Chapter 75: ความทรงจำในอดีตของโบซอน
Chapter 75: ความทรงจำในอดีตของโบซอน
เมื่อเห็นมู่จี่เซียนและหยางนัวฉลองอย่างมีความสุขในการทำเควสเสร็จ หวังหยู่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้นอกจากรู้สึกผิดหวัง
หญิงสาวคนนี้ที่โง่เง่าคนนี้นี่มันช่างซื่อตรงจริงๆ....เธอเชื่อคนอื่นได้ได้อย่างง่ายดาย หวังหยู่นั้นพึ่งจะบอกเธอไปว่าอย่าไปทำความรู้จักกับหยางนัวให้มาก แต่ทั้งสองคนก็ยังคงเล่นด้วยกันอยู่...
เธอนั้นโอ้อวดเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ของสามีของเธอ.....หญิงสาวที่โง่เง่านี่นั้นไม่สามารถที่จะถูกโทษได้สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง มันมีโอกาสที่หยางนัวนั้นจะถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตั้งแต่ที่หวังหยู่นั้นเป็นผู้เล่นระดับท็อปในเกม มันจึงเป็นเรื่องธรรดมาที่จะถามถึงว่า “ทำไมสามีของคุณแข็งแกร่งจังเลย?” เมื่อรู้เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ซึ่งมันเป็นคำตอบที่สมเหตุสมผลเป็นอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงนั้นคุยเก่งมากกว่าพวกเขา
เมื่อคิดไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ หวังหยู่ก็เริ่มรู้สึกว่าการช่วยเหลือพวกเธอนั้นเป็นส่วนหนึ่งของแผนของหยางนัว พร้อมกับความสามารถของเธอ ตราบเท่าที่เธอสามารถหลบการโจมตีสุดท้ายของบอสได้ เธอก็จะมีความสามารถในการโซโลมันอย่างแน่นอน
หรือว่าบางทีเธออาจจะต้องการประเมินความสามารถของหวังหยู่
สิ่งหนึ่งที่หวังหยู่มั่นใจว่าว่าเธอนั้นรู้ว่าเขาคือใครก็คือเธอนั้นไม่พยายามที่จะเปิดเผยเขา สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือเธอนั้นไม่มีเจตนาร้ายกับมู่จี่เซียน มิฉะนั้น พร้อมกับพลังของตระกูลหวังและหยางแล้ว พวกเขาคงมาเคาะประตูบ้านพวกเขาไปแล้ว
ตั้งแต่ที่มันปรากฏว่าเธอนั้นต้องการที่จะเล่นเกมอย่างสงบ หลังจากนั้นหวังหยู่ก็จะปฏิบัติกับเธอเหมือนกับว่าเธอเป็นเพื่อนในโลกออนไลน์ อย่างไรก็ตาม หวังหยู่ก็ยังคงรู้สึกดีกว่าที่จะแจ้งเตือนก่อน พวกเธอนั้นสามารถที่จะทำอะไรกับเขาก็ได้ แต่เมื่อพวกเธอนั้นแตะต้องมู่จี่เซียนเมื่อไหร่ละก็ พวกเธอจะต้องตายกันทั้งหมด….
ตั้งแต่ที่พวกเธอนั้นเป็นผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ ก็ไม่มีใครที่จะไม่รู้จักความสามารถของหวังหยู่
เมื่อทั้งสามคนกลับไปยังหมู่บ้าน หยางนัวและมู่จี่เซียนก็ไปยังหมู่บ้านเริ่มต้นเพื่อจะไปส่งเควส ในขณะที่หวังหยู่นั้นกลับไปยังเมืองรัตติกาล
เมื่อหวังหยู่กลับไปยังโรงเตี๊ยม นิกายซวนเฉินนั้นก็รอเขามาสักพักหนึ่งแล้ว
ชายทั้งเจ็ดคนนั่งกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะใหญ่และกำลังดื่มกันอยู่ในขณะที่หลี่ซัวและที่เหลือนั้นนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านข้างและกำลังพูดคุยกัน
เมื่อพวกเขาเห็นหวังหยู่เดินเข้ามา หมิงตู่ก็รีบทักทายเขาในทันที “เฒ่ากระทิง! นายวิ่งหนีไปไหนกัน? นายไปช่วยพวกเราไปส่องสาวๆอีกแล้วเหรอ?
