ตอนที่แล้วตอนที่ 34 อัจฉริยะ (FREE)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 36 ขนหมู (FREE)

ตอนที่ 35 ความโลภที่ไม่มีสิ้นสุด (FREE)


“ข้อแลกเปลี่ยน?” หวัง อันฮุย ไม่แปลกใจเพราะเขาเคยได้สัมผัสกับความไร้ยางอายของ ฟาง เจิ้งจือ มาก่อนหน้านี้แล้ว

หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ขมวดคิ้ว เขาคิดว่ามันไม่เหมาะสมที่ ฟาง เจิ้งจือ จะเสนอข้อแลกเปลี่ยนกับ หวัง อันฮุย เพราะเขาเป็นถึงคนที่กองตรวจการศักดิสิทธิ์ส่งมา แต่ยังไงก็ตามภาพวาดนั้นเป็นของ ฟาง เจิ้งจือ เขาจึงไม่ได้คัดค้านอะไร

 

“ข้าอยากให้ท่านช่วยคัดลอกภาพตามแผนผังนี้เพิ่มและนำไปให้กับสมาชิกหน่วยล่าสัตว์แต่ละคนให้หน่อย” ฟาง เจิ้งจือ พูดสิ่งที่เขาคิดอยู่ออกมา

“โอ้? เพื่ออะไรละ?” หวัง อันฮุย ถามด้วยความสงสัย

เขาคิดว่า ฟาง เจิ้งจือ จะขอให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับหรือขอแลกเปลี่ยนกับผลประโยชน์อื่นๆ ไม่คิดว่าจะขอให้เขาลอกภาพนี้

 

“ข้าคิดว่า ถ้าเราใช้ประโยชน์จากรูปนี้เพื่อสร้างกับดักแบบเดียวกันหลายๆตำแหน่งบนภูเขาคังหลิงสร้างเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ที่จะมีเหยื่อเข้ามาติดกับเอง ทั้งหมดที่หน่วยล่าสัตว์ต้องทำก็แค่ไปจับมันขึ้นมา”

ตอนแรก ฟาง เจิ้งจือ มีแผนจะคัดลอกรูปนี้ด้วยตัวเอง แต่เมื่อเจอ หวัง อันฮุย ทำให้เขาประหยัดเวลาไปมาก ข้าควรเก็บเวลาไว้อ่านหนังสือสิ ช่างเป็นความคิดที่ฉลาดเสียจริง!

 

ในความเป็นจริงเขาตั้งใจจะมอบภาพนี้ให้กับหมู่บ้านตั้งแต่ตอนที่เขานำมันออกมาครั้งแรกแล้ว

หน่วยล่าสัตว์หมู่บ้านภูเขาทางใต้นั้นถือเป็นบทบาทสำคัญกับความเป็นอยู่ของชาวบ้านในปัจจุบัน มันคงยากที่จะป้องกันพื้นที่ล่าทั้งหมดจากหน่วยล่าของหมู่บ้านอื่นๆโดยไม่เกิดการสูญเสียเลย

 

การล่าสัตว์นั้น....

เหมือนเป็นสิ่งที่ช่วยคำจุนหมู่บ้านนี้เพียงอย่างเดียว ฟาง เจิ้งจือ จึงจำเป็นที่จะต้องใช้เวลาศึกษาหาวิธีที่ดีที่สุด

ดังนั้นการสร้างพื้นที่ปิดตายขึ้นมาจากหินนั้นเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่เขาคิดออกในตอนนี้

“มัน...มันจะใช้ได้จริงงั้นหรือ?” หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ รู้สึกตื่นเต้นมาก รอคำตอบจากหวัง อันฮุย หากวิธีนี้เป็นไปได้ด้วยดีปัญหาที่คอยรบกวนหมู่บ้านภูเขาทางใต้มาอย่างยาวนานก็จะได้รับการแก้ไข

ไม่ได้หมายความว่าหน่วยล่าสัตว์จะสามารถล่าสัตว์ได้มากขึ้น แต่พวกเขาจะล่าสัตว์ได้อย่างสบายใจและปลอดภัยยิ่งขึ้น

 

“ข้าคิดว่ามันเป็นไปได้!” หวัง อันฮุย ผงกหัว หลังจากมองไปที่รูปภาพนั้น

ชาวบ้านที่ได้ยินเรื่งนี้ต่างแสดงความดีใจออกมา นี่ถือเป็นความสำเร็จครั้งใหญ่ของหมู่บ้านภูเขาทางใต้ ชาวบ้านจะไม่ต้องหิวโหยอีกต่อไป

“ถ้ามันเป็นจริงละก็จะเยี่ยมมาก!”

“ใช่ๆมันเหมือนพวกเรามีฟาร์มเลี้ยงสัตว์อยู่บนภูเขาคัง หลิง!”

“หัวหน้าหมู่บ้าน ข้าคิดว่าพวกเราลองทำดูสักหน่อย ยังไงหน่วยล่าสัตว์ก็ขึ้นไปบยนภูเขาบ่อยๆอยู่แล้ว ก็แค่นำพลั่วติดมือเพิ่มไปด้วยแค่นั้น ไม่มีอันตรายอะไรหรอก!” ติง ฉินซาน ที่ได้ลิ้มรสการติดเข้าไปในกับดักมาแล้วนั้น พูดอย่างกระตือรือร้น

“ได้ ได้...พวกเราจะลองดูกันสักหน่อย ฮ่าฮ่าฮ่า...” หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ พยักหน้า คิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อแผนการทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์แล้ว เขามองเห็นเหยื่อที่ถูกล่าวางซ้อนกันไว้เป็นกองจำนวนมาก

ตอนนี้ใบหน้าของฮูหยินหลี่นั้นดำทมึนขึ้นเรื่อยๆหลังจากมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ กับหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ เธอรู้สึกลำบากใจมาก

....

 

หลังจากมีความสุขได้ไม่นาน หัวหน้า หมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ก็กลับมาทำหน้าตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง

เพราะตอนนี้เขากำลังเจอปัญหาบางอย่าง ปัญหาที่เขาไม่เคยคิดเลยก่อนหน้านี้ สัญญาที่เขาให้ไว้กับ ฟาง เจิ้งจือ....

 

สัตว์ทั้งหมดที่ ฟาง เจิ้งจือ ล่าได้จะเป็นของเขา

หัวหน้าหมู่บ้านมองไปที่กองสัตว์ที่ถูกวางซ้อนกันเอาไว้ด้วยใบหน้าที่ขมขื่น

“เจิ้งจือ....ข้าขอคุยอะไรกับเจ้าหน่อยได้ไหม?” หัวหน้าหมู่บ้านวางกล้องยาสูบที่อยู่ในมือลง และดึง ฟาง เจิ้งจือ หลบไปข้างๆ

 

ฟาง เจิ้งจือ รู้อยู่แล้วว่า หัวหน้าหมู่บ้านต้องการคุยอะไรกับเขา เขานั้นเป็นคนปล้นสัตว์จากหน่วยล่าสัตว์ภูเขาทางเหนือมา และตอนนี้เขากำลังจะถูกหัวหน้าหมุู่บ้านปล้นแล้ว

“พูดสิ่งที่ท่านต้องการมาเถอะหัวหน้าหมู่บ้าน ข้าเป็นคนคุยด้วยง่ายๆอยู่แล้ว นอกจากนี้ข้ายังเป็นคนที่มีคุณธรรมอันสูงส่ง! ข้ารักษาคพูดคำพูดเสมอเลยนะ!” ฟาง เจิ้งจือ พูดออกมาด้วยท่าทีไร้เดียงสา

หน้าของหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ เป็นสีแดงทันที

แม้แต่เด็กอายุ 7 ขวบยังรักษาคำพูดแล้วเขาที่เป็นถึงหัวหน้าหมู่บ้านจะกลับคำพูดได้งั้นหรือ?

“นี่มัน ฮ่า...ฮ่า..” หัวหน้าหมู่บ้าน หัวเราะเจื่อนๆ เขามองไปที่กองสัตว์ที่ถูกวางซ้อนกันเอาไว้สลับกับหันไปมองหน้าอันไร้เดียงสาของ ฟาง เจิ้งจือ เขาลำบากใจมากที่จะพูดออกมา

ฟาง เจิ้งจือ ถอนหายใจเงียบๆ ต่อให้เขาอยากเอาทุกอย่างไปก็ตามแต่เด็กตัวเล็กๆอย่างเขาจะทำอะไรได้บ้าง และชาวบ้านก็คงไม่ยอม

มนุษย์นั้นสามารถโลภได้....

แต่ไม่ใช่โลภแบบไร้ยางอายไม่รู้จักพอ

 

หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากหน่วยล่าสัตว์ภูเขาทางใต้ ฟาง เจิ้งจือ ก็ไม่มีทางจับตัวคนจากหมู่บ้านภูเขาทั้งหมดได้ด้วยตัวเองคนเดียว นอกจากนี้มันยังเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแบกสัตว์ทั้งหมดกลับมาด้วยตัวคนเดียว

 

“วันนี้สัตว์ทั้งหมดที่ล่าได้มีจำนวนมากข้าคงไม่สามารถจัดการทั้งหมดได้ด้วยตัวคนเดียว หัวหน้าหมู่บ้านโปรดนำไปแจกจ่ายแก่คนอื่นๆเถอะ แต่ว่าหมู่ป่าเขี้ยวเหล็ก...” ฟาง เจิ้งจือ ไม่พูดอะไรออกมาอีก

“ได้...ได้! ข้าเข้าใจที่เจ้าพูดแล้ว!” หัวหน้าหมู่บ้านในที่สุดก็ยิ้มออก เขาเข้าใจความต้องการของ ฟาง เจิ้งจือ เป็นอย่างดี ทุกอย่างนอกจาก หมูป่าเขี้ยวเหล็กจะถูกแจกจ่ายไปให้ชาวบ้าน

ถึงแม้จะไม่มีหมู่ป่าเขี้ยวเหล็กแต่สัตว์ที่ถูกล่ามาก็ยังเหลืออยู่อีกมากมาย หัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกพอใจกับผลที่ออกมามาก

 

อย่างไรก็ตาม...

ถึงหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ จะพอใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะพอใจ

ทันทีที่ฮูหยินหลี่ ได้ยินหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ บอกว่า หมูป่าเขี้ยวเหล็กจะถูกยกให้กับ ฟาง เจิ้งจือ ใบหน้าของเธอแดงขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยวทันที

เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

หมูป่าเขี้ยวเหล็กนั้นเป็นเหมือนสมบัติอันล้ำค่า ไม่เพียงแต่เนื้อที่อุดมสมบูรณ์ของมัน เขี้ยวของมันเป็นเหล็กที่คมอย่างมาก คมกว่าเหล็กทั่วๆไป มันสามารใช้ทำอุปกรณ์ต่างๆที่มีค่าได้มากมาย

ตามปกติแล้วหัวหน้าหมู่บ้าน ต้องแบ่งเขียวข้างหนึ่งไปเองส่วนอีกข้างเขาต้องมอบให้ตระกูลหลี่

แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่เธอจะไม่ได้เขี้ยวเธอยังไม่ได้แม้แต่ขนของหมูตัวนั้น...

นางจะทนกับเรื่องนี้ได้ยังไงกัน?

 

“ทำไมหัวหน้าหมู่บ้านถึงได้ลำเอียงขนาดนี้? ตามปกติแล้วต้องทำตามกฎสิ หรือจะมาเปลี่ยนกฎเพราะครั้งนีล่าสัตว์ได้มากกว่าครั้งอื่นๆ? หลี่ จ้วงฉาน คอยเป็นหน่วยหน่วยล่าสัตว์มานานหลายปีและเขาต้องแบ่งของที่เขาล่าได้บนภูเขาคังหลิงให้คนอื่นเช่นกัน ตอนนี้เขาเข้าไปในหอแห่งเต๋า เขาต้องร่ำเรียนทุกวัน เพื่อหมู่บ้าน! แต่ตอนนี้พวกเรากลับถูกรังแก! ขาไม่ยอมรับเด็ดขาด ข้าไม่ยอมรับการแบ่งสัตว์ในครั้งนี้!!”

 

 

เพจหลัก : Gate of god TH

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด