TWO Chapter 233 การกวาดล้างสันเขาเอ้อซี ตอนที่ 3
TWO Chapter 233 การกวาดล้างสันเขาเอ้อซี ตอนที่ 3
พวกโจรภูเขาติดสินใจที่จะโยนทุกสิ่งทุกอย่างทิ้ง แล้วกลับไปช่วยฐานที่มั่นบนภูเขาในทันที
เมื่อพวกเขาได้มาถึงทางเข้าฐานที่มั่น โอหยางโชวก็ได้เข้าควบคุมฐานที่มั่นทั้งหมดแล้ว พวกเขาได้สังหารและบังคับให้พวกโจรภูเขาที่เหลือยอมจำนน จากนั้น ก็มัดพวกโจรภูเขาเหล่านี้ไว้
เมื่อมองไปที่ประตูฐานที่มั่นที่ปิดสนิท ผู้นำโจรภูเขาก็โกรธเป็นอย่างมาก จนเขาเกือบที่จะอาเจียนเป็นเลือดออกมา เขาไม่เคยคิดเลยว่าศัตรูของพวกเขาจะจัดการได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ครั้งนี้ เขาได้ล้มเหลวอย่างสมบูรณ์
โอหยางโชวยืนอยู่บนหอธนู โดยมีทหารองครักษ์ยืนอยู่ข้างกาย เขาตะโกนออกไปว่า “พวกโจรภูเขาที่อยู่ข้างนอกจงฟัง ข้าได้ยึดฐานที่มั่นของพวกเจ้าไว้แล้ว มันยังไม่สายเกินไปที่พวกเจ้าจะยอมจำนน”
“เจ้ามีความกล้าหรือไม่? เหตุใดจึงไม่ออกมาต่อสู้เป็นตายกับข้า?” ผู้นำโจรภูเขาตะโกนออกไปด้วยความโกรธ
โอหยางโชวรู้ว่าถ้าเขาไม่ฆ่าผู้นำของพวกโจรภูเขา เขาก็คงไม่สามารถทำให้พวกโจรภูเขายอมจำนนได้ “ตกลง ข้าจะให้สิ่งที่เจ้าต้องการ” เขาหันไปรอบๆ แล้วถามว่า “ใครอยากจะออกไปต่อสู้และฆ่าเขาบ้าง?”
“ท่านลอร์ด ส่งข้าออกไปเถอะ!” เอ้อหลายและขุนพลซีกล่าวออกมาพร้อมกัน พวกเขาทั้ง 2 อยากจะออกไปต่อสู้
ทั้ง 2 ต้องการต่อสู้กับผู้นำโจรภูเขา แต่มันก็แทบจะไร้ประโยชน์ เพราะผู้นำโจรภูเขาอยู่คนละระดับกับพวกเขา โอหยางโชวไม่รู้ว่าจะเลือกใครดี
ในขณะนั้นเอง หวังเฟิงก็ลุกขึ้น แล้วกล่าวว่า “เพียงแค่ฆ่าไก่ เหตุใดถึงต้องใช้มีดฆ่าโค ท่านลอร์ด ส่งข้าออกไปเถอะ!”
โอหยางโชวตะลึง ก่อนจะกล่าวว่า “ดี ข้าจะให้เจ้าออกไปต่อสู้กับเขา!”
