Chapter 91: พบนายแล้ว!
Chapter 91: พบนายแล้ว!
“`ผมสามารถสร้างอุปกรณ์ได้แล้วในตอนนี้!”
หลังจากได้รับรางวัลทั้งหมด หวังหยู่ก็ส่งข้อความไปให้นิกายซวนเฉินทั้งหมดอย่างมีความสุข
“ไอ้เหี้... มันเพียงแค่การสร้าง ทำไมนายจะต้องตื่นเต้นวะ? ฉัน เฒ่าหลี่ ก็สามารถที่จะสร้างม้วนคาถาได้เหมือนกัน!”หมิงตู่เยาะเย้ย
หลังจากนั้น สมาชิกคนอื่นของนิกายซวนเฉินก็พูดน้ำเสียงอย่างไม่พอใจกันทีละคน ทีละคน พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมหวังหยู่ถึงตื่นเต้นกับเพียงแค่อาชีพรองแบบนี้
อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็เงียบกริบ เมื่อหวังหยู่ส่งรูปภาพอาชีพรองไปยังแชทกิลด์
“[การช่างระดับต่ำ]? ใน {REBIRTH} มันมีสิ่งแบบนี้ด้วยงั้นเรอะ?”ดาบน้ำแข็งบ่นพึมพำ [การสกัดระดับต่ำ] ยังคงยอมรับได้ ตั้งแต่ที่มันเป็นแขนงหนึ่งในสกิลของช่างตีเหล็กแต่ [การช่างระดับต่ำ] นั้นมีคำถามมากมายเกี่ยวกับมัน
“มันเป็นอาชีพลับยังไงละ!”หวังหยู่ยิ้มกว้าง
“ฉันรู้หน่า แต่ [การช่างระดับต่ำ] ไม่สามารถที่จะถูกพิจารณาว่าเป็นสกิลของช่างตีเหล็กอยู่ดี..... พื้นฐานของอาชีพลับในเกมออนไลน์ทั้งหมดนั้นเหมือนกันอยู่เสมอๆ”ดาบน้ำแข็งพูดต่อ
หนึ่งสกิลนั้นโฟกัสไปที่การค้นคว้าและอีกสกิลนั้นก็เกี่ยวกับการตีเหล็ก มันไม่สามารถที่จะมีความแตกต่างนอกจากนี้หรอก!
“มันมีอาชีพลับขึ้นอยู่ในเว็บบอร์ดด้วยงั้นเหรอ?”
“ไม่ มันไม่มี {REBIRTH} นั้นเป็นเกมรูปแบบใหม่ มันเป็นเทคโนโลยีที่ไม่ได้ใช้กันอย่างทั่วหลาย ในตอนนี้ ระบบของเกมส่วนมากและปฎิกิริยาของพวกมันนั้นยังคงคล้ายคลึงกับเกมคอมพิวเตอร์แบบดั้งเดิม ดังนั้น [การช่างระดับต่ำ] ของนายนั้นเป็นบางสิ่งที่แตกต่างออกไปจากด้านนอก ขอบเขตของอาชีพลับดั้งเดิมมันไม่ได้มีสิ่งนี้ ไร้ความกลัวอธิบาย
“สิ่งที่ไร้ความกลัวพูดนั้นถูกต้อง พี่ชายกระทิง ถ้าพวกเราได้รับอาชีพลับ ยกตัวอย่างเช่น พวกเราก็จะเป็นมีพื้นฐานเป็นอาชีพหนึ่งในเจ็ดอาชีพหลัก มันจะไม่มีสิ่งที่แตกต่างออกไปและไม่เกี่ยวข้องกับอาชีพหลักอย่างแน่นอน!”โบซอนเพิ่มเข้าไป
“เอาจริงดิ? ไม่ใช่ว่าผมนั้นพบของล้ำค่างั้นเหรอ?”หวังหยู่ถาม
“เหมือนกับว่ามีของบางอย่างในเกมที่ใช้มันอะไหร่กันละ!”ขุนนางครอทนั้นทำให้หวังหยู่หุบปากที่เต็มไปด้วยความสุขลง
ในเวลาเดียวกัน รัศมีฤดูใบไม้ผลิก็พูดขึ้น “ยิ่งผู้ออกแบบนั้นออกแบบเกมให้มันเรียบง่ายมากเท่าใด อิสระของผู้เล่นก็จะมากขึ้นเท่านั้น ไม่ต้องประหลาดใจไปเกี่ยวกับบางสิ่งที่มันมีอยู่ในเกมไปหรอก แน่นอนว่าน้องกระทิงก็ไม่ควรที่จะเศร้ากับมันไป ใครจะไปรู้ละว่า วันหนึ่ง เมื่อพวกเรานั้นจำเป็นต้องใช้อะไหร่ของนายก็เป็นได้! ยังไงก็ตาม นายอยู่ที่ไหนแล้วในตอนนี้!”
