HK ตอนที่ : 43
ตอนนี้รถตำรวจจำนวนมากที่กำลังไล่ตามรถหุ้มเกราะทั้งหมดได้ถูกกักไว้ที่ไฟแดง ทำให้เบาะแสอย่างเดียวของรถหุ้มเกราะหายไป เฉกเช่นกับแมลงวันที่หัวขาด พวกตำรวจยังคงพยายามที่จะหาเย่เฟิงกับพวกตามถนนเขตชวนฮูต่อไป อย่างไรก็ตามภายใต้คำแนะนำของชิเล่ยที่แนะนำเส้นทางให้หม่าเหลียงเข้าไปในซอยที่ไม่เป็นที่สนใจมากนัก
ในห้องควบคุมแผนกจราจร หัวหน้าหัวล้านได้ตะโกนออกมาเสียงดังว่า "ยังไม่เจอร่องรอยของเย่เฟิงอีกหรือไง หะ?"
เจ้าหน้าที่ตอบว่า "สามนาทีที่แล้ว รถหุ้มเพราะของเย่เฟิงปรากฏตัวขึ้นที่ถนนชวนหนี่ครับ จนถึงตอนนี้กล้องยังไม่ตรวจเจออีกเลยครับ!"
หัวหน้าหัวล้านไม่ได้โง่และบอกทันทีว่า "ใช้กล้องจากถนนชวนหนี่ เป็นศูนย์กลางการค้นหาภายในรัศมีห้ากิโลเมตร แจ้งรถสายตรวจให้มาที่นี่ให้หมด!"
แม้ว่าเขตชวนฮูแถวชานเมืองครึ่งนึงจะนึงจะเป็นถนนทั้งหมด หรือแม้แต่บนไฮเวย์ความเร็วของรถหุ้มเกราะก็ไม่ได้เร็วมาก อ้างอิงจาก จุดที่ถึงผ่านมาได้สามนาที แม้ว่าความเร็วสูดสุดของรถหุ้มเกราะอยู่ที่ 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่อย่างน้อยในสามนาทีนี้พวกเขาก็ไปได้แค่ 5 กิโลเมตรเท่านั้น ดังนั้นในรัศมีห้ากิโลเมตรการค้นหาเบาะแสของเย่เฟิงและพวก เป็นไปตามหลักเกณฑ์ของวิทยาศาสตร์!
"รับทราบ!"
แผนกจราจรแจ้งไปที่ตำรวจชวนฮูทันที ตำรวจชวนฮูก็ใช้ช่องทางวิทยุภายในของตำรวจส่งคำสั่งให้กับรถสายตรวจแต่ละคันไปลาดตระเวน ที่ถนนชวนหนี่ทันทีและให้ตรวจสอบอย่างละเอียดเพื่อค้นหาที่อยู่ของรถหุ้มเกราะให้ได้
ชิเล่ยที่กำลังดำเนินการควบคุมเซิร์ฟเวอร์ของมหาลัยชวนกิ่ง ผ่านเครือข่าย wap บนโทรศัพท์มือถือ และในที่สุดก็ทำให้ระบบของกล้องบนถนนดับทั้งหมด!
[TL : wap สั่นๆคือ มาตราฐานการสื่อสารเชื่อมต่ออุปกรณ์ไร้สาย เข้ากับเครือข่ายอินเตอร์เน็ต]
ในห้องควบคุมแผนกจราจร บนหน้าจอของผนังทั้งสามทั้งหมดที่กำลังตรวจดูกันอยู่ กลายเป็นสีขาวทั้งหมดอย่างสมบูรณ์
หัวหน้าหัวโล้นยังคงมั่นคงอยู่ "รีบซ่อมระบบกลับมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!"
