ตอนที่ 108 ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้น

“ถ้าไม่ได้พลังของเธอฉันคิดว่าพวกเราตายกันหมดแล้ว ต้องขอบใจพลังของเธอมากเลยนะเนี่ย”

อ่าวทำไมพูดอย่างงี้ล่ะของคุณพลังของฉันทำไมไม่ขอบคุณฉันบ้างเล่า

“นั่นสินะครับผมคิดว่าต้องขอบคุณพลังของท่านหญิงมากเลยที่ช่วยพวกเราเอาไว้ไม่ให้พวกเราโดนเจ้าปีศาจตัวนั้นทำร้ายเอา”

มันช่างน่าเบื่อจริงๆเลยทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะ จะว่ามันเป็นคำชมไหมมันก็เป็นนะแต่ว่าทำไมไม่ชมคนใช้พลังบ้างเล่า ฉันก็ใช้ความคิดแล้วก็สมาธิของฉันในการใช้พลังเหมือนกันนะ มันน่าน้อยใจชะมัดเลยพอได้ยินแบบนี้

“ทำไมถึงทำหน้าเช่นนั้นล่ะไม่ดีหรอที่พวกเราชมเธอเนี่ย”

มันไม่ใช่ว่าไม่ดีแต่คือว่ามันไม่ได้ชมฉันกันไง มันไปชมแต่พลังของฉันกันไม่รู้ว่าทำไม

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย ยังไงพวกเราก็ไปกันดีกว่าจะจะได้ไปหาโซอิได้ทันเวลาไง นี่มันเสียเวลากับการพูดมาหลายนาทีแล้วนะ”

ฉันเดินไปต่อแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยตั้งแต่เดินทางมา ทุกคนมองมาทางฉันแล้วก็พากันตั้งวงคุยอะไรกันก็ไม่รู้ในระหว่างที่พวกเราเดินทางกันอยู่ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอกนะเพราะฉันไม่อยากจะสนใจ จริงๆเรื่องแค่นี้ฉันก็ไม่น่ามาโกรธอะไรเขาด้วย แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงโกรธพวกเขาเหมือนกัน

“นี่ตั้งแต่เดินมาไม่ค่อยพูดไม่ค่อยคุยอะไรกับพวกเราเลยนะ เป็นอะไรหรือเปล่าเบอร์ริน”

ฉันเงียบไม่ได้พูดอะไร แค่โบกมือให้ว่าไม่เป็นอะไรเท่านั้น ทำไมรู้สึกถึงอารมณ์ตัวของฉันเองมันเพิ่มขึ้นๆเรื่อยๆ ฉันก็ไม่แน่ใจในส่วนนี้เหมือนกัน

“ไม่เป็นอะไรจริงๆหรอเห็นไม่คุยกันตั้งแต่อยู่ที่ทะเลสาบนั่นแล้วนะ”

ทำไมต้องถามนั่นนู่นนี่ด้วยเนี่ย ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรก็ไม่ได้เป็นอะไรสิ ฉันไม่อยากจะคุยอะไรทั้งนั้นแล้วตอนนี้ขอเดินก่อนได้ไหม

“เดินต่อเถอะ” นี่ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ยทำไมถึงต้องไปเป็นแบบนี้ด้วยไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ แค่นี้ก็ทำให้ฉันปวดหัวจะตายอยู่แล้วแต่ต้องมาเจอกับอารมณ์ของตัวเองแบบนี้ ฉันต้องหาทางสงบสติของตัวเองลงก่อนไม่อย่างนั้นคงจะไปทำให้คนอื่นเขามึนงงกับอารมณ์ของเราได้

“ฉันว่าเธอจะต้องเป็นอะไรแน่ๆเลย ตั้งแต่ออกมาจากที่นั่นฉันก็เห็นเธอแปลกๆ เธอโกรธอะไรพวกเราหรือเปล่าบอกมาหน่อยได้ไหม ฉันไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้เลยนะ”

ถ้าฉันรู้ฉันคงไม่เดินหนีพวกนายหรอกมั้ง อย่ามายุ่งกับฉันฉันไม่อยากจะยุ่งกับใครทั้งนั้น ออกไปนะอารมณ์แบบนี้ออกไปจากฉันได้ไหม!!