Chapter 93: นายไม่สามารถทำร้ายนักเลงท้องถิ่นได้หรอก
Chapter 93: นายไม่สามารถทำร้ายนักเลงท้องถิ่นได้หรอก
“ฉันจริงจังอยู่ เลิกไร้สาระได้แล้ว!”
ทุกคนนั้นสันนิษฐานว่าไร้ความกลัวนั้นพูดตลกอยู่
ถ้านายคิดจริงจังเกี่ยวกับมัน มันจะเป็นเรื่องที่จะเป็นไปได้ได้ยังไงที่มีคนแปดคนสู้กับคนนับหมื่น? เพียงแค่คนโง่เท่านั้นแหละที่แนะนำกับสิ่งเหล่านี้
“ดังนั้น ถ้าหากกิลด์สวรรค์อันไร้ที่ติมีสมาชิกคนนับหมื่นคน? นายคิดเหรอว่าพวกเขาจะควบคุมกำลังคนทั้งหมดมาจัดการกับคนแบบพวกเราเหรอ?”ไร้ความกลัวถามขึ้นอย่างตึงเครียด
“ถูกแล้ว”
มีเมืองสามร้อยเมืองและเขตห้าสิบเขตใน {REBIRTH} ในขณะที่ผู้เล่นพวกนั้นจะใช้รูปแบบเคลื่อนที่ในการเคลื่อนที่ย้ายไปแต่ละเมืองในเขตเดียวกัน พวกเขาไม่สามารถที่จะข้ามผ่านเขตอื่นได้ แต่การเคลื่อนย้ายทางกายภาพระหว่างเมืองยังคงใช้ได้ มันเป็นเรื่องไม่สมเหตุสมผลที่จะเสียเวลาจำนวนมากและทรัพยากรมากในการจัดการกับคนแค่แปดคน
“แต่พวกเราไม่สามารถจัดการคนนับร้อยคนได้นะ”ดาบน้ำแข็งตอบกลับ
“นายไม่เคยได้ยิน ‘นายไม่สามารถที่จะทำร้ายนักเลงท้องถิ่น’ มาก่อนงั้นเหรอ?”ไร้ความกลัวหัวเราะ
“แต่พวกเรามีแค่แปดคนเท่านั้นนะ…”ดาบน้ำแข็งถอนหายใจ
“ฮ่าๆๆ ใครเป็นคนพูดว่าพวกเราเป็นนักเลงท้องถิ่นกัน…”ไร้ความกลัวแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย
“โอ้…”
สมาชิกคนอื่นของนิกายซวนเฉินนั้นถอนหายใจออกมา เมื่อพวกเขานั้นเข้าใจเจตนาของไร้ความกลัว ชายคนนี้นี่เป็นคนนำพาหายนะเลยจริงๆ…
“สิ่งที่พวกเราจะต้องทำก็คือทำตามแผนฉัน เมื่อเวลามาถึงและไม่ให้กิลด์สวรรค์อันไร้ที่ตินั้นสามารถหลบหนีอย่างปลอดภัย..”ไร้ความกลัวหัวเราะ
“นั่นมันชั่วร้ายจริงๆ ผมสงสัยว่าลุงกระทิงนั้นจะยอมรับความคิดนี้ ผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้นั้นเป็นพวกประหลาดจริงๆ…”ความทระนงตัวโหยหวน
เมื่อใครบางคนที่มีปฏิสัมพันธ์กับพวกที่มีศิลปะการต่อสู้ ความทระนงตัวนั้นมีความเข้าใจอย่างมากกับจิตใจของพวกเขา สิ่งที่พวกเขานั้นเหยียดหยามมากที่สุดก็คือวิธีการใช้กลโกงในการจัดการกับคนอื่น
“ไม่ต้องกังวล เขาทำมันแน่นอน!”ดาบน้ำแข็งตอบกลับอย่างไม่แยแส
หวังหยู่นั้นไม่ได้ใสซื่อเหมือนกับที่เขาเห็น ดาบน้ำแข็งนั้นเห็นกลโกงที่เขาใช้ในป่าลับเพื่อกวาดล้างสมาชิกของกิลด์อะโพคาลิปส์
“ชายแก่คนนี้จะหาวิธีโน้มน้าวใจเขาเอง แม้ว่าเขาไม่ต้องการที่จะทำ”รัศมีฤดูใบไม้ผลิพูดเพิ่มไป
“ทำไมพวกนายถึงได้เติบโตมาเป็นคนชั่วร้ายกันทั้งหมด?”ความทระนงตัวถอนหายใจฉุนเฉียว…..