“ขอบคุณท่านลอร์ด!” หวังเฟิงรีบเดินลงมาจากหอธนูทันที
เอ้อหลายและขุนพลซีพอใจกับการตัดสินใจครั้งนี้ แน่นอนว่าพวกเขาย่อมไม่คัดค้านใดๆ
ประตูฐานที่มั่นเปิดออก และหวังเฟิงก็เดินออกมา ภายใต้การคุ้มกันของกองพันทหารองครักษ์ จากนั้น เขาก็ชี้หอกของเขาไปที่ผู้นำโจรภูเขา แล้วกล่าวว่า “หวังเฟิงแห่งเมืองซานไห่ มาที่นี่เพื่อสังหารเจ้าแล้ว”
เมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามส่งนายทหารหนุ่มออกมา ผู้นำโจรภูเขาก็โกรธมากยิ่งขึ้น “เจ้าเด็กโง่ที่เพิ่งหย่านมแม่ กินกระบี่ของท่านปู่เจ้าซะ!” เขาชักกระบี่ของเขาออกมา แล้วพุ่งเข้าไปหาหวังเฟิงในทันที
หวังเฟิงยังคงไม่สะทกสะท้าน เขาพุ่งไปข้างหน้าแล้วสะบัดหอกของเขาปะทะกับกระบี่ อาวุธทั้ง 2 สร้างมาจากเหล็กชั้นดี มันจึงมีคุณภาพใกล้เคียงกัน
ปาจีฉวนและหอกใช้ร่วมกันได้ดีที่สุด หวังเฟิงใช้ท่วงท่าของปาจีฉวนในการแทงหอกแต่ละครั้ง
ทุกครั้งที่หอกปะทะกับกระบี่ พลังอำนาจของมันได้ถูกส่งผ่านไป ทำให้มือขวาของผู้นำโจรภูเขาชา ในช่วงที่เขาประมาทนี้ เขาเกือบจะทำให้กระบี่หลุดออกจากมือของเขา เขาประหลาดใจเป็นอย่างมาก และเขาก็ไม่กล้าที่จะประมาทฝ่ายตรงข้ามอีกต่อไป
เพื่อที่จะขึ้นเป็นผู้นำของโจรภูเขาทั้งหมดนี้ได้ เขาต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ท่วงท่าของเขาหนักหน่วงและทรงพลัง เมื่อรวมกับประสบการณ์ที่มากล้นของเขาแล้ว พวกเขาทั้งคู่จึงต่อสู้กันได้อย่างสูสี
บนหอธนู เอ้อหลายและขุนพลซีกำลังดูการต่อสู้ การแสดงท่วงท่าของหวังเฟิงทำให้ผู้เชี่ยวชาญทั้ง 2 พอใจมาก และพวกเขาก็กล่าวแสดงความเห็นบ้างเป็นครั้งคราว
เมื่ออกองพันทหารองครักษ์เห็นนายพันของพวกเขาแสดงศิลปะการต่อสู้ของเขา พวกเขาก็เริ่มส่งเสียงเชียร์ พวกโจรภูเขาก็ไม่น้อยหน้า พวกเขาส่งเสียงเชียร์ผู้นำของพวกตนเช่นกัน สุดท้าย มันก็กลายเป็นสงครามเสียงของทั้ง 2 ฝ่าย
บรรยากาศทำให้เลือดของทุกคนเดือดพล่าน การต่อสู้ของทั้งคู่ทำให้รอบๆเวทีลุกเป็นไฟ การเคลื่อนไหวแต่ละครั้งของพวกเขา มุ่งเป้าไปที่ชีวิตของฝ่ายตรงข้าม พวกเขาใช้วิธีต่างๆเพื่อสังหารศัตรูของตน
โอหยางโชวรู้ว่ามันเป็นเรื่องยาก ที่หวังเฟิงจะมีโอกาสได้ต่อสู้เช่นนี้ เขาอาจจะทะลวงคอขวด และเลื่อนขั้นเป็นนายทหารขั้นกลางไปเลยก็ได้
