TWO Chapter 232 การกวาดล้างสันเขาเอ้อซี ตอนที่ 2

TWO Chapter 232 การกวาดล้างสันเขาเอ้อซี ตอนที่ 2

ณ สันเขาเอ้อซี, ฐานที่มั่นของโจรภูเขา, ห้องโถงประชุม

“สถานการณ์เป็นเช่นไร?” ผู้นำโจรภูเขาถาม เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างมาก “ใครกันที่กล้าโจมตีฐานที่มั่นของเรา?”

“มันเป็นกองทัพที่ถูกเตรียมพร้อม และมีมากกว่า 1,500 นาย พวกเขาใช้ลูกศรเพลิง ยิงเพื่อเผาทำลายสิ่งกีดขวางแรกของเรา” โกวโถวที่ได้รับข้อมูลมากล่าวออกไป

“เฮอะ บังอาจนัก!” ผู้นำโกรธมากเมื่อได้ยินว่าศัตรูมีไม่ถึง 2,000 คน “สั่งให้พี่น้องของเรา ฆ่าพวกมันที่สิ่งกีดขวางที่สอง”

“ขอรับ!” ที่ปรึกษาวิ่งออกไปกระจายคำสั่ง

ที่เชิงเขา เจ้าซีฮูและกองกำลังของเขามองไปที่สิ่งกีดขวางที่ถูกเผาไหม้โดยไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ

ภายในสิ่งกีดขวาง พวกโจรภูเขาที่ไม่สามารถหนีออกมาได้ ก็กรีดร้องอย่างเจ็บปวด เปลวเพลิงเผาไหม้ทั่วทุกหนทุกแห่ง แม้ว่าจะมีบางส่วนที่หนีออกมาได้ หวังของพวกเขาก็ลุกไหม้ด้วยไฟ พวกเขาล้มลงกับพื้นและร้องขอความช่วยเหลือ

เมื่อสิ่งกีดขวางถูกเผาไหม้ทั้งหมดแล้ว เจ้าซีฮูก็สั่งให้หยุดโจมตีทันที

ไฟไหม้นี้กินเวลาถึง 1 ชั่วโมง ก่อนที่มันจะค่อยๆมอดดับลง เจ้าซีฮูสั่งให้ทหารของเขาไปช่วยกันดับไฟ เพื่อเปิดทางให้พวกเขาสามารถเดินทางต่อไปได้

20 นาทีต่อมา กองกำลังก็สามารถเดินทางได้อีกครั้ง

ระหว่างทาง พวกเขาไม่เห็นโจรภูเขาแม้แต่คนเดียว เพราะพวกเขาได้ถอยกลับไปที่สิ่งกีดขวางเส้นทางแห่งที่ 2 แล้ว

เจ้าซีฮูรู้ว่าการทดสอบที่แท้จริงกำลังจะเกิดขึ้น

เขามองไปที่สิ่งกีดขวางที่ขวางเส้นทางอยู่ มันสร้างขึ้นจากหิน การโจมตีด้วยไฟคงไม่ได้ส่งผลเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว สิ่งกีดขวางแห่งที่ 2 นี้ ยากต่อการโจมตีและง่ายต่อการป้องกัน ด้วยกองกำลังในปัจจุบันของเขา การพยายามจะทะลวงมันตรงๆนั้นยากเทียบได้กับการปีนขึ้นไปบนสวรรค์

หัวหน้ากลุ่มโจรภูเขาที่ยืนอยู่บนกำแพงตะโกนออกมาว่า “พวกเจ้าเป็นใคร? กล้าที่จะทำลายสิ่งกีดขวางของพวกเรา และยังกล้าที่จะคิดโจมตีฐานที่มั่นของพวกเรา?”

