Chapter 238: ตื่นขึ้นสิ
Chapter 238: ตื่นขึ้นสิ
นี่มัน…..ค่ายโรงเรียนของโรงเรียนมัธยมซินหยานี่นา เมื่อเสียงกริ่งโรงเรียนดัง หลันซิหยู่ก็เดินเข้าไปในห้องเรียนพร้อมกับฝูงคน นักเรียนทั้งหมดนั้นสวมชุดยูนิฟอร์มนั้นซับซ้อนพร้อมกับส่วนผสมระหว่างรูปแบบยุโรปและอเมริกัน สุดท้ายแล้ว โรงเรียนมัธยมซินหยานั้นก็เป็นโรงเรียนเอกชนของเขตจินหลิง ในการที่จะเพิ่มชื่อเสียงของโรงเรียน พวกเขานั้นจ้างเจ้าหน้าที่จำนวนมากในการออกแบบชุดยูนิฟอร์มโรงเรียน ด้วยเหตุนี้นี่เอง พวกเขาก็ออกแบบมันอย่างประณีตมาก และทำให้มีรูปแบบที่ยอดเยี่ยมและทันสมัย เมื่อเปรียบเทียบกับชุดยูนิฟอร์มอื่นแล้ว พวกเขานั้นแตกต่างออกไป ดังนั้นไม่มีใครบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้
หลี่ยู่ซินก็กลับไปยังที่นั่งของเธอ และมองออกไปนอกหน้าต่างของทางเดิน แดดตอนกลางวันนั้นจ้ามาก ด้านนอกทางเดินนั้นเป็นสนามเด็กเล่น แต่มันว่างเปล่าในตอนนี้ หน้าต่างของมันเหมือนกับเป็นเพชรที่สว่างสดใส เมื่อแสงอาทิตย์นั่นส่องไปทั่วพื้นผิวของมัน
[นี่คือความฝันงั้นเหรอ?] หลี่ยู่ซินเหมือนกับจมลงไปในความคิด เธอหันกลับไปและเห็นนักเรียนชายที่นั่งโต๊ะเดียวกับเธอ และกำลังสวมชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนที่ดูแข็งแรง และด้านหน้าของเขานั้นก็คือกองหนังสือที่หนาที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ อย่างไรก็ตาม เครื่องเขียนของเขา กระเป๋าโรงเรียนและรองเท้าของเขานั้นธรรมดามาก ชื่อของเขาก็คือเจียงลู่ฉีและสภาวะทางการเงินทางบ้านของครอบครัวของนั้นไม่ค่อยดี เขานั้นพึ่งในผลการเรียนเพื่อที่จะเรียนในโรงเรียนเอกชนได้ และเนื่องจากทุนการศึกษาเต็มจำนวนของเขานั้น เขาสามารถที่จะจัดการกับค่าใช้จ่ายนี้ได้
ในเวลานั้นเอง แสงอาทิตย์ก็ส่องผ่านหน้าต่างและตกกระทบลงบนใบหน้าของเจียงลู่ฉี เมื่อผ่านมุมนี้ หลี่ยู่ซินก็สามารถที่จะเห็นใบหน้าอันสวยงามของเขาได้
เจียงลู่ฉีนั้นกำลังสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตรงพร้อมกับมีกำลังควงปากกาอยู่ในมือของเขา การกระทำของเขานั้นเท่ห์มาก แต่ชายตัวเตี้ยที่ล้าสมัยที่กำลังสอนคณิตศาสตร์นั้นไม่พึงพอใจกับมัน ดังนั้นเขาจึงยึดปากกาของเจียงลู่ฉีไปหลายแท่ง เนื่องจากเขานั้นเล่นพวกมันในคาบเรียน แต่ภายหลังนั้น เนื่องจากความรู้ที่ยอดเยี่ยมในคณิตศาสตร์นั้น อาจารย์ชายล้าสมัยนั้นก็ยอมแพ้และพยายามที่จะปฏิบัติกับเขาเป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยม ด้วยเหตุนี้นี่เอง เขาจึงทำเป็นมองไม่เห็นงานอดิเรกของเจียงลู่ฉี
ในตอนสาย เจียงลู่ฉีที่กำลังสวมเสื้อเชิ้ตขาวนั้นกำลังคิดเกี่ยวกับโจทย์คณิตอยู่ หลี่ยู่ซินก็ชื่นชมในท่าทางการคิดของเขา ควบคู่ไปกับชูดยูนิฟอร์มโรงเรียนนั้นทำให้เขาดูน่าดึงดูดมาก
หลี่ยู่ซินมองไปที่ใบหน้าของเจียงลู่ฉีอย่างไม่ได้ตั้งใจและมันก็เหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆนั้นกลายเป็นเงียบสงบ มีเพียงเสียงปากกาที่ขีดเขียนผ่านกระดาษเท่านั้นที่สามารถได้ยินได้ มันเป็นเวลาที่ผ่านมานานแล้ว ในความฝันที่แปลกประหลาดนี้ ชายหนุ่มที่พึ่งพาในทุนเรียนนั้นพัฒนาชีวิตของเขาจนกลายเป็นฮีโร่ที่สวมชุดเกราะที่สว่างสดใสที่ช่วยชีวิตเธอ เธอยังคงจำฉากที่เขาถือปืนสไนเปอร์และขับพุ่งเข้าไปในกลุ่มซอมบี้ได้
