Chapter 233: ช่วยเหลือ
Chapter 233: ช่วยเหลือ
ชุดไฟสีส้มแบบโบราณจากตึกที่อยู่อาศัยนั้นถูกจุดขึ้นในชั้นใต้ดินอันมืดมิด ไฟฉายของกองทัพนั้นพลังงานหมดลงแล้ว ในความเป็นจริง สิ่งที่ถูกเรียกว่าฐานทัพนั้นไม่ได้อยู่ใต้ดิน มันถูกเพียงครึ่งเดียว ตามจริงแล้ว มันเป็นบ่อน้ำเล็กๆ แต่ในตอนนี้ เพื่อป้องกันรังสี มันถูกปิดผนึกไว้
ซูกวงฉีที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้เก่าๆนั้นกำลังเจ็บปวด เขาต้องการที่จะถอดหน้ากากออก หน้ากากป้องกันนั้นทำให้อากาศเข้ามาได้ยากลำบาก ดังนั้นมันจึงค่อนข้างยากที่จะถอดมันออกได้
“พ่อ ให้หนูช่วยพ่อเถอะ”ซูตงนั้นรีบมาช่วย ในความเป็นจริง แม้กระทั่งในชั้นใต้ดินแบบนี้ จำนวนของรังสีนิวเคลียร์นั้นเพียงแค่น้อยกว่าด้านนอก ด้วยเหตุนี้ ซูตงนั้นกังวลเกี่ยวกับสุขภาพของพ่อเธอ
รังสีนิวเคลียร์นั้นสามารถที่จะฆ่าเซลล์ได้ซึ่งมันมีทั้งประโยชน์และโทษ ถ้าใช้เซลล์ที่มีประโยชน์ถูกฆ่า มันจะทำลายสายDNA และจะทำให้เกิดมะเร็งของเลือดขึ้นได้! ตามจริงแล้ว รังสีนิวเคลียร์นั้นเป็นนักฆ่าที่แปลกประหลาด ตามผลวิจัยแล้ว คนบางคนก็ยังคงสบายดีหลังจากโดนรังสีนิวเคลียร์ แต่บางคนก็จะเป็นมะเร็งขึ้น
เมื่อเห็นพ่อที่มีผมหงอกของเธอ ซูตงนั้นต้องการที่จะร้องไห้ สุดท้ายแล้วหน้ากากก็ถูกถอดออก และซูกงเฉียงก็พ่นลมหายใจออกมา “มันเป็นแค่มื้ออาหาร ไม่ต้องกังวลไป พวกเรานั้นเคยพูดเสมอๆว่า พื้นที่รังสีนิวเคลียร์ของเชอร์โนบิลในสหรัฐโซเวียตนั้นไม่เหมาะสมสำหรับมนุษย์ที่จะอาศัยอยู่เป็นเวลา 20000ปี จนกว่าจะกลับมาอาศัยได้ แต่ใครบางคนก็ไปยังเชอร์โนบิลเพื่อที่จะศึกษาเกี่ยวกับความเสียหาย นอกจากนี้ ใครบางคนที่อาศัยอยู่ที่นั่นก็มีอายุ 80ถึง90ปี”มันเจ็บปวดมากที่ซูกวงฉีนั้นพูดออกมา เขานั้นดื่มโจ๊กไปครึ่งถ้วยและหลังจากนั้นก็ผลักให้ซูตง
“พ่อ ดื่มอีกสิ…”ซูตงพูดอย่างช่วยไม่ได้ แต่ซูกวงฉีนั้นดื้อรั้นมาก เขาไม่ได้พูดอะไรอีก และก็สวมหน้ากากเข้าไปตรงๆ ความหิวนั้นเป็นประเภทการทรมานที่เลวร้าย แม้กระทั่งโจ๊กข้าวโอ๊ตนั้นก็กลายเป็นของเอร็ดอร่อย
ซูตงนั้นพยายามที่จะโน้มน้าวใจพ่อของเธอ แต่ในเวลานั้นเอง
“ปัง!” ประตูของชั้นใต้ดินถูกเปิดออก ซูตงนั้นตกตะลึงและรีบมองขึ้นไปดูทหารที่ตื่นเต้นอย่างมาก
“มานี่! มานี่เถอะ!”ทหารพูดอย่างไม่ต่อเนื่อง
“เกิดอะไรขึ้น?”ซูตงถามอย่างไม่ได้สติ เธอนั้นหวาดกลัวกับความจริงอันโหดร้าย…
“ทีมช่วยเหลือมาที่นี่แล้ว! พวกเขากำลังขับรถติดเกราะมาอยู่!”
“จริงเหรอ?”ซูตงร้องออกมา มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ เธอรู้สึกว่าพวกเธอนั้นถูกช่วยชีวิตออกมาจากสถานการณ์ที่น่าสิ้นหวัง
“ศาสตราจารย์ซู ผมจะแบกคุณขึ้นหลังเอง”ทหารหนุ่มพูด เขาก็แบกศาสตราจารย์ซูและวิ่งขึ้นไปชั้นบน ซูตงก็เดินตามไป เมื่อพวกเธอนั้นถึงอพาร์ทเมนต์ เธอก็สามารถได้ยินเสียงปืนได้ มันเป็นเสียงแห่งความหวัง!
ซูตงนั้นวิ่งไปที่หน้าต่างและเห็นรถของกองทัพ รถติดเกราะพวกนั้นปกคลุมไปด้วยชั้นของหมอก แต่มันก็ทำให้ผู้คนนั้นรู้สึกปลอดภัยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อย่างไรก็ตาม ในรถติดเกราะและรถถัง มันก็มีรถมินิบัสที่แปลกประหลาดผสมปนเปไปอยู่ด้วย รถมินิบัสคันนั้นดึงดูดความสนใจของซูตง [รถนั่น] ซูตงคิดอย่างระมัดระวัง
ซอมบี้ในพื้นที่รังสีนั้นโหดร้ายและทรงพลังมากกว่าซอมบี้ธรรมดาทั่วไป ถึงแม้ว่าผิวของซอมบี้นั้นกำลังเน่าเปื่อย พวกมันก็มีเขี้ยวที่แหลมคมและเล็บอันยาวเฉียบของมัน ซูตงนั้นเห็นพลังอันเลวร้ายของเขี้ยวอันแหลมคมและเล็บของมันแล้ว ด้วยเหตุนี้นี่เอง ในระหว่างวันที่ผ่านไป พวกเธอก็ไม่กล้าที่จะสร้างเสียงขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว สุดท้ายแล้ว ประตูป้องกันธรรมดาๆนั่นไม่สามารถที่จะหยุดพวกมันได้!
``ซูตงนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านชีวภาพ ถึงแม้ว่าเวลามันจะสั้น เธอนั้นก็ศึกษาระดับเบื้องต้นเสร็จแล้ว เธอเชื่อว่ารังสีนั้นไม่มีผลกระทบกับการเปลี่ยนแปลงของซอมบี้ และสัตว์กลายพันธุ์ แต่รังสีนั้นจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของไวรัสขั้นสูงกว่า!
สิ่งที่เรียกว่าไวรัสขั้นสูงนั้นเป็นตัวที่ทำให้เกิดวันโลกาวินาศนั้นเป็นประเภทหนึ่งของไวรัสประเภทใหม่ที่เกี่ยวกับทั้งโครงสร้างDNAและRNA และในเวลาเดียวกัน ชิ้นส่วนของDNAนั้นยาวยิ่งกว่าตัวไวรัสธรรมดาซะอีก ซึ่งมันกลายเป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้น เมื่อมันเปลี่ยนกลายเป็นชิ้นส่วนยีนของมันเอง และพื้นที่รังสีนิวเคลียร์นั้นจะอันตรายยิ่งขึ้น เมื่อโครงสร้างของDNAนั้นถูกขัดโดยรังสี มีเพียงพระเจ้าที่จะรู้ว่า ไวรัสแบบไหนนั้นจะเกิดขึ้นมา!
เพียงแค่หลังจากนั้น เสียงของปืนใหญ่หนักก็ดังขึ้น! มันเป็นปืนครกขนาด25มม. ซึ่งมันเพียงพอที่จะระเบิดผู้คนให้กลายเป็นชิ้นๆได้ แต่ซอมบี้พวกนั้นแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ว่าหลังจากที่พวกมันโดนยิง พวกมันก็สามารถที่จะเคลื่อนที่ต่อไปได้
ฉากนี้นั้นเลิอดสาดอย่างมาก! แม้กระทั่งเธอที่ค่อนข้างคุ้นเคยกับกายวิภาคของสัตว์ เมื่อเห็นฉากนี้ ซูตงก็รู้สึกไม่สบาย ถึงแม้ว่ากรงเล็บของซอมบี้นั้นจะสามารถฉีกเหล็กได้ พวกมันก็เป็นที่เด่นชัดว่าไม่มีพลังต่อหน้ารถติดเกราะ แต่ซูตงนั้นกังวลเกี่ยวกับรถมินิบัส เธอเห็นซอมบี้หลายตัวนั้นพุ่งเข้าใส่รถมินิบัส แม้ว่าพวกมันจะต่อสู้อย่างดุเดือด รถมินิบัสก็ยังคงเหมือนเดิม กระจกที่มีความหนามากนั้นทำให้ซูตงประหลาดใจที่สุด
“รถมินิบัสมีกระจกกันกระสุนด้วย!”ทหารทั้งหมดอุทานขึ้น
ซูตงส่ายหัวและพูด “มันไม่ใช่กระจกกันกระสุนธรรมดา มันแข็งแกร่งกว่านั้นอีก…”
[กระจกนั้นสร้างมาจากวัตถุดิบอะไรกันแน่?]ซูตงตกตะลึง ในความทรงจำของเธอนั้น กระจกกันกระสุนนั่นเป็นเรื่องยากมากที่จะถึงระดับนั้น มันเป็นเรื่องที่เห็นได้ชัดเจนว่ารถมินิบัสนั้นไม่ได้ใช้ปืนเลยแม้แต้น้อย มันแค่ตามขบวนรถไป อย่างไรก็ตาม ด้านบนดาดฟ้าของรถMCV เทคโนโลยีที่น่าตื่นตะลึงบนดาดฟ้ารถMCVก็สามารถที่จะสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน แม้กระทั่งซูตงที่อยู่ในความมืดก็ยังคงสังเกตเห็นได้
