ตอนที่7 โน้มน้าวใจ
“หนึ่ง สอง สาม สี่ แม้แต่หัวมันอ้วนก็ยังดึงข้อได้4ครั้ง!”
“แถมเขายังไปได้ครึ่งทางของครั้งที่5แล้วด้วย ถ้าเขาพยายามหนักกว่านี้หน่อย เขาอาจจะทำได้ก็ได้!”
เสี่ยนหยี่ซูลงจากบาร์โหนหลังจากจบการดึงข้อครั้งที่4 เขาหมดแรงระหว่างการดึงครั้งที่5แต่เขาทำได้ครึ่งทางแล้ว แต่นั้นก็ถือว่ายอดเยี่ยมแล้วพ่อแม่คนอื่นไม่ค่อยรู้สึกทึ่งแล้ว เพราะเขาเห็นของเสี่ยวหมิงฮวงมาแล้ว
คนที่อายมากที่สุดตอนนี้น่าจะเป็นแม่ของเสี่ยนหยีซู นาทีที่แล้วเธอยังบอกว่าไต้หลี่จ้างหน้าม้าแต่ตอนนี้ ลูกของเธอเองดึงข้อไปได้4ครั้งครึ่ง มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เธอเองจะกลายเป็นหน้าม้าซะเอง
พ่อแม่พวกนั้นรู้ดีว่าเด็กอย่างเสี้ยนหนีซูปรกติแล้วไม่มีทางดึงได้แม้กระทั้งครั้งเดียวด้วยความสามารถของเขา แต่ตอนนี้มันน่าเหลือเชื่อเพราะเขาดึงได้4ครั้งครึ่งในการฝึกเพียงแค่วันเดียว นั้นเป็นหลักฐานที่แน่นหนาว่าความสามารถในการฝึกของไต้หลี่นั้นดีจริง
“ลูก ทำได้กี่ครั้ง?” หนึ่งในพ่อแม่ถามลูกด้วยเสียงเบา
“ผมก็ทำได้4ครั้งเหมือนกัน” ลูกตอบ เขาดูภูมิใจในตัวเอง
พ่อแม่คนอื่นๆก็เริ่มถามเหมือนกัน และก็ดูจะพอใจในคำตอบที่ได้กลับมาเหมือนกันหมด
ตอนนี้พ่อแม่ทุกคนมองไต้หลี่เปลี่ยนไปหมด จากที่เคยดูถูกตอนนี้กลับกลายเป็นเชื่อใจและชื่นชม ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที ไต้หลี่ยังถูกมองว่าเป็นเด็กเรียนยังไม่จบที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยในสายตาพวกเขา ตอนนี้เขาเหมือนปรมาจารย์ด้านการฝึก
การเปลี่ยนสีหน้าของผู้ปกครองทุกคนไม่รอดพ้นสายตาของไต้หลี่ เขาเริ่มพูด “พวกคุณคงคิดว่าผมเด็กเกินไปแล้วไม่มีประสบการณ์ – นั้นทำให้ผมอาจจะด้อยกว่าคนอื่นในเรื่องการฝึก แต่ถึงอย่างงั้น การฝึกกีฬาไม่ได้เกี่ยวกับอายุหรือประสบการณ์เสมอไป ผลการฝึกมันเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์มากกว่า ยิ่งการฝึกมาวิทยาศาสตร์มาเกี่ยวข้องมากเท่าไร ก็ยิ่งได้ผลการฝึกที่ดีมากกว่าแบบที่ไม่มีวิทยาศาสตร์อยู่แล้ว แล้วผลที่ออกมามันก็จะตามหลัง มันทำให้ความสามารถทางกีฬาถดถอย ถ้าแย่ไปกว่านั้นนักกีฬาอาจจะบาดเจ็บได้”
“คณะที่ผมเรียนคือการฝึกกีฬา นั้นรวมไปถึงคอสการฝึกทางวิทยาศาสตร์ เอาความจริงคือ การฝึกทางวิทยาศาสต์ที่ผมเรียนในมหาลัยมันก็นับเป็นประสบการณ์อย่างหนึ่ง มันสรุปประสบการณ์ความสำเร็จทั้งหมดแล้วช่วยให้ผมซึมซับสาระสำคัญแล้วเอาสิ่งที่ไม่จำเป็นออกไปหลังจากคัดเลือกแล้วจัดเรียงแล้ว เขาก็เอามาใส่หนังสือให้เราเรียน”
ไต้หลี่หายใจออกลึกๆหลังจบการพูด พวกพ่อแม่ผยักหน้าแล้วเข้าใจและเห็นด้วยกับมุมมองของไต้หลี่