“ชื่อของฉันคือเจียงลู่ฉี เมื่อพ่อแม่ตั้งชื่อฉัน พวกเขานั้นไม่ได้สนใจเกี่ยวกับบทกลอนของตู้ฝู ที่จริงแล้วพวกเขาต้องการที่จะให้ฉันกลายเป็นดั่งก้อนหินในหัวใจของแม่น้ำ ในอีกความหมายหนึ่ง พวกเขาต้องการที่จะทำให้ฉันสามารถยืนอย่างมั่นคงท่ามกลางน้ำที่ไหลนิ่ง”หลี่ยู่ซินจำการแนะนำตัวของเขาได้ เขานั้นบรรลุเป้าหมายที่พ่อแม่ของเขาปรารถนาให้ไปถึงได้ ในทางตรงกันข้าม หลี่ยู่ซินนั้นเติบโตขึ้นมาเป็นนักวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมที่ยอดเยี่ยมได้ เนื่องจากพ่อแม่ของเธอ อย่างไรก็ตามเธอก็ยังคงมีคำถามมากมายที่ต้องการที่จะถามเจียงลู่ฉี
เมื่อเธอนั้นไม่รู้วิธีการแก้โจทย์คณิต ใบหน้าของเจียงลู่ฉีก็เปลี่ยนไป เขาที่สวมกำลังสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวนั้นก็ดูเหมือนว่าเขานั้นมีประสบการณ์ที่ยากลำบากมากมายขึ้น
“หยู่ซิน วันอังคารหน้า เธอจะต้องอยู่ที่บ้านกับครอบครัวของเธอ เธอไม่ควรที่จะออกไปไหน ตัวเลือกที่ดีที่สุดก็คือ ถ้าเธอนั้นอาศัยอยู่ในห้องที่แตกต่างกันและเมื่อมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น เธอก็ล็อคห้องไว้และขังตัวเองไว้ด้านใน ฉันจะไปหาเธอ นี่คือเรื่องที่สำคัญอย่างมาก! นี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตาย!”เจียงลู่ฉีพูดอย่างฉับพลัน เธอนั้นเคยได้ยินคำพูดพวกนี้มาก่อน มันไม่ได้รู้สึกเหมือนกับเป็นความฝัน แต่ในเวลาเดียวกันนั้นมันก็เป็นความฝัน หลี่ยู่ซินรู้สึกว่าค่อนข้างยากในการหายใจ....และโรงเรียนนั้นหายไป หลังจากนั้นสนามเด็กเล่นก็ได้หายไป.....แล้วก็มีซอมบี้ปรากฏอยู่ทั่วทุกแห่ง...
กระสุน! สงคราม! ความตาย!
[นี่มัน…เขตแรกของเกาะเชนไฮ่? กำลังโดนโจมตีงั้นเหรอ?]
กำแพงที่หนานั้นกำลังพังทลายลง! กลุ่มซอมบี้จำนวนมากนั้นกำลังพุ่งเข้าไปในเขตแรกของเกาะเชนไฮ่ หลี่ยู่ซินนั้นกำลังสวมเสื้อโค้ตสีขาวที่เปื้อนเลือดที่เป็นแพทย์สนาม เธอนั้นกำลังถือมีดผ่าตัดในมือของเธอ...มันเหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเธอ…
“หมอหลี่ พวกเราไม่มีเวลาแล้ว คุณควรที่จะทำการผ่าตัดให้เสร็จในทันที”
[ฉันสามารถที่จะทำการผ่าตัดได้สำเร็จด้วยงั้นเหรอ?]หลี่ยู่ซินสูญความคิดของเธอไป...
เธอนั้นก็ตระหนักได้ว่าเธอนั้นค่อยๆเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ
เธอนั้นแก่ขึ้นและเธอนั้นก็กลายเป็นหมอที่ยอดเยี่ยมที่สามารถทำการผ่าตัดบางอย่างได้เพียงตัวคนเดียว ในสายตาของหลี่ยู่ซิน มันมีเพียงแค่มือของเธอและบาดแผล อย่างไรก็ตาม ทหารที่นอนอยู่บนเตียงนั้นก็เปลี่ยนไปอย่างช้าๆ เขานั้นสวมเสื้อสีแดงและเขานั้นมีผมยาว และหลังจากนั้นรูปลักษณ์ของเขาก็เปลี่ยนกลายเป็นเด็กหญิงตัวน้อย เธอนั้นมีรูปลักษณ์เหมือนกับตุ๊กตาอย่างมาก แต่ริมฝีปากของเธอนั้นยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย
“ซอมบี้เด็กสาวมาทำอะไรที่นี่กัน?”หลี่ยู่ซินตะโกนและก็ก้าวถอยหลังในทันที
ในเวลาเดียวกันก็มีมือที่ทรงพลังกุมมือเธอไว้และตะโกน “ยู่ซิน ตื่นขึ้นสิ! ตื่นขึ้นสิ! มันเป็นแค่ความฝัน”เสียงนี้ทั้งรัวและทรงพลัง เธอนั้นก็หันร่างกายของเธอและหลังจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างในสิ่งแวดล้อมรอบข้างของเธอนั้นก็หายไป
ในชั่ววินาทีต่อมา สายตาที่พร่ามัวของเธอนั้นก็ชัดเจนขึ้นมาอย่างช้าๆ เธอนั้นเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาซึ่งเธอนั้นคุ้นเคยกับมัน “เจียง…เจียงลู่ฉี”หลี่ยู่ซินพูดอย่างยากลำบาก
