ตอนที่ 23 เจอปัญหา (FREE)
หนึ่งเดือนผ่านไปเร็วเหมือนกระพริบตา ฟาง เจิ้งจือ ยังคงหมกมุ่นอยู่กับกิจวัตรประจำวันของเขา อ่านหนังสือในตอนเช้า และทบทวนอีกครั้งก่อนนอน เดี๋ยวนี้ ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้ไปนอนเล่นอยู่ข้างนอกหอแห่งเต๋าอีกแล้ว
เช้าวันหนึ่ง ท้องฟ้าที่เริ่มสว่างขึ้น
“ไม่! ใครขโมยไก่ขนไฟของข้าไปอีกแล้ว?!” ที่ลานหน้าบ้านตระกูลหลี่ เสียงของฮูหยินหลี่ ตะโกนร้องออกมาเช่นเดิม
แค่ไก่ตัวเดียว?
เจ้าคิดว่าตะโกนออกมาดังๆแล้วข้าจะคืนไก่ให้เจ้างั้นหรือ? เด็กน้อยเสียจริง!
ที่ริมแม่น้ำด้านนอกของหมู่บ้านภูเขาทางใต้ ฟาง เจิ้งจือ กำลังเทไวน์และเครื่องปรุงรสลงไปบนเนื้อไก่ขนไฟที่ย่างอยู่ จากนั้นเขาก็เอาจมูกเข้าไปสูดดมกลิ่นอันหอมหวนของเนื้อไก่ ฉีกเนื้อและวางลงบนปาก
กรอบนอกนุ่มใน มันใช่เลย!
ก่อนจะทำการปกปิดเศษซากไก่ที่เหลือเพื่อไม่ให้ใครเห็น
ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีทางเลือกอื่น แม้ว่าหลายวันมานี้พ่อของเขาได้ขึ้นไปบนภูเขาอีกครั้งเพื่อล่าสัตว์เพิ่ม แต่ตามกฎของหมู่บ้านแทบไม่มีอาหารเหลือให้เขา
ความอยากอาหารของเขาเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก แต่อาหารกลับมีน้อยเกินไป ด้วยทางเลือกที่น้อยนิดเขาเลยใช้ประโยชน์จาก ‘เพื่อนบ้าน’ นิดๆหน่อยๆ
ตระกูลหลี่นั้นไม่ได้บริจาคอะไรให้กับหมู่บ้านเลย แต่พวกเขากลับได้รับส่วนแบ่งมากที่สุดจากการล่าสัตว์
ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด เขาตบไปที่ท้องที่เต้มไปด้วยเนื้อไก่ เขารู้สึกร่างกายของเขาแข็งแรงขึ้น
จากนั้นเขาค่อยๆเดินผ่านทุ่งหญ้าข้างแม่น้ำไปพบแผ่นหินขนาดใหญ่
ฟาง เจิ้งจือ หลับตาลง ก่อนค่อยๆหายใจเข้า และเปิดตาขึ้น เขากกำฝ่ามือและชกลงไปที่แผ่นหิน
“แกร้ก!”
เสียงแตกดังมาจากแผ่นหิน โดยไม่ลังเล ฟาง เจิ้งจือ เอาหมัดกระแทกอีกครั้งไปที่จุดเดิม
“แกร้ก!!” คราวนี้รอยแตกกระจายไปทั่วหินอย่างรวดเร็วราวกับใยแมงมุม
ฟาง เจิ้งจือ หลับตา และทำเหมือนเดิมอีกครั้ง
“ตู้ม!” ในที่สุดหินก็แตกออกกลายเป็นก้อนกรวดเล็กๆนับไม่ถ้วน
ฟาง เจิ้งจือ ลูบฝ่ามือที่แดงเล็กน้อย แต่ท่าทางของเขากลับแสดงถึงความดีใจ
แค่สามรอบเท่านั้นลดลงจากห้ารอบในสัปดาห์ก่อน!
