“มาดูกันว่าฉันจะสามารถยื่นเรื่องขอย้ายที่อยู่มาเมืองนี้ได้ไหม หากได้ มันก็คงจะดีที่จะได้อยู่ที่นี่กับซินเอ๋อร์”หลิน ฮวงคิดเรื่องนี้ในใจเมื่อเขาออกจากเมือง

ราคาของบ้านไม่ใช่ปัญหาสำหรับหลิน ฮวง อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้รับอนุมัติให้มาอยู่อาศัยในเมืองเกรดAถาวร

ด้วยกันกับหลิน ซวน พวกเขาทั้งคู่พักอยู่ที่เมืองเฉียนถัง2วัน จากนั้น พวกเขาก็กลับไปเมืองปาฉ๊ผ่านประตูมิติ

เมื่อมาถึงเมืองปาฉี หลิน ฮวงก็ลบการปลอมแปลงรูปลักษณ์ทันทีและเปลี่ยนกลับไปรูปลักษณ์เดิม

หลิน ฮวงกังวลว่าหลิน ซวนจะจำเขาไม่ได้หลังจากที่ลบทักษะปลอมแปลงออก แต่หลิน ซวนกลับไม่ได้ดูแปลกใจอะไร นี่ทำให้หลิน ฮวงสามารถประหยัดลมหายใจไปได้มาก ทั้งคู่ขี่อินทรีอเล็กซานเดรี้ยนและกลับไปเมืองวูหลิน

หลิน ฮวงได้จากบ้านมาประมาณ2เดือน

เขาวางแผนที่จะกลับมาเมื่อเขาบรรลุระดับทองแดง หนึ่งเดือนมันก็พอสำหรับเขาแล้ว แต่เขาไม่คาดว่าเหตุการณ์หลายอย่างจะเกิดขึ้น เขารู้ว่าหลิน ซินจะต้องเป็นกังวลถึงเขามาก

และข้อสงสัยของเขาก็ถูกต้องเพราะเขาสามารถได้ยินเสียงวิ่งลงจากบันไดของหลิน ซินทันทีที่เขาเปิดประตู

“พี่คะ!”เธอโผเข้าใส่หลิน ฮวงทันทีที่เห็นเขา

เธอกอดหลิน ฮวงแน่น เธอพยายามที่จะสะกดกลั้นน้ำตาในดวงตาของเธอเอาไว้

“พี่ไม่เป็นไร เกิดอุบัติเหตุขึ้นนะและนั่นทำให้กำหนดการของพี่ล่าช้า”หลิน ฮวงลูบหัวหลิน ซิน ขณะที่อธิบายด้วยรอยยิ้ม

“หนูโทรหาพี่ทุกวันแต่หนูไม่อาจติดต่อได้ หนูคิดว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับพี่ขึ้น....”น้ำตาของหลิน ซินพรั่งพรูออกมา

“แหวนหัวใจจักรพรรดิของพี่เสียนะ พี่พึ่งจะซ่อมมันเอง”หลิน ฮวงต้องจำใจโกหก

การใช้แหวนหัวใจจักรพรรดิของเขาถูกจำกัดเมื่อเขาพบกับอีกาม่วง เมื่อหลบหนีออกจากอีกาม่วงได้ เขาจึงสร้างตัวตนปลอมขึ้นและแหวนหัวใจจักรพรรดิอันเดิมจึงถูกเก็บไว้ในช่องเก็บของ เพื่อหลีกเลี่ยงการแกะรอยของอีกาม่วง เขาจึงไม่กล้าติดต่อกับหลิน ซินโดยใช้แหวนหัวใจจักรพรรดิ

“เอาละ หยุดร้องได้แล้ว”หลิน ฮวงพยายามปลอมเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน หลิน ซินก็คลายมือออกและก็สังเกตเห็นเด็กชายที่ยืนอยู่ข้างหลิน ฮวง

