ตอนที่ 27 ครั้งแรก (FREE)
ภายใต้คำสังของ จาง หยางปิง คนจากหมู่บ้านภูเขาทางเหนือต่างหัวเราะเสียงดังขณะที่พวกเขาเก็บเหยื่อกลับไปยังดินแดนตัวเอง
“ท่านรองหัวหน้าช่างฉลาดจริงๆเลย ครั้งนี้พวกเราได้สัตว์กลับไปเป็นจำนวนมาก แต่พวกหมู่บ้านภูเขาทางใต้ไม่ได้เข้ามาในภูเขาหลายวันแล้วเหยื่อที่ติดกับดักจึงมีสภาพที่ไม่ดีเท่าไหร่...” สมาชิกหน่วยล่าสัตว์ของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือคนหนึ่งหัวเราะออกมาด้วยความยินดี ขณะเดินตาม จาง หยางปิง
“ใช่แล้ว ถ้าสถานการณ์ทุกอย่างเป็นปกติ หมู่บ้านภูเขาทางเหนือและใต้ต่างล่าสัตว์ในเขตแดนของตัวเอง แต่ปีนี้ดูเหมือนว่าหมู่บ้านทางใต้จะโชคไม่ดีเท่าไหร่ดันไปเจอหมาป่าเพลิงฟ้าเข้า ข้าได้ยินว่าพวกมันบาดเจ็บกัน 7-8 คน พวกเขาจะไม่เป็นภัยคุกคามแก่พวกเราในระยะเวลาสั้นๆ!” จาง หยางปิง ก็อารมณ์ดีเช่นกัน
“แน่นอน ท่านรองหัวหน้า ท่านฉลาดที่สุด พวกเราเทียบไม่ได้จริงๆ!”
“หืม? รองหัวหน้า ดูเหมือนจะมีเด็กตัวเล็กคนหนึ่งอยู่ข้างหลังพวกเรา!”
ไม่นาน จาง หยางปิง และหน่วยล่าสัตว์ของเขาก็สังเกตุเห็นว่ามีเด็กอายุประมาณ6-7ปีตามมา เขาสวมเสื้อคลุมสีดำ และแบกตะกร้าขนาดใหญ่ไว้ที่หลัง
ทำไม?
เหตุผลง่ายๆ การที่เขาเดินอยุ่ในป่าคนเดียวเลยเกิดกลัวขึ้นมา!
“ก็แค่เด็ก? มันทำอะไรอยู่!”
“ดูนั่น! เขาแบกตะกร้าใบใหญ่ไว้บางทีอาจจะเป็นคนของหมู่บ้านอื่นที่มาเก็บสมุนไพรแถวนี้”
“งั้นก็ไม่ต้องไปสนใจมัน ทำงานของพวกเราต่อไป!”
จาง หยางปิง และหน่วยล่าสัตว์ของเขาเดินต่อไปเรื่อยๆจนเข้าใกล้ดินแดนภูเขาทางเหนือ
ในขณะที่ ฟาง เจิ้งจือ ก็ยังคงตามพวกเขาไปอยู่
“รองหัวหน้า พวกเราเข้าใกล้เขตแดนหมู่บ้านภูเขาทางเหนือแล้วนะ?!”
“เจ้าพูดอะไรหา? ใครก็ได้ที่จะขึ้นมาบนภูเขาลูกนี้เพื่อเก็บสมุนไพร มันก็เป็นแค่เด็กที่มาเก็บสมุนไพรเหมือนกันนั่นแหละ ทำไมเจ้าต้องสนใจมันขนาดนั้นกัน!”จาง หยางปิง ฮึดฮัด
ที่จริงแล้วคนอื่นๆก็คิดเช่นเดียวกัน มีหมู่บ้านหลายแห่งรอบๆภูเขาคังหลิง พวกเขามักขึ้นมาเก็บสมุนไพรเป็นปกติ
อย่างไรก็ตามพวกเขามักเลือกที่จะเข้าไปยังส่วนลึกของภูเขา บริเวณตีนเขานั้นหาสมุนไพรได้ยากมาก
แต่เมื่อมองไปที่เด็กอายุน้อยคนนั้น พวกเขาก็ต่างเข้าใจ บางทีเด็กนั่นคงไม่กล้าเข้าไปลึกมาก
...
ฟาง เจิ้งจือ รอจนพวกเขาหยุดเดิน ตอนนนี้เขาอยู่ในเขตแดนของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือแล้ว
เมื่อถึงจุดหมายเขาก็หยิบพลั่วและอุปกรณ์อื่นๆออกมาจากตะกร้า
หลังจากนั้นเขาก็เริ่มขุด...