เจ้าหน้าที่ที่เป็นช่างเทคนิค เริ่มตรวจสอบปัญหาของระบบอย่างรวดเร็วและเริ่มต้นการซ่อมแซม
อีกด้านหนึ่ง เจ้าหน้าที่กู้ระเบิดกลุ่มเล็กๆ ที่กำลังจัดการกับระเบิดที่ธนาคาร ICBC เขตชวนฮู อยู่ในห้องนิรภัย ถ้ากู้ระเบิดนี้ไม่ทันภายในเวลาที่กำหนดไม่ทันจำให้พื้นที่บริเวณนี้ราบเป็นหน้ากองทันที
ในล็อบบี้ของธนาคาร ICBC ทีมกู้ระเบิดได้มองไปที่ประตูโลหะของห้องทำงานของพนักงานธนาคาร ไม่ใช่ว่าประตูโลหะไม่สามารถเปิดได้ แต่ประตูโลหะมีระเบิดกลุ่มเล็กๆถูกติดตั้งไว้อยู่ที่ประตู หลังจากตรวจสอบแล้วระเบิดนี้มีพลังทำลายสูงมาก ที่ประตูโลหะ มีระเบิดพลาสติดถูกติดตั้งไว้สองกลุ่ม หนึ่งอันทางด้านซ้ายและที่ด้านขวาในรอยแตกของประตู แค่ติดกาวไว้ที่รายแตกของประตูกับรอบๆประตูเฉยๆเท่านั้นเอง
ระเบิดพลาสติดสองกลุ่ม เริ่มจากหลังประตูโลหะต่อสายลวดพ่วงกับประตูโละหะอย่างสมบูรณ์และที่กรอบประตู ถ้าเปิดประตูจากภายนอกเข้ามา มันจะกระตุ้นการทำงานของระเบิดทันที จากนั้นก็ตู้มกลายเป็นโกโก้ครั้น
วิธีการของเจิ้งซานเปาในการติดตั้งระเบิดเป็นสิ่งที่ฉลาดมากในการจะกู้ระเบิดพวกนี้ คุณต้องกู้จากด้านในเท่านั้น อย่างไรก็ตามมันไม่มีทางเข้าอื่นนอกเหนือจากทางเข้าประตูโลหะ เว้นแต่ว่าจะต้องรื้อกระจกกันกระสุนออกไป!
นี่เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่บังคับให้ทางตำรวจต้องกู้ระเบิดให้เร็วและพาตัวประกันหนีให้ทันเวลา พูดได้เลยว่าเจิ้งซานเปาเป็นคนที่พิถีพิถันมาก!
หลังจากที่ทางตำรวจใช้เวลานานมากและในที่สุดก็รื้อกระจกกันกระสุนออกไปได้สำเร็จแล้วให้ทีมกู้ระเบิดเข้ามาในห้อง
เจ้าหน้าที่ตำรวจได้วางแผนไว้แล้วว่าจะช่วยตัวประกันออกไปก่อน แต่เมื่อพวกเขากำลังจะดึงขึ้นตัวประกันขึ้นมาจากพื้น ตัวประกันทั้งหมดที่ถูกเทปปิดปากอยู่รีบสั่นศีรษะของพวกเขาทันที ภายในตาเผยให้เห็นถึงอาการตื่นตระหนก พยายามส่งเสียงผ่านปากออกมา
สมาชิกคนหนึ่งของทีมกู้ทิ้งระเบิดรีบห้ามอย่างรวดเร็ว เขาชี้ไปในหมู่ตัวประกันที่มีลวดบางๆติดอยู่ ตอนนี้ใบหน้าของเขาน่าเกลียดอย่างมากรีบพูดว่า "อย่าขยับ สายชนวนนี้เด็ดขาด มันจะไปกระตุ้นการทำงานของระเบิดและทำให้ระเบิดทันที!"