ในเวลานั้นเอง หวังหยู่ก็กลับมา เพียงแค่หลังจากที่ยืนยันได้ว่าเป็นสมาชิกที่ถูกต้องของนิกายซวนเฉิน คนทั้งหมดก็ถอนหายใจออกมา
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกนายถึงมองฉันอย่างตกตะลึง?”หวังหยู่ถาม เมื่อเขาเห็นว่ามีความเกรงกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา
“เพียงแค่ใครบางคนนั้นเลียนแบบนายและก็มาทำร้ายพวกเราแค่นั้นเอง…”หมิงตู่ตอบกลับอย่างโกรธเคือง
“จริงจังดิ? มีใครตายหรือเปล่า?”หวังหยู่อ้าปากค้าง
“ชิ ตัวประกอบเล็กน้อยพวกนั้นจะทำร้ายพระเจ้าแบบฉันได้ไง? เพียงแค่ความทระนงตัว…”หมิงตู่โอ้อวด
แต่ก่อนที่เขาจะพูดให้จบประโยค ความทระนงตัวก็ปรากฏขึ้นด้านข้างเขาและรัดเขาไว้
“ความทระนงตัวนั้นถูกฆ่าไปครั้งหนึ่ง แต่คนอื่นยังสบายดี พวกเราไล่พวกเขาไปได้ แต่ชายคนนั้นแม่งดุร้ายมากจริงๆ!”ดาบน้ำแข็งอธิบาย
“ทำไมพวกนายถึงไม่ระวังตัวเช่นนี้กัน? ทำไมพวกนายโดนเล่ห์หลอกแบบนี้กัน?”
“บางที เขาอาจจะใช้วิธีพิเศษเพื่อทำให้ตัวเขานั้นดูเหมือนนาย”รัศมีฤดูใบไม้ผลิตอบกลับ
“มันมีสิ่งแบบนั้นด้วยเหรอ?”
“ใช่ จอมเวทย์มอริเซียในอคาเดมี่เวทย์มนต์สามารถที่จะเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายในระยะเวลาสามสิบวินาทีได้…”หมิงตู่ตอบกลับ
“เหี้...! เขากล้าที่จะเลียนแบบฉัน! ชื่อของเขาคือเหี้...ไรวะ ฉันจะไปตามหาเขา!”หวังหยู่ตะเบ็ง
“ความอาละวาดอันชั่วร้าย!”
“หื้ม? เขาไม่ออนไลน์…”หวังหยู่ก็เปิดรายชื่อเพื่อนและพยายามที่จะค้นหาผู้เล่นคนนั้น
“นายไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ แม้ว่าเขาจะออนไลน์ก็ตามที เขานั้นเป็นผู้นำของกิลด์สวรรค์อันไร้ที่ติที่มีคนนับหมื่นรับฟังคำสั่งของเขา!”ไร้ความกลัวตอบกลับ
“สวรรค์อันไร้ที่ติ? ผมคิดว่าผมนั้นฆ่าพวกมันมาก่อนนะ…”
“ฉันรู้แล้วว่ามันเป็นนาย! มีเพียงแค่นายเท่านั้นแหละที่จะกล้ายั่วยุคนแบบนั้น!”
“พวกเขานั้นทำให้ผมโมโหก่อน ดังนั้นผมก็ฆ่าพวกเขาไปหลายสิบคนและทำให้พวกเขาตายมากยิ่งขึ้นไปอีก”หวังหยู่ตอบกลับอย่างซื่อตรง
“เหี้...!”
ทุกคนจ้องไปที่หวังหยู่อย่างน่าเกรงขาม ชายด้านหน้าของเขานั้นเป็นคนเพียงคนเดียวในเกมที่สามารถรับมือกับคู่ต่อสู้นับสินคนได้
“ดังนั้นพวกเราจะทำยังไงกันดีละ? พวกเราควรที่จะฆ่าผู้เล่นของกิลด์สวรรค์อันไร้ที่ติไหม?”หวังหยู่ถาม
คนอื่นนั้นตกตะลึงกับเหตุผลที่นอกเหนือความคิดของเขา ชายคนนี้นั้นรู้อย่างชัดเจนว่าพวกเขานั้นจะเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้นับหมื่นคน แต่เขาก็ยังกล้าที่จะเสนอแนะให้พวกเขาออกไปฆ่าพวกมัน
“อย่าเร่งรีบ มันพึ่งจะผ่านไปยี่สิบนาทีหลังจากที่ความอาละวาดอันชั่วร้ายจากไป คนเขากำลังจะมาถึงในไม่ช้า!”ไร้ความกลัวตอบอย่างใจเย็นหลังจากที่ดูเวลา
เพียงแค่ไร้ความกลัวพูดเสร็จ เสียงพูดคุยก็สามารถได้ยินจากด้านนอกโรงเตี๊ยม มันเหมือนกับว่ามีฝูงชนนั้นมารวมตัวกัน
พวกเขาทั้งหมดนั้นเป็นใบหน้าที่ไม่คุ้นชิน เนื่องจากว่าพวกเขานั้นไม่เคยเห็นหน้าพวกนี้มาก่อน และก็สวมตราที่ไม่คุ้นเคยบนหน้าอกของพวกเขา มีเพียงคนที่นำของกลุ่มผู้เล่นนั้นที่หวังหยู่รู้จัก ซึ่งเขานั้นสังหารเขาไปสองรอบ นั่นก็คือ สายฟ้าที่ไม่สามารถหยุดได้
สายฟ้าที่ไม่สามารถหยุดได้นั้นพาคนของเขาเปิดผ่านประตูเข้ามาและเดินไปยังโต๊ะที่นิกายซวนเฉินนั่งอยู่ และก็กระทืบไปลงบนโต๊ะพร้อมกับตะโกนอย่างคุกคาม “พวกนายมาจากนิกายซวนเฉินงั้นเหรอ?”
