Chapter 234: พบกันอีกครั้ง
เจียงลู่ฉีที่กำลังนั่งอยู่บนห้องยิงปืนของรถมินิบัสและกำลังถือปืนสไนเปอร์ไรเฟิลในมือของเขา และกำลังสังเกตไปที่สถานการณ์รอบตัวเขา หลังจากที่ปรับแต่งมุมมองของห้องยิงปืนให้กว้างขึ้นเล็กน้อย แต่เนื่องจากตึกที่อยู่อาศัยนั้นทำให้วิสัยทัศน์ของเจียงลู่นั้นมีจำกัด
หลันซิหยู่นั้นเป็นสายตาของทีมฉี่หยิง ในเวลาเดียวกัน หลันซิหยู่ก็นั่งอยู่บนโซฟา เธอนั้นปิดตาลง ในขณะที่เธอนั้นจดจ่อไปที่จิตใจและกำลังค้นหาสิ่งที่ผิดปกติ…
[นั่นมัน] หลันซิหยู่วหวาดกลัว และหลังจากนั้นเธอก็ตะโกน “พีชายเจียง!”
“มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ? การระมัดระวังตัวของเจียงลู่ฉีนั้นเพิ่มขึ้นถึงจุดสูงสุด เขากระวนกระวายมากขึ้นในขณะที่เขานั้นกำลังเล็งไปรอบๆตัว เพียงแค่พริบตา มันอาจจะทำให้เกิดผลลัพธ์การต่อสู้เป็นตายกันเลยทีเดียว
“ทิศเจ็ดนาฬิกา อยู่ห่างออกไปแปดร้อยเมตร มันมีผู้รอดชีวิตหลายคนบนชั้นเจ็ดของตึกที่อยู่อาศัย! มันมีคนประมาณสิบห้าหรือสิบหกคนค่ะ!”
“โอ้? ผู้รอดชีวิตละ!”เจียงลู่ฉีถอนหายใจอย่างโล่งอก
บุคลากรในโรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์นั้นตายไปแล้วและผู้คนที่อาศัยอยู่ในบ้านพักรอบข้างก็ตายเป็นเวลานานแล้วเนื่องจากการขาดอาหารและโดนรังสีนิวเคลียร์เข้าไปเป็นระยะเวลานาน มีเพียงทหารกำมือเดียวและนักวิทยาศาสตร์ที่ยังมีชีวิตรอด และต้องขอบคุณชุดป้องกันรังสีของพวกเขา
“หยิง รายงานสำนักงาน!”เพียงเวลาไม่นาน ภารกิจช่วยเหลือก็สำเร็จลง ความกดดันที่เจียงลู่ฉีได้รับก็กดดันลง เขาไม่สามารถที่จะเสียสมาธิได้แม้แต่วินาทีเดียว เขานั้นต้องระมัดระวังตัวตลอดเวลา เขานั้นให้หยิงพูดผ่านวิทยุสื่อสารและส่งข่าวดีไปให้แก่คนอื่น
หยิงนั้นหยิบวิทยุสื่อสารออกมาและพูดเสียงปกติ “ทีมฉี่หยิงได้ตรวจพบผู้รอดชีวิตที่อยู่ห่างออกไป 800เมตร ทิศเจ็ดนาฬิกา บนชั้นเจ็ด”คำพูดของหยิงรวบรัดมาก
ในรถติดเกราะ หลินเหยาฉานรู้สึกมีความสุข หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ มันเหมือนกับว่าพวกเขานั้นเป็นพวกนักวิทยาศาสตร์ที่ติดกับดักเองยังไงยังงั้น เขาไม่ได้คาดคิดว่าทีมของฉี่หยิงจะสามารถหาพวกเขาเจอได้อย่างง่าย เขารู้สึกว่าความสามารถในการตรวจจับของหลันซิหยู่นั้นยอดเยี่ยม มันสามารถถูกพิจารณาเป็นสมบัติที่ไม่มีสิ่งใดซื้อมันได้เลย
“สำนักงานกำลังพูด สำนักงานกำลังพูด ทิศเจ็ดนาฬิกา ทำภารกิจอย่างระมัดระวัง!”เมื่อพวกเขานั้นเข้าใกล้เป้าหมายของพวกเขามากขึ้น หลินหยาฉานก็ระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้นไปอีก
ระยะเจ็ดร้อยเมตรที่ห่างออกไปเป็นเพียงเวลาไม่กี่นาที หลังจากที่เข้าไปใกล้ หลินเหยาฉานก็เห็นผู้รอดชีวิตโบกมือให้พวกเขาจากระเบียงของตึกที่พักอาศัย พร้อมกับสวมชุดป้องกัน พวกเขานั้นโบกมืออย่างกระตือรือร้น พวกเขานั้นเป็นนักวิทยาศาสตร์และทหารที่ติดกับ!