แม่ของเสี่ยนหยีซูตอบโต้เป็นคนแรก “โค้ชหลี่ก็พูดถูกนะ มีโค้ชในทีมกีฬาตั้งหลายคนที่สอนอยู่20-30ปีโดยที่ยังเรียนไม่จบม.ปลาย เมื่อมันเป็นวิทยาศาสตร์การฝึก เราควรมองหาเด็กหนุ่มที่พึ่งจบมหาลัยดีกว่า”
บางทีเธออาจกำลังแก้ต่างในสิ่งที่เธอเคยพูดกับไต้หลี่เรื่องหน้าม้าก็ได้ แม่ของเสี่ยนหยีซูเปลี่ยนทัศนคติเพื่อแสดงความจริงใจของเธอและเป็นคนแรกที่สนับสนุนไต้หลี่
ไต้หลี่รู้สึกมันจวนถึงเวลาที่เขาต้องไปแล้ว เขาพูดว่า”โอเคทุกคนครับ ตอนนี้มันก็ดึกพอสมควรแล้ว ถ้าพวกคุณยังอยากถอนตัวจากคลาสนี้ ก็ไปที่ออฟฟิซของTalent Educationได้เลยนะครับ ที่นั้นจะมีคนคอยรับเรื่องของคืนเงินอยู่ แต่ถ้าพวกคุณอยากจะอยู่ต่อในคลาสผม ก็มาที่นี้ในวันพรุ่งนี้ตามเวลา
ถอนตัวจากคลาส? คืนเงิน? เมื่อไม่กี่นาทีก่อนมันเป็นสิ่งที่ผู้ปกครองพวกนี้ต้องการ แต่ตอนนี้คงจะมีแต่คนโง่ที่จะยอมออกจากคลาสตอนนี้”
“ไม่! เราไม่มีทางออกจากลาสนี้หรอกครับ! ผมคงวางใจได้ถ้าลูกชายผมได้เรียนกับโค้ชหลี่” พ่อของเสี่ยวหมิงฮวงลูบอกแล้วพูด
“เราจะออกจากคลาสได้ยังไง ในเมื่อมีโค้ชที่เยี่ยมยอดอย่างโค้ชหลี่อยู่ทั้งคน โปรดดูแลลูกชายดผมด้วยนะครับ”
“โค้ชหลี่ ตีลูกชายฉันได้เลยนะคะถ้าเขาทำอะไรผิด”
…
เจียนกั๋วเฉินนั่งมองนาฬิกาที่กำแพง นี้มันก็2ทุ่มแล้ว ทำไมถึงยังไม่มีใครมาขอคืนเงินอีก
“เกิดอะไรขึ้นละเนี่ย มันควรจะมีพ่อแม่หลายคนมาขอคืนเงินซิ พวกนั้นไปไหนหมดเนี่ย? หรือว่ารถจะติด ไม่น่าใช่นะ ที่นี้มันใกล้พอที่จะให้เดินมาได้ด้วยซ้ำ”
คุณเฉินพึมพำกับตัวเอง ไต้หลี่เป็น1ในคนที่คุณเฉินโทษเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าไต้หลี่มีประสบการณ์ในการทำงานมากพอ เขาควรจะรู้ว่าต้องโทรหาเจียนกั๋วเฉิน อย่างน้อยเลยก็น่าจะบอกว่าทำไมเรื่องมันถึงช้าอย่างงี้ หรือไม่ก็อธิบายเรื่องที่ที่ทำไมพวกผู้ปกครองถึงไม่มาขอคืนเงินแล้ว หรือไม่ก็โทรมาขอคำยืนยัน แต่ถึงอย่างงั้นประสบการณ์การทำงานของไต้หลี่เกือบจะเป็น0 เขาน่าจะกลับบ้านแล้วหลังจากแก้ปัญหาเสร็จโดยที่ไม่บอกให้คุณเฉินรู้ นั้นทำให้เจียนกั๋วเฉินรอเป็นชั่วโมง
“หรือว่าเจ้าหลี่มันอธิบายพวกผู้ปกครองไม่เคลียร์เนี่ย”คุณเฉินไม่รออีกต่อไป เขาเลยโทรไปหาไต้หลี่”
ฮัลโหล คุณหลี่ นี้เจียนกั๋วเฉินนะ คุณได้บอกผู้ปกครองที่ต้องการจะขอคืนเงินว่าให้เอาใบเสร็จมาด้วยรึเปล่าครับ? บอกเหรอครับ? เเล้วทำไมถึงไม่มีคนมาเลยละครับ? อะไรนะ? พวกเขาไม่มาขอคืนเงินเเล้ว? ทั้งหมดเลยเหรอ? ทำไมละ? พวกเขาพอใจกับผลการฝึกของคุณเหรอ? คุณพูดว่าพวกเขาพอใจที่จะอยู่เเละฝึกกับที่นี้ต่อไปหรอ?"