“ข้าคือผู้ที่จะมาเอาชีวิตพวกเจ้า พวกเจ้ามันไร้ยางอายและขาดความสำนึกผิดชอบชั่วดี พวกเจ้าปล้นสะดมพวกคนเถื่อนภูเขา พวกเจ้าทุกคนไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่”

“ฮ่าๆๆ!!!” เหล่าโจรภูเขาหัวเราะเยอะ ราวกับคำกล่าวของเขาเป็นเพียงเรื่องตลกขบขัน “ด้วยจำนวนพวกเจ้าเพียงเท่านี้ เจ้ากลับต้องการจะทำการใหญ่หรือ? ฮ่าๆๆ มันคงจะดีกว่า หากพวกเจ้ากลับบ้านไป และป้อนอาหารลูกๆของพวกเจ้า!”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” กลุ่มโจรภูเขาหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง เพื่อล้อเลียนเหล่าทหาร

เจ้าซีฮูไม่ได้เคลื่อนไหว เขาเพียงตะโกนกลับไปว่า “พวกเต่าขี้ขลาด พวกเจ้ามีความภูมิในอะไรกัน? พวกเจ้ากล้าที่จะออกมาต่อสู้กับท่านปู่ของพวกเจ้าหรือไม่?”

เหล่าทหารกล่าวสนับสนุนผู้บัญชาการของพวกเขา และเริ่มเยาะเย้ยพวกโจรภูเขา พวกเขาดูถูกเหยียดหยามพวกโจรภูเขา เพื่อยั่วยุให้พวกเขาออกมาจากสิ่งกีดขวาง

“เจ้า!” หัวหน้ากลุ่มโจรภูเขาโกรธ “ยิงธนู! ยิงพวกมัน! ฆ่าพวกมันซะ!”

เมื่อพลธนูได้ยินคำสั่ง พวกเขาก็เริ่มยิงฝนลูกศรออกไปที่กองกำลังของศัตรู

เจ้าซีฮูได้เตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์นี้แล้ว เขาสั่งให้ทหารโล่กระบี่ยกโล่ขึ้นมาป้องกันลูกศร แล้วพวกเขาก็ค่อยๆถอยออกมาจากระยะยิง

“ฮ่าฮ่า!” หัวหน้ากลุ่มโจรภูเขาหัวเราะอย่างพึงพอใจ “ตอนนี้ใครกันแน่ที่ขี้ขลาด?”

เจ้าซีฮูเป็นนายทหารที่โอหยางโชวเชื่อมั่นเป็นอย่างมาก เขาไม่ใช่คนทั่วๆไป เมื่อเขาเห็นพวกโจรภูเขายิงลูกศรมา เขาก็ดูทิศทางลม และเริ่มวางแผน เขาสั่งให้ทหารตัดกิ่งไม้สด และชุบพวกมันด้วยน้ำมันติดไฟ แล้วให้ทหารโล่กระบี่ ฝ่าฝนลูกศรนำกิ่งไม้สดเหล่านี้ไปกองไว้ที่ด้านล่างกำแพงของสิ่งกีดขวาง

พวกโจรภูเขาไม่รู้จักน้ำมันติดไฟ เมื่อพวกเขาเห็นการกระทำของเหล่าทหาร พวกเขาก็มึนงง ไม่รู้ว่าศัตรูของพวกเขากำลังทำอะไร

หลังจากที่พวกทหารกลับมา เจ้าซีฮูก็สั่งให้ทหารธนูยิงลูกศรเพลิงไปที่กองกิ่งไม้สดเหล่านั้น

เพียงชั่วครู่ต่อมา ควันก็พุ่งขึ้นมาจากกองกิ่งไม้สด และลมก็พัดพวกมันเข้าไปในสิ่งกีดขวาง ซึ่งมันได้กลายเป็นหมอกควันปกคลุมพวกโจรภูเขา

ควันหนาปกคลุมทั่วทั้งสิ่งกีดขวาง มันยากที่พวกเขาจะทนได้ พวกเขาเริ่มรู้สึกหายใจติดขัดมากขึ้น พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากออกมาหายใจที่นอกกำแพง แล้วค่อยกลับเข้าไป

เจ้าซีฮูคว้าโอกาสนั้น เขาสั่งให้กองกำลังของเขาโจมตีสิ่งกีดขวาง

ก่อนที่พวกเขาจะบุกเข้าไป เขาสั่งให้ทหารใช้ผ้าเปียก ปิกจมูกและปากของพวกเขา เพื่อป้องกันควัน