เจ้าหน้าที่ตำรวจชวนฮูดึงเทบออกจากปากตัวประกันช้าๆ พอปากถูกเปิดตัวประกันคนนั้นก็พูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย เป็นชายวัยกลางคนใบหน้าของเขาซีดเซียวอย่างมากและก็หายใจติดขัด "คุณตำรวจ รีบกู้ระเบิดเร็วเข้ามันถูกควบคุมด้วยรีโมทระยะไกล! มันถูกควบคุมจากโทรศัพท์มือถือของพวกโจร ถ้าโจรมันใช้โทรศัพท์ละก็มันจะระเบิดขึ้นมาทันที! "
เจ้าหน้าที่ตำรวจอีกนายพูดอย่างไร้เดียงสาว่า "ใช้โทรศัพท์เพื่อเป็นตัวจุดชนวนระเบิด? ถ้าเราบล็อคสัญญาณโทรศัพท์มือถือของโจรไม่ให้ส่งเข้ามาได้ งั้นก็ทำให้ระเบิดระยะไกลอันนี้ไม่เป็นภัยคุกคามอีกต่อไป?"
หัวหน้าของทีมกู้ระเบิดที่เป็นชายวัยกลางคนสวมแว่นได้แสดงสีหน้าดูถูกออกมาเปิดปากพูดว่า "จากที่ดูมันไม่ใช่ระเบิดแบบธรรมดาๆ คนที่วางระเบิดนี้ต้องมีความเป็นมืออาชีพมาก ถ้าเราปิดกั้นสัญญาณโทรศัพท์มือถือ ผมกลัวว่าระเบิดระยะไกลอันนี้มันจะระเบิดขึ้นมาทันที มันไม่ใช่สิ่งที่คุณจะพูดออกมาว่ามันไม่ได้เป็นภัยคุกคามได้!"
เจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้นใบหน้าของเขาปะเดี๋ยวเปลี่ยนเป็นเขียวเดี๋ยวแดงเต็มไปด้วยความอับอายอยู่ครู่หนึ่ง
หัวหน้าของทีมกู้ระเบิดไล่เจ้าหน้าที่คนนั้นออกไป "คุณออกไปซะ ที่นี่มีคนมากเกินไปก็ไร้ประโยชน์ แทนที่ผมจะต้องมากังวลว่าจะไปกระตุ้นสายชนวนทำให้ระเบิดทำงาน ผมกลัวว่าความตั้งใจของคุณ จะทำให้สมาชิกทีมทั้งสามคนอยู่ในอันตราย และไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้แบบมีชีวิต!"
หลังจากที่ขจัดภัยคุกคามจากกล้องของระบบแผนกการจราจรได้แล้ว รถหุ้มเกราะที่เย่เฟิงและชิเล่ยนั่งมา ได้ขับหนีออกมาจากเขตชวนฮูได้แล้วกำลังมุ่งหน้าไปที่เขตชานเมืองของเมืองชวนกิ่ง
เมื่อขับเข้าไปบนถนนในชนบทที่ซึ่งห่างไกล มีรถตู้จอดอยู่ริมถนนข้างทางและหม่าเหลียงก็ขับรถหุ้มเกราะไปจอดข้างทาง
เย่เฟิงเปิดรถลงไปขนย้ายเงินไปใส่รถอีกคันและพูดกับชิเลยว่า "เร็วเข้า เราต้องเปลี่ยนรถ!"
ชิเล่ยแบกกระเป๋าเงินสดและเจิ้งซานเปาก็แบกปืนสไนเปอร์ของเขาไปที่รถตู้ด้วยเหมือนกัน หม่าเหลียงขับรถกุ้มเกราะอยู่ด้านหน้า ส่วนเจิ้งซานเปาขับรถตู้ตามอยู่ด้านหลังของหม่าเหลียง สามปืนถูกขับรถตู้ตามม้าเลี้ยง รถสองคัน 2-3 ต่อมา หม่าเหลียงก็ขับรถมาจอดที่ชายฝั่งบ่อน้ำขนาดใหญ่
จากนั้นเขาใส่เกียร์ว่างและลงจากที่นั่งคนขับ เขาเดินมาที่หลังรถหุ้มเกราะแล้ววางมือบนประตูด้านหลังดันรถหุ้มเกราะไปข้างหน้า เนื่องจากรถหุ้มเกราะใส่เกียร์ว่างไว้ทำให้ไม่มีแรงต้านจากเครื่องยนต์รถ หม่าเหลียงดันรถหุ้มเกราะลงไปในบ่อน้ำขนาดใหญ่และดูรถหุ้มเกราะจมลงไปช้าๆ
หลังจากที่รถหุ้มเกราะจมไปทั้งคันแล้ว หม่าเหลียงก็ขึ้นมาขับรถตู้กลับไปที่เมืองชวนกิ่ง เจิ้งซานเปาที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับเอาหมวกกันแดดมาใส่ เย่เฟิงและชิเล่ยที่กำลังนั่งอยู่ข้างหลัง ก็เลิกสะพายกระเป๋าเป้ที่มีเงินเต็มไปหมดลง!