หลินเหยาฉานถอยหายใจออกมาด้วยความโล่งอก สุดท้ายแล้วพวกเขาก็สามารถยืนยีนได้ว่าพวกเขายังคงมีชีวิตรอดอยู่ ตราบเท่าที่พวกเขาปกป้องพวกนักวิทยาศาสตร์กลับไปยังจุดนัดพบได้ ภารกิจนี้ก็สามารถถูกพิจารณาได้ว่าเสร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว
เพียงเวลาไม่นาน รถติดเกราะก็มาถึงตึก
ประตูของตึกที่อยู่อาศัยนั้นถูกปิดกั้นอย่างสมบูรณ์ และมันถูกปิดกั้นด้วยสิ่งของขนาดใหญ่ มันเป็นทางเดียวที่จะป้องกันตัวพวกเขาได้
เจียงลู่ฉียังคงอยู่บนห้องยิงปืน เมื่อมองจากที่ห่างไกล ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเป็นไปได้อย่างราบรื่น
หลี่ยู่ซินนั้นตื่นเต้น เนื่องจากเธอเห็นแม่และปู่ของเธอจากหน้าต่าง ถึงแม่ว่าพวกเขาจะสวมชุดป้องกันที่หนาแน่นและหน้ากาก หลี่ยู่ซินก็จดจำพวกเขาได้ในทันที เธอนั้นหวาดกลัวในช่วงวันที่ผ่านมามาก แม้กระทั่งตลอดทางที่ผ่านมาเธอก็ยังคงกังวลเกี่ยวกับเหตุการณ์เลวร้ายที่อาจจะเกิดขึ้น
เวลาเดียวกัน หลี่ยู่ซินและซงเฉียนเหวินก็รีบถือกล่องยาและออกไปจากรถมินิบัส
“ศาสตราจารย์ซู ฉันจะพาคุณลงเอง รั้งตัวเองไว้!”ทหารที่คิดในแง่ดีและพูดอย่างมีความสุข
“แม่ ปู่!”ในเวลาเดียวกัน หลี่ยู่ซินก็พุ่งเข้าไปหาฝูงชน เธอนั้นก็วางกล่องพยาบาลและกอดแม่ของเธอ มันค่อนข้างยากที่จะกอดกับใครบางคนในขณะที่สวมชุดป้องกัน แต่หลี่ยู่ซินก็กอดแม่เธอ เธอกุมมือแม่ของเธอและปู่ของเธอแน่น และสุดท้ายแล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ยู่ซิน เธอมาได้ยังไง?”ศาสตราจารย์ซูต้องการที่จะด่า แต่เขานั้นรักหลานสาวของเธอมาก ตลอดทางที่ผ่านมา หลี่ยู่ซินนั้นไม่ได้พูดถึงความยากลำบากของเธอ ซูตงก็รู้สึกดีกับลูกสาวของเธอ นอกจากนี้เธอนั้นยังเป็นผู้รอดชีวิตจากหายนะ ดังนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยกัน เธอนั้นเคยคิดว่าจะไม่ได้เจอลูกสาวของเธออีกแล้ว หลังจากวันโลกาวินาศ ชีวิตและความตายนั้นไม่ได้มีความหมายกันมาก อย่างไรก็ตาม สำหรับพวกเธอมันก็เจ็บปวดอย่างมากจนไม่สามารถทนได้ ทหารก็ยิ้มด้วยเช่นกัน
แต่หลังจากนั้น ทหารหนุ่มก็หล่นลงบนพื้น
ซูตงร้องไห้ “สหายน้อย!”
“ให้หนูตรวจเถอะ เขานั้นรู้สึกเป็นลม เพราะว่าร่างกายของเขานั้นขาดแคลนอาหาร ช่วยฉันแบกเขาขึ้นรถเถอะ”หลี่ยู่ซินก็รีบวิ่งกลับไป เธอนั้นไม่มีเวลาคุยกับแม่และปู่ของเธอ และหลังจากนั้นเธอก็ยุ่งมาก “แม่และปู่…”
ในเวลาเดียวกัน ซงเฉียนเหวินก็แบกกล่องยารักษาและก็กลับไปเอง “ทำตัวให้สบายเถอะ ฉันจะตรวจสอบพวกเขาเอง”
“โอเค ขอบคุณมาก พี่สาวเฉียนเหวิน”หลี่ยู่ซินพยักหน้า
ซงเฉียนเหวินตรวจสอบอัตราการเต้นหัวใจของศาสตราจารย์และชีพจร “ยกเว้นผิวอันย่ำแย่ของศาสตราจารย์ซูแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็ปกติดี แต่พวกเราก็ควรที่จะดูแลพวกเธอ”ซงเฉียนเหวินพูด หลังจากนั้นเธอก็หยิบขวดเล็กๆออกมาจากกระเป๋าเงิน และพูดพร้อมกับรอยยิ้ม “นี่คือกล่องยาที่ใส่วิตามินไว้ ทั้งสองคนเอาไปคนละสองกล่องและรีบกินมันเถอะ”
ซูตงมองไปที่หมอสาวมีท่าทางที่น่าเอ็นดู เธอนั้นก็เอายามาและส่งให้ทั้งสองคน
“รีบเอาคนไปนำผลการทดลองของพวกเราออกมาเถอะ”ศาสตราจารย์ซูนั้นกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของการวิจัยของเขา
“ศาสตราจารย์ซู คุณควรที่จะกินยาก่อนไหม ไม่ต้องกังวลเลย”ซงเฉียนเหวินก็ปลอบโยน
ในรถMCV หลันซิหยู่ก็พยายามอย่างดีที่สุดที่จะตรวจสอบสถานการณ์รอบๆ หลันซิหยู่นั้นกังวลเกี่ยวกับซอมบี้ ทันใดนั้นเอง เธอก็รู้สึกว่าจิตวิญญาณของเธอได้รับผลกระทบจากอะไรบางอย่าง!
