ตอนที่11 ชนะอีกแล้ว

เฉาเหลียงฮาวเชี่ยวชาญด้านกีฬากระโดดไกลมากในระดับโค้ชจากทีมกีฬาเทศบาล เขาถนัดการฝึกแบบนี้มาก แล้วนั้นก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงท้าไต้หลี่แข่งกีฬานี้

 

ไต้หลี่รู้แล้วว่าผลการฝึกกีฬาโดยมีตัวช่วยของ“โค้ชตัวท๊อป”มันเป็นยังไง จากที่ระบบบอก การ์ดโค้ชตัวท๊อปจะทำให้คนธรรมดาเพิ่มกำลังแตะขีดจำกัดของร่างกายตัวเอง แล้วทำให้ได้ผลลัพท์ที่ดีที่สุด นั้นหมายความว่า ไม่มีใครสามารถแข่งกับไต้หลี่ได้ถ้าแข่งกันด้วยการฝึกคนธรรมดาเหมือนกัน นั้นเป็นเหตุผลว่าทำไมไต้หลี่ถึงไม่กลัวเฉาเหลียงฮาวในการแข่งเลยซักนิด

 

Talent Education กับ SA Student Education's นั้นมีสนามฝึกไม่ไกลจากกันมากนัก ทั้งคู่อยู่ในศูนย์กิจกรรมเยาวชนเหมือนกัน แต่ไม่ได้อยู่ในพื้นที่เดียวกัน เฉาเหลียงฮาวออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วแล้วกลับมาพร้อมกับนักเรียนของเขา ตัวนักเรียนคนนั้นใหญ่มาก เกือบๆเท่าเสี้ยวหมิงฮวง เขาหนักเกือบ75กิโล

 

เฉาเหลียงฮาวตบหลังนักเรียนของเขาเเล้วพูด"นี้คือนักเรียนของฉัน เเดน หลิว เเกจะเลือกใครมาละ"

 

"ตรวจสอบ!"ไต้หลี่ไม่พูดพร่ำทำเพลงตรวจสอบข้อมูลของเเดน หลิวทันที เเล้วดึงข้อมูลออกมา

 

เป้าหมายที่ตรวจสอบ :คนธรรมดา

:ความสามารถด้านกีฬา 35

"35หรอ นั้นเเย่กว่าผู้หญิงที่จูงหมาวันนั้นอีก เดาว่าเเดนหลิวนี้น่าจะท๊อปสุดในทีมเขาเเล้ว" ไต้หลี่สงบใจขึ้นหน่อยหลังจากที่ได้เห็นอย่างงั้น

 

หลังจาก4วันของการฝึก นักเรียนส่วนมากของไต้หลี่มีความสามารถทางการกีฬามากกว่า40ขึ้นไปทุกคน ขนาดเด็กอ้วนที่สุดอย่างกงกงวูยังได้ตั้ง38

 

ไต้หลี่หันหลังกลับแลวคิดถึงนักเรียนตัวเอง จากนั้นเขาเลือก กงกงวู แล้วพูด “นี้คือเด็กที่ตัวใหญ่ที่สุดในคลาสผม ผมเลือกเขาเนี้ยละ!”

 

กงกงวูน้ำหนักมากกว่า90กิโล เเต่ดันสูงเเค่160เซนติเมตร ถ้ามองผ่านๆนี้เเทบจะเรียกได้ว่าเป็นลูกบอลยักเดินได้ เขาเหมือนกับจะหอบหายใจทุกครั้งที่เขาเดินไปได้เเค่ไม่กี่ก้าว ตอนเข้ามาเข้ามีความสามารถทางกีฬาเเค่19 ซึ่งก็เเย่กว่าหมาที่ผู้หญิงเเก่จูง เเต่หลังจากผ่านมา4วัน ความสามารถทางกีฬาเขาเพิ่มเป็นเท่าตัว ตอนนี้เป็น38

 