“ถูกแล้ว! พวกนายต้องการที่จะสู้กันงั้นเหรอ?”หวังหยู่ท้าทายเมื่อเขานั้นกวาดเท้าของสายฟ้าที่ไม่สามารถหยุดได้ออกไปจากโต๊ะ
“เอ๋?”สายฟ้าที่ไม่สามารถหยุดได้หยุดทันทีเมื่อเขาเห็นใบหน้าของหวังหยู่
สายฟ้าที่ไม่สามารถหยุดได้นั้นไม่ได้เห็นใบหน้าของหวังหยู่ได้ชัดเจน เมื่อพวกเขานั้นพบกันที่เหมืองหินก่อนหน้านี้ แต่ในตอนนี้เขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนกับใบหน้าของหวังหยู่ในโรงเตี๊ยม เขาหวาดกลัวกับสิ่งที่เขาเห็นมาก
“บอ....บอส..ไม่ใช่คุณบอกว่าพ่อของคุณเรียกออกไปทานข้าวงั้นเหรอ….คุณ...”
“บูม!”
สายฟ้าที่ไม่สามารถหยุดได้นั้นเปลี่ยนกลายเป็นลำแสงสีขาวในเวลาไม่ถึงวินาที
“นายพูดเหี้..อะไรกันอยู่? ฉันรู้จักพวกนายงั้นเรอะ?”
หวังหยู่นั้นจำสายฟ้าที่ไม่สามารถหยุดได้จากเหมืองหินได้และเขาก็ไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว และฆ่าเขาโดยไม่ได้พูดคำพูดใดๆออกมาเลย แต่สายฟ้าที่ไม่สามารถหยุดได้ที่น่าสงสารนั้นก็ไม่ได้เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น…
“กระทิง นายทำตัวเสียมารยาทแบบนี้ไม่ได้ นายยังไม่ได้ยินเขาพูดเลย…”สมาชิกคนอื่นของนิกายซวนเฉินนั้นหยอกล้อ
“ไม่มีปัญหา….เขาคุ้นเคยกับมันแล้ว!”หวังหยู่พูดแบบไม่แยแส
สายฟ้าที่ไม่สามารถหยุดได้นั้นถูกฆ่าโดยหวังหยู่สามครั้งในเวลาไม่กี่ชั่วโมง
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมความอาละวาดอันชั่วร้ายนั้นฆ่าสายฟ้าที่ไม่สามารถหยุดได้กัน?”สมาชิกของกิลด์สวรรค์อันไร้ที่ตินั้นเริ่มกังวล เมื่อพวกเขาเห็นฉากนี้
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?”
สุดท้ายแล้วสายฟ้าที่ไม่สามารถหยุดได้ที่จุดเกิดนั้นก็หลุดออกจากสภาวะตกตะลึง เขาเปิดรายชื่อเพื่อนเพื่อยืนยันว่าความอาละวาดอันชั่วร้ายนั้นไม่ได้ออนไลน์ หลังจากนั้นเขาก็เปิดบันทึกการต่อสู้และเห็นว่าคนที่ฆ่าเขานั้นมีชื่อที่คุ้นเคยกันทั้งหมด กระทิงเหล็ก
“เหี้.... พวกเขามาจากนิกายซวนเฉินนั้นหน้าด้านจริงๆ! เมื่อคิดว่าพวกเขากล้าที่จะเลียนแบบผู้นำของพวกเราเพื่อฆ่าฉันนี่มัน!”สายฟ้าที่ไม่สามารถหยุดได้คำรามอย่างโกรธเคือง
“มันเป็นแบบนั้นนี่เอง!”
“ไอ้นรกเอ้ย พวกเขากล้าที่จะหลอกพวกเรา!”
ผู้เล่นจากกิลด์สวรรค์อันไร้ที่ติตะโกน แล้วพวกเขาก็ชักอาวุธของพวกเขาออกมาและก็พุ่งเข้าใส่สมาชิกของนิกายซวนเฉิน
ไร้ความกลัวนั้นโยนกระเป๋าใส่ทองให้กับเจ้าของโรงเตี๊ยม และบอกกับคนที่เหลือ “พี่ชายฤดูใบไม้ผลิ! ปิดกั้นประตูไว้! คนอื่นทำตามแผนซะ!”
รัศมีฤดูใบไม้ผลินั้นกันฝูงชนไว้ด้วยผีของเขาอย่างสวยงามและก็ร่าย [บิดเบือน]
“พวกมันหนีออกจากทางหน้าต่าง! พวกมันนั้นมีตราหยิงหยางบนหน้าอกของพวกมัน! คนบนถนนเตรียมการล้อมรอบพวกมันให้ดีๆ!”ผู้เล่นจากกิลด์สวรรค์อันไร้ที่ติตะโกน เมื่อเขานั้นหลุดออกมาจากการควบคุมของรัศมีฤดูใบไม้ผลิ
