ตอนที่ 167 นักล่าอาหาร
ราชาสมุทรคือราชาทีแท้จริงแห่งท้องทะเล พวกมันส่วนใหญ่จะอาศัยอยู่ในทะเลทึกด้วยขนาดตัวที่ยาวกว่า1หมื่นเมตร พวกมันมีขนาดใหญ่ยักษ์และมีราชาสมุทรเพียงเล็กน้อยที่ครอบครองความสามารถเทียบเท่ากับมังกร ราชินีสมุทรเองก็เทียบได้กับราชาสมุทร พวกมันครอบครองเลือดของราชาสมุทรแต่เพราะพวกมันมีเลือดที่น้อยกว่า พวกมันจึงถูกเรียกว่าราชินีแทน ในมหาสมุทร ราชินีสมุทรจะเทียบได้กับสิ่งมีชีวิตระดับหัวหน้าเผ่าพันธ์ นอกจากราชาสมุทร พวกมันไม่เกรงกลัวสิ่งใด!พวกมันครอบครองความสามารถที่เหนือกว่ามอนสเตอร์ในระดับเดียวกัน
ปลาเก๋าหมึกทองที่คุณฟูได้ตกก็คือราชินีสมุทร ร่างของมันยาวอย่างน้อย90เมตรและปากของมันก็ติดอยู่กับตะขอคันเบ็ดของคุณฟูที่หนาเท่านิ้วหัวแม่มือ มันตายหลังจากที่กระแทกบนดาดฟ้ายานคริสตัลปีศาจ ชายชราเก็บคันเบ็ดไปและอุทานกับผู้คน“ฮ่าๆ วันนี้ฉันโชคดีจริงๆ!”
หลิน ฮวงเก็บคันเบ็ดและกระโดดลงจากเก้าอี้ เขาถูกดึงดูดโดยปลาเก๋าหมึกทองยักษ์ ปลามีสีดำเหมือนหมึก ร่างของมันถูกปกคลุมด้วยชั้นเกราะเหล็กสีดำ เกล็ดของมันมีสีขาวเจือปนและตัดสินด้วยความยาวของมัน หลิน ฮวงสามารถบอกได้ว่ามันอยู่ในระดับทองขั้น3
แม้ว่าหลิน ฮวงจะเห็นผู้หลุดพ้นมามากมาย เขาก็อดที่จะลอบมองชายชราไม่ได้ เขาสูงเพียง1.5เมตรและมักจะยิ้มแย้ม อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาได้แสดงพลังของเขาออกมา ไม่มีใครกล้าที่จะดูถูกเขาอีกต่อไป
“พ่อหนุ่ม ทำไมเราไม่ใช้ปลาที่เธอจับได้มาทำอาหารหน่อยละ?”จู่ๆชายชราก็มองมาที่หลิน ฮวง
“ได้เลยครับ!”หลิน ฮวงพยักหน้าทันที
“มาฉลองกันเถอะ โปรดก้าวถอยออกไปหน่อย”
เขานั่งลง มือของเขาข้างหนึ่งเปลี่ยนเป็นมีดเมื่อพลังชีวิตสีแดงแล่นผ่านแขนเขา มีดกลายเป็นมีดยักษ์20เมตรและเขาก็เริ่มลอกเกล็ดจากปลาเก๋าหมึกทอง....
10วินาทีต่อมา ปลาก็ถูกแล่เป็นชิ้นๆ ไม่เพียงแต่อวัยวะและเกล็ดของมันจะถูกเอาออก มันยังถูกแล่เป็น100ชิ้น
หลังจากที่เก็บชิ้นปลาและหัวปลาไป เขาก็เปิดใช้งานระบบทำความสะอาดเพื่อทำความสะอาดพื้นที่รอบๆยาน จากนั้นเขาก็โยนถังปลาของหลิน ฮวงขึ้นไปในอากาศ ขณะที่เขาโยนถัง นิ้วทั้ง5ของเขาก็เปลี่ยนเป็นมีดสีแดงและเพียงเมื่อปลาตกกลับมาในถัง เกล็ดและอวัยวะทั้งหมดของมันก็ถูกควักออกมาจนหมด
หลายคนส่งเสียงร้องอุทานและมีเพียงแค่หลิน ฮวงกับผู้เชี่ยวชาญดาบไม่กี่คนที่สามารถเห็นว่าชายชราใช้ทักษะดาบระดับสูง
“อย่างน้อยมันก็ต้องเป็นทักษะดาบระดับสุดยอด”หลิน ฮวงมั่นใจ
จากนั้นชายชราก็คว้ากระทะขนาดปกติจากอากาศและเริ่มปรุงด้วยกระเทียมและขิง
ในไม่ช้า อากาศก็เต็มไปด้วยกลิ่นชวนน้ำลายไหลและคุณฟูก็โยนชิ้นปลาไปในกระทะหลังจากที่นำมันออกจากช่องเก็บของเขา ชิ้นปลาทรงสี่เหลียมหดตัวในขณะที่พวกมันลงไปในกระทะ คุณฟูได้ใส่ปลา10ตัวที่หลิน ฮวงจับได้ใส่เข้าไปในกระทะ ขณะที่เขาปรุง กลิ่นหอมหวนก็โชยไปในอากาศและเขาก็เทซอสสูตรพิเศษที่เขาทำขึ้นมาลงไปและผสมคลุกเคล้า