แต่ความแข็งแกร่งของเข้าถ้าไปเทียบกับเด็กหญิงนั้นหรือแม่ทัพลี่คงราวกับโลกและสวรรค์ แต่สำหรับคนที่เคยเป็นแค่นักเรียน นักวิชาการ ในโลกเก่า แค่นี้ก็ทำให้เขามีความสุขมากแล้ว
ไม่ว่ายังไงก็ตาม ตอนนี้เขาก็สามารถทำลายหินด้วยมือข้างเดียวได้แล้ว ถึงแม้จะต้องทำถึงสามครั้งก็เถอะ! ถ้าเป็นโลกเดิมละก็เขาอาจจะไม่สามารถเป็นถึงแชมป์ได้ แต่แค่นี้ก็ทำให้เขาได้เป็นนักเทควันโดสายดำแล้ว ฮ่า อ่า
“อู้ว!!”
ฟาง เจิ้งจือ เลียนแบบเสียงของไอดอลที่โลกเดิมของเขา มองไปที่แม่น้ำที่สะท้อนเงาของเขา........ช่างเท่ห์เหลือเกิน
“ฟาง เจิ้งจือ!!”
ในขณะที่เขากำลังมีความสุขอยู่นั้น ก็มีเสียงเด็กคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังของเขา
ฟาง เจิ้งจือ หันหลังไปพบว่าเขาเป็นเด็กอายุ 8 ขวบ ที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน
“ม...มี ข่าวร้าย หน่วยล่าสัตว์.... หน่วยล่าสัตว์กำลังเจอปัญหาใหญ่ หัวหน้าหมู่บ้านให้ข้ามา
ตามหาเจ้า!”
“เกิดอะไรขึ้น?!”
เมื่อ ฟางเจิ้งจือ ได้ยินเขาวิตกกังวลมาก หัวหน้าหมู่บ้านส่งคนมาตามเขา และเกี่ยวกับหน่วยล่าสัตว์ มันอาจจะเป็นเรื่อง....
นี่มันแย่มาก!
ฟาง เจิ้งจือ ไม่กล้าคิดอีกต่อไป วิ่งเข้าไปในหมู่บ้านด้วยความรวดเร็วดั่งสายลม
เด็กชายวัย 8 ขวบ ตะลึง เข้าจ้องไปที่ขาของ ฟาง เจิ้งจือ ที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่เข้าใจ ทำไม ฟาง เจิ้งจือ ถึงวิ่งได้เร็วขนาดนั้น? หลังจากที่ได้สติกลับคืนมา เขารีบวิ่งตามไปทันที แต่เขาพึ่งตระหนักได้.....เขามองไม่เห็นหลังของ ฟาง เจิ้งจือ อีกต่อไปแล้ว....
....
เมื่อเขาเดินเข้ามาในหมู่บ้าน เขาได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆดังขึ้นมา
หัวใจของเขาเต้นแรงอีกครั้ง ฝ่ามือเล็กๆของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เขารีบวิ่งไปหาที่มาของเสียงร้องไห้
ไปที่ลานกลางหมู่บ้าน
ขณะนี้ทั่วลานเต็มไปด้วยชาวบ้าน พวกเขาต่างแสดงความหดหู่ออกมา ตรงกลางนั้นมีเสียงของผู้หญิงร้องไห้ออกมาคือแม่ของเขา ฉิน ซูเหลียน นั่นเอง
“ฮือ...ฮือ.. เฮ่าเตอ เจ้า...ทำไมถึงเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นกับเจ้า...” ฉิน ซูเหลียน สูญเสียความเยือกเย็น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
คำพูดของเธอทำให้ ฟาง เจิ้งจือ นั้นเย็นวาบไปทั้งตัว
เขาไม่คิดอะไรอีกต่อไป รีบวิ่งฝ่าฝูงคนเข้าไป
ไม่นาน ฟาง เจิ้งจือ ก็วิ่งไปถึงที่พ่อเขาอยู่ ฟาง เฮ่าเตอ ถูกวางอยู่ที่พื้น ใบหน้าของเขาซีดขาว พื้นดินรอบตัวของเขาเต้มไปด้วยคราบเลือด ข้างๆเขายังมีชาวบ้าน 7-8 คนที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน
“เจิ้งจือมาโน่นแล้ว!”
“เจ้าไม่ต้องกังวลนะ พ่อของเจ้าไม่เป็นอะไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น….”
ทันทีที่ชาวบ้านเห็น ฟาง เจิ้งจือ วิ่งเข้ามา พวกชาวบ้านก็พยายามที่จะปลอบเขาในทันที เพราะกลัวว่าเขาจะเสียใจ
“ได้รับบาดเจ็บ?!”