โอหยางโชวไม่ใช่สุภาพบุรุษ เพื่อความปลอดภัยของหวังเฟิง เขาสั่งให้ขุนพลซียิงธนูเพื่อฆ่าผู้นำโจรภูเขาทันที หากหวังเฟิงตกอยู่ในสถานการณ์ที่จะเป็นอันตราย
โชคดีที่มันไม่ได้มีสถานการณ์เช่นนั้นในตอนท้าย
แรงกดดันของผู้นำโจรภูเขาได้จุดประกายศักยภาพของหวังเฟิง
เขาพุ่งเข้าไปใกล้ศัตรูของเขา จากนั้น ก็สะบัดหอก เพื่อใช้เทคนิคที่ดีที่สุดของปาจีฉวน ‘ยึดเกาะขุนเขา’ หอกกลายเป็นเหมือนกับอสรพิษ ขณะที่มันปะทะกับดาบ มันได้ผลักดันให้ผู้นำโจรภูเขาล้มลง มันเป็นดั่งเงา หอกยังคงพุ่งต่อไป บังคับให้ผู้นำโจรภูเขาทิ้งกระบี่ลงกับพื้น
หลังจากที่ผู้นำโจรภูเขาทิ้งอาวุธของเขาแล้ว ใบหน้าของเขาก็กลายเป็นซีดขาว ขณะที่เขาพึมพำออกมาว่า “ชีวิตของข้าสิ้นสุดลงตรงนี้ซินะ จัดการต่อเถอะ”
เพื่อชัยชนะ หวังเฟิงแทงหอกของเขาออกไป มันพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วดุจสายฟ้า จากนั้น หอกก็แทกทะลุหน้าอกของผู้นำโจรภูเขา
เสียงกรีดร้องของผู้นำโจรภูเขาดังขึ้น และค่อยๆเงียบลงช้าๆ
เมื่อหวังเฟิงดึกหอกกลับมาจากหน้าอกของผู้นำโจรภูเขา เลือดสดๆก็ไหลออกมา กระจายไปทั่วพื้นดิน ดวงตาของผู้นำโจรภูเขาเบิกกว้าง เขาไม่อยากจะเชื่อ ขณะที่เขาล้มตัวลงกับพื้น
หลังจากที่เขาฆ่าคู่ต่อสู้ของเขาแล้ว หวังเฟิงก็ปิดตาของเขาลง ราวกับเขากำลังระลึกถึงการต่อสู้เมื่อครู่
ด้านหน้าฐานที่มั่น พวกโจรภูเขากลายเป็นแข็งค้าง พวกเขาไม่กล้าขยับเคลื่อนไหวใดๆ ขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่หวังเฟิงที่กำลังยืนปิดตาอยู่
“ฆ่าเขา แก้แค้นให้ท่านภูเขา!” สุดท้าย พวกโจรก็เริ่มมีปฏิกิริยา
“ปกป้องท่านขุนพล!” กองพันทหารองครักษ์รีบวิ่งมาล้อมรอบหวังเฟิงไว้
โอหยางโชวที่ยืนอยู่บนหอธนูสั่งให้ยิงธนูออไปในทันที
ฝนลูกศรตกลงมาใส่กลุ่มของพวกโจรภูเขา ทำให้มีผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก หลังจากนั้นไม่นาน พวกโจรภูเขาก็ได้สติ ศัตรูได้ยึดฐานที่มั่นของพวกเขาไว้แล้ว และพวกเขาก็ใช้ประโยชน์จากมัน เมื่อรู้เช่นนั้น พวกโจรภูเขาทั้งหมดก็เริ่มถอยหนีเหมือนหนู
โอหยางโชวรู้ว่าสถานการณ์เช่นนี้ควรทำอย่างไร เขายิ้มให้กับเอ้อหลายและขุนพลซี ก่อนจะกล่าวว่า “ไปกันเถอะ”
“ขอรับท่านลอร์ด!”
