ตอนที่ 29 ข้ามีเรื่องที่ต้องบอก? (FREE)

จาง หยางปิง นั้นมีประสบการณ์ล่าสัตว์บนภูเขามาหลายปี

ถึงแม้พวกเขาจะล่าสัตว์เสร็จแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลดการระวังภัยลง เป็นเพราะเขารู้ดี เหยื่อที่มีขนาดใหญ่ เมื่อถูกล่ากลิ่นเลือดจะลอยคละคลุ้งไปทั่ว มันเป็นเรื่องง่ายที่จะ.....ดึงดูดสัตว์กินเนื้อขนาดใหญ่เข้ามา

 

“โอ้!ไม่นะ!..นั่นมันหมาป่าเพลิงฟ้า!”

จาง หยางปิง ไม่มีแม้แต่เวลาออกคำสั่งกับหน่วยล่าสัตว์ พวกเขาตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัวขณะที่พยายามวิ่งหนี

 

“หมาป่าเพลิงฟ้า?!”

“อะไรนะ?! หมาป่าเพลิงฟ้าอยูที่นี่!”

สมาชิกของหน่วยล่าสัตว์คนอื่นๆที่ได้ยินก็ตกอยู่ในความหวาดกลัวเช่นเดียวกัน

 

บริเวณตีนเขาคังหลิง มีหมาป่าตัวเดียวที่อาศัยอยู่มันคือหมาป่าเพลิงฟ้า เป็นเรื่องที่ผู้คนอาศัยอยู่ในแถบนี้รู้กันดี

“วิ่ง!”

โดยไม่ลังเล จาง หยางปิง รีบสั่งคำสั่งที่พอเป็นไปได้ที่จะทำให้พวกเขารอดชีวิตมากที่สุด

 

ไม่มีใครสักคนที่สามารถอยู่ต่อกรกับหมาป่าเพลิงฟ้าได้ มันเป็นสัตว์ที่ไม่ควรมาปรากฎตัวบริเวณตีนเขาคังหลิง ถึงแม้จะมีแค่ตัวเดียวก็ตามแต่มันก็ยังยากที่จะจัดการอยู่ดี....

มันเป็นสัตว์นักล่าที่น่ากลัว

ไม่ต้องพูดถึงชาวบ้านทั่วๆไปเลยแม้แต่ผู้ที่เข้าสู่วิถีแห่งเต๋าแล้วก็ยังยากที่จะรับมือกับมัน

 

“รอง...รองหัวหน้า พวกเราควรวิ่งไปทางไหนดี?” หนึ่งในสมาชิกของหน่วยล่าสัตว์พูดออกมาอย่างกังวล

“ตามเจ้าเด็กนั่นไป ตรงข้ามน่าจะเป็นที่ที่หมาป่าเพลิงฟ้าปรากฎตัวออกมา!” จาง หยางปิง มองไปยัง ฟาง เจิ้งจือ ที่วิ่งอยู่ข้างหน้าไกลๆเขากัดฟันวิ่งตามไป

“รีบวิ่ง!”

พวกเขาทิ้งหมูป่าเขี้ยวเหล็กไว้ที่พื้นและวิ่งตาม ฟาง เจิ้งจือ ไปอย่างไม่คิดชีวิต

.....

 

เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งใกล้เข้ามา ปากของเขายิ้มขึ้นอีกครั้ง เขาค่อยๆชะลอการวิ่งลงด้วยจุดประสงค์บางอย่าง เขาพยายามจะทำท่าทีเหมือนเด็ก 7 ขวบที่กำลังตื่นตระหนกอยู่

ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา...

เมื่อเขาเห็นเป้าหมายของเขาใกล้เข้ามา ฟาง เจิ้งจือ ไม่ลังเล พุ่งเข้าไปหลบในพุ่มไม้ทันที

 

“หา?เด็กนั่นหายไปไหนแล้ว!”

“ช่างหัวเด็กนั่นเถอะน่า รีบวิ่งต่อได้แล้ว!”

“เดี๋ยวก่อนนะ! เจ้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไหม ถ้ามันเป็นหมาป่าเพลิงฟ้าจริง สัตว์เล็กตัวอื่นๆต้องได้กลิ่นและวิ่งหนีเช่นเดียวกัน แต่ตอนที่เราวิ่งมาพวกสัตว์เล็กต่างตื่นตระหนกเพียงชั่วครู่เท่านั้นแต่ไม่ได้วิ่งหนี”จาง หยางปิง เป็นคนที่ละเอียดรอบคอบมากในขณะที่เขาวิ่งหนีมาก็คอยสังเกตุรอบๆตัวไปด้วย

อาจจะกล่าวได้ว่าเพราะความสามารถอันเก่งกาจของ จาง หยางปิง ทำให้หมู่บ้านภูเขาทางเหนือนั้นเจริญขึ้น

 

“โอ้ย!”

ทันใดนั้นอยู่ๆก็มีเสียงคนร้องขึ้นมา สมาชิกในทีมล่าสัตว์ต่างตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

“เกิดอะไรขึ้น?” สมาชิกหน่วยล่าสัตว์ของภูเขาทางเหนือต่างเต็มไปด้วยความลนลาน

“มันแย่มาก! พวกเราเหยียบกับดัก! ที่นี่มันดูแตกต่างออกไปจากเดิม...” จาง หยางปิง ใช้เวลาไม่นานก็รูถึงความผิดปกติรอบๆตัว

เขารู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับภูเขาคังหลิง ทั้งภูมิประเทศ เขตแดน หินทุกก้อนหรือแม้แต่ต้นไม้ เขาจำทุกอย่างได้หมด

 

“เด็กนั่นอยู่ไหน?”

“ขาวิ่งไปทางไหนแล้ว!”