“ในเมือง!”
“ไปเก็บระดับกันเถอะ!”
“โอเค! รอฉันก่อน!”
เมื่อปิดแชทกิลด์ หวังหยู่ก็รีบวิ่งไปยังจุดเกิดของพลปืนเร่ร่อน
เมื่อเขาไปถึง หวังหยู่ก็เห็นรัศมีฤดูใบไม้ผลิกำลังล่าอยู่เพียงลำพัง
ในสมาชิกทั้งหมดของนิกายซวนเฉิน หวังหยู่นั้นรู้สึกเพลิดเพลินมากที่สุดในการออกล่าพร้อมกับรัศมีฤดูใบไม้ผลิ พร้อมกับการทำงานพร้อมกันสองคน ความเร็วของพวกเขานั้นก็ฆ่ามอนสเตอร์พวกนี้เร็วยิ่งกว่าตอนพวกเขาอยู่ตัวคนเดียว
หลังจากล่าไปทั้งตอนเช้า ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้รับค่าประสบการณ์จำนวนมาก พวกเขาก็ไม่ได้ปืนคาบศิลาอีกเลย…
ในช่วงเวลานี้ พวกเขาก็เจอบอสระดับทองแดงที่สามารถยิงได้ไกลกว่าพลปืนธรรมดาทั่วไป บอสตัวนี้นั้นอยู่ตรงมุมของพวกเขาในที่ที่รัศมีฤดูใบไม้ผลินั้นไม่สามารถที่จะเปิดเผยใบหน้าของเขาได้ หลังจากที่ลากบอสออกมาสู้ได้ หวังหยู่และรัศมีฤดูใบไม้ผลิก็กระอักเลือดเมื่อบอสนั้นไม่ได้ดรอปแม้แต่ไอเทมเพียงชิ้นเดียว!
เพียงแค่ทั้งสองคนนั้นกำลังจะหาที่ใหม่เพื่อล่า พวกเขาก็ได้รับข้อความจากดาบน้ำแข็งพูดถึงตำแหน่งของบอสเนียนบนเว็บบอร์ด
“เรื่องจริงงั้นเหรอ?”หลังจากได้รับข้อความ หวังหยู่นั้นก็ยากที่จะเชื่อว่ามีใครบางคนโง่พอที่จะแชร์ตำแหน่งของบอสเนียน
“แน่นอนว่ามันเป็นของจริง! บอสเนียนนั้นแข็งแกร่งเกินไปสำหรับผู้เล่นธรรมดาที่จะจัดการ ยิ่งไปกว่านั้น พันธมิตรอันนองเลือดและซิมโฟนีที่ล้มเหลวนั้นทุ่มทุกอย่างกับสงครามไปแล้ว ดังนั้นในตอนนี้พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะยุ่งเกี่ยวกับข่าวของผู้เล่นที่พยายามจะรวบรวมคนอื่นมาช่วยพวกเขาได้!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิอธิบาย
“โอ้วววววว ดังนั้นมันก็เป็นแบบนั้นนี่เอง….”หวังหยู่พยักหน้าเข้าใจ เขานั้นเห็นผู้คนฆ่ากันเองก่อนที่จะฆ่าบอสซะอีก ดังนั้นเขาจึงพบว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจว่าทำไมถึงมีคนต้องการที่จะแชร์บอสแบบนี้
“มันก็เป็นเพียงแค่เกมหน่า! และนอกจากนี้ เกมนี้มันก็ไม่ได้หมายความว่าให้ผู้เล่นเพียงลำพังซะหน่อย!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิหัวเราะ
หลังจากนั้น นิกายซวนเฉินก็ไปถึงตำแหน่งที่บอสเนียนถึง ทั่วพื้นที่นั้นก็เต็มไปด้วยผู้เล่นอันมากมาย
เพียงแค่บอสเนียนที่พวกเขาเจอเมื่อวานนี้ การโจมตีธรรมดาก็ไม่สามารถที่จะผ่านเข้าป้องกันของมันได้ ในขณะที่ผู้เล่นพวกนี้ยังคงสาปแช่งและพยายามที่จะค้นหาว่าจัดการบอสยังไง นิกายซวนเฉินนั้นก็เพียงแค่จากด้านข้าง
หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง ผู้เล่นก็ตระหนักได้ว่าพวกเขาไม่สามารถที่จะทำความเสียหายกับบอสเนียนได้และก็ตัดสินใจที่จะหยุดเสียเวลาและกลับไปเก็บระดับ
หลังจากที่ผู้เล่นทั้งหมดกระจัดกระจายตัวไปแล้ว นิกายซวนเฉินก็เริ่มที่จะล้อมรอบบอสเนียนพร้อมกับรอยยิ้มอันชั่วร้ายบนใบหน้าของพวกเขา
พื้นที่ที่บอสเนียนเกิดในครั้งนี้มันเป็นเพียงแค่ป่า และมันก็ไม่ได้มีตำแหน่งที่ดีในการทำให้บอสเนียนติดกับดัก อย่างไรก็ตาม ในครั้งนี้นิกายซวนเฉินนั้นได้เตรียมประทัดไฟและพลุไฟไว้อย่างพร้อมเต็มที่แล้ว เมื่อใช้อาวุธจำนวนมากนั้นพวกเขาก็จบโดยการระเบิดเนียนจนตายพร้อมกับการใช้พลุไฟที่พวกเขาใช้เป็นจำนวนมาก
บอสเนียนที่พวกเขานั้นฆ่านั้นเหมือนกับตัวเดียวกันของเมื่อวาน แม้ว่าจำนวนแต้มที่พวกเขาได้รับจะเหมือนกัน แต่ไอเทมที่บอสเนียนดรอปในครั้งนี้นั้นน้อยกว่าเมื่อวานนี้ ไอเทมส่วนมากที่มันดรอปนั้นจบด้วยการเป็นอุปกรณ์ระดับเงิน ในครั้งนี้ พวกเขาก็ได้สิ่งที่พวกเขาจำเป็นต้องใช้และก็ยื่นที่เหลิอให้ดาบน้ำแข็งเพื่อขาย
หลังจากที่ฆ่าเนียนเสร็จแล้ว พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะไปโรงเตี๊ยมเพื่อพักผ่อน ในขณะที่หวังหยู่นั้นออกจากเกมมากินข้าว
เพียงแค่หวังหยู่จะจากไป ชายอีกคนก็เดินเข้ามาในโรงเตี๊ยมและเดินตรงไปหานิกายซวนเฉิน
เมื่อเห็นเขาเดินมา สมาชิกของนิกายซวนเฉินนั้นก็ไม่ได้สนใจเขามากและเพียงแค่เรียกเขา “ไม่ใช่ว่านายออกจากเกมไปแล้วงั้นเหรอ? ภรรยานายไม่ทำอาหารให้นายหรืออะไร?”
ชายคนนี้ก็มึนงงไปชั่วขณะโดยคำถามของพวกเขาก่อนที่เขาจะแสยะยิ้ม “พวกนายมาจากนิกายซวนเฉินกันทั้งหมดงั้นเหรอ?”
“ไอ้เหี้.... ทำไมต้องทำอวดดีแบบนั้นกัน? รีบลงไปนั่งและดื่มเร็วเข้า!”พวกเขานั้นก็ยั่วยุกันอย่างตลก
“เคะเคะเคะ!”พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาอีกครั้ง ชายคนนี้ก็จับหัวของความทระนงตัวและทุ่มลงไปลงพื้น ตามโดยการเหยียบที่ทรงพลังและฆ่าเขาตายในทันที
“เหี้....! กระทิงเหล็กนายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?”ไร้ความกลัวตะโกน เมื่อพวกเขานั้นก็ลุกขึ้นอย่างพร้อมกัน
“ไม่! ชายคนนี้ไม่ใช่กระทิงเหล็ก!” รัศมีฤดูใบไม้ผลิอุทานเมื่อเขาสังเกตเห็นอุปกรณ์ที่ไม่ตรงกับตัว
“ไม่ใช่? นายมั่นใจ?”