นิกายซวนเฉินนั้นผ่านเกมมามากมายในอดีต แต่นอกจากในเกมแรกและหัวหน้ากิลด์คนที่สองแล้ว พวกเขาก็ไม่เคยมีสมาชิกผู้หญิงมาก่อน แต่ในตอนนี้หวังหยู่นั้นพาหญิงสาวที่สวยงามทั้งสี่คนมาได้อย่างง่าย! สำหรับหมิงตู่แล้วเขาก็เหมือนเป็นพระเจ้าในตอนนี้
หวังหยู่นั้นก็เดินไปอย่างสบายๆและดึงหมิงตู่ออกจากเก้าอี้ในขณะที่เขาก็ด่าไปด้วย “นายนี่พูดไร้สาระไปทุกวันเลยนะ! ช่วยหญิงสาวทำเควสนั้นคือการไล่ตามเธองั้นเหรอ? ทำไมความคิดของนายถึงเลวทรามแบบนี้กัน?”
“เหี้... ย นายออกไปกับผู้หญิงจริงๆเรอะ? ให้เบอร์ภรรยาฉันมา ฉันจำเป็นที่จะต้องรายงานเรื่องนี้!”
ที่เหลือนั้นสามารถทำได้เพียงถอนหายใจอย่างผิดหวังกับคำตอบของหวังหยู่ หมิงตู่เพียงแค่พูดเล่นแต่เขาก็ยังคงเป็นเรื่องที่ตรงซะอีก......มันมีผู้หญิงเล่นเกมนี้มากจริงๆเหรอ? ทำไมคนที่เหลือนั้นไม่สามารถที่จะพบได้แม้กระทั่งคนเดียว? หรือว่าพวกเขาเข้าเกมมาผิดเกมหรืออะไร?
เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาก็จมไปอยู่ในจินตนาการของพวกเขาเอง
“เดทอะไรที่นายพูดถึงกัน? ผมแค่ไปฆ่าบอส! มันเป็นภรรยาผมเองที่ชวนผมไป…”หวังหยู่ตอบกลับอย่างโกรธเคือง
“โอ้? คุณกระทิงก็เล่นด้วยงั้นเหรอ? ตัวละครของเธอชื่ออะไรกัน? ฉันสามารถที่จะช่วยเธอเพิ่มระดับได้…”ไร้ความกลัวยิ้มกว้างออกมาแล้วเขาก็เลียริมฝีปาก
การให้ชื่อในเกม (IGN) นั้นก็ไม่ได้แตกต่างไปจากการให้เบอร์โทรศัพท์ของคนจริงๆ หวังหยู่นั้นไม่กล้าพอที่จะให้ชื่อในเกมของภรรยาเขากับไอ้โรคจิตแบบไร้ความกลัว
“โอ้ ใช่ แล้วข้อตกลงระหว่างพวกเธอทั้งสี่คนละ?”หวังหยู่กวาดตามองไปที่หลี่ซัวและคนที่เหลือแล้วก็ถามขึ้น
“มันเป็นเรื่องที่เด่นชัดว่าพวกเธอนั้นจะจัดการเรื่องเสบียงของพวกเรา! ตั้งแต่ที่พวกเธอนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเล่นเกม พวกเธอก็สามารถที่จะแบ่งปันไอเทมที่พวกเธอสร้างให้กับพวกเรา และพวกเราก็จะแบ่งปันค่าวัตถุดิบและค่าจ้างสำหรับการบริการของพวกเธอ!”
“โอ้? พวกเธอตกลงกับมันใช่ไหม?”
“แน่นอน! นิกายซวนเฉินของเรานั้นมีทรัพยากรพิเศษอยู่แล้ว....ตั้งแต่ที่พวกเรานั้นอยู่ด้วยกันทั้งหมด เงินจำนวนเท่าไหร่ที่พวกเราได้รับก็จะถูกแบ่งกัน! พวกเราสามารถที่จะได้รับมันเป็นจำนวนมากกับเพียงแค่พวกเราแปดคน!”ไร้ความกลับตอบกลับอย่างเฉียบขาด
“แผนที่ดี!”หวังหยู่ยกนิ้วโป้งให้ เขานั้นพึงพอใจจริงๆกับแผนของไร้ความกลัว ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงเป็นหัวหน้ากิลด์ เขานั้นมีสายตาที่ดีกับผู้คนธุรกิจ ถ้ามันเป็นเขาที่เป็นคนจัดการแทนละก็ เขาก็คงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี....หวังหยู่รู้ว่าถ้าเขาไม่ได้พบดาบน้ำแข็งเมื่อเขาเริ่มเล่นเกม หลังจากนั้นเขาอาจจะมีปัญหาในการขายอุปกรณ์อีกด้วย...
