ตอนที่91

“เสร็จหมดแล้วเธอนอนพักเสียนะฉันจะกลับบ้านแล้วตอนนี้มันก็ดึกแล้วนี่นา”

 

พี่เบสบอกฉันก่อนจะเดินไปหยิบของของพี่เขาแล้วก็เตรียมจะเดินออกไปจากห้อง แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกยังไม่อยากให้พี่เบสไปฉันยังมีบางอย่างที่จะพูดกับพี่เบส คือตอนนี้ความรู้สึกของฉันมันสับสนถ้าจะให้พูดฉันอยากจะบอกความจริงกับพี่เบส ฉันรู้สึกผิดที่ตัวของฉันนั้นต้องมาโกหกพี่เบสอยู่แบบนี้

 

“เดี๋ยวก่อนอย่าพึ่งไปได้ไหมฉันมีอะไรจะคุยด้วยก่อนไป”

 

ฉันมองไปหาพี่เบสก่อนจะพูดให้พี่เบสหยุด พี่เบสหยุดเดินแล้วมองกลับมาหาฉันก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เตียง

 

“มีอะไรหรออะไรที่เธอจะคุยด้วยล่ะ”

 

คำถามมาแล้วแต่ทำไมฉันรู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรไม่ออกเลย ใจหนึ่งอยากจะบอกเขาแต่อีกใจหนึ่งดันไม่อยากจะบอกเขาทำไมถึงเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะ

 

“คือว่าฉันมีอะไรจะบอกฉันอยากจะบอกนายมาตั้งนานแล้วล่ะ ฉันก็ไม่รู้นะว่านายจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันจะพูดต่อจากนี้ แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่านายจะรับมันได้หรือเปล่ากับสิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้ด้วยเช่นกัน แต่สิ่งที่ฉันจะพูดฉันจะต้องพูดออกมาแล้วฉันเก็บมันไว้ในใจไม่ได้อีกต่อไป นายฟังฉันดีๆนะสิ่งที่ฉันจะบอกกับนายเลยก็คือ..”

 

//ตี๊ดๆ// ฉันกำลังจะพูดความในใจของฉันออกไปแต่ทว่าเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดันดังขึ้นมาเสียก่อน ฉันมองไปที่โทรศัพท์ก่อนจะรับสายมันในทันที

 

“ฮัลโหลสวัสดีค่ะ”

 

[คุณปอยคะนี่นรินเองนะคะ งานทุกอย่างเสร็จสิ้นไปด้วยดีแล้วนะคะ แต่ว่าทำไมวันนี้ถึงไม่เห็นคุณปอยอยู่ในงานเลยล่ะคะ]

 

เอ้านรินโทรมาเองหรอเนี่ยที่ไม่เห็นฉันอยู่ในงานก็เพราะว่าฉันกลับมาก่อนแล้วนี่ไง

 

“เอิ่มขอโทษนะจ้ะพอดีว่าฉันกลับมาก่อนแล้วนะรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย ยังไงก็ปิดงานแทนฉันด้วยนะถ้าถึงเวลาแล้วน่ะ ฝากด้วยนะนรินไว้เจอกันฉันต้องนอนพักผ่อนแล้ว...บายจ้ะ]

 

ฉันปิดสายของนรินแล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะของฉัน

 

“นรินโทรมาหรอเลขาของเธอน่ะ”

 

พี่เบสหันมาถามฉันฉันไม่ได้ตอบอะไรเขาเพียงแต่พยักหน้าให้เขาเพียงเท่านั้น

 

“แล้วเธอมีอะไรจะพูดกับฉันนะฉันยังไม่ได้คำตอบจากเธอเลย”

 

พอคิดอีกทีมันไม่น่าที่จะพูดออกไป ถ้าเกิดพี่เบสเขารับไม่ได้ขึ้นมาแล้วไม่คุยกับฉันล่ะทำไมฉันถึงไม่คิด ยังไงก็บอกไม่ได้ยังไงฉันก็บอกเขาไม่ได้

 

“เปล่าไม่มีอะไรแล้วล่ะนายกลับบ้านเถอะฉันง่วงแล้ว ปิดไฟให้ด้วยพรุ่งนี้เจอกัน”

 

ฉันตัดบทสนทนาในทันทีสีหน้าของเขาดูมึนงงกับสิ่งที่ฉันทำอยู่ แต่เขาก็ออกไปจากห้องของฉันโดยดี

 

“งั้นฝันดีไว้เจอกันนะ” เฮ้อฉันจะทำเรื่องบ้าอะไรไปแล้วนะ