“เด็กคนนี้คือ...”เธอมองดูเด็กชายที่อายุน้อยกว่า9ปี หลิน ซินร้องถามอย่างไม่มั่นใจ

หลิน ฮวงจึงอธิบายทุกอย่างให้เธอ

“เขาน่าสงสารจัง พี่คะ เราสามารถเลี้ยงดูเขาได้ไหม?”หลิน ซินเห็นใจ

“หากไม่มีใครมารับเขาไป เขาก็จะอยู่ที่นี่”หลิน ฮวงอธิบาย

“เย้ งั้นก่อนที่ผู้ปกครองเขาจะมารับ พี่ก็ไม่สามารถขอให้เขาออกจากบ้านได้”หลิน ซินเปลี่ยนข้างทันที

“เห้ พี่ไปขอให้เขาออกจากบ้านตอนไหน?”หลิน ฮวงบีบแก้มหลิน ซินและกล่าว“พี่ได้ตั้งชื่อใหม่ให้เขาว่า หลิน ซวน แนะนำตัวให้เขารู้จักสิ”

“สวัสดี ฉันชื่อหลิน ซิน ฉันเป็นน้องสาวของพี่ชายนาย”หลิน ซินแนะนำตัวเธอให้หลิน ซวนฟัง“ฉันกำลังจะอายุ14ปี ฉันแก่กว่านายและนายควรจะเรียกฉันว่าพี่สาว หากใครกล้าจะรังแกนาย ฉันจะช่วยนายจัดการเอง!”

หลิน ซินมีความสุขมากและกล่าว“ในที่สุดหนูก็จะมีน้องชายแล้ว!”

“พี่คะ แล้วคืนนี้หลิน ซวนจะนอนที่ไหน?”หลิน ซินถาม

“พี่จะวางเตียงเล็กไว้ในห้องพี่ เขาสามารถนอนในห้องพี่ได้”หลิน ฮวงพึ่งนึกถึงเรื่องนี้และตระหนักว่าควรจะแก้ปัญหานี้ก่อน“พี่จะไปเมืองแห่งเฟอร์นิเจอร์และซื้อเตียงให้เขารวมถึงอาหาร น้องจะอยู่เล่นกับเขาก่อนไหม?หากเขาหิว ก็ให้เขากินเนื้อนะ เราจะไปหาอาหารอร่อยๆกันตอนกลางวัน”

“คะ รีบๆกลับมานะคะพี่ มันเกือบจะ11โมงแล้ว”หลิน ซินมองเวลาและบอก

หลังจากที่หลิน ฮวงออกจากบ้านไป หลิน ซินก็อยู่เล่นกับหลิน ซวน

“นายจะต้องอิ่มแน่หากนายกินเนื้อตอนนี้ ฉันจะหาของหวานให้นายกิน”หลิน ซินเดินไปที่ครัวและหยิบขนมออกจากตู้และวางไว้บนโต๊ะ“เลือกอันที่ชอบสิ”

หลิน ซวนมองของหวานและเงียบ

“ลองอันนี้หน่อยไหม?มันอร่อยนะ”หลิน ซินเลือกอันที่มีสีสันและส่งให้เขา นั่นคือรสโปรดของเธอเลย

หลิน ซวนส่ายหัว เขาไมรับขนมมาแต่กลับหันหน้าไปมองตู้เย็นแทน

“แน่ใจนะว่าอยากกินเนื้อ?”หลิน ซินขมวดคิ้ว

หลิน ซวนพยักหน้า

“ก็ได้ งั้นฉันจะไปเอาเนื้อมาให้”จากนั้น หลิน ซินก็หยิบสเต็กแช่แข็งออกมาจากตู้เย็นและวางมันลงบนจาน จากนั้นเธอก็มองมันอย่างงุ่มง่าม“ฉันยังไม่ได้ละลายเนื้อเลย หากฉันใส่มันลงไปในเตาอบโดยตรง มันจะไม่สุกดี...ฉันควรจะทำยังไง?”

ขณะที่เธอกำลังคิดว่าควรทำยังไง จู่ๆหลิน ซวนก็ยื่นมือออกมาและคว้าเนื้อแช่แข็งไป ก่อนที่หลิน ซินจะทันตอบสนอง เขาก็กัดเนื้อเข้าไปแล้ว

หลิน ซินตกใจ เธอมองดูหลิน ซวน ขณะที่เขากัดเนื้อแช่แข็ง หลังจากตะลึงอยู่นาน เธอก็ได้สติและกล่าว“มันยังดิบอยู่นะ นายไม่สามารถกินมันได้!นายจะป่วยเอาได้นะ!”

ก่อนที่เธอจะคว้าสเต็กแช่แข็งมาจากเขา หลิน ซวนก็กัดมันไปหลายคำแล้ว

หลังจากที่เขากินเนื้อดิบเสร็จ เขาก็มองตู้เย็นอีกครั้งด้วยท่าทางน่าสงสาร

“ไม่ นายไม่สามารถกินอาหารดิบได้!”หลิน ซินปิดตู้เย็นและกล่าว“หากนายอยากกิน รอให้พี่กลับมาก่อน เขาจะทำอาหารให้นายกิน”

เขาหยุดร้องขออาหารเมื่อได้ยิน

หลังจากนั้นประมาณ20นาที หลิน ฮวงก็กลับบ้านมา

“พี่ได้สั่งอาหารแล้ว หลิน ซิน น้องช่วยเปิดประตูให้ทีนะเมื่ออาหารมาถึง พี่จะไปตั้งเตียงก่อน”หลิน ฮวงบอกเธอและเดินขึ้นบันไดไป

หลิน ซินลังเลอยู่สักพักและตัดสินใจเดินตามหลิน ฮวงไป

หลิน ฮวงเดินไปที่ห้องเขาและขยับเตียงเขา จากนั้นเขาก็วางเตียงเล็กที่พึ่งจะซื้อมา ทันทีที่เขาวางเตียงเสร็จ เขาก็เห็นหลิน ซินเดินมาในห้องเขา

“เกิดอะไรขึ้น?ดูเหมือนน้องมีบางสิ่งจะบอกพี่นะ”หลิน ฮวงรู้ว่าเธอกำลังลังเลใจ

“พี่...ตอนที่หลิน ซวนอยู้กับพี่ เขาได้กินเนื้อดิบไหม?”หลิน ซินถาม

“ไม่นะ เขาไม่ได้กิน ทำไม...”หลิน ฮวงตกตะลุง เมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้ ขณะที่ขมวดคิ้วและถาม“เขาพึ่งจะกินเนื้อดิบไป?”

หลิน ซินรีบเล่าให้เขาฟังทันที

หลังจากฟัง หลิน ฮวงก็นึกถึงตอนที่เขากำลังมองเนื้อหมูดิบที่ตลาดกลางคืน

ไม่ว่าจะเป็นความกระหายหรือชื่อที่ผิดปกติของเขา พรสวรรค์ในการใช้ดาบหรือความจริงที่เขากินเนื้อดิบ เจ้าตัวเล็กนี่ดูแปลกอย่างมาก

หลิน ฮวงไม่รู้ว่าเขาถูกเลี้ยงดูมาแบบไหนแต่ดูเหมือนว่าหลิน ซวนจะไม่เป็นอันตรายและอย่างน้อยที่สุด เขาก็ไม่ได้เป็นอันตรายต่อมนุษย์

“พี่เข้าใจแล้ว พี่จะดูแลเขาเอง”หลิน ฮวงพยักหน้าและกล่าว“น้องลงไปและช่วยดูคนส่งอาหารให้พี่ที พี่จะลงไปหลังจากที่พี่จัดเตียงก่อน”

หลังจากปูผ้าที่นอน เขาก็ได้ยินเสียงของหลิน ซิน

“พี่คะ อาหารมาส่งแล้ว ทำไมพี่สั่งเยอะจัง!”

“เข้าใจแล้ว พี่กำลังลงไป”หลิน ฮวงรีบลงบันไดไปทันที

พนักงานส่งสองคนหยิบอาหารจากรถพวกเขาเข้ามาในบ้าน

“มีงานเลี้ยงพิเศษในบ้านงั้นหรอครับ?คุณสั่งอาหารเยอะเลย!”หนึ่งในคนส่งถามด้วยรอยยิ้ม

“ใช่แล้ว”หลิน ฮวงตอบทันทีก่อนที่หลิน ซินจะได้ตอบ

หลิน ซินเหลือบมองเขาและเงียบ

จนกระทั่งพนักงานส่งอาหารได้จากไป เธอก็ถาม“พี่คะ จะมีแขกมาบ้านเรางั้นหรอ?ทำไมพี่จึงสั่งอาหารเยอะจัง?”

“เดี๋ยวน้องก็รู้”หลิน ฮวงบอกขณะที่เขาบอกให้หลิน ซินเปิดถุงอาหาร

พวกเขาสามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร และเพลิดเพลินกับอาหารของพวกเขา

หลังจากนั้นไม่นาน หลิน ซินก็ได้รู้ว่าทำไมหลิน ฮวงจึงสั่งอาหารเยอะนัก เธอรู้สึกกลัวกับอัตราการกินของหลิน ซวนมาก

“กินช้าลงหน่อย ไม่มีใครจะแย่งอาหารนายหรอกนะ”หลิน ฮวงยิ้ม

ในไม่ช้า หลิน ฮวงและหลิน ซินก็กินอาหารเสร็จ จากนั้น หลิน ซวนก็กินอาหารที่เหลือทั้งหมด หลิน ซินตกตะลึงเมื่อมองดูความกระหายของเขา

“กระเพาะของเขาทำด้วยอะไร....”หลิน ซินบอกกับหลิน ฮวงเบาๆ

หลิน ฮวงหัวเราะและบอกเธอว่าหลิน ซวนถือเป็นตัวต้องห้ามสำหรับร้านอาหารบุฟเฟต์

หลังจากมื้อกลางวัน หลิน ฮวงก็พาหลิน ซวนไปห้องเขา เขาชี้ไปที่เตียงเล็กและกล่าว“นั่นคือเตียงของนาย”

จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่เตียงเขา“ฉันจะหลับตรงนั้น หากมีอะไรก็บอกฉันได้”

หลิน ซวนพยักหน้า

จากนั้นหลิน ฮวงก็ลงบันไดไปและทำความสะอาดครัว เขานั่งบนโซฟาและค้นข้อมูลเกี่ยวกับการประเมินนักล่า

เขาต้องไปประเมินนักล่าก่อนที่เขาจะเลื่อนเป็นระดับเงินเพื่อที่เขาจะได้รับใบอนุญาติให้กลายเป็นนักล่าที่แท้จริง

มันเป็นเวลากว่าสี่เดือนนับตั้งแต่เขาได้ลงทะเบียตัวเขาที่สมาคมนักล่า ในความเป็นจริง มันค่อนข้างเร็วสำหรับคนธรรมดาที่จะบรรลุระดับทองแดงภายในสี่เดือน อย่างไรก็ตาม ด้วยคริสตัลชีวิตที่เพียงพอ ความเร็วของเขาจึงเพียงล้ำหน้าคนธรรมดาเล็กน้อย หากเขาไปเข้าร่วมการประเมินหลังจากที่เขาเลื่อนเป็นระดับเงิน ความเร็วการเลื่อนระดับของหลิน ฮวงจะถูกเปิดเผยในระหว่างการทดสอบนั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาจึงต้องได้รับใบอนุญาติก่อนที่จะเลื่อนเป็นระดับเงิน

5 1 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด