ตอนที่15 ช่องสัญญานดาวเทียม

ตอนที่15 ช่องสัญญานดาวเทียม

ตาเฒ่าหลินไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับที่หลินหยี่ได้ฝึกความชำนาญทางด้านศิลปะมังกรมากนัก จริงๆแล้วเขาแทบไม่ยุ่งอะไรเลย

ตาเฒ่าหลินนี้เหมือนกับเป็นบอสใหญ่ของเกม ที่เมื่อไหร่หลินหยี่ไปต่อสู้ด้วย ก็จะด้อยกว่าเสมอ และนี่เป็นเรื่องที่น่าหนักใจจริงๆ

วันเวลาผ่านไป หลินหยี่ก็ยังไม่เข้าใจขั้นตอนแรกของศิลปะนี้

เมื่อ5ปีมาถึงอีกครั้ง หลินหยี่ก็ได้ลองกลับไปที่เดิมและลองเปิดประตูหินที่สองดู แต่เขาก็เปิดไม่ออกเหมือนเดิม

และมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไร เพราะหลินหยี่รู้ตัวดีว่าเขาไม่ได้พัฒนาอะไรขึ้นเลย

เขาได้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับตาเฒ่าหลิน แต่ตาเฒ่าก็ได้แต่ยิ้มอ่อน ส่ายหัวราวกับว่าเขาไม่สามารถช่วยได้

อีกห้าปีกำลังจะผ่านไป และหลินหยี่เหมือนจะเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่างหลังจากที่ติดอยู่ในขั้นนี้มาเป็นเวลานาน

เขาเริ่มจะเข้าใจว่าความชำนาญด้านศิลปะมังกรนี้ไม่ใช่วิชากังฟู แต่เป็นการฝึกฝน มันเป็นความจริงที่น่าตกใจมาก แต่มันก็เป็นเรื่องจริง

สำหรับวันนั้นที่ตาเฒ่าหลินได้เรียกหลินหยี่ไปเพื่อเตะเขาลงจากยอดเขาเหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่ถูกตั้งฉากเอาไว้แล้ว เขาทำทุกอย่างโดยไม่ได้บอกหลินหยี่ว่าควรทำอะไรต่อ เขาให้หลินหยี่คิดเองทุกอย่าง และหลังจากวันนั้นที่ตาเฒ่าหลินพยายามจะฆ่าหลินหยี่ เขาก็ไม่ได้ทำอะไรหลินหยี่ต่อเลย นี่จึงเป็นข้อพิสูจน์ว่าตาเฒ่านั้นรู้ทุกอย่างหมดแล้ว

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ยอมตอบคำถามใดๆของหลินหยี่เลย หลินหยี่จึงตัดสินใจฝึกฝนด้วยตัวเองโดยไม่สนใจตาเฒ่าหลินใดๆทั้งสิ้น

...

หลินหยี่ลืมตามองท้องฟ้า เขาส่ายหัวอย่างคนหมดหนทางเดิน แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็รู้สึกสดชื่น และรู้สึกเหมือนกับว่าการฝึกฝนนี้ได้เริ่มขึ้นแล้ว

หลินหยี่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เพื่อเข้าไปยังห้องน้ำ เขาสาดน้ำใส่หน้าตัวเอง เขาใส่ชุดนักเรียนก่อนออกจากห้อง

ทั้งบ้านเงียบมาก เมื่อมองขึ้นไปทางบันได หลินหยี่ก็คิดว่าทั้งสองสาวได้หลับไปแล้ว เขาจึงเดินไปยังห้องนั่งเล่น นั่งลงบนโซฟา และเปิดทีวี60นิ้วดู และทำให้แน่ใจว่าหลี่เสียงให้เบาที่สุดแล้ว

ทีวีขนาดยักษ์นี้มันแตกต่างกับที่เขารู้จักมาก เขาครุ่นคิดขณะนอนเล่นบนโซฟา นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของเขาที่ดูทีวีขนาดใหญ่แบบนี้ เขารู้จักเพียงโน้ตบุ้คขนาด25นิ้วเท่านั้น

“ฮัดชิ้ว!” หลินหยี่จาม เนื่องจากแถวบ้านเขากับ ที่นี่มันมีอุณหภูมิต่างกัน เขาคงต้องใช้เวลาปรับตัวถึงจะชิน

เขาเช็ดจมูกด้วยทิชชู่และโยนทิ้งไว้ข้างๆ

มันไม่มีรายการอะไรให้ดูมากนักในตอนรุ่งเช้า

“บ้าเอ้ย รีโมทแบตหมดงั้นหรอ?” หลินหยี่บ่น เดี๋ยวนะ มันใช่รีโมทนี้แน่หรอ?

หลินหยี่มองไปที่จอทีวี และพบว่ามันเป็นทีวีแบบติดจานดาวเทียม ซึ่งมันจะมีช่องให้ดูมากกว่าปกติ

หลังจากมองหาอยู่พักนึง หลินหยี่ก็เจอรีโมทที่ถูกอัน

“พระเจ้า ... มีหลายช่องให้ดูเลยเว้ย” หลินหยี่เปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็มีข้อความเด้งขึ้นมา

ช่องนี้เป็นช่องสำหรับผู้ใหญ่ ต้องการรหัสผ่าน รหัสมี6ตัวเช่น 000000

เอาจริงดิ? สาวๆพวกนั้นมีรายการสำหรับผู้ใหญ่ด้วยหรอ? เขาเคยได้ยินมาว่าทีวีใหญ่ขนาดนี้มีรายการโชว์ของผู้ใหญ่ แต่เขาไม่เคยดูมันมาก่อนเลย

ความอยากรู้อยากเห็นได้เกิดขึ้นในใจของหลินหยี่ และเขาสงสัยว่าเป็นท่านประธานหรือเป็นลูกสาวกันแน่ที่ต้องรหัสไว้ หรืออาจจะเป็น เฉินยู่ชู? ฮืมม... สาวๆพวกนั้นก็เหมือนจะเป็นคนหื่นสินะ หลังจากนั้นเขาก็เงียบสักพักและลองใส่รหัสดู

เขาลองใส่รหัสผ่าน ‘123456’

รหัสผ่านผิด โปรดลองอีกครั้ง

‘888888’

รหัสผ่านผิด โปรดลองอีกครั้ง

หลินหยี่ลองใส่ ‘000000’

ไม่มีอะไรเด้งขึ้นมา และเหมือนว่าหน้าจอจะนิ่งไป

เขาจึงพยายามลองกดปุ่มมั่วๆดู เผื่อว่าจะมีอะไรเด้งขึ้นมา

 

*นิยายเรื่องนี้จะลงฟรีไปก่อนน้าอาจจะลงบ่อยบ้างหายๆบ้างก็คงไม่ว่ากันน้า จึงขอให้อ่านกันเพลินๆและทำความเข้าใจเนื้อเรื่องไปก่อนนะ เอาไว้เข้าใจเนื้อเรื่องเนื้อหาแล้วจะลงให้ทุกวันและเริ่มเก็บตังน้า*