เจียนกั๋วเฉินวางสาย เเต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยังไม่เข้าใจกับสถานะการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ในใจเขายุ่งเหยิงเเล้วก็ดูมึนงงอยู่
"อะไรนั้น? พวกนั้นพอใจกับผลการฝึกงั้นเหรอ? เป็นไปได้ยังไง ไต้หลี่มันร่ายมนตร์ใส่พวกนั้นหรืออะไร?"
...
วันต่อมาวันจันทร์เเละเพราะว่านักเรียนทุกคนไปโรงเรียนช่วงเช้า การฝึกจึงเริ่มขึ้นในเวลา17.30 เเละจะจบในเวลา19.30 เป็นเวลา2ชั่วโมง
นักเรียนทุกคนมาถึงตามเวลาที่กำหนด ไต้ลี่ได้เปลี่ยนเเผนการฝึกวันนี้ เพราะวันก่อนดึงข้ออย่างเดียวทั้งวันไปเเล้ว เเต่ถึงอย่างงั้น มันก็ไม่ใช่อย่างเดียวที่สอบ นักเรียนทุกคนต้องสอบทั้งกระโดดไกลเเละวิ่ง1000เมตรด้วย
ไต้ลี่ตัดสินใจที่จะสลับระหว่างการฝึกทั้ง3นี้ การดึงข้อส่วนมากใช้เเรงของกล้ามเนื้อส่วนบน ขณะที่การกระโดดไกลใช้พลังของกล้ามเนื้อส่วนขา ทั้ง2กิจกรรมนี้ไม่ได้มีผลข้างเคียงต่อกัน
ส่วนวิ่ง1000เมตรในกีฬาวิ่งเเข่งนับว่าจัดอยู่ในหมวดวิ่งระยะกลาง ซึ่งจะทดสอบความอึด เอาจริงๆเเล้วต้องเป็นการวิ่งระยะไกลถึงจะทดสอบความอึดเเต่สำหรับความสามารถทางร่างกายของนักเรียนม.ต้น 1000ก็นับว่าไกลมากพอเเล้ว
ไต้หลี่จะไม่ปล่อยให้การฝึกครั้งนี้หลุดมือ เขาจบจากคณะการฝึกกีฬา ดังนั้น เขามีความรู้พื้นฐานที่จำเป็นเเละสกิลในการสอนอย่างมีประสิทธิภาพ ผลต่อกีฬาต่างๆที่มีต่อร่างกาย การฝึกร่างกายขั้นสูง นั้นมากเกินพอสำหรับเขาที่จะใช้ฝึกนักเรียนม.ต้น
ภายในออฟฟิศลงทะเบียนของสถาบันSA Education ข้างหน้าผู้จัดการลงทะเบียน มีผู้ชายวัยกลางคนนั่งอยู่ เขาสูงโดยประมาณเเละมีผิวสีเเทน เขามีตาเล็ก จมูกเเบน โครงกรามที่เหลี่ยม ง่ายๆว่าหน้าตาไม่ได้หล่อ คนๆนี้คือโค้ชเฉาเหลียง ฮาว ผู้จัดการฝ่ายลงทะเบียนยิ้มเต็มปาก เขารินน้ำชาให้โค้ชเฉาก่อนพูด
"โค้ชเฉาครับ คุณพูดว่าคุณจะดึงนักเรียนออกมาจากจากtalent education ในวันหลังไงครับ คลาสฝึกของเราเริ่มไปเเล้ว3-4วันทำไมนักเรียนยังไม่มาอีกละครับ"
"พวกนักเรียนยังไม่มาอีกเหรอครับ วันนี้ก็ไม่มีนักเรียนอีกเเล้วเหรอครับ" เฉาเหลี่ยงฮาวหยุด เเล้วถามตัวเอง
"เป็นไปไม่ได้หน่า! พวกผู้ปกครองทุกคนรู้เเล้วนี้ว่าเราออกมาจากtalent educationเเล้วมาอยู่ที่นี้"
"ผมลองสอบถามดูเเล้ว เห็นว่าtalent educationหาคนมาเเทนที่คุณหลังจากคุณออกไป เเล้วโค้ชคนใหม่คนนั้น ดูเหมือนว่าจะสามารถเกลี้ยกล่อมให้นักเรียนทุกคนอยู่ต่อได้"
โค้ชเฉาขมวดคิ้วหลังจากได้ยินคำของเขา เขาคิดเรื่องนี้ ก่อนจะพูด "ผมมีเบอร์ของพ่อเเม่บางคนในนั้นเซฟมาไว้ตอนลงทะเบียนเรียน เดี้ยวผมลองถามดูว่าเกิดอะไรขึ้น"