานไม่ได้เลยครับ"
"จะว่าไป คุณสนใจจะเป็นโค้ชผู้ช่วยของผมในมหาลัยกีฬาของเขตไหม? ทางมหาลัยขยายการรับสมัครในปีนี้ ผมกำลังตามหาผู้ช่วยอยู่เหมือนกัน ถึงเเม้ว่าโค้ชผู้ช่วยจะทำงานภายใต้สัญญาอัตราจ้างก็จริง เเต่คุณจะได้รับสวัสดิการเทียบเท่ากับครูคนหนึ่ง คุณจะได้ทั้งส่วนเเบ่งเเละค่าฝึกควบคู่ไปกับเงินเดือน"เฉินพูด
หน้าของไต้หลี่เต็มไปด้วยความยินดี เขาวางเเผนที่จะไปเป็นโค้ชกีฬาหลังจากที่จบคลาสฝึกนี้พอดีหรือ หางานที่ใกล้เคียงกันในตลาดเเรงงาน เขาไม่เคยคิดว่าจะไปเป็นโค้ชผู้ช่วยให้กับมหาลัยกีฬาเขต(มกข.) นี้เป็นโอกาสงามๆที่เข้ามาหาเขาเอง!
สำหรับไต้หลี่ โอกาสที่จะได้งานดีๆเเบบนี้คือเขาต้องออกจากเมืองเกิดเเล้วไปหางานในเมืองหลวง เเต่การได้ฝึกนักกีฬาที่ยอดเยี่ยมในมกข.เป็นความฝันที่ใหญ่ที่สุดของเขา
เขากระตือรือร้นที่จะเพิ่มประสบการณ์เพื่อที่เขาจะได้อัพเกรดระบบเป็นขั้นต่อไป เขาตอบรับไปโดยไม่ลังเล "ขอบคุณโค้ชเฉินมากเลยนะครับที่ให้งานนี้ มันเป็นเกียรติของผมที่ได้ทำงานนี้"
...
ผอ.ฮาวรู้สึกว่าไม่เคยย่ำเเย่ขนาดนี้มาก่อน โค้ชเฉินมาอยู่ตรงหน้าของเขาเเล้วเเท้ๆเเต่เขาก็จากไป เหมือนกับความหวังที่หลุดมือฮาวไป โชคยังดีที่ฮาวไม่ได้มีอาการพวกความดันสูงหรือโรคหัวใจ ไม่งั้นเขาคงได้เข้าโรงบาลเพราะเเบบนี้เเน่ๆ
ไต้หลี่ เเกอีกเเล้ว! เเกทำลายความฝันของฉัน เด็กฉันไม่ได้ที่นั่งของมหาลัยก็เพราะเเก เเล้วงี้ฉันจะไปเเก้ตัวกับครูใหญ่ลู่ได้ยังไง ? คุณลู่คงรู้สึกผิดหวังในผลงานของฉันมากๆ ฉันว่าฉันคงบอกลาตำเเหน่งรองประธานไปได้เลย หัวใจของฮาวตอนนี้เต็มไปด้วยความเครียดเเค้น
เขาคงไม่มีทางไล่พนักงานชั่วคราวคนนั้นออกเเน่ๆถ้าเขาทำนายได้ว่าจะเกิดผลลัพท์เเย่ๆขนาดนี้ นี้คงเป็นราคาที่เขาต้องจ่ายค่าผิดพลาดนี้
ฮาวเริ่มรู้สึกเสียใจ จะเป็นยังไงถ้าเขาไม่ไล่ไต้หลี่ออกไป? สถานการณ์คงเป็นตรงกันข้าม เขาจะได้ที่นั่งของมหาลัยทั้ง2ที่ เเล้วเขาเองเนี่ยเเหล่ะที่จะได้ทั้งเกียรติยศเเละชื่อเสียง ฮาวตบหน้าตัวเองดังๆ1ที ทำไมฉันโง่อย่างงี้เนี่ย ฉันไล่ไต้หลี่ออกได้ยังไง
...