หน่วยล่าสัตว์ของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือเริ่มหาเหยื่อของพวกเขา เมื่อเดินผ่าน ฟาง เจิ้งจือ พวกเขาก็เหลือบมองเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ได้พกดาบหรือธนูมาพวกเขาก็สบายใจ และไม่สนใจ ฟาง เจิ้งจือ อีกต่อไป
ฟาง เจิ้งจือ กำลังขุดดินด้วยความขมักเขม้น เขาเอาไม้บรรทัดขึ้นมาวัดเป็นครั้งคราวและหยิบภาพที่เก็บไว้ในกระเป๋าเอาออกมาดูอะไรบางอย่าง บางครั้งเขาก็แบกหินจากรอบๆมาวางไว้
จุดประสงค์ที่เขาตามหน่วยล่าสัตว์ของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือมานั้นคงไม่ใช่เพื่อมาตะโกนว่า “เอาเหยื่อของพวกข้าคืนมา!”
เห็นได้ชัดว่าถ้าใครทำอย่างงั้นคงต้องไปหาหมอสักหน่อย...
ไม่ใช่แค่ศัตรูของเขามีจำนวนมากถึง 20 คน แต่มีดาบและธนูเป็นจำนวนมากด้วย เพียงมีดสั้นเล็กๆของเขาคงไม่สามารถใช้ทำอะไรได้
ฟาง เจิ้งจือ คงไม่ได้มาที่นี่เพื่อหาสมุนไพรจริงๆ สองสามวันก่อนเขาคิดหนักมาก ในที่สุดเขาก็นึกแผนการใหญ่ได้ แผนการที่จะทำให้หน่วยล่าสัตว์ของหมู่บ้านภูเขาทางใต้ไม่ถูกรังแกอีกต่อไปและทำให้เขาอยู่ในตำแหน่งที่ไม่มีใครสามารถเอาชนะได้
แผนการในตอนแรกเขาคิดจะใช้ที่ เขตแดนหมู่บ้านภูเขาทางใต้ อย่างไรก็ตามดันเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้นมาก่อน เขาจึงต้องเอาแผนการมาใช้ที่เขตแดนของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือแทน...
เวลาไหลผ่านไปอย่างรวดเร็วไม่นานก็เที่ยง เขานำอาหารกลางวันที่ ฉิน ซูเหลียน ทำให้ออกมากินพร้อมกับนั่งพักเป็นเวลาสั้นๆ
เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดลง ฟาง เจิ้งจือ ก็ค่อยๆเดินจากไป
....
ครั้งแรกในการขึ้นไปบนเขาของ ฟาง เจิ้งจือ นั้นไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่
เมื่อชาวบ้านในหมู่บ้านภูเขาทางใต้เห็นเขากลับมามือเปล่าพร้อมกับหัวเราะ แฮะๆ ก็ไม่มีใครว่าอะไรเขา เพราะตอนนี้เขายังเป็นแค่เด็ก ยิ่งไปกว่านั้นนี่ยังเป็นเพียงครั้งแรกของเขา การที่ไม่ได้อะไรติดมือกลับมานั้นเป็นเรื่องปกติ
เมื่อ ฉิน ซูเหลียน เห็น ฟาง เจิ้งจือ กลับมา เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดเขาทันที
“แม่ดีใจเหลือเกินที่ลูกได้กลับมา....”
ฮูหยินหลี่ ก็ยังพูดจาไม่น่าฟังเช่นเดิม “ข้าคิดว่าเจ้าเป็นเด็กมีพรสวรรค์เสียอีก แต่หลังจากเจ้าขึ้นไปบนภูเขามากลับจับไม่ได้แม่แต่กระต่ายงั้นรึ?”
ชาวบ้านที่ยืนอยู่ในลานบางคนเริ่มไม่พอใจเมื่อได้ยินที่ฮูหยินหลี่พูด...อย่างน้อย สำหรับพวกเขาแล้ว การที่ ฟาง เจิงจือ ยอมเป็นอาสาสมัครเข้าร่วมกับหน่วยล่าสัตว์ของหมู่บ้าน แค่นี้ก็น่านับถือมากแล้ว
“เจิ้งจือ อายุแค่ 7 ขวบ แค่เขาอาสาตัวเองเข้าร่วมหน่วยล่าสัตว์ของหมู่บ้าน แค่นี้ก็ดีมากพอแล้ว!”
“ถูกแล้ว! แต่ข้าคิดว่าถ้าเป็นครอบครัวเจ้า หลี่ เฮ่อ คงไม่กล้าไปละมั้ง?”
“เขายังเด็กมากและนี่เป็นเพียงครั้งแรกที่เขาขึ้นไปบนภูเขา ทำไมเจ้าถึงไปตัดสินเขาแบบผู้ใหญ่กันละ?”
ชาวบ่านเริ่มส่งเสียงจอแจ เมื่อฮูหยินหลี่ได้ยิน เธอเริ่มไม่พอใจ “ครอบครัวข้า หลี่ เฮ่อ นั้นถึงแม้จะไม่ได้เข้าหน่วยล่าสัตว์ แต่เขายังคงเรียนอยู่ถ้าอนาคตเขาสอบผ่านการสอบกฎแห่งเต๋าขึ้นมา เขาจะได้ไปเป็นขุนนาง เหอะ! มันดูมีค่ากับหมู่บ้านภูเขาทางใต้กว่าการออกไปล่าสัตว์อะไรพวกนั้นอีก!”
