ตอนที่ 26 แย่งชิง (FREE)
ฉิน ซูเหลียน เต็มไปด้วยความสงสัย..
หน่วยล่าสัตว์ก็เช่นกัน พวกเขามองด้วยความสงสัยไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ที่กำลังแบกตะกร้าใบใหญ่เดินเข้ามา
“เจิ้งจือ ไหนละธนูของเจ้าละ?”
“ข้าทิ้งมันไว้ที่บ้าน!”
“แล้ว...ดาบละ?”
“ข้าไม่ได้เอามันมา!”
สมาชิกของหน่วยล่าสัตว์ต่างพูดไม่ออก เขาจะไปล่าสัตว์หรือไปถูกล่ากันแน่?
“เจิ้งจือ ไม่ต้องสนใจพวกเขาหรอก เมื่อเจ้าขึ้นไปบนภูเขา เจ้าต้องหลบอยู่ข้างหลัง เจ้าต้องมีประสบการณ์ก่อน อย่ารีบร้อนเมื่อเข้าไปในป่า เข้าใจไหม?” ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าเป็นทรงกลม อ้วนท้วมเล็กน้อยเดินเข้ามาหาและเอามือวางลงที่บ่าของ ฟาง เจิ้งจือ
เขาคือรองหัวหน้าหน่วยลาสัตว์ของหมู่บ้านภูเขาทางใต้ ติง ฉินซาน!
นับตั้งแต่ที่ หลี่ จ้วงฉาน เข้าไปยังหอแห่งเต๋า เขาก็ได้รับการแต่งตั้งขึ้นเป็นรองหัวหน้าหน่วย แล้วคนที่เป็นหัวหน้าละ? แน่นอนมันเป็นของหัวหน้าหมูบ้านเสมอ
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ขึ้นไปบนภูเขามากกว่า 10 ปีก็ตาม
“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไม่วุ่นวายหลบอยู่ข้างหลัง!” ฟาง เจิ้งจือ ตอบออกไปด้วยท่าทีใสซื่อ
สมาชิกหน่วยล่าสัตว์ตกตะลึง ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา เมื่อเขารู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ ทำลายหินลงได้ด้วยหมัดเปล่า พวกเขาต่างสงสัยในตัวของเด็กชายอายุ 7 ขวบนี้
ใช่ ที่สำคัญไปกว่านั้นพวกเขาต่างคาดหวังว่าพรสวรรค์ของเด็กชายนั้นจะเป็นประโยชน์กับหน่วยล่าสัตว์
แต่ตอนนี้...
พวกเขาล้วนแปลกใจ
“ยังไงเขาก็เป็นเด็กอยู่ดี...” ติง ฉินซาน ถอนหายใจเบาๆ
หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ก็เช่นกัน เขาออกมาส่งหน่วยล่าสัตว์ที่ลานหมู่บ้าน เห็น ฟาง เจิ้งจือ แบกตะกร้าใบใหญ่ไว้ เขาไม่มีทางเลือก ได้แต่ส่ายหัวไปมา
....
ใช้ประโยชน์จากหมอกในยามเช้า หน่วยล่าประมาณ 10 คน เดินไปตามเส้นทางเล็กๆที่อยู่หลังหมู่บ้าน ตรงไปยังภูเขาคังหลิง อย่างรวดเร็ว
ฟาง เจิ้งจือ ก็เช่นกันเขาเดินตามหลังหน่วยล่าสัตว์พร้อมกับแบกตระกร้าใบใหญ่ไว้บนหลัง
ยอดเขาสูง พื้นที่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้โบราณและพุ่มหญ้าหนาทึบ คำพูดที่ว่ามีอันตรายซ่อนอยู่ทุกแห่งดูไม่เป็นเรื่องเกินจริง
มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ของ ฟาง เจิ้งจือ ที่อาศัยอยู่แต่ในเมืองมาตลอดชีวิตที่ผ่านมา การได้เห็นป่าไม้หรือภูเขาเป็นเรื่องที่หาได้ยากมาก เขามองไปทางซ้ายทีขวาทีพร้อมเดินฮัมเพลงไปเบาๆ
พวกหน่วยล่าสัตว์ต่างมองไปที่เขาและยิ้มออกมา
พวกเขารู้สึกว่า ฟาง เจิ้งจือ นั้นไม่ได้เป็นนักล่าแต่เหมือนมาเดินเที่ยวเล่นมากกว่า
แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ยังไงเขาก็ยังเป็นเด็ก การมาขึ้นภูเขาครั้งแรกคงเกิดความอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา
ในขณะที่พวกเขาเดินไปเรื่อยๆ 1 ชั่วโมงก็ผ่านไป ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น พวกเขาใกล้ถึงตีนเขาคังหลิงแล้ว มันเป็นที่ประจำที่พวกเขามักจะล่าสัตว์กัน
“อย่างแรกตรวจดูกับดักว่าจับตัวอะไรได้บ้างไหม!” ติง ฉินซาน รีบออกคำสั่ง
“ได้!” หน่วยล่าสัตว์รีบลุกขึ้นทำตามคำสั่งในทันที
“ฟุบ!”