ในเวลาเดียวกัน หวังหยู่ก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นกับทั้งสี่คนที่จัดการในการหาที่ทำงานที่ดีได้ ถึงแม้ว่าค่าจ้างของพวกเธอที่จะได้รับจะเป็นรูปธรรมก็ตาม สุดท้ายแล้วมันก็ยังเป็นการใช้แรงงานอยู่ดี ถ้าพวกเธอจดจ่อในการสร้างละก็ ถ้าอย่างงั้นการเป็นอยู่ของพวกเธอนั้นจะง่ายขึ้นเป็นอย่างมาก
เมื่อพวกเขานั้นพูดคุยกันและส่งเสียงไปรอบๆ แมรี่ก็เดินเข้าไปด้านหน้าพร้อมกับแก้วไวน์ ทั้งใบหน้าของเธอนั้นแดงแจ๋แล้วเธอก็พึมพำอย่างเขินอาย “พี่ชายโบซอน ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ก่อนหน้านี้...ได้โปรดรับแก้วไวน์นี้ไปด้วยค่ะ…”
“….?!?!?!?!!!??”
นิกายซวนเฉินนั้นตกอยู่ในเงียบงันไปครู่หนึ่งเมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของแมรี่ พวกเขาจ้องไปอย่างเย็นชาใส่โบซอนและแมรี่
ในเวลาเดียวกัน การแสดงออกของโบซอนนั้นตกตะลึงมากกว่าคนที่เหลือซะอีก
มันเป็นเพียงแค่เกม การช่วยเหลือคนอื่นหรือการช่วยคนอื่นนั้นเป็นเรื่องธรรมดามาก การขอบคุณตรงที่เกิดเหตุนั้นก็เพียงพอแล้ว มันไม่จำเป็นที่จะต้องมีการยื่นแก้วไวน์เป็นการขอบคุณที่แสนพิเศษแบบนี้
“มันไม่มีอะไรเลยจริงๆ คนที่เธอควรที่จะไปขอบคุณก็คือพี่ชายกระทิง”โบซอนรีบตอบกลับ
ใบหน้าของแมรี่ก็แดงมากขึ้น เมื่อเธอพูดต่อ “มันไม่เหมือนกัน พี่ชายหยู่และฉันนั้นรู้จักกันในชีวิตจริง ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่คาดไว้ว่าเขาจะมาช่วยฉัน แต่คุณนั้นเป็นชายคนแรกที่ต่อสู้เพื่อฉัน....ฉัน..ฉัน…”
“โอ้....โอเค ถ้าเป็นแบบนั้น…”โบซอนรับแก้วอย่างนุ่มนวลและดื่มมันลงไป
เมื่อที่เหลือนั้นฟื้นสติได้ พวกเขาก็ตระหนักได้ว่าหญิงสาวคนนี้ต้องการที่จะจีบโบซอน!
สุดท้ายแล้วหวังหยู่ก็ไม่สามารถที่จะอดทนกับบรรยากาศที่อึดอัดนี้ได้และก็กระซิบกับไร้ความกลัว “ครั้งหน้าพวกเราไปรวมตัวกัน จะเป็นที่สำนักงานใหญ่แทนได้ไหม? มันไม่สำคัญหรอกว่าถ้ามันมีเพียงแค่พวกเรา แต่เมื่อเห็นแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นจำนวนมาก มันรู้สึกอึดอัดจริงๆ..”