เมื่อมองไปที่พ่อของเขา ฟาง เจิ้งจือ เห็นว่าที่ขาของ ฟาง เฮ่าเตอ มีบลาดแผลขาดใหญ่อยู่ และมีรอยที่เต็มไปด้วยคราบเลือดบนหน้าอกและเอวของเขา
ในมุมมองของ ฟาง เจิ้งจือ มันเหมือนถูกฟันด้วยดาบหรือมีด แต่เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆ เขากลับเปลี่ยนความคิด มันเป็นรอย 5 เส้น
เมื่อมองไปที่คนอื่นๆเขาก็เห้นว่าทุกคนมีรอยแบบนี้เหมือนกันหมด ชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บทุกคน มีรอยกรงเล็บ 5 สาย ที่เลือดไหลไม่หยุดอยู่บนตัวทุกคน.....
“ใครจะคิดว่าหมาป่าเพลิงฟ้า จะมาที่ตีนเขานี้อีกครั้ง!”
“ที่จริงแล้ว หลายปีมานี้ มีหมาป่าตัวหนึ่งได้แยกตัวออกมาจากฝูงและทำร้ายผู้คนที่อยู่แถวตีนเขา รู้สึกจะมีข่าวพบมันครั้งสุดท้ายที่ หมู๋บ้านภูเขาทางเหนือ ตอนนั้นมีคนได้รับบาดเจ็บ 2 คน”
“แต่ครั้งนี้หมู่บ้านของพวกเรากลับมีผู้ได้รับบาดเจ็บเกือบ 10 คน!”
ชาวบ้านต่างแสดงความเห็นต่างๆนาๆ ใบหน้าของพวกเขาเต้มไปด้วยความโกรธ แต่พวกเขานั้นไม่สามารถทำอะไรได้ มันไม่ใช่เรื่องที่ชาวบ้านธรรมดาทั่วไปจะจัดการได้
ใครที่เจอมันบนเขาก็ทำได้แค่วิ่งหนีอย่างเดียว!
“หมาป่าเพลิงฟ้า?!” มือของ ฟาง เจิ้งจือ กำแน่นขึ้น
เขาจำสิ่งที่แม่เคยบอกได้ แขนข้างขวาของพ่อเขาขาดเพราะ หมาป่าเพลิงฟ้า ตอนนั้นหมาป่าเพลิงฟ้าได้พบกับทางเข้าหมู่บ้าน เป็นพ่อของเขาที่คอยสกัดมันไว้ก่อนที่คนอื่นๆจะตามมาช่วยเหลือ จนหมาป่านั่นหนีไป
มันจะเป็นตัวเดียวกันไหม?
“หมาป่าเพลิงฟ้า ไม่ได้ปรากฎตัวมาหลายปีแล้วใครจะคิดว่ามันจะโผล่ออกมาตอนนี้...” ชาวบ้านถอนหายใจออกมา
มันเป็นตัวเดียวกันจริงๆ!!
“ไม่ว่าพวกเจ้ามีอะไร เอาออกมาให้หมด พวกเราต้องห้ามเลือดที่ไหลออกมาให้ได้!” หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ได้นำทีมชาวบ้านพยายามเข้าไปรักษาแผลของผู้บาดเจ็บ
“หน่วยล่าสัตว์ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง พวกเราจะใช้ชีวิตกันได้ยังไง?” เสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากปาก ฮูหยินหลี่
“เจ้าจะพูดอย่างนี้ไปเพื่ออะไรกัน ตอนนี้การช่วยชีวิตนั้นสำคัญที่สุด!” ชาวบ้านคนหนึ่งโต้กลับทันที
“ทุกครัวเรือนในหมู่บ้านภูเขาทางใต้ได้ฝากชีวิตไว้กับหน่วยล่าสัตว์ ถ้าไม่มีพวกเขาพวกเราก็ต้องอดตายแน่นอน! ทำไมข้าจะพูดออกมาไม่ได้?” ฮูหยินหลี่ตอกกลับด้วยความโมโห
“เห้อ...มันเป็นเรื่องจริง...”
“ถ้าหน่วยล่าสัตว์ไม่สามารถล่าสัตว์ได้ ข้าก็ไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง”
หญิงสูงวัยหลายคนบ่นออกมา...
เพจหลัก : Gate of god TH