ตอนที่ 64 หลงทางจนได้
“แล้วนี่เราจะต้องทะลุป่าไปอีกใช่ไหมครับถึงจะไปที่ต่อไปได้”
ผมลองถามคุณแมสดูเพราะว่าป่าที่นี่เหมือนจะไม่สิ้นสุดยังไงก็ไม่รู้
“ใช่ค่ะต้องทะลุป่าไปแต่เชื่อใจของฉันได้เลยว่าฉันจะไม่พาคุณหลงแน่นอน”
[ ครึ่งชั่วโมงต่อมา ]
“ขอโทษนะคะฉันไม่ได้ตั้งใจพาหลง...แต่มันหลงเสียแล้วล่ะค่ะ”
ผมว่าแล้วว่าเธอจะต้องพาผมหลงแน่ๆ นี่ขนาดเชื่อใจว่าจะไม่หลงนะเนี่ยยังพาหลงเลย
“ไม่เป็นอะไรครับเดี๋ยวเราค่อยหาทางพากันไปก็แล้วกันเนอะ”
เธอพยักหน้าเหมือนเธอผิดหวังยังไงก็ไม่รู้ แต่ผมไม่อยากให้คิดมากกับเรื่องนี้แค่หลงทางเฉยๆ
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิแค่หลงทางเฉยๆอย่าไปคิดมากเลย เราไปกันดีกว่าเนอะเราจะหาทางไปด้วยกัน”
ผมยิ้มให้กำลังใจเธอซึ่งเธอก็ยิ้มกลับมาหาผม จากนั้นพวกเราก็เดินทางตามทางกันต่อไป เดินไปไม่นานมากนักก็ต้องหยุดกับบ่อโคลนขนาดยิบย่อย
“ผมว่าบ่อโคลนนี้เราน่าจะไปกันได้อยู่นะครับ ลองเดินผ่านมันดูเผื่อว่ามันจะทะลุป่าไป”
ผมกำลังจะเดินไปเลยแต่คุณแมสก็หยุดผมไว้อีกแล้ว แสดงว่าบ่อโคลนนี้มันไม่ธรรมดาสินะคุณแมสถึงหยุดผมเอาไว้
“บ่อนี้มันมีอะไรบางอย่างดูสิคะมีฟองอากาศออกมาด้วย ฉันคิดว่าจะต้องมีอะไรอยู่ที่ที่ใต้บ่อโคลนนี้แน่เลยเราถอยออกมาจะดีกว่านะคะ”
ผมได้ยินแบบนั้นผมเลยถอยออกมาในทันที ฟองที่ผมเห็นเป็นฟองอากาศจริงๆด้วย
“เราอ้อมมันไปจะดีกว่าไหมครับ” คุณแมสส่ายหน้าแล้วมองไปที่หลุมนั่นไม่หยุด
“ฉันว่ามันไม่ทันแล้วล่ะค่ะ” //ตู้ม// เฮ้ยนั่นมันตัวอะไรกันน่ะ สิ่งที่มันกระโจนออกมาจากบ่อโคลนอันน้อยนิดนั่น กลายเป็นบ่ใหญ่ในทันทีที่เห็นบ้าไปแล้วตัวมันใหญ่อะไรขนาดนั้น
“นั่นคือโจมินยักษ์ค่ะเจ้าตัวนี้เหมือนปลาเท้า แต่มันสามารถดูดทุกอย่างที่ขวางหน้าของมันเพื่อนำไปทำเป็นอาหารได้ สิ่งที่จะทำให้เรารอดออกไปจากมันนั่นก็คืออย่าให้มันได้กลิ่นอย่าให้มันเห็น รีบทาตัวด้วยโคลนเดียวนี้เลยค่ะ”
พอได้ยินแบบนั้นผมแล้วก็คุณแมสรีบลงไปนอนกลิ้งใส่โคลนในทันที หมดกันที่ไปแช่น้ำทำความสะอาดตัวเอง ต้องมาเปื้อนโคลนอีกแล้วเรา