ความทระนงตัวก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ไร้ความกลัวแล้วก็กระซิบด้วยเช่นกัน “ใช่เลย! อย่างน้อยนายก็ไม่ต้องการที่จะสู้จนตายกับคู่แข่งแห่งความรักของนายในที่สาธารณะ นายไม่จำเป็นที่จะต้องจ่ายค่าเสียหายของเฟอร์นิเจอร์ด้วย…”
“ชิ! หญิงสาวที่โง่เขลาคนนี้โดนหลอกแล้ว…”ไร้ความกลัวพูดอย่างเย็นชา เมื่อเขาดื่มแก้วของเขา
“พุ้ฟฟฟ!”คำพูดของไร้ความกลัวนั้นมากเกินไป คนอื่นนั้นสามารถที่จะอดกลั้นเสียงหัวเราะไว้ได้อย่างยากเย็น มีเพียงแค่ดาบน้ำแข็งคนเดียวที่สามารถควบคุมตัวเองได้เพียงพอแล้วเขาก็เย้ยกลับ “พี่ชายไร้ความกลัวนี่มีความมั่นใจกับเรื่องบางอย่างจริงๆ! มีเพียงแค่นายที่สามารถบอกแบบนั้นได้…”
“พวกนายกำลังคิดอะไรอยู่? ไม่ใช่ที่พวกเหี้...แบบมึงกำลังคิดอยู่! ฉันรู้จักโบซอนดีที่สุดในนี้! เด็กนี้มันก็ซื่อสัตย์เหมือนกับหมา! เขาไม่เคยเปลี่ยนต้นไม้ที่เขาเคยฉี่ใส่เลยด้วยซ้ำ!”ไร้ความกลัวบ่น
“ฉันรู้เรื่องที่นายพูดถึง ครั้งสุดท้ายที่โบซอนเมา เขานั้นพยายามที่จะรูดซิบและกลับไปยังต้นไม้ประจำของเขา…”
เมื่อฟังเรื่องนี้ คนที่เหลือก็อ้าปากด้วยความตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้ โบซอนนั้นเหมือนกับเป็นคนที่มีบุคลิกที่น่าสนใจจริงๆ
“ถ้าเป็นแบบนี้มันไม่ได้หมายความว่าหัวหน้าไร้ความกลัวนั้นใกล้ชิดอย่างมากกับโบซอนงั้นเหรอ? เชื่อผม ผู้ชายนั้นเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอๆ…”ขุนนางครอทนวดคางของเขาแล้วเขาก็พยักหน้า
“ไอ้พวกเหี้...! กูเป็นพี่ชายของเขา! มึงเลิกเล่นตลกได้แล้ว มึงคิดหรือว่ามึงรู้จักเขาดีกว่ากูหน่ะ?”ไร้ความกลัวตะโกนอย่างโกรธเคือง
“…..”นี่เป็ฯข่าวใหม่ของคนส่วนมาก
เมื่อฟังไร้ความกลัวตะโกน สุดท้ายแล้วโบซอนก็นั่งลงและอธิบาย “นั่นมันถูกแล้ว พวกเราเป็นพี่น้องกัน เพียงแค่หนึ่งในพวกเรานั้นอาศัยอยู่กับพ่อและอีกคนอาศัยอยู่กับแม่…”
“ดังนั้นมันก็เป็นแบบนี้นี่เอง…”เมื่อสังเกตดีๆ ทั้งสองคนก็มีหน้าตาที่คล้ายคลึง มันเพียงแค่พวกเขานั้นคิดว่าพวกเขานั้นใช้เวลาร่วมกันเป็นจำนวนมาก...ไม่มีใครคิดว่าพวกเขานั้นจะมีความสัมพันธ์แบบนี้ อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลานี้ของปีนั้น ความสัมพันธ์แบบนี้นั้นหาไม่ได้ทั่วไปเลย
“เฮะ เฮะ เฮะ.... นิยายรักที่ผู้หญิงชอบนั้นชอบจับคู่พี่น้องแบบพวกนายด้วยกันนะ…”ดาบน้ำแข็งหัวเราะกับตัวเอง
“โอ้โห! ฉันไม่รู้ว่านายจะมีรสนิยมแบบนั้นนะนี่…”
นิกายซวนเฉินนั้นไม่ได้มีสมาชิกเป็นคนธรรมดาสักคนเลยจริงๆ...
“มันไม่มีเรื่องผิดหรอกกับการมีพ่อแม่เพียงแค่คนเดียว ดังนั้นนายไม่ต้องกังวลไป ยิ่งไปกว่านั้น หญิงสาวคนนี้ค่อนข้างมีอะไรบางอย่างจริงๆ! ไปหาเธอซะ เด็กน้อย!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิปลอบประโลมโบซอน
“โบซอนนั้นมีแฟนแล้ว มันเพียงแค่เธอนั้นทิ้งเขาเป็นเวลานานแล้ว แต่เขาก็ยังคงรอเธออย่างโง่เง่าอยู่.... ไอ้เด็กนี้มันแตกต่างฉันมากเกินไปจริงๆ!”ไร้ความกลัวถอนหายใจออกมาเบาๆ
“จริงดิ? นายก็มีแฟนแล้วงั้นเรอะ?”หวังหยู่อ้าปากด้วยความตกตะลึง
“ฉันไม่มี! นั่นแหละคือความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดสำหรับพวกเรา!”ไร้ความกลัวตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติมาก
