TWO Chapter 259 การยอมจำนนโดยปราศจากการต่อสู้
TWO Chapter 259 การยอมจำนนโดยปราศจากการต่อสู้
สำหรับผู้ที่โดดเด่น ต้องเป็นกองทัพที่แข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะช่วยเขากวาดล้างทั้งโลกได้
โอหยางโชวเริ่มออกคำสั่งแก่นายทหารของเขา
“หวังเฟิง!”
“ท่านลอร์ด!” หวังเฟิงก้าวออกมา และคุกเข่าลงกับพื้นข้างหนึ่ง
“เจ้าจะเป็นผู้นำกรมทหารองครักษ์ และจะรับผิดชอบทางปีกซ้าย”
“ขอรับท่านลอร์ด!”
“หลินยี่!”
“ท่านลอร์ด!” หลินยี่ก้าวออกมา
“เจ้าจะเป็นผู้นำกรมทหารที่ 2 และจะรับผิดชอบทางปีกขวา”
“ขอรับท่านลอร์ด!”
สำหรับปีกซ้าย-ขวา โอหยางโชวจัดให้กองกำลังทหารม้าชั้นสูงเป็นผู้รับผิดชอบ ส่วนกรมทหารป้องกันเมืองทั้ง 3 จะถูกจัดให้อยู่ตรงกลาง โอหยางโชวจะเป็นผู้นำพวกเขาด้วยตัวเอง กรมทหารป้องกันเมืองซานไห่และกรมทหารป้องกันเมืองมิตรภาพเป็นกองกำลังหลัก ขณะที่กรมทหารป้องกันเมืองฉิวซุ่ยจะเป็นกองกำลังสำรอง สำหรับการจัดขบวนทัพภายในกรมทหาร ทหารธนูจะอยู่ด้านหน้า, ทหารโล่กระบี่จะอยู่ด้านหลัง และทหารม้าจะอยู่ที่ด้านข้าง
การจัดขบวนทัพดังกล่าวทำให้กองทัพดูเข้มแข็งเป็นอย่างมาก
หลังจากนั้น โอหยางโชวก็ชักกระบี่ถังออกมา แล้วตะโกนว่า “เดินหน้า!”
หลังจากที่กองทัพขนาดใหญ่เคลื่อนไหว นอกเหนือจากเสียงฝีเท้าของคนและกีบเท้าของม้าแล้ว ไม่มีใครได้ยินเสียงอื่นอีก กองทัพเดินข้ามคูเมือง และมุ่งหน้าสู่ที่ตั้งเผ่าเทียนเฟิง
ต้าเรี่ยชิไม่ได้รออย่างนิ่งเฉย แม้ว่าเขาจะดูหยิ่งพยอง เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ส่งสาส์น แต่ในความเป็นจริง หลังจากที่ผู้ส่สาส์นออกไป เขาได้เตรียมพร้อมสำหรับการป้องกันเผ่าจากการโจมตีของเมืองมิตรภาพในทันที โดยไม่ได้ลดความระมัดระวังลงเลยแม้แต่น้อย
การเคลื่อนไหวของกองทัพขนาดใหญ่ดังกล่าว จึงไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาของเขาได้
เมื่อมองไปที่กองทัพขนาดใหญ่ ไม่มีใครยืนอย่างนิ่งเฉยโดยไม่หวาดกลัวได้ และพวกเขาก็ได้เห็นว่าทหารม้าจากค่ายทิศเหนือกลับมาแล้วเช่นกัน
เมื่อถึงตอนนี้ ต้าเรี่ยชิก็เข้าใจความหมายที่แท้จริง ว่าเหตุใดผู้ส่งสาส์นถึงได้กล่าวถึง ‘ลอร์ด’
ผู้ที่ไม่สามารถกวาดล้างทั้ง 4 ทิศ และถือครองพื้นที่จำนวนมากได้ จะไม่สมควรถูกเรียกว่า ลอร์ด
ณ เต็นท์ของผู้นำเผ่าเทียนเฟิง
ต้าเรี่ยชิขมวดคิ้ว ขณะที่เขาพึมพำด้วยความโกรธเกรี้ยว “อุบาย มันเป็นกลอุบาย กลอุบายขนาดใหญ่ ที่พุ่งเป้ามาที่เผ่าเทียนเฟิงของเรา”