เมื่อฮูหยินหลี่อ้างถึงการทดสอบกฎแห่งเต๋า ชาวบ้านตอนแรกที่ถกเถียงกันอยู่ก็เงียบเสียงลง ตอนนี้ หลี่ เฮ่อ และ หลี่ จ้วงฉาน กำลังศึกษาอยู่ในหอแห่งเต๋า ความหวังของหมู่บ้านฝากไว้ที่พวกเขา ไม่มีใครอยากจะเป็นศัตรูกับตระกูลหลี่
“เอาละๆ พวกเจ้าหยุดเถียงกันได้แล้ว ทุกคนนั้นทำหน้าที่ได้ดีแล้ว!” ทันใดนั้นหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ก็ลุกขึ้นเพื่อหยุดการถกเถียงที่เกิดขึ้น
“หัวหน้าหมู่บ้านพูดได้ฉลาด ทุคนล้วนมีหน้าที่ของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้ ฟาง เจิ้งจือ ไม่สามารถล่าอะไรกลับมาได้ ทำไมไม่มีคนพูดอะไรถึงเรื่องนี้เลยละ?” ฮูหยินหลี่ พึมพัมเบาๆ เหลือบมองไปทาง ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความดูถูก
“ฉินซาน ทำไมถึงล่าได้น้อยนัก?” หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ เปลี่ยนเรื่อง
“มันเป็นเพราะหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ..” ฉิงซาน เดินไปหา หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ และพูดออกมาด้วยเสียงเบาๆ เขาไม่รู้ว่าถ้าบอกทุกคนในหมู่บ้านเรื่องนี้จะเหมาะสมกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้หรือไม่
หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างรวดเร็ว
“ครั้งหน้า...ขึ้นไปบนภูเขาให้เร็วกว่านี้!” เมื่อหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ พูดจบ เขาถอนหายใจออกมา ยกกล้องยาสูบขึ้นสูบและปล่อยควันอออกมา
“ข้าเข้าใจแล้ว” ติง ฉินซาน เข้าใจถึงเจตนาของหัวหน้าหมู่บ้าน ทั้งสองหมู่บ้านนั้นตั้งอยู่ใกล้กันเกินไป คนจากหัวหน้าหมู่บ้านภูเขาทางเหนือและทางใต้แต่งงานข้ามกันไปมานั้นถือเป็นเรื่องปกติ
ความสัมพันธ์ของทั้งสองหมู่บ้านค่อนข้างเป็นไปด้วยดี แต่ก็มีการกระทบกระทั่งกันในบ่างครั้ง
แต่การต่อสู้บนภูเขา การต่อสู้เพื่อแย่งเหยื่อ มันเป็นเรื่องปกติ ถ้าเป็นไปได้พวกเขาก็ไม่อยากให้เกิดการกระทบกระทั่งที่รุนแรงจนทำให้ทั้งสองหมู่บ้านขัดแย้งกัน
สัตว์ที่ล่าได้ในวันนี้นั้นน้อยมาก ไม่นานก็แจกจ่ายไปจนหมด
ตั้งแต่ ฟาง เจิ้งจือ ได้เข้าร่วมกับหน่วยล่าสัตว์เขาก็ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าการที่เขาขึ้นไปบนภูเขาครั้งแรกนั้นจะไม่สามารถนำอะไรติดมือกลับมาได้เลยก็ตาม แต่หัวหน้าหมู่บ้านยังมอบเนื้อชิ้นเล็กๆเพื่อเป็น ‘กำลังใจ’ ให้แก่เขาอีกด้วย
ชาวบ้านนั้นก็ไม่มีใครว่าอะไรเพราะรูว่าที่บ้านของครอบครัวฟางยังมีคนที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ด้วย
เมื่อฮูหยินหลี่เห็นเหตุการณ์ เธอไม่พอใจมาก “ไม่เพียงแต่จับอะไรกลับมาไม่ได้ เขายังได้เนื้อจากหน่วยล่าสัตว์อีกด้วย เหอะ! ช่างเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าเสียจริง…”
ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ยกเว้น...ตอนที่เขากำลังกลับบ้าน เขาบังเอิญทำ ‘กับดักสัตว์’ สีดำ หล่นไว้หน้าบ้านของตระกูลหลี่
ผลที่ตามมา...
รู้ๆกันอยุ่..
“ไอ้หยา! ไอ้เลวที่ไหนมาทิ้งกับดักไว้ที่หน้าบ้านของข้ากัน!!” ฮูหยินหลี่ กรีดร้องออกมาท่ามกลางคืนที่มืดมิด
เพจหลัก : Gate of god TH