พวกโจรภูเขากำลังยุ่งวุ่ยวายกับการช่วยตัวเอง เมื่อปราศจากภัยคุกคามจากพลธนู กองกำลังของเจ้าซีฮูจึงรีบพังประตู เจ้าซีฮูสั่งให้ทหารธนูนำกิ่งไม้สดที่ติดไฟออกไป แล้วให้ทหารโล่กระบี่บุกเข้าไปในสิ่งกีดขวาง

พวกโจรภูเขาเป็นดั่งฝูงแมลงวันในหมอกควัน เมื่อพวกเขาเห็นศัตรูบุกเข้ามา พวกเขาก็กลายเป็นฝูงนกที่กระจัดกระจายกันออกไป ขณะที่ทหารโล่กระบี่ไล่ตามพวกเขาไปรอบๆ

หมอกควันที่หนาแน่นค่อยๆจางลง และเจ้าซีฮูก็ประสบความสำเร็จในการเอาชนะสิ่งกีดขวางที่ 2

ณ ที่มั่นโจรภูเขา, ห้องโถงประชุม

“รายงาน!” คนส่งสาส์นรีบเข้าไปในห้องโถงประชุม แล้วกล่าวว่า “เรียนท่านผู้นำ ศัตรูได้จัดการสิ่งกีดขวางที่ 2 แล้ว และพวกเขาก็กำลังมุ่งหน้ามายังสิ่งกีดขวางที่ 3 ขอรับ”

“อะไรนะ?” ผู้นำโจรภูเขายืนขึ้นทันที ซึ่งมันทำให้พื้นถึงกับสั่นไหว “เฮ่ยมัน ช่างไร้ประโยชน์จริง เจ้าขยะเอ้ย มันพ่ายแพ้อย่างรวดเร็วได้อย่างไรกัน?”

“ท่านผู้นำ ดูเหมือนว่าศัตรูของพวกเราจะไม่ธรรมดา” ที่ปรึกษาโกวโถวกล่าว

“อื้ม” ในที่สุด เขาก็ให้ความสนใจ “ตามข้าไปที่สิ่งกีดขวางแห่งสุดท้าย ข้าต้องการจะดูว่าใครกำลังบุกเข้ามา”

“ขอรับ!”

ผู้นำโจร นำกองกำลังชั้นสูง 4,000 คน ไปที่สิ่งกีดขวางแห่งที่ 3 พร้อมกับเขา ซึ่งมันเป็นสิ่งกีดขวางที่แข็งแกร่งที่สุด มันเป็นดั่งป้อมปราการเหล็ก ที่ขวางเส้นทางเข้าประสาท และไม่อาจทำลายได้

เจ้าซีฮูมองไปที่สิ่งกีดขวางแห่งที่ 3 เขารู้ว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะจัดการกับมันได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามเพียงใดก็ตาม

ผู้นำโจรภูเขาปรากฎตัวที่ด้านบนของกำแพง และตะโกนลงมาว่า “เจ้าเป็นใคร? บอกชื่อมา แล้วข้าจะไม่ฆ่าเจ้า”

เจ้าซีฮูหัวเราะเยาะ เป็นเพียงผู้นำโจรภูเขากลุ่มเล็กๆ แต่กลับกล้าพูดถึงกฎของเจียงฮู ช่างน่าขบขันนัก เจ้าซีฮูยังคงสงบ เขากล่าวออกไปว่า “จงฟังเอาไว้ เรามาจากกองทัพเมืองซานไห่ ถึงเวลาแล้วที่พวกเจ้าจะต้องยอมจำนน”

“ห๊า? เมืองซานไห่? เจ้าจงใจกวนประสาทข้าหรือ?” ผู้นำโจรภูเขาไม่เคยได้ยินชื่อเมืองซานไห่มาก่อน

“เฮอะๆ เจ้าพวกคนโง่เอ้ย” เมื่อเจ้าซีฮูเห็นผู้นำโจรภูเขาปรากฎตัว เขาก็รู้ว่าภารกิจของเขาสำเร็จแล้ว ดังนั้น เขาจึงยิงพลุสัญญาณในทันที