ความสุขของชัยชนะได้จางหายไปแล้ว และสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือ ความเสียที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ความจริงแล้ว การกระทำของโอหยางโชวก็คือการโยนเหยื่อล่อ การส่งผู้ส่งสาส์นมาประนีประนอม ก็เพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขามีความชอบธรรมสูง ในขณะเดียวกัน เผ่าเทียนเฟิงจะกลายเป็นคนน่ารังเกียจ และเป็นธรรมดาที่พวกเขาจะไม่สามารถเชิญชวนให้เผ่าอื่นๆมาเข้าร่วมได้
“ท่านผู้นำ เราควรจะทำเช่นไรต่อไปดี?” พวกคนชั้นสูงของเผ่ากลายเป็นเหมือนนกที่ตื่นตระหนกและหวาดกลัว
“เราควรจะทำเช่นไรนะหรือ? เราทำได้เพียงสู้เท่านั้น!” ฮูฉีถูกล่าว
“หุบปาก!” ต้าเรี่ยชิเกรี้ยวกราด ถ้าไม่ใช่ว่าฮูฉีถูโน้มน้าวและผลักดันเขา มันคงจะไม่ก่อให้เกิดปัญหาดังกล่าว
“ขุนพลฮูคงต้องล้อเล่นแน่ ศัตรูเป็นทหารที่แข็งแกร่งและมีมากกว่า 10,000 นาย เราจะต่อสู้กับพวกเขาได้อย่างไรกัน?” กลุ่มคนชั้นสูงไม่พอใจกับคำกล่าวของฮูฉีถู
เมื่อครั้งที่โจมตีตลาดการค้า กลุ่มคนชั้นสูงเหล่านี้ชื่นชมและสนับสนุนฮูฉีถู แต่ตอนนี้ สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว ดังนั้น พวกเขาทั้งหมดจึงตำหนิเขา สำหรับการกระทำโดยประมาทของเขา
ทุกคนรู้ดีว่า เมื่อครั้งที่โจมตีตลาดการค้า ผู้ที่กระตือรือร้นมากที่สุดก็คือกลุ่มคนเหล่านี้
เมื่อถูกตำหนิโดยผู้นำเผ่าและกลุ่มคนชั้นสูงของเผ่า ฮูฉีถูก็กลายเป็นหน้าแดงและกล่าวอย่างเกรี้ยวกราดว่า “จะนำความสามารถในการต่อสู้ของพวกเขา มาเปรียบเทียบกับคนในทุ่งหญ้าอย่างพวกเราได้อย่างไรกัน?”
ต้าเรี่ยชิส่ายหัว และไม่สนใจคำกล่าวของฮูฉีถู เขาหันไปมองทุกคน แล้วกล่าวว่า “แผนเดียวที่พอจะเป็นไปได้ก็คือ การขอความช่วยเหลือ พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?”
“ขอความช่วยเหลือ? จากใครหรือ? มันเป็นความผิดของเราเอง และตอนนี้ เผ่าอื่นก็คงจะหัวเราะเยาะเราอยู่! แค่พวกเขาไม่มาซ้ำเติมเรา เราก็ควรจะมีความสุขแล้ว แล้วเหตุใด พวกเขาถึงจะมาช่วยพวกเราอีกเล่า?”
ต้าเรี่ยชิยกมือขึ้นคุมหน้าผากของเขา ขณะที่เขากำลังปวดหัวอย่างรุนแรง เขากล่าวด้วยความรำคาญว่า “นี่ก็ไม่สามารถทำได้ นั่นก็ไม่สามารถทำได้ แล้วเราควรจะทำอย่างไรล่ะ?”
เหล่าคนชั้นสูงของเผ่ามองไปที่คนอื่นๆ พวกเขาทั้งหมดก็ไม่ทราบเช่ยกันว่าควรจะทำเช่นไร
“ทำไม เราไม่ส่งทรัพยากรทั้งหมดกลับไปให้พวกเขาล่ะ?” สมาชิกคนหนึ่งกล่าวด้วยเสียงอ่อน
“มันสายไปแล้ว ถ้าเรายอมตกลงกับผู้ส่งสาส์นก่อนหน้านี้ มันก็คงจะได้อยู่ แต่เราได้ปฏิเสธไปแล้ว แล้วยังได้ประกาศความเป็นศัตรูกับพวกเขาด้วย พวกเขาคงไม่ยอมปล่อยเราไปง่ายๆแน่”
บรรยากาศภายในเต็นท์กลายเป็นอึดอัดมากยิ่งขึ้น
เมื่อมาถึงจุดนี้ สมาชิกคนชั้นสูงผู้หนึ่งก็ยืนขึ้น และเสนอว่า “ทำไม...ทำไมเราไม่ยอมจำนนล่ะ?”
ขณะที่เขากล่าวออกมา ทุกคนก็ตื่นตระหนก ราวกับว่าเขาได้เปิดกล่องแพนดอร่า
“ยอมจำนนหรือ?” ทุกคนเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
“เราไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ เราเป็นลูกหลานของทุ่งหญ้า เราจะยอมจำนนโดยปราศจากการต่อสู้ได้อย่างไรกัน” ฮูฉีถูตะโกนออกไปด้วยความไม่พอใจ
ต้าเรี่ยชิรู้สึกกระวนกระวาย เขารู้ว่าผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดกำลังจะมาถึง เขาไม่มีอำนาจในการป้องกันความหวาดกลัว และความขี้ขลาดในหมู่กลุ่มคนชั้นสูงของเผ่าได้
เขาไม่สามารถปฏิบัติต่อกลุ่มคนชั้นสูงเหล่านี้เช่นกับหนูที่ไร้ค่าได้ ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขาเป็นแกนหลักที่แท้จริงของเผ่า และถือครองอำนาจทั้งหมด
ถ้าหากพวกเขาต้องการจะยอมจำนน แม้ว่าผู้นำเช่นเขาจะไม่เห็นด้วย เขาก็จะไม่สามารถควบคุมกองทัพได้ เพราะการเคลื่อนย้ายกองทัพถูกควบคุมโดยกลุ่มคนชั้นสูงเหล่านี้ทั้งหมด
ต้าเรี่ยชิหลับตา ความทะเยอทะยานของเขาที่จะเป็นเจ้าแห่งทุ่งหญ้า ได้สิ้นสุดลงแล้ว
หลังจากเวลาผ่านไปชั่วครู่ เขาก็ลืมตาขึ้น และกล่าวว่า “ไห่รี่กู เกี่ยวกับการยอมจำนน เจ้าจะเป็นผู้จัดการมัน!”
ไห่รี่กูก็คือผู้ที่เสนอให้พวกเขายอมจำนน เขาลุกขึ้นยืน แล้วกล่าวว่า “ขอรับท่านผู้นำ!”
“ท่านผู้นำ เราไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ทหารของเรายังคงต่อสู้ได้นะ!” ฮูฉีถูกำพยายามที่จะหยุดการยอมจำนน
“ทหาร!” ต้าเรี่ยชิไม่ได้มองไปที่ฮูฉีถู เขาหันไปเรียกทหารองครักษ์ของเขาแทน
“ท่านผู้นำ!” ทหารองครักษ์ 4 นาย เดินเข้ามาในเต็นท์
“จับฮูฉีถู และโยนเข้าเข้าคุก!” ต้าเรี่ยชิรู้ว่า หนึ่งในเงื่อนไขของผู้ส่งสาส์นก็คือการส่งมอบตัวฮูฉีถู
“ท่านผู้นำ!” ฮูฉีถูมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตระหนกตกใจและพูดไม่ออก
ความจริง เขาเป็นดั่งมือขวาของต้าเรี่ยชิ ถ้าขาดเขาไป ต้าเรี่ยชิก็แทบจะไม่สามารถทำอะไรได้ แต่สถานการณ์บังคับให้เขาทำเช่นนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ
“จับเขา!” ต้าเรี่ยชิไม่สามารถทำอะไรได้ เขาออกคำสั่งอย่างไร้ความปราณี
“ขอรับ!” ทหารองครักษ์ทั้งหมดจงรักภักดีต่อผู้นำเผ่า แม้ว่าพวกเขาจะประหลาดใจ พวกเขาก็ทำงานของพวกเขาโดยไม่ลังเล
หัวใจของฮูฉีถูกลายเป็นหนาวเย็น และเขาหยุดการต่อต้าน
“ออกไปกันได้แล้ว!” ต้าเรี่ยชิจบการประชุม
“ขอรับ!”
เขาล้มเหลวในฐานะผู้นำเผ่า พลังและจิตวิญญาณของเขาได้จางหายไปแล้ว สำหรับกลุ่มคนชั้นสูงของเผ่า ไม่มีใครรู้ว่าในหัวใจของพวกเขารู้สึกเช่นไรในตอนนี้ พวกเขากำลังเดินออกไปจากเต็นท์เงียบๆทีละคนทีละคน
แฟนเพจ : TWOแปลไทย