“อุปกรณ์เขาแตกต่างออกไป!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิตอบกลับ
เมื่อมองเข้าไปใกล้ๆ พวกเขาก็ตระหนักได้ว่ารัศมีฤดูใบไม้ผลินั้นพูดถูก ถึงแม้ว่าชายคนที่อยู่ด้านหน้าพวกเขานั้นเป็นนักต่อสู้และมีอุปกรณ์ที่พิเศษ มันก็ยังคงไม่อาจเทียบได้กับอุปกรณ์ของหวังหยู่ อย่างน้อย หวังหยู่ก็ไม่มีอุปกรณ์ระดับทองแดงอยู่บนตัวเขาเลยแม้แต่ชิ้นเดียว!
ถ้ามีใครบางคนมองเข้าไปใกล้ พวกเขาก็จะตระหนักได้ว่าชายคนนี้นั้นมีความคล้ายคลึงกับหวังหยู่เจ็ดสิบถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ มีความแตกต่างเพียงนิดเดียว อย่างแรก ตาของชายคนนี้ดูมีเล่ห์เหลี่ยมกว่าและเขานั้นก็อ้วนกว่าหวังหยู่นิดหนึ่ง นอกจากนี้ ออร่าของเขานั้นก็ดูซื่อสัตย์น้อยกว่าหวังหยู่และมีแม้กระทั่งบรรยากาศอันชั่วร้ายรอบตัวเขา
ในเวลาเดียวกันความทระนงตัวก็เกิดและรีบส่งข้อความในแชทกิลด์ “ชื่อของเขาคือ การอาละวาดอันชั่วร้าย! เขาไม่ใช่ลุงกระทิง!”
“ฉันถามคำถามกับพวกนายนะว่า พวกนายมาจากนิกายซวนเฉินใช่ไหม?”การอาละวาดอันชั่วร้ายนั้นถามคำถามซ้ำอย่างไม่อดทน แล้วเขาก็เตะไปที่โต๊ะและก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่หวังหยู่นั้นใช้ก่อนหน้านี้
“กระทืบเข้าซะ!!!”
เมื่อเห็นชายคนนี้ไม่ใช่หวังหยู่ ไร้ความกลัวก็รีบออกคำสั่งในทันที
สมาชิกของนิกายซวนเฉินนั้นมีความโหดเหี้ยมกันคนละเล็กน้อย พวกเขานั้นพึงพอใจกับการรังแกคนอื่น ดังนั้นพวกเขาจะกลืนกินการโดนหยามหน้าแบบนี้ได้ยังไง? เวลาเดียวกับที่ไร้ความกลัวนั้นออกคำสั่ง โบซอนและขุนนางครอทก็พุ่งเข้าไป ในขณะที่ดาบน้ำแข็งนั้นใช้งาน [หลบซ่อน]
รัศมีฤดูใบไม้ผลิร่าย [บิดเบือน] และเรียกผีสี่ตัวออกมาล้อมรอบการอาละวาดอันชั่วร้าย ในขณะที่หมิงตู่นั้นร่าย [ระเบิดสายฟ้า]ใส่หน้าของเขา
เมื่อเผชิญหน้ากับนิกายซวนเฉินทั้งกิลด์ การอาละวาดอันชั่วร้ายนั้นก็บิดตัวเพียงเล็กน้อยเพื่อหลบ [ระเบิดสายฟ้า] และหลังจากนั้นก็เตะไปที่โต๊ะเพื่อหลบ [บิดเบือน] ของรัศมีฤดูใบไม้ผลิ
โต๊ะที่กระเด็นออกไปนั้นกลายเป็นเศษซากโดยขุนนางครอทและโบซอนที่ยกดาบของเขาขึ้นและใช้ [พุ่งเข้าชน]
การอาละวาดอันชั่วร้ายนั้นก็เขยิบไปด้านข้างอย่างไม่เร่งรีบและแตะไปที่ข้อศอกของโบซอนและทำให้ทั่วทั้งมือของเขานั้นสั่นและดาบของเขาก็ล่วงหล่นไป…
สิ่งที่ทำให้พวกเขานั้นตกตะลึงมากที่สุดก็คือ ตั้งแต่เริ่มการต่อสู้ การอาละวาดอันชั่วร้ายไม่ได้ลุกออกมาจากเก้าอี้เลยแม้แต่นิดเดียว!
“เย็....! เขารู้จักศิลปะการต่อสู้!”