เมื่อมันขึ้นไปถึงท้องฟ้า มันก็ระเบิดที่กลางอากาศ

“พวกเขากำลังทำอะไร? เรียกกำลังเสริมหรือ?” พวกโจรภูเขาไม่เข้าใจ

ณ สันเขาเอ้อซี, ด้านหลังสันเขา

กองกำลังหลักได้รอนานกว่า 2 ชั่วโมงแล้ว ในที่สุด พวกเขาก็เห็นสัญญาณ พวกเขารีบลุกขึ้นในทันที “โจมตี!”

“ฆ่า!” กองกำลังออกมาจากที่ซ่อนของพวกเขา และพุ่งเข้าไปในฐานที่มั่นบนภูเขา

ก่อนที่พวกเขาจะออกไป โอหยางโชวบอกให้ทหารองครักษ์ปลุกและแก้มัดคู่รักที่โชคร้ายคู่นั้น

หลังจากที่พวกเขาตื่น ผู้ชายก็มองไปที่โอหยางโชวอย่างตื่นตระหนก เขาถามอย่างตะกุกตะกักว่า “ท...ทา...ท่าน...ท่านเป็นใคร? ท่าน...ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?”

โอหยางโชวส่ายหัวด้วยความผิดหวัง ในขณะที่หญิงสาวกลับสงบ และถามเขาว่า “ท่านมาที่นี่เพื่อทำลายฐานที่มั่นบนภูเขาใช่หรือไม่?”

“ถูกต้อง ข้าเป็นลอร์ดแห่งเมืองซานไห่ เผ่าคนเถื่อนภูเขาขอให้ข้าช่วยพวกเขาทำลายฐานที่มั่นบนภูเขาแห่งนี้ เจ้าสามารถนำทางให้ข้าได้หรือไม่?” โอหยางโชวอธิบายที่เขามาที่นี่

เมื่อเธอเห็นว่าพวกเขาเป็นผู้ช่วยชีวิต เธอก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เธอรีบลุกขึ้นทันที แล้วกล่าวว่า “ข้ารู้เส้นทาง ตามข้ามา”

ภายใต้การนำของหญิงสาว พวกเขาเดินทางเข้าไปในฐานที่มั่นได้อย่างราบรื่น และพวกเขาก็เดินเข้าไปสู่พื้นที่หลักของฐานที่มั่นบนภูเขา

ณ จุดนั้น ผู้นำโจรภูเขาได้นำกำลังกว่าครึ่งไปที่สิ่งกีดขวาง เมื่อคนที่เหลือเห็นกองกำลังบุกเข้ามาจากทางด้านหลัง พวกเขาก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

นอกเหนือจากคนที่รักษาความปลอดภัยแล้ว พวกโจรภูเขาส่วนใหญ่ไม่ได้ถืออาวุธ พวกเขาจะได้รับอาวุธจากคลังแสงก็ต่อเมื่อพวกเขาจะออกไปปฏิบัติการเท่านั้น

ดังนั้น กองกำลังชั้นสูงของเมืองซานไห่จึงเผชิญหน้ากับพวกโจรที่ไร้อาวุธ

การฆ่าเพียงฝ่ายเดียว คือคำนิยามของการสู้รบครั้งนี้

จากทหารที่เข้าร่วมปฏิบัติการครั้งนี้ มี 2,000 นาย ที่เป็นคนเถื่อนภูเขา พวกโจรภูเขาเหล่านี้เคยรังแกพวกเขาหลายคนมาก่อน เมื่อเห็นศัตรูอยู่ตรงหน้า ตาของพวกเขาก็กลายเป็นสีแดง

ในขณะนั้น ทหารทั้งหมดที่เป็นคนเถื่อนภูเขาก็เกรี้ยวกราด พวกเขาฆ่าทุกคนที่อยู่ในสายตาของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นพวกโจรที่ต่อสู้ หรือคนที่ต่อสู้ไม่เป็นก็ตาม พวกเขาฆ่าทุกคนที่พยายามจะหลบหนีอย่างโหดเหี้ยม