หลิน ฮวงและคนอื่นน้ำลายไหลหยด คุณฟูจบการแสดงด้วยเครื่องปรุงบางอย่างและมันก็ใช้เวลาทั้งสิ้นครึ่งชั่วโมงในการทำอาหารจานปลา
อ่างล้างหน้าถูกหยิบออกมาใช้เป็นจาน แม้ว่าพวกมันจะมีขนาดใหญ่ แต่ละอ่างก็เพียงพอที่จะใส่ชิ้นปลาได้1ชิ้นเท่านั้น ในไม่ช้า อ่างล้างหน้าก็ถูกตั้งเรียงกันบนดาดฟ้า100อ่าง
“ฉันเรียกมันว่าสเต็กปลายักษ์ราดซอส!”จากนั้นชายชราก็ส่งสเต็กปลาให้ทุกคน หลังจากนั้น เขาก็ให้ตัวเอง1ชิ้น สีเป็นสีแดงสดและสเต็กปลาก็ถูกราดด้วยซอสชั้นเลิศ ด้วยกลิ่นที่หอมที่โชยออกจากตัวปลา ผู้เข้าร่วมหลายคนจึงเริ่มขุดคุ้ยมัน หลิน ฮวงก็ได้กัดมันเช่นกันและเนื้อปลาก็แทบจะละลายไปทันทีที่มันสัมผัสกับลิ้นเขา เนื้อปลานุ่มราวกับเต้าหู้ มันอร่อยเหมือนกับอาหารที่เขาเคยกินที่โรงแรมStable
“คุณฟูจะต้องเป็นนักล่าอาหารแน่ๆ!”หลายคนเริ่มคิด ด้วยการกัดเพียงคำเดียว หลิน ฮวงสามารถรู้สึกได้ถึงพลังชีวิตที่เปลี่ยนไปขอองเขา หากพลังชีวิตเขาไม่เต็ม การกัดเนื้อปลาเพียงหนึ่งคำก็จะเติมเต็มพลังชีวิตเขา ผู้เข้าร่วมต่างก็รู้สึกได้ถึงพลังที่เพิ่มพูนหลังจากที่กินปลาเข้าไป พวกเขา3คนเลื่อนระดับจากทองแดงขั้น1เป็นขั้น2 และ2คนเลื่อนจากระดับทองแดงขัน้2เป็นขั้น3 มันน่าเหลือเชื่อ
เมื่อชายชราเฝ้าดู เขาก็ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรขณะที่เขากินเนื้อปลาเงียบๆท้ายที่สุดพวกเขาก็กินเสร็จในตอนเที่ยงคืน กระเพาะของหลิน ฮวงถูกอัดแน่นไปด้วยชิ้นปลาถึง8ชิ้น คนที่เหลือก็เช่นกัน พวกเขาบางคนถึงขั้นนอนไปบนดาดฟ้ายาน บางคนแม้กระทั่งหลับฝันหวานไป
หลิน ฮวงนอนในห้องเขาและเมื่อเขาตื่นขึ้น มันก็เกือบจะ7โมงครึ่งแล้ว เขาลุกจากเตียงเขาทันทีและมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อดูว่ายานลงจอดรึยัง
“เด็กๆ มันเกือบจะ7โมงครึ่งแล้ว พวกเธอควรจะเริ่มอาบน้ำและออกจากยาน พวกเราได้มาถึงที่สำหรับการประเมินแล้ว หากพวกเธอไม่ออกก่อน8โมง...อย่าตำหนิฉันหากพวกเธอไม่ผ่าน...”
เสียงของคุณฟูดังผ่านลำโพงและปลุกผู้เข้าร่วมหลายคนให้ตื่นขึ้น พวกเขาไม่แม้แต่จะล้างหน้าหรือแปรงฟันขณะที่พวกเขารีบเร่งออกจากยาน หลิน ฮวงมองดูเวลาและมันเพิ่งจะ7โมงครึ่ง ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาทำความสะอาดตัวเขา
เมื่อเขามาถึงดาดฟ้า ก็ไม่มีใครเหลือบนยานอีก คุณฟูยืนอยู่ถัดจากทางเข้ายาน หลิน ฮวงเดินไปหาเขาและเมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของหลิน ฮวง ชายชราก็หันมาและกล่าว“เร็วเข้า พ่อหนุ่ม!”
“ครับ”หลิน ฮวงพยักหน้า เขานึกได้ถึงบางสิ่งเมื่ออยู่ใกล้กับทางเข้า เขาหยุดเดินและฉายรูปถ่ายของคุณฟูเมื่อตอนที่เขากำลังตกปลาขึ้นมา
“ผมถ่ายรูปคุณไว้เมื่อวานนี้ ถือซะว่าเป็นของขวัญจากผม”
“ไม่เลวเลย!”ชายชราดูมีความสุขเมื่อเห็นรูป“เอาเบอร์ติดต่อของเธอมาสิ”
หลังจากที่เพิ่มเบอร์ติดต่อกันแล้ว หลิน ฮวงก็ส่งรูปไปให้ชายชราและออกจากยาน