“อย่างแรกตาหาเด็กนั่นก่อน จากนั้น...อ้าก!”

สมาชิกหน่วยล่าสัตว์เดินออกไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ส่งเสียงร้องออกมา

“ทุกคนยืนอยู่กับที่!” ใบหน้าของ จาง หยางปิง นั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวหน้าเกลียด แต่เขาก็รีบสงบสติลง ในฐานะของรองหัวหน้าหน่วยล่าสัตว์ เขาต้องไม่ทำให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น

เมื่อได้ยินคำสั่งสมาชิกในหน่อยก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าขยับไปไหน

 

“รองหัวหน้า ที่นี่เต็มไปด้วยกับดัก!”

“ใครเป็นคนขุดมันขึ้นมา?!”

“ตอนนี้ช่วยคนอื่นก่อน...ไอ้หยา!”

สมาชิกของหน่วยล่าสัตว์ที่ต้องการจะช่วยคนอื่นตกลงไปในกับดักทันทีที่ขยับตัว ร่างกายของพวกเขาทั้งหมดตกลงไปอยู่ในหลุมอย่างรวดเร็ว

“เจ้าทำอะหา?!! ข้าบอกแล้วว่าให้อยู่กับที่!” จาง หยางปิง ในที่สุดก็ควบคุมอารมณ์ไม่ไหว เขาได้รู้ถึงความรุนแรงของสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาได้เข้ามายังพื้นที่ที่แสนอันตรายเสียแล้ว

 

การเคลื่อนไหวแค่ครั้งเดียวอาจจะส่งพวกเขาไปตายได้ทันที

ไม่มีใครกล้าเดินแม้แต่ก้าวเดียว บริเวณรอบๆนี้เต็มไปด้วยกับดักพวกเขาไม่อยากเสี่ยง

ทำยังไงดี? ไอบ้าที่ไหนมันมาสร้างกับดักกัน? หรือจะเป็นเด็กนั่น? ไม่! มันเป็นไปไม่ได้ เขาอายุเพียง 7 ขวบเท่านั้น!

จาง หยางปิง กำลังคิดอย่างหนัก

 

เดินกลับไปยังเส้นทางเดิม? ไม่เพียงแต่เขาอาจจะเดินตกลงไปยังกับดักอื่นๆ แต่ถ้าเดินกลับไปนั่นหมายความว่าเขาจะยอมทิ้งทั้งสามคนที่อยู่ในหลุมไว้ตรงนี้? มันเป็นไปไม่ได้!

พยายามช่วยพวกเขา?

สมาชิกที่ตกลงไปในหลุมคงมีมากขึ้น

 

จาง หยางปิง ตอนนี้ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยเหงื่อจับดาบที่อยู่ในมือไว้แน่น เขามองไปรอบๆตัวอย่างระมัดระวัง...

ไม่นานเขาก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ

 

“หิน!”

ในที่สุด จาง หยางปิง ก็รู้ถึงจุดที่ผิดสังเกตุ บริเวณนี้นั้นเต็มไปด้วยหินจำนวนมากวางกระจายไปทั่ว ซึ่งหินเหล่านั้นทำให้วิสับทัศน์ของเขานั้นแย่ลง

พื้นที่ทั้งหมดตรงนี้เหมือนถูกตัดขาเจากโลกภายนอก

เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่?

 

“อืม...ข้าขอคุยอะไรกับพวกเจ้าทุกคนหน่อยได้ไหม?”

ในตอนที่ จาง หยางปิง พยายามทำความเข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาไกลๆ จากนั้นเด็กที่มีอายุประมาณ 7 ขวบก็ปรากฎตัวออกมา เขาเดินออกมาช้าๆจากก้อนหินขนาดใหญ่

“เด็กนั่นนี่!”

“รองหัวหน้า ในที่สุดเราก็เจอเด็กนั่นแล้ว!”

 

“อย่าพึ่งขยับตัว!” จาง หยางปิง ออกคำสั่งในทันที สายตาของเขาเต้มไปด้วยความเยือกเย็นจากนั้นเขาก็หันไปทาง ฟาง เจิ้งจือ “เด็กน้อย..เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นีมีกับดัก!”

“แน่นอนข้ารู้!” ฟาง เจิ้งจือ ตอบออกไปอย่างซื่อสัตย์

“งั้นเจ้ารู้วิธีพาพวกเราออกไปไหม?” จาง หยางปิง ถามขึ้นมาอีกครั้ง

“โอ้แน่นอน ข้ารู้!” ฟาง เจิ้งจือ ตอบออกไปอย่างไม่ลังเล

“ขอบคุณเจ้ามาก” จาง หยางปิง นั้นเต็มไปด้วยความรู้สุกขอบคุณในทันที เขารู้สึกเหมือนเห็นแสงที่ส่องลงมาท่ามกลางความมืดมิด

 

“อืม....ไม่มีปัญหา แต่ว่า...ถ้าเจ้าอยากจะขอบคุณข้าละก็ ข้าก็มีบางอย่างอยากจะบอกกับเจ้าสักหน่อย” ฟาง เจิ้งจือ ไคว่มือไว้ด้านหลัง มองไปที่ จาง หยางปิง อย่างไร้เดียงสา

“เจ้าต้องการจบอกอะไร?” จายง หยางปิง พยายามบังคับตัวเองให้ใจเย็นลง

“อย่างแรก ข้าคงต้อง...ขอปล้นพวกเจ้าเสียก่อน!” ฟาง เจิ้งจือ มองไปยังเหยื่อที่อยู่ในมือของ จาง หยางปิง เอาลิ้นเลียริมฝีปาก เอามืทั้งสองข้างถูกันไปมา

 

 

เพจหลัก : Gate of god TH