ในการฝึกเมื่อเที่ยงที่ผ่านมา ไต้หลี่ให้ความใส่ใจกับกงกงวูมากเป็นพิเศษ เเล้วสอนเขาเกี่ยวกับการกระโดดไกลเเบบก้าวต่อก้าว โบราณกล่าวไว้ว่า  ถ้าขัดดาบตอนก่อนที่จะเข้าการต่อสู้ ถึงเเม้ว่าดาบจะไม่คมพอ เเต่อย่างน้อยมันก็เปล่งประกาย ไต้หลี่เชื่อในความสามารถของกงกงวู ในการกระโดดไกล

 

รูปร่างของกงกงวูดึงดูดสายตาคนรอบข้างทุกคน ก็เเหงละนักเรียนม.3ที่สูง160หนัก90กิโลกรัม มีเพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจทุกคนที่เขาเดินผ่านเเล้ว

 

"เด็กนั้นอ้วนไป๊! เขาต้องหนักเกิน90กิโลเเน่ๆ!"

 

"หรืออาจจะมากกว่านั่นด้วย เขายังกระโดดได้อยู่หรือนี้?"

 

"ตอนเเรกฉันคิดว่าโค้ชหนุ่มคนนั้นจะชนะนะ ตอนนี้เปลี่ยนใจละ เขาฆ่าตัวตายชัดๆ"

 

"เด็กนั้นน้ำหนักต้องต่างกันตั้ง15ถึง20กิโลกรัม บอกได้เลยว่าเด็กที่ผอมกว่านั้นชนะชัวร์"

 

รูปร่างอันเย้ายวนนั้นปรากฏให้เฉาเหลียงฮาวเห็น ตอนแรกเขารู้สึกกังวลว่าไต้หลี่จะเอาเด็กนักเรียนที่ผอมกว่ามาสู้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนชนะตั้งแต่ไต้หลี่เลือกคนที่ตัวใหญ่สุดมาแล้ว

 

“เด็กน้อย แกทำตัวเองขายหน้านะ ถ้าฉันชนะก็อย่าโทษกันแล้วกัน!”ตาของเฉาเหลียงฮาวประกายอย่างเยือกเย็น เขาโน้มตัวลงไปหาแดนหลิว “ทำให้เต็มที่ อย่าทำให้ฉันขายหน้าละ!”

 

แดนหลิวมองไปที่กงกงวู แล้วพยักหน้าอย่างมั้นใจ “นั้นเจ้าอ้วนกงกงวูนี้ เขามาจากโรงเรียนผม เขาตัวใหญ่สุดในโรงเรียนแล้ว ผมชนะแน่ๆ”

 

หน้าของกงกงวูเริ่มกลายเป็นสีแดง เห็นได้ชัดเลยว่าการวิจารย์รอบๆตัวเขานั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนหน้าติดไฟ เขารู้ตัวดีว่าเขาน้ำหนักเกิน และ สิ่งสุดท้ายที่เขาอยากได้ยินคือคนเรียกเขาว่าอ้วน ทุกคนสนใจแค่เขาแล้วชี้ไปที่เขา นั้นทำร้ายความรู้สึกเขา

 

ไต้หลี่พูดให้เขาฮึกเหิมทันที “คิดถึงเสี่ยวหมิงฮวงซิ เขาทำให้คนพวกนี้เห็นถึงความเปล่งประกายของเขา ตอนนี้ถึงตานายแล้ว สู้เขา ตราบใดที่นายยังทำได้แบบปรกติ นายก็ทำได้เหมือนกัน”

 

กงกงวูตอบรับเงียบๆ เขายังดูกังวล

 

แดนหลิวยืนอยู่ตรงหลุมทรายข้างๆแล้ว เขากระโดดข้ามเส้น2เมตรอย่างง่ายๆ

“2.17เมตร!”

