Chapter 221: วิสัยทัศน์และความรู้สึก
Chapter 221: วิสัยทัศน์และความรู้สึก
หลังจากแนะนำตัวต่อกันแล้ว หลินเหยาฉานนั้นก็ปรึกษาเกี่ยวกับภารกิจทั้งหมดและแสดงถึงความต้องการที่เกี่ยวข้องกับทีมสไนเปอร์ของเจียงลู่ฉีและหวังเจียนหลาง หลินเหยาฉานนั้นก็เน้นยำในความสำคัญของการร่วมมือระหว่างกัน
มันก็ทำให้หวังฉี่ชีนั้นสับสนตรงจุดนั้น เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นวายร้ายที่น่ารังเกียจ
[ทำไม? ทำไมพี่ชายของฉันจะต้องฟังคำสั่งของเขาเมื่อมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับการยิงสไนด้วย?] หวังฉี่ชีนั้นไม่สามารถที่จะหาคำตอบของคำถามนี้ได้ สุดท้ายแล้วเธอนั้นก็ภาคภูมิใจกับพี่ชายของเธอจริงๆ
“ก็ดี นี่คือข้อมูลและรายละเอียดทั้งหมดที่พวกเราสามารถแบ่งปันได้ นายควรที่จะทำความรู้จักระหว่างกัน ผมต้องขอตัวออกไปก่อนเนื่องจากผมมีธุระกับที่อื่นต่อ”หลินเหยาฉานพูดและหลังจากนั้นเขาก็จากไป
หวังเจียนหลางนั้นรู้สึกไม่มีความสุขเมื่อยืนอยู่ด้านข้างเจียงลู่ฉี ถึงแม้ว่าการทำตามคำสั่งนั้นจะเป็นหน้าที่ของทหาร หวังเจียนหลางนั้นก็ไม่ต้องการที่จะทำตามคำสั่งของเขา
“กัปตันจาง ผมสงสัยว่าคุณใช้ปืนสไนเปอร์ไรเฟิลประเภทไหน คุณส่วนมากนั้นชอบที่จะใช้ 3 x 20มม. หรือ 3-9 x 40มม.งั้นเหรอ?”หวังเจียนหลางถามอย่างสบายๆกับเจียงลู่ฉี ลำกล้องนั้นเป็นเรื่องที่สำคัญมากไม่ว่าจะเป็นมือสไนคนไหน
มันเป็นความรู้ทั่วไปในฮัวเซียที่เทิดทูนกันมากที่สุด จางเถาฟางนั้นสามารถที่จะยิงได้โดยปราศจากการช่วยเหลือของลำกล้อง แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นมากว่าครึ่งทศวรรษแล้ว สงครามสมัยใหม่นั้นแตกต่างออกไป ถ้าสไนเปอร์นั้นไม่ได้มีลำกล้องที่แม่นยำ พวกเขาก็จะไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ก็เหมือนกับนกที่ไร้ปีก
หวังเจียนหลางนั้นถามคำถามนี้กับเจียงลู่ฉี เนื่องจากว่าเขาต้องการที่จะทดสอบความรู้
พูดตามตรงแล้ว เขาก็ยังคงไม่เชื่อว่าเจียงลู่ฉีนั้นมีความถนัดกับการยิงปืน ตราบเท่าที่เจียงลู่ฉีนั้นตอบคำถามของเขาแล้ว เขาก็จะถามถึงการวัดระยะการยิงจากเป้าหมายของแต่ละลำกล้อง ถ้าตำแหน่งของเป้าหมายนั้นกำลังเคลื่อนที่อยู่จะคำนวณความเร็วการเคลื่อนที่ของเป้าหมายได้อย่างไร เขาจะสามารถรู้ถึงข้อผิดพลาดของขอบ X-axis ได้อย่างไร? มือสไนนั้นควรที่จะมีความรู้มากมายกับสิ่งต่างๆเหล่านี้ รูปแบบปืนที่แตกต่างออกไป รูปแบบกระสุนเฉพาะที่แตกต่างออกไป และอื่นๆ
อย่างไรก็ตาม หวังเจียนหลางนั้นไม่ได้คาดคิดกับคำตอบของเจียงลู่ฉี “อะไรคือ 3-9 x 40มม. หมายถึงอะไรกัน?”หวังเจียนหลังมึนงง และเขานั้นก็ไม่รู้ว่าเขาจะถามอะไรต่อดี
เขาจ้องไปที่เจียงลู่ฉีและเขานั้นก็มั่นใจว่าเจียงลู่ฉีนั้นไม่รู้กับสิ่งที่เขามันอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงอธิบายมันอย่างระมัดระวัง “20มม.และ40มม.นั้นเป็นเส้นผ่าศูนย์กลางของลำกล้องและมันก็ประมาณเป็นจุดโฟกัสสายตาประมาณสามเท่าพร้อมกับซูมได้สามถึงเก้าเท่า...ถ้านายไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วนายจะเล็งและยิงเป้าหมายได้ยังไงกัน?”
“ฉันนั้นพึ่งวิสัยทัศน์และความรู้สึกของฉันเอา”เจียงลู่ฉีตอบ ที่จริงแล้วเขานั้นรู้ว่ามือสไนนั้นจำต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องที่ซับซ้อนมากมาย แต่ในความเป็นจริง ในสนามรบจริง รูปแบบการยิงของมันนั้นไร้ประโยชน์ ปฏิกิริยาการยิงนั้นเพียงแค่ไม่กี่วินาที พวกเขานั้นจะมีเวลาที่จะปฏิบัติให้ทันได้อย่างไร สำหรับ ซิโม แฮวแฮจากฟินแลนด์ และจางเถาฟางจากฮัวเซีย พวกเขานั้นก็ไม่ได้พึ่งรูปแบบใดๆ แต่พวกเขาก็ยังคงเป็นมือสไนที่ยอดเยี่ยมกันทั้งหมด
ร่างกายของมนุษย์นั้นเป็นเครื่องจักรที่ซับซ้อน เมื่อสมองและกล้ามเนื้อร่างกายของเขานั้นเป็นการร่วมมือที่สมบูรณ์แบบ มือสไนก็สามารถที่จะประเมินถึงระยะกระสุนได้ ยิ่งไปกว่านั้น เจียงลู่ฉีนั้นมีโดเมนสมองที่ทรงพลัง สมองนั้นเป็นสิ่งที่ลึกลับที่สุดและเป็นอวัยวะภายในมนุษย์ที่ซับซ้อน ตราบเท่าที่พิจารณาเรื่องการยิงกระสุนแล้ว เจียงลู่ฉีก็สามารถที่จะถูกพิจารณาว่าเขานั้นเป็นผู้ที่มีความสามารถ
“พึ่งพาวิสัยทัศน์ของนายและความรู้สึกเอาอะนะ?”หวังเจียนหลางแทบจะไม่เชื่อกับสิ่งที่เขาได้ยิน มันไร้สาระมาก! นี่เป็นภารกิจที่จะตัดสินถึงอนาคตของเกาะเชนไฮ่เลย มันช่างไร้ค่าอะไรแบบนี้! หวังเจียนหลางรู้สึกว่าขี้เกียจเกินไปในการพูดคุยกับเจียงลู่ฉี ดังนั้นเขาจึงหันหน้าหนีไป
“พี่ชาย!”หวังฉี่ชีก็รีบตามเธอไป
เจียงลู่ฉีแตะไปที่คางและเขาก็เดาว่าหวังเจียนหลางนั้นวิ่งไปบอกผู้บังคับบัญชาหลิน แต่เขานั้นไม่ได้กังวลเกี่ยวกับมัน
“ก็ดี....นาย.....เมื่อไหร่กันที่นายเรียนวิธีการยิงปืนสไน?”หลี่ยู่ซินถามอย่างลังเล ในความเป็นจริง หลี่ยู่ซินนั้นสับสนหลายเรื่องมากมาย…
“หลังจากวันโลกาวินาศ”เจียงลู่ฉีตอบกลับ “สองพี่น้องนั้นมีชื่อที่น่าสนใจมาก มันเป็นคำพูดและอีกอันก็คือบทกลอน ตามชื่อของตัวอักษรนั้นหมายถึง ‘หยก’ กันทั้งหมด…”
หลี่ยู่ซินไม่รู้ว่าควรที่จะพูดอะไรดีและเธอรู้สึกว่าการกระทำของเจียงลู่ฉีนั้นแปลกประหลาด มันเป็นเรื่องที่ชัดเจนว่าเจียงลู่ฉีคนนี้ไม่ได้เป็นคนที่เธอรู้จักอีกต่อไป ในอีกความหมายหนึ่ง เขานั้นแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงกับสมัยโรงเรียน
ในเวลาเดียวกัน ภารกิจก็กำลังจะเริ่มต้น...
มันเหมือนกับว่าประท้วงของหวังเจียนหลางนั้นมันไร้ค่า เนื่องจากว่าเจียงลู่ฉีเห็นหวังฉี่ชีนั้นกลับมาอย่างโกรธเคือง เมื่อเธอนั้นขึ้นไปบนรถพยาบาล หวังฉี่ชีก็จ้องมาที่เจียงลู่ฉีอีกด้วย เธอนั้นคิดว่าเจียงลู่ฉีจะไม่เห็นเธอเนื่องจากว่าเธอนั้นอยู่ไกล แต่ในความเป็นจริง มันไม่มีอะไรที่สามารถหลบเลี่ยงสายตาของเจียงลู่ฉีได้
แน่นอนว่า เจียงลู่ฉีนั้นรู้สึกขี้เกียจเกินไปกับความรู้สึกอันเลวร้ายของหวังฉี่ชี
“เดินทางได้แล้ว!’ขบวนรถก็รีบออกจากพื้นที่เขตแรกของเกาะเชนไฮ่ ฝุ่นควันจำนวนมากก็พวยพุ่งไปทั่วทั้งถนน เนื่องจากการขาดแคลนบุคลากรและทำความเครื่องจักร
หยิงนั้นรับผิดชอบในการขับรถและเจียงลู่ฉีก็จับไปที่วอคกี้ทอคกี้ที่อยู่ในห้องยิงปืน หลันซิหยู่นั้นระมัดระวังกับอันตรายที่กำลังเข้าใกล้มาหา อย่างไรก็ตามเจียงจู้อิงกำลังนอนอยู่บนที่นอนและเธอกำลังดูอนิเมอยู่ เธอนั้นเหมือนกับกำลังไปออกทริประยะไกลด้วยซ้ำ
ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากวอคกี้ทอคกี้ “กลุ่มของซอมบี้นั้นถูกพบด้านหน้าพวกเรา”
เจียงลู่ฉีไม่ได้ตอบกลับ แต่เขามองไปที่หลันซิหยู่และถาม “ซิหยู่ เธอสังเกตเห็นความแตกต่างจากที่ความสามารถพิเศษของเธอนั้นวิวัฒนาการมาได้ไหม?”