อาจารย์ชั้นนำจากโรงเรียนม.ปลายทั่วสนามกำลังยุ่งกับการหารือกัน
"เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงโน้นเป็นใครกัน นักวิ่งที่ดีที่สุดทั้ง2คนเป็นนักเรียนของเขา 1ในนั้นยังทำเวลาได้ตั้ง10.64วินาที นั้นดีพอสำหรับไปเเข่งอย่างเป็นทางการเลย"
"เขาดูไม่เหมือนครูสอน.ปลายเลย ฉันรู้จักครูพละเกือบทุกคนในเมืองโหยวฮาว เเต่ฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลย"
เขามาจากเมืองหรือเขตอื่นรึเปล่า? เเต่เดี๋ยวก่อนนะ ผู้เข้าสมัครจากเมืองอื่นปรกติจะมาเป็นโหลๆโดยรถบัส เเต่นี้เขามีเด็กมาเเค่8คน ไม่มีทางที่เขาจะมาจากเมืองอื่นได้หรอก"
"เอ้ย ฉันได้ข่าวใหม่มาเเหล่ะ! โค้ชหนุ่มคนนั้นชื่อไต้หลี่ เขาพึ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย เเล้วนักเรียนทั้ง8คนของเขาก็สอบผ่านหมด มีอัตราการผ่าน100%! ยิ่งไปกว่านั้น นักเรียนที่มาสอบทุกคนเป็นเเค่เด็กม.ปลายธรรมดาไม่ใช่นักเรียนความสามารถกีฬา เขารับสมัครเด็กม.ปลายปรกติๆมาเลย"
"ผ่านหมดเลยงั้นเหรอ? เป็นไปได้ไงอะ? ไอ้หนุ่มคนนี้มันมีพลังพิเศษเหรอ? เเม้เเต่โค้ชมืออาชีพจากโรงเรียนกีฬาหรือเเม้เเต่จากทีมกีฬาของเมืองโหยวฮาวยังทำไมได้ขนาดนี้เลยนะ!"
"ใช่ไหมละ? ฉันได้ยินมาก่อนที่จะมีการสอบว่า โรงเรียนกีฬาเครมว่าตัวเองจะได้ที่นั่งในมหาลัยกีฬาของเขตโดยการคัดเลือกเเบบอิสระ ตอนนี้พวกนั้นกลายเป็นไอ้งั่งไปเลยเพราะโดนโค้ชหนุ่มเเย่งที่นั่งไปทั้ง2ที่!"
"ฉันบอกเลยว่าโรงเรียนกีฬานั้นไม่ได้วิเศษวิโสอะไรหรอกถ้าโดนโค้ชมือใหม่ขนะได้ง่ายๆงี้! ฉันจะไปรายงานทุกอย่างกับท่านประธานของเรา ว่าเราไม่มีความจำเป็นต้องไปร่วมมือกับโรงเรียนกีฬาอีกเเล้ว
พวกครูพละม.ปลายพวกนี้เป็นคู่เเข่งกับโรงเรียนกีฬา พวกนี้ก็คงไม่พูดอะไรดีๆเกี่ยวกับโรงเรียนกีฬาเท่าไร
ไม่ห่างกันมากนัก ต้าปิงซุน โค้ชผู้ช่วยจากโรงเรียนกีฬาเขาทนที่จะนั่งฟังคำพูดเเย่ๆเกี่ยวกับโรงเรียนที่เขาทำงานไม่ไหว เขาเลยก้าวเข้าไปขัดการนินทานั้น "ไต้หลี่เคยอยู่โรงเรียนของเรา"
"เห้ยไอ้หนุ่ม อย่ามาพูดอะไรที่ตัวเองไม่รู้เลยนะ หลี่เขาเป็นเด็กมหาลัย ส่วนโรงเรียนกีฬาเป็นเเค่โรงเรียนเฉพาะทางพิเศษ เด็กจากโรงเรียนกีฬาจะเข้ามหาลัยได้ยังไง?" ใครซักคนในนั้นถาม
"หลี่ไม่ใช่นักเรียนของเราหรอก ฉันหมายถึง เขาเคยเป็นโค้ชผู้ช่วยเหมือนกับฉัน"ซุนอธิบายอย่างเร่งรีบ
เเล้วทำไมตอนนี้ไม่ได้อยู่เเล้วละ"ใครซักคนถามด้วยความสนใจ
"หลี่โดนไล่ออก" ซุนตอบด้วยเสียงเบา
"โดนไล่ออกเหรอ? โรงเรียนนายมันวิเศษวิโสมาจากไหนกัน ฮะ? นายไล่โค้ชที่ยอดเยี่ยมออกไปเนี่ยนะ!"
"ฉันคงบอกได้เเค่ว่าหลี่คงไปมีเรื่องกับพวกเบื้องบน ไม่งั้นเขาคงไม่โดนไล่ออกทั้งๆที่มีความสามารถขนาดนั้นหรอก"พวกอาจารย์พละทำได้เเต่ซุบซิบนินทา ในขณะที่ชื่อของไต้หลี่เเพร่กระจายออกไปในฝูงชน