 

รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนหน้าเฉาเหลียงฮาว เขาพูด “การกระโดดไกลมีคะแนน20คะแนนจากคะแนนทั้งหมด ถ้าเทียบตามระบบคะแนนของการสอบเข้าโรงเรียนม.ปลาย ถ้ากระโดดได้เกิน2.15เมตร จะได้15คะแนน ถ้าเราเปลี่ยนเป็นระบบ100คะแนน จะได้เท่ากับ75คะแนน ง่ายๆคือเกรด B”

 

เฉาเหลียงฮาวอธิบายเสร็จก็บอกไต้หลี่อย่างยั่วยุ  แต่ไต้หลี่ยังดูผ่อนคลาย

 

“เห็นไหม กงกงวู ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วนี้ ใช่ไหม?” ไต้หลี่ยิ้ม

 

กงกงวูตอบรับ “ผมนึกว่าเขาจะเก่งกว่าผม ผมไม่คิดว่าเขาจะโดดได้แค่2.17เมตร นั้นแย่กว่าผมอีกนะ”

 

“ถึงเวลาที่นายจะผงาดแล้วไอ้หนู! อย่าลืมจุดเคลื่อนไหวตามที่ฉันสอนไปละ” พูดเสร็จไต้หลี่ก็บอกให้กงกงวูไปในพื้นที่แข่ง

 

กงกงวูดูมั่นใจ เขาเดินตรงไปที่หลุมทราย เขาหายใจเข้าลึก ก่อนที่จะเข้าจุดกระโดดโดยที่ไม่ลืมรายละเอียดต่างๆ เขาเว้นช่องว่างระหว่างขา แล้วย่อเข่าเล็กน้อย เขาโน้มตัวไปข้างหน้าก่อนจะเหวี่ยงแขนไปด้านหน้าและหลังขณะที่ย่อตัวตามไปด้วย

 

“การเคลื่อนไหวไม่เลวนี้ แต่ก็ไม่น่าช่วยนะ เพราะปัญหาอยู่ที่น้ำหนักเขา!” เฉาเหลียงฮาวคิดกับตัวเอง แต่ทำตัวเหมือนเขาไม่สนใจ

 

ใกล้ๆหลุมทราย กงกงวูส่งแรงจากพื้นด้วยกำลังจากเท้า ระหว่างที่เขาเหวี่ยงแขนไปกลับ เขายืดเข่าด้วยแรงทั้งหมดที่มีแล้วดันตัวเองออกจากพื้น ตัวเขาลอยวาดขึ้นเป็นเส้นตรงขึ้นไปบนอากาศ ตอนเขาลงมา เขางอเข่าเก็บเข้ามา แล้วยืดน่องตึง หลังจากที่ทำท่าเตรียมลงพื้นตามที่ไต้หลี่สอนเขาแล้ว เขาเหวี่ยงแขนไปด้านหลังเพื่อรักษาสมดุล แล้วลงพื้นด้วยส้นเท้าของเขา เขาจบท่ากระโดดไกล ด้วยความพริ้วไหวและมั่นใจ

 

เฉาเหลียงฮาวผงะไปชั่วขณะ เขาบอกได้เลยว่าถึงแม้การเคลื่อนไหวของกงกงวูจะห่างไกลกับคำว่ามือโปร แต่เขาก็ได้คะแนนดีแน่ๆ เอาตามความจริง กงกงวูนั้นเข้าใจเทคนิคนี้ได้ดีกว่าแดนหลิวอีก

 

“ท่าดีมาก อย่าบอกนะว่าไต้หลี่มันจะเหนือกว่าฉันจริงๆ!” เขามองมาทางหลุมทรายแล้วไม่สามารถควบคุมสีหน้าได้อีกต่อไป

 

“นี้มันเป็นไปไม่ได้! ไม่มีทาง! เขากระโดดไกลกว่าได้ยังไงในเมื่อเขาน้ำหนักเยอะกว่ามาก ทำไมมันเป็นไปได้! นี้ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม” เขาขยี้ตาอย่างไม่รู้ตัว

 

เสียงไต้หลี่ดังขึ้นมาทันที “2.25เมตร เทียบตามระบบคะแนนของการสอบเข้าโรงเรียนม.ปลาย จะได้16คะแนน 80คะแนนเต็มร้อย โค้ชฮาว ผมชนะอีกแล้วนะ!”