ชิเล่ยมานั่งที่เก้าอี้แล้วถามว่า "เย่เฟิง นายต้องการกลับไปเมืองชวนกิ่งจริงๆ?"
เย่เฟิงพยักหน้า "ที่ๆอันตรายที่สุดคือที่ๆปลอดภัยที่สุด! พวกตำรวจเมืองชวนกิ่งคงว่าพวกเราออกจากเมืองชวนกิ่งไปแล้ว ตำรวจคงไปตามหาพวกเราที่จังหวัดอื่นและข่าวคงแพร่กระจายไปหมดแล้วจะดีที่สุดถ้าเรากลับไปเมืองชวนกิ่ง ตราบเท่าที่เราไม่ทำอะไรเสี่ยงอันตรายในเมืองชวนฮู และซ่อนตัวอยู่ในเขตอื่น มันก็ไม่ควรจะมีปัญหาอะไรตามมา จากนั้นก็รอให้ข่าวเงียบลงและพวกเราก็ค่อยย้ายไปที่จังหวัดและเมืองอื่นอีกครั้ง!"
บนใบหน้าของชิเล่ยเปื้อนยิ้มและผสมกับการเยาะเย้ย!
"เย่เฟิง นายประเมินความแข็งแกร่งของประเทศน้อยเกินไป"
เย่เฟิงมองไปที่ชิเล่ยเต็มไปด้วยความงงงวยและพูดว่า "นายต้องการพูดอะไร?"
ชิเล่ยวิเคราะห์อย่างช้าๆให้ฟังว่า "เย่เฟิง นายไม่คิดว่าทางตำรวจที่กำลังออกจับนายจะไม่ค้นหาของข้อมูลคนในครอบครัวของนายหรือคนไกล้ชิดเช่นเซียวหลิง? โรงพยาบาลที่นายพาเซียวหลิงไปรักษาลูคีเมีย พวกเขาจะไม่ตรวจสอบ?"
เย่เฟิงขมวดคิ้ว
"ไม่จำเป็นต้องบอกก็รู้ว่าพวกตำรวจที่กำลังตามล่านายมีข้อมูลของเซียวเหลิงอยู่ ก่อนหน้านี้ที่นายพาเซียวหลิงไปโรงพยาบาล ไม่มีใครรู้จักนายก็ไม่แปลกหรอก แต่ตอนนี้หนังสือพิมพ์ทุกแห่งในชวนกิ่งต้องพาดหัวข่าวนายทุกฉบับแน่ บางทีนายเดินไปไหนมาไหนต้องมีคนจำได้ชัวร์ป้าบ! และบางทีโรงพยาบาลที่นายพาเซียวหลิงไปรักษาอาจจะรู้ตัวตนนายแล้วก็ได้ เอาละตอนนี้นายจะพาเซียวหลิงไปรักษาที่ไหนได้อีก?"
[บางทีเย่เฟิงเอิ่ม มึงก็โง่เกินไปนะ 555 อดไม่ได้ขอบ่นหน่อย]
คำพูดของชิเล่ยทุกคำเหมือนมีดทีกรีดกลางหัวใจของเย่เฟิง ทำให้เย่เฟิงแข็งค้าง
"อาป่วยของเซียวหลิงไม่สามารถรักษาล่าช้าได้? อาชญากรที่ทางตำรวจกำลังต้องการตัวได้ออกมาปล้นธนาคารกลางวันแสกๆและขับรถหนีอย่างใจเย็น ดังนั้นพายุขนาดใหญ่แบบนี้จะสงบลงไปได้ยาก บางทีการที่นายอาจจะออกจากเมืองชวนกิ่งจะเป็นเรื่องที่ง่ายมาก แต่การที่นายจะพาเซียวหลิงไปโรงพยาบาลกลับกัน มันจะเป็นเรื่องที่ยากมาก!"
เย่เฟิงที่กำลังเอาหัวชนฝา เขามองไปที่ชิเล่ยด้วยประกายตาที่เห็นถึงความหวัง "ชิเล่ย นายเป็นแฮ็กเกอร์นิ นายต้องมีวิธีใช่ไหม? นายแค่ใช้โทรศัพท์มือถือของนายก็สามารถควบคุมไฟจราจรและกล้องวงจรปิดของตำรวจได้แล้ว นั่นหมายความว่า นายต้องมีวิธีช่วยฉันใช่ไหม? ได้โปรดช่วยฉันอีกครั้งเถอะ!"
ชิเล่ยหลับตาลง "เย่เฟิง ไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการช่วยนาย แต่เมื่อกองกำลังของชาติดำเนินการได้อย่างเต็มที่นายจะรู้ถึงความแข็งแกร่งของพวกเขา และรู้ถึงความยิ่งใหญ่พลังของประเทศ มันเป็นศัตรูที่ยากต่อกรด้วยได้!"
หม่าเหลียงก็เปิดปากพูดด้วยเหมือนกัน "น้องชิเล่ย โปรดช่วยบอสเย่เฟิงด้วย! แม้ว่านายจะไม่สนใจเรื่องของบอสเย่ แล้วเซียวหลิงละเธอจะทำอย่างไร? เธอเป็นลูคีเมียแบบเฉียบพลันถ้าไม่รีบรักษาเธออาจจะตายได้! เซียวหลิงเพิ่งอายุห้าขวบเองนะ นายจะทนดูเซียวหลิงทนทรมานและจากไปทั้งๆที่อายุเธอยังน้อยแบบนี้ได้จริงๆงั้นหรอ?"
เย่เฟิงสูดหายใจเข้าลึกๆ "ชิเล่ย ตราบใดที่นายยินดีช่วยฉัน ชีวิตของฉันเย่เฟิง ในอนาคต ไม่ว่านายจะสั่งให้ฉันไปภูเขาดาบหรือทะเลเพลิง ฉันจะไม่ขมวดคิ้วแม้แต่น้อย!"
ชิเล่ยเปิดตาของเขาขึ้นอย่างช้าๆ เพื่อที่จะได้คำตอบนี้ นี่จะไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการจะได้อย่างไร?
ความชอบธรรมที่หนักแน่นและความมุ่งมั่นของหน่วยรบพิเศษ!
ชิเล่ยหันไปมองเย่เฟิง "เย่เฟิง ฉันช่วยเธอได้ แต่ต้องใช้เวลาสักหน่อย!"
"ใช้เวลานานเท่าไหร่?" เย่เฟิงถามอย่าใจร้อย "เซียวหลิงทนได้ไม่นานนัก ยิ่งเร็วเท่าไหร่ได้ยิ่งดี!"
ชิเล่ยถามกลับว่า "นายจะไปอยู่ที่ไหนในเมืองชวนกิ่งให้ปลอดภัย?"
เย่เฟิงพยักหน้า "เรามีเพื่อนในเมืองชวนกิ่งที่เขตใบโย๋ว ตอนนี้เธอกำลังดูแลเซียวหลิงอยู่"
หลังจากที่แอบคิดคำนวณในใจแล้ว ชิเล่ยก็ยืนยันว่า "ให้เวลาฉันหนึ่งสัปดาห์ ฉันแก้ปัญหาเหล่านี้ทั้งหมด!"
การแสดงออกของชิเล่ยเต็มไปด้วยความมั่นใจ แม้ว่าจะเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งระดับประเทศ แต่มันก็ไม่ได้อยู่ในสายตา!