หลังจากที่โอหยางโชวออกมาจากฐานที่มั่นบนภูเขา เขาก็มองไปที่พวกโจรภูเขา แล้วกล่าวว่า “พวกเจ้าจะไม่ยอมจำนนเช่นนั้นหรือ? ถ้าเช่นนั้น ก็อย่าได้โทษข้าที่ต้องฆ่าพวกเจ้า”
พวกโจรภูเขารู้ว่ามันจบแล้ว และพวกเขาก็เริ่มแบ่งเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มหนึ่งวางอาวุธและยอมจำนน ขณะที่อีกกลุ่มเลือกที่จะหนี
คนที่พยายามหนีออไป เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกไร้ความปราณี พวกเขารู้ว่า พวกเขาทำเรื่องชั่วร้ายมามาก พวกเขาคงจะไม่ได้รับการละเว้นแน่ หากพวกเขายอมจำนน
สำหรับคนเหล่านี้ โอหยางโชวไม่ได้ให้โอกาสพวกเขา เขาสั่งให้ทหารของเขาออกไล่ล่าพวกเขาในทันที
สันเขาเอ้อซีอันตรายมาก นอกจากเส้นทางลงเขาเพียงทางเดียวแล้ว ทางอื่นๆที่เหลือเป็นหน้าผา ดังนั้น การกระโดดลงไปจึงมีแต่ความตายเท่านั้นที่รออยู่ แทบไม่โอกาสที่จะรอดเลย พวกเขารู้ว่ารู้ว่าเส้นทางลงเขาถูกปิดกั้น ทางเลือกเดียวของพวกเขาจึงเหลือเพียงกระโดดหน้าผาลงไป และหวังว่าตนจะโชคดี
แต่น่าเสียดาย ทหารธนูได้ปิดโอกาสสุดท้ายในการรอดชีวิตของพวกเขา
ทหารธนูยืนเรียงรายตามหน้าผา และยิงลงไป พวกโจรที่อยู่ไม่ไกลก็ถูกยิงตายทันที มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่นังคงรอดชีวิตไปได้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถกลายมาเป็นภัยคุกคามได้ โอหยางโชวก็ยังคงไม่ต้องการปล่อยพวกเขาไป เขาสั่งให้เจ้าซีฮูและทหารของเขาออกค้นหาพวกที่เหลือ และกวาดล้างพวกเขาให้สิ้นซาก
หลังจากจัดการพวกโจรภูเขาที่หลบหนีแล้ว โอหยางโชวก็กลับไปที่ร่างของผู้นำโจรภูเขา เขาพบว่ามีไอเท็มบางอย่างอยู่ในร่างของผู้นำโจรภูเขา
ตามคาด มันเป็นเหรียญ หลังจากที่เขาหยิบมันออกมา และตรวจสอบมัน เขาก็ดีใจเป็นอย่างมาก มันเป็นเหรียญการอัญเชิญที่หายากมาก
เหรียญการอัญเชิญ(ระดับกษัตริย์) : สุ่มเรียกบุคคลทางประวัติศาสตร์มาทำงานให้กับคุณ
โอหยางโชวเก็บมันไว้ในถุงเก็บของของเขา เขาจะใช้มันหลังจากที่กลับไปแล้ว
หลังจากจัดการพวกโจรภูเขาแล้ว โอหยางโชวก็สั่งให้ทหารของเขาเก็บกวาดฐานที่มั่นบนภูเขา และนำทรัพยากรที่เคลื่อนย้ายได้ทั้งหมดออกมา
ในขณะนั้นเอง เด็กสาวคนเถื่อนภูเขาคนหนึ่งก็วิ่งมาหาเขา แล้วกล่าวว่า “ผู้ช่วยชีวิต ผู้นำโจรภูเขามีห้องลับ ข้าสามารถบอกทางไปที่นั่นกับท่านได้”
โอหยางโชวยิ้มอย่างยินดี “เยี่ยม ไปกันเถอะ!” โอหยางโชวทิ้งทหารองครักษ์ไว้ 1 กองร้อย เพื่อคอยปกป้องหวังเฟิง ส่วนเขานำคนที่เหลือเดินตามเด็กสาวคนเถื่อนภูเขาไป
ห้องลับซ่อนอยู่ในห้องนอน มันมีทางเดินซ่อนอยู่ที่ใต้พื้นห้อง
พวกทหารองครักษ์กังวลเรื่องความปลอดภัยของเขา ดังนั้น พวกเขาจึงเดินเข้าไปก่อน เมื่อพวกเขาออกมาแล้ว ใบหน้าของพวกเขาก็ซีดขาว บางคนแสดงออกอย่างโกรธเกรี้ยว “ท่านลอร์ด มีหญิงสาวหลายคนถูกขังอยู่ในห้องลับขอรับ”
โอหยางโชวตะลึง และหันไปถามเด็กสาวคนเถื่อนภูเขา ก่อนจะถามว่า “เจ้าพาพวกเรามาที่นี่เพื่อช่วยพวกนางหรือ?”
เธอไม่ได้กังวลใจใดๆ และกล่าวออกมาตามจริงว่า “ข้าไม่กล้าปิดบังท่านผู้ช่วยชีวิต ข้ามีความตั้งใจเช่นนั้นจริงๆ แต่ข้าก็ไม่ได้โกหกท่าน สมบัติของเขาซ่อนอยู่ในนั้นจริงๆ”
โอหยางโชวพยักหน้า “เอาล่ะ ไปกันเถอะ!”
มีคบไฟอยู่ทั้ง 2 ข้างของทางเดิน ดังนั้น มันจึงไม่ได้มืดอย่างที่คิด ตลอดเส้นทางเดิน เป็นพื้นที่เปียกชื้น เขานับก้าวเดินภายในใจได้ราว 70-80 ก้าว ก่อนที่เขาจะมาถึงห้องโถงที่เต็มไปด้วยแสงสว่าง
มองไปรอบๆ พื้นที่ถูกปูด้วยหนังสัตว์หนา และมีหญ้าแห่งอยู่ข้างใต้พวกมัน
มีหญิงสาวมากกว่า 100 คนที่นี่ พวกเธอสวมเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง พวกจ้องมองด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่าและไม่แยแส ขณะที่พวกเธอนอนอยู่บนหนังสัตว์ เมื่อพวกเธอเห็นคนเข้ามา พวกเธอไม่ได้ตื่นตระหนกหรือมีความสุข ราวกับพวกเธอได้สิ้นสติกันไปหมดแล้ว
ในมุมหนึ่ง โอหยางโชวยังสังเกตเห็นเด็กสาวหลายคนที่ดูหดหู่ แอบหลบอยู่ตรงนั้น สถานการณ์ของพวกเธอน่ากลัว พวกเธอมีกระดูกที่เปราะบาง และร่างกายของพวกเธอก็ปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายของคนตาย
แม้ว่าโอหยางโชวจะใร้ความรู้สึก เขาก็ยังคงโกรธมากเมื่อได้เห็นฉากนี้ เขาคิดว่า ผู้นำโจรภูเขาคงจะเล่นสนุกและทรมานเด็กสาวเหล่านี้
เมื่อเด็กสาวคนเถื่อนภูเขาเดินไปข้างหน้า เธอก็ร้องไห้และหัวเราะออกมา “พี่สาว เราได้รับการช่วยเหลือแล้ว” ขณะที่เธอกล่าว เธอก็ชี้ไปที่โอหยางโชว “คุณชายท่านนี้เป็นลอร์ดแห่งเมืองซานไห่ เขามาที่นี่เพื่อช่วยพวกเรา พวกเขาได้ฆ่าปีศาจชั่วร้ายนั่นแล้ว ข้าเห็นด้วยตาตัวเอง”
เมื่อพวกเธอได้ยินเช่นนั้น หญิงสาวก็ค่อยๆฟื้นคืนความรู้สึกของพวกเธอ ความสุขและความมีชีวิตชีวาเริ่มปรากฎบนใบหน้าของพวกเธอ นำตาไหลออกมาจากดวงตาของพวกเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ พวกเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จะมีใครมาช่วยพวกเธอออกไปจากสถานที่แห่งนี้
“ขอบคุณผู้ช่วยชีวิต!” หญิงสาวบางคนที่ฟื้นคืนความรู้สึกแล้ว พวกเธอเดินมาหาโอหยางโชว แล้วคุกเข่าลง ก่อนจะกล่าวออกมา
โอหยางโชวพยุงพวกเธอทั้งหมดขึ้น แล้วกล่าวว่า “ลุกขึ้นเถิด ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า ตั้งแต่วันนี้ไป พวกเจ้าเป็นอิสระแล้ว กลับไปที่เผ่าและครอบครัวของพวกเจ้าเถิด”
แฟนเพจ : TWOแปลไทย