ทันใดนั้นเสียงของลูกศรแล่นผ่านอากาศก่อนที่จะปักลงตรงหน้าของหน่วยล่าสัตว์
“นั่นใคร!” ติง ฉินซาน เป็นคนแรกที่รู้สึกตัว เข้าจ้องมองและกวาดตาไปทางพุ่มไม่ที่ขึ้นอยู่ออย่างแออัด หน่วยล่าสัตว์คนอื่นๆหยิบดาบออกมาและจัดแถวเป็นวงกลม
ฟาง เจิ้งจือ นั้นถูกให้ยืนอยู่ตรงกลางของวงกลม
“ฮ่าฮ่าฮ่า...ข้าคิดว่าจะเป็นสัตว์ป่า ใครจะไปคิดว่าจะเป็นคนของหมู่บ้านภูเขาทางใต้!” ชายวัยกลางคนสวมเสื้อหนังสีเขียวเดินออกมาจากป่าทึบ แขนของเขาเม้เส้นเลือดปูดนูนออกมา บนใบหน้ามีรอยแผลเป็นลึก
“พวกเขามาจากจากหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ!”
“จาง หยางปิง ที่นี่ขือเขตของหมู่บ้านทางใต้ ทำไมคนของหมู่บ้านทางเหนืออย่างพวกเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?”
ติง ฉินซาน จำเขาได้อย่างรวดเร็ว เข้าขมวดคิ้ว มือที่จับดาบยังไม่เก็บมันลง ยังคงถือมันไว้ที่หน้าอก
“เขตแดนของหมู่บ้านทางใต้? ฮ่า ฮ่า ฮ่า.....ข้าได้ยินมาว่าหมู่บ้านภูเขาทางใต้ถูกหมาป่าเพลิงไฟโจมตี ข้าคิดว่าพวกเจ้าจะไม่ออกมาล่าสัตว์แล้วเสียอีก!” จาง หยางปิง หัวเราะออกมา
“จาง หยางปิง คนของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือมาที่นี่เพื่อจะแย่งสัตว์จากกับดักของพวกเรางั้นหรือ?” เมื่อ ฉิง ติงซาน เห็น จาง หยางปิง อยู่ที่นี่เขาก็รู้ถึงเจตนาของพวกนั้นในทันที
“เจ้าหมายความว่ายังไง แย่งเหยื่อไปจากเจ้างั้นหรือ? มันเป็นของภูเขาคังหลิง มันมีคำว่า ‘ภูเขาทางใต้’ เขียนติดไว้อยู่รึไงกัน? ฮ่า ฮ่า ฮ่า…ถ้าเจ้าเข้ามาคงรู้นะว่าจะเป็นยังไง!” หลังจากพูดจบ จาง หยางปิง เริ่มขยับตัว
“หยุดอยู่ตรงนั้น! วางมือออกจากเหยื่อของพวกเราซะ!” สมาชิกของหน่วยล่าสัตว์ยืนขึ้น
“เหยื่อ? โอ้....ข้าลืมไป พวกเราจะต้องเก็บสัตว์ที่อยู่ในกับดักแถวนี้ซักหน่อย แต่ถ้าเจ้าอยากได้มัน... อย่างนั้นลองถามดาบข้าดูหน่อยไหมละว่ามันจะอนุญาติไหม…” จาง หยางปิง หัวเราะออกมา ก่อนจะหายตัวเข้สไปในพุ่มไม้
“พวกเจ้ามองอะไรกันอยู่ละ เข้ามาสิ!”
“หมู่บ้านภูเขาทางใต้? ฮ่า ฮ่า อย่างพวกเจ้าคงไม่มีปัญญาหรอก!”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า...”
คนจากหมู่บ้านภูเขาทางเหนือบางคนหัวเราะเยาะออกมา
“รองหัวหน้า!”
“หมู่บ้านภูเขาทางเหนือจะหยามกันมากไปแล้ว!”
“จัดการพวกเขาเถอะ!”
เมื่อชาวหมู่บ้านภูเขาทางใต้เห็นเหตุการณ์นี้พวกเขาเริ่มโกรธเกรี้ยวในทันที
“ไม่...พวกเราทำไม่ได้ พวกเขามีคนมากเกินไป และพวกเรายังมีคนที่ยังไม่หายดีจากอาการบาดเจ็บอยู่ ถ้าพวกเราคิดจะต่อสู้ ต้องเกิดการสูญเสียเป็นอย่างมากแน่!” ติง ฉิงซานกำดาบที่อยู่ในมือแน่น
“แต่ว่าเหยื่อของพวกเรา...จะถูกพวกนั้นเอาไปแล้วนะ..”สมาชิกในหน่วย พูดออกมาด้วยความไม่พอใจ
“อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก ทุกคนค้นดูรอบๆ บางทีพวกมันอาจจะหลงเหลืออะไรไว้ให้บ้าง” ติง ฉินซาน พูดออกมา
“รับทราบ!”
“ท่านลุงฉินซาน ข้าจะไปเก็บสมุนไพรสักหน่อย!” ทันใดนั้น ฟาง เจิ้งจือ พูดออกมา
“เก็บสมุนไพร? จะเก็บไปให้พ่อเจ้ารึ? เจ้าช่างเป็นเด็กดีเหลือเกิน งั้นอย่าออกไปไกลจากตรงนี้และรีบกลับมาก่อนที่จะมืด เข้าใจไหม?”
“เข้าใจแล้ว!” ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้าและวิ่งออกไปในทันที
“อืม..เด็กคนนี้...วิ่งเร็วจริงๆ!”
“รองหัวหน้า วันนี้เป็นครั้งแรกของ เจิ้งจือ บนภูเขา ถ้าเขาหลงขึ้นมาละ?”
“การที่เขาได้เข้าร่วมหน่วยล่าสัตว์ เขาต้องได้รับความยากลำบากบ้างอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่กลับมาก่อนฟ้ามืด พวกเราค่อยตามหาตัวเขา...ตอนนี้การล่าสัตว์นั้นสำคัญที่สุด!”
“รับทราบ!”
เพจหลัก : Gate of god TH