เมื่อโอหยางโชวเห็นเช่นนั้น เขาก็สั่งให้ทหารของเขาเข้าไปขัดขวางการสังหารหมู่นั้น

เวลาเป็นสิ่งมีค่า และพวกเขาต้องกวาดล้างพวกโจรภูเขาที่นี่ออกให้หมด ก่อนที่พวกโจรภูเขาที่ไปยังสิ่งกีดขวางแห่งที่ 3 จะกลับมา พวกเขาไม่ควรจะเสียเวลากับคนที่ต่อสู้ไม่เป็นเหล่านี้

นอกจากนี้ ทหารก็ไม่ใช่นักฆ่า ถ้าไม่ถูกบังคับ เขาไม่ต้องการให้พวกเขาทำร้ายผู้บริสุทธิ์

หลังจากที่พวกเขาเข้ามาในฐานที่มั่นบนภูเขาแล้ว โอหยางโชวก็สั่งให้กองพันทหารองครักษ์ไปควบคุมประตูหลัก ทหารธนูเขายึดหอธนู เพื่อป้องกันการเรียกกำลังเสริม

ฝนเลือดได้ตกลงมาที่ฐานที่มั่นบนภูเขา พวกโจรภูเขาบางส่วนได้หนีไปที่สิ่งกีดขวาง และรายงานต่อผู้นำของพวกเขา “ท่านผู้นำ! ท่านผู้นำ! แย่แล้ว! แย่แล้ว!”

ผู้นำโจรภูเขารู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของเจ้าซีฮูเป็นไปอย่างแปลกประหลาด หลังจากที่เขาได้ยินเสียงตะโกน เขาก็เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี เขารีบวิ่งลงไปและคว้าคอของโจรภูเขาที่ตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว “ว่ามา! เกิดอะไรขึ้นในฐานที่มั่น?” เขาแทบจะบีบคอโจรภูเขาคนนั้น

“แค่ก แค่ก” โจรภูเขาคนนั้นกลัวตายเป็นอย่างมาก “ท่านผู้นำ กองกำลังขนาดใหญ่ได้ปรากฎขึ้นที่ฐานที่มั่นบนภูเขาขอรับ”

“พวกเขามาจากไหน และมีจำนวนมากเท่าใด?”

“พวกเขามีจำนวนมาก ข้านับได้ไม่หมด พวกเขามาจากด้านหลังของสันเขา” พวกโจรภูเขาเหล่านี้รีบหนีมาที่นี่ แล้วพวกเขาจะมีเวลาใส่ใจศัตรูของพวกเขาได้อย่างไร

“ด้านหลังสันเขาหรือ?” ผู้นำโจรภูเขาประหลาดใจมากขึ้น มันไม่เคยเกิดเรื่องเช่นนี้มาก่อนในชีวิตของเขา เขาพึมพำ “ด้านหลังสันเขาเป็นหน้าผา แล้วพวกเขาขึ้นมาได้อย่างไรกัน?”

ที่ปรึกษาของเขายังคงสงบ และรีบเตือนเขาว่า “ท่านผู้นำ สิ่งที่เราควรจะทำตอนนี้คือการตัดสินใจ เราต้องเลือกว่าจะกลับไปช่วยฐานที่มั่นบนภูเขา หรือลงจากภูเขาโดยตรง”

“นั่นก็ถูก” ผู้นำโจรภูเขาสงบสติอารมณ์ลง “การลงจากภูเขาไม่ใช่ทางเลือก เส้นทางคับแคบเกินไป ถ้าศัตรูปิดกั้นเส้นทาง พวกเราก็คงจะตายกันหมด” ผู้นำโจรภูเขารู้สึกผิดหวัง ข้อได้เปรียบของสันเขา ได้กลายเป็นสิ่งกีดขวางพวกเขาในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้

“เราจะกลับไปและต่อสู้กับพวกเขา!” ผู้นำโจรภูเขาเลือกที่จะต่อสู้เป็นครั้งสุกท้าย

แฟนเพจ